25 Ιαν 2017

Δημήτριος Νατσιός, Μιθριδατισμός: η χειρότερη νόσος του Νεοελληνισμού.


Σχετική εικόνα

Μιθριδατισμός: η χειρότερη νόσος του Νεοελληνισμού.
Άκουγα τις προάλλες μια συζήτηση με θέμα τις εκλογές. Ειπώθηκε ότι πολλοί βουλευτές δεν τις θέλουν, όχι για άλλο λόγο, αλλά μόνο και μόνο γιατί θα χάσουν την παχυλή αποζημίωσή τους. 10.000 ευρώ το μήνα, προνόμια, ασυλίες, ατέλειες, λακέδες που τους δορυφορούν αυτά εύκολα δεν τα αποχωρίζεσαι. Τώρα τα περί εθνικής ενότητας και πατρίδας που ψυχορραγεί... Ποια πατρίδα; Τι είναι αυτό; Τρώγεται;

«18 Οκτωβρίου 1926 και περί ώρα 2μ.μ., τα εις την θέσιν Δεμίρ Καπού, παρά το όρος Μπέλες, ευρισκόμενα βουλγαρικά στρατεύματα ήνοιξαν πυρ κατά του υπ’ αριθμόν 69 ελληνικού φυλακίου, κειμένου μεταξύ Δεμίρ Ισάρ (Σιδηρόκαστρον) και Δοϊράνης εις τον τομέα Πορροΐων. Δύο Έλληνες στρατιώται εφονεύθησαν από τας βουλγαρικάς σφαίρας. Η δύναμις του ελληνικού φυλακίου απήντησεν εις το βουλγαρικόν πυρ. Ο διοικητής όμως του συνοριακού τμήματος λοχαγός Χαρ. Βασιλειάδης, σπεύσας εις τον τόπον της συμπλοκής, διέταξε τας ελληνικάς δυνάμεις να σταματήσουν το πυρ. Υψώσας δε λευκήν σημαίαν, κατευθύνθη  προς τας βουλγαρικάς γραμμάς. Αλλά οι Βούλγαροι συνέχισαν τους πυροβολισμούς και τον εφόνευσαν. Εν συνεχείαν δε επετέθησαν και κατέλαβαν το φυλάκιον. Ο Πάγκαλος μόλις επληροφορήθη το επεισόδιον, έδωσεν εντολήν εις το Γ΄ Σώμα Στρατού να προελάση εις Βουλγαρίαν... Εντός ελαχίστων ωρών, τα ελληνικά στρατεύματα προήλασαν εις το βουλγαρικό έδαφος, κατέλαβαν το Πετρίτσι και επροχώρησαν πέραν της βορείου εξόδου του στενωπού του Ρούπελ. Η Βουλγαρία προσέφυγε εις την ΚΤΕ (Κοινωνία Των Εθνών, πρόδρομος του ΟΗΕ). Το Συμβούλιο, συνελθόν εκτάκτως την 26η Οκτωβρίου εις Παρισίους εζήτησε την άμεσον κατάπαυσιν των εχθροπραξιών και την αποχώρησιν των ελληνικών στρατευμάτων εκ του βουλγαρικού εδάφους...» (Γρ. Δαφνή, «Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων, 1923-1940», εκδ. «Ίκαρος», σελ. 303, Αθήνα 1955). Το επεισόδιο έληξε.
«Το αποτέλεσμα ήτο να πληρώσει η Ελλάς 50.000 χρυσάς λίρας και να ησυχάσει από τους κομιτατζήδες» γράφει ο συγγραφέας. Και συνεχίζει ο Γρηγόρης Δαφνής «ίσως οι μικροί να κερδίζουν τας υποθέσεις των, όταν χρησιμοποιούν απέναντι των ισχυρών την γλώσσαν που μετεχειρίσθη απέναντι του Γάλλου πρεσβευτού ο Πάγκαλος την επαύριον της ελληνικής εισβολής εις της Βουλγαρίαν. Όταν ο Ντε Σαμπρέν του διεμαρτυρήθη δια τα γενόμενα και επεκαλέσθη ως τιμωρός την ΚΤΕ, ο Πάγκαλος του απήντησε: "Την γράφω στα παλιά μου παπούτσια». Ο Γάλλος πρεσβευτής περιωρίσθη να παρατηρήσει ότι η απάντησις ήτο ήκιστα (=ελάχιστα) διπλωματική». (σελ.305). Ο Θεόδωρος Πάγκαλος, ο παππούς του τωρινού πολιτικάντη, με τις γεροντοπαραξενιές και λοιπές ηχηρές ανοησίες, μπορεί να χαρακτηρίστηκε δικτάτωρ, να στιγματίστηκε για κάποιες γελοίες του αποφάσεις όπως εκείνη που ήθελε τις φούστες των γυναικών 10 εκ. από το έδαφος, όμως είχε «τρέλλα» κολοκοτρωναίικη. Και ποια ήταν τότε η Ελλάς; Ακρωτηριασμένη, συρρικνωμένη, ταπεινωμένη μετά το μικρασιατικό μακελλειό, έχοντας και το τρομακτικό κύμα της προσφυγιάς. Η Μεγάλη Ιδέα να κείται εκτάδην, ναυαγισμένες οι αλυτρωτικες ελπίδες και μ’ ένα τεράστιο χρέος ... Και όμως λαός και στρατός διατηρούσαν ζωντανό το πνεύμα του Εικοσιένα, της εθνικής αξιοπρέπειας και της φιλοπατρίας. Δολοφονώντας οι κομιτατζήδες τους Έλληνες στρατιώτες και τον αξιωματικό- άνανδροι και δόλιοι πάντοτε- έλαβαν την απάντηση που τους άξιζε και έκτοτε δεν ξεμύτισαν από τις φωλιές τους. Όταν δολοφονούσαν οι Τούρκοι τον σμηναγό Ηλιάκη και τους άλλους ήρωες των αιθέρων μας ή τους τρεις αξιωματικούς των Ιμίων, τι έπραξαν οι της «αψόγου στάσεως» δειλοί και ηττοπαθείς, μνημονιακοί λακέδες; Εκλιπαρούσαν τους διεθνείς οργανισμούς να κατευνάσουν το αγαρηνό σκυλί. Είναι όμως γνωστό ότι οι ποικιλώνυμοι φίλοι και εχθροί, μικροί και μεγάλοι, συναγάγουν συμπεράσματα για την πολιτική τους, όχι με κριτήριο την «ετοιμότητα υποκλίσεων», αλλά με κριτήριο την ισχύ των κρατών και την αποφασιστικότητα και ικανότητα των κυβερνήσεών τους να υπερασπίσουν «πάση θυσία» τα εθνικά τους συμφέροντα. «Τις καλές συμμαχίες τις κάνουν οι καλοί στρατοί» λέει το γνωστό θέσφατο.
Η εξαλλοσύνη του Ερντογάν και οι πολεμικές του ιαχές «επαχύνθησαν» εξαιτίας της ορνιθοειδούς στάσεως των ημετέρων. Παρένθεση: Τις προάλλες δίδασκα στην τάξη μου, Στ΄  δημοτικού, αρχαία ελληνικά. Επέλεξα έναν μύθο του Αισώπου, ο οποίος απαντούσε και στην ερώτηση ενός μαθητή μου για τους αίτιους της καταστροφής που βιώνουμε. Τον παραθέτω, πρώτα στον αειφεγγή προγονικό λόγο και κατόπιν η νεοελληνική απόδοση. Τίτλος: "Κάμηλος αφοδεύσασα εν ποταμώ".
«Διέβαινεν ποταμόν, κάμηλος, οξύ ρέοντα. Αφοδεύσασα δε την κόπρον ευθύς έμπροσθεν αυτής ιδούσα, διά το οξύ του ρεύματος, είπεν: Τι τούτο; Τα όπισθέν μου έμπροσθέν μου νυν ορώ διερχόμενα».
Και το επιθύμιον: «Ότι εν πόλει, εν η έσχατοι και άφρονες κρατούσιν αυτή, των πρώτων και φρονίμων, αρμόζει ο μύθος».
Και η μετάφραση: «Μια καμήλα αφόδευσε την ώρα που διέβαινε ένα ορμητικό ποτάμι. Τότε βλέποντας, αμέσως, μπροστά της την κοπριά που έφερε το γρήγορο ρεύμα, είπε: Τι είναι αυτό πάλι; Πώς αυτά που είναι πίσω μου, τα βλέπω τώρα να περνούν μπροστά μου; Ο μύθος ταιριάζει σε πόλη που την κυβερνούν οι έσχατοι και οι άφρονες-οι "κοπριές"- και όχι οι άξιοι και οι φρόνιμοι». (Με τον μύθο κατανοείς, συν τοις άλλοις, γιατί ο λαός λέει ότι μας κυβερνούν «κοπριές» ή «κοπρίτες»).
Κόπριζαν, μαγάριζαν, μόλυναν τόσα χρόνια οι «καμήλες της εξουσίας» το ποτάμι της πατρίδας και τώρα διέρχονται «έμπροσθέν» μας οι βρομιές και οι δυσωδίες τους. Και τι πράττουμε; Τίποτε απολύτως. Εισπνέουμε τις αναθυμιάσεις που αναδίδουν οι «κοπριές», γιατί έχουμε συνηθίσει, πάσχουμε από ανίατο μιθριδατισμό.
Η λέξη έχει ενδιαφέρουσα ετυμολογία. Ο Μιθριδάτης ο Στ΄, ο λεγόμενος Μέγας και Ευπάτωρ ήταν βασιλιάς του Πόντου από το 123 ως το 63 π.Χ. Όταν σε ηλικία 13 ετών ανέλαβε το θρόνο, ευρεθείς μέσα στο εχθρικό και ραδιούργο περιβάλλον της αυλής, κατέφυγε με έμπιστους και αφοσιωμένους υπηρέτες σε έρημο τόπο. Επειδή τότε ο συχνότερος τρόπος δολοφονίας ήταν η δηλητηρίαση, ο Μιθριδάτης λάμβανε βαθμηδόν διάφορα ήδη δηλητηρίων, εθίζων τον οργανισμό του ώσπου απέκτησε ανοσία. Αυτός ο εθισμός στα δηλητήρια, ονομάστηκε... «προς τιμήν του», μιθριδατισμός.

Από αυτό ακριβώς πάσχουμε. Εθνικός μιθριδατισμός. Ίσως η χειρότερη νόσος του Νεοελληνισμού.

4 σχόλια:

  1. Να πάψει η καμήλα να αφοδεύει όπουδήποτε! Γιατί αν αυτό γίνεται εθισμός και έξη δε θα αργήσει ο καιρός ώστε όπου πατάει ή διαβαίνει αφοδέματα θα συναντάει. Κάποιοι πατέρες της Εκκλησίας θεωρούν ότι κορυφαία αρετή είναι η διάκριση,πάνω από όλες τις αρετές η διάκριση. Μπορείς βρε αδελφέ να ξεχωρίζεις χώρους,άχυρα,αρωματικά φυτά,αγκαθωτούς θάμνους και περιβόλια. Έτσι δε θα χρειάζεται να πίνεις λίγο-λίγο το δηλητήριο για να επιτύχεις την ανοσία,βλέπεις το θηρίο και προσέχεις όχι να μη το συναντήσεις-αυτό είναι ανέφικτο,θηρία παντού υπάρχουν-αλλά να προβλέπεις τις κινήσεις του κι αν μπορείς να το ξεδοντιάζεις χωρίς να τραυματιστείς θανάσιμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εκτός από τον ''εθνικό μιθριδατισμό'' βιώνουμε τελευταία και έναν δεύτερο μιθριδατισμό, πολύ πιο επικίνδυνο από τον πρώτο: Τον ''εκκλησιαστικό''. Τις αναθυμιάσεις του λεγόμενου παγκοσμίου συμβουλίου εκκλησιών -της κουρελούς του διαβόλου κατά τον Άγιο γέροντά μας Παΐσιο- τις απολαμβάνουμε πλέον, ως σπάνια και πανάκριβα ''αρώματα''!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ο ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ ΓΡΦΕΙ ΣΧΕΤΙΚΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟ ΤΡΕΛΛΟ ΝΕΡΟ.....'
    ΑΣ ΤΟ ΔΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ.

    Μια φορά,λέγει ο μύθος,ήτανε ένας σουλτάνος καλός και δίκαιος κι ήτανε και αστρολόγος.Μια μέρα ο βεζύρης λέγει του σουλτάνου πως είδε κάποια σημάδια στον ουρανό,πως θα βρέξει στον κόσμο ένα τρελό νερό και πως όποιος το πιει αυτό το νερό,θα τρελαίνεται και πως όλοι οι άνθρωποι που ζούνε στην επικράτειά τους θα το πιούνε και θα χάσουνε τα λογικά τους και δεν θα νιώθουνε πια τίποτα΄μήτε τι είναι σωστό και τι ψεύτικο,μήτε τι είναι καλό και τι είναι κακό,μήτε τι είναι νόστιμο και τι είναι άνοστο,μήτε τι είναι δίκιο και τι είναι άδικο.

    Σαν τ΄άκουσε αυτά τα λόγια ο σουλτάνος,γυρίζει και λέγει στο βεζύρη:

    -”Αφού θα τρελαθεί όλος ο κόσμος ,πρέπει να κοιτάξουμε να μην τρελαθούμε κι εμείς,γιατί αλλιώς πώς θα τους κρίνουμε με δικαιοσύνη;”

    Toυ λέγει ο βεζύρης πως ο λόγος του είναι σωστός και πως θα ΄πρεπε να προστάξει να μαζέψουνε από το καλό νερό που πίνανε και να το φυλάξουνε μέσα στις στέρνες,για να μην πίνουνε από το χαλασμένο και κρίνουνε παλαβά κι άδικα,μα δίκια όπως έχουνε χρέος.Έτσι κι έγινε.

    Σε λίγον καιρό έβρεξε στ΄αλήθεια και το νερό ήτανε νερό τρελό και τρελαθήκανε όλοι οι άνθρωποι και δεν γνωρίζανε οι καημένοι τι τους γίνεται κι είχανε το ψεύτικο για αληθινό,το κακό για καλό,το άδικο για δίκιο.Μα ο σουλτάνος κι ο βεζύρης πίνανε από το καλό νερό που είχανε φυλαγμένο και δεν τρελαθήκανε,αλλά κρίνανετον κόσμο με δικαιοσύνη.Μα ο κόσμος τα΄βλεπε ανάποδα και δεν ήταν ευχαριστημένος από την κρίση του σουλτάνου και του βεζύρη και φωνάζανε πως τους αδικούνε και κοντεύανε να σηκώσουν επανάσταση.

    Μετά καιρό,σαν είδανε κι αποείδανε ο σουλτάνος κι ο βεζύρης χάσανε το κουράγιο τους και λέγει ο σουλτάνος στο βεζύρη:

    -”Τούτοι οι φουκαράδες αληθινά χάσανε τα φρένα τουςκαι τα βλέπουνε όλα ανάποδα κι όπως πάμε μπορεί και να μας σκοτώσουνε,επειδη θέλουμε να τους κρίνουμε με δικαιοσύνη για να ευτυχήσουνε.Το λοιπόν,βεζύρ εφέντη,άιντε να χύσουμε το καλό νερό από τις στέρνες και να πιάσουμε να πίνουμε κι εμείς από το τρελό νερό,για να γίνουμε σαν κι αυτούς και τότε θα μας καταλαβαίνουνε και θα μας αγαπάνε”.Έτσι κι έγινε.Ήπιανε κι αυτοί από το παλαβό νερό και τρελαθήκανε και κρίνανε τρελά και άδικα κι ο κόσμος απόμενε ευχαριστημένος και πολυχρονίζανε το σουλτάνο”.

    Θαρρώ,λέει, πως κάτι παρόμοιο γίνεται και σήμερα στον τόπο μας.Εμείς όμως δε θα χύσουμε το λίγο νερό που είναι ακόμα φυλαγμένο μέσα στη στέρνα της παράδοσης.Μα θα πίνουμε απ΄αυτό το καλό νερό και θα καλούμε να πιούνε κι οι άλλοι Έλληνες,που τους ξεραίνει ο λίβας της ξενομανίας.Να πιούνε και να δροσιστούνε από το νερό που βγαίνει από την πέτρα,από το καλό και τ΄αθάνατο νερό μας,από το “ύδωρ το ζων”.

    Πηγή: Φώτης Κόντογλου Ευλογημένο Καταφύγιο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ο Φ. ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ ΓΡΑΦΕΙ ΠΙΟ ΓΛΑΦΥΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΑΓΑΠΗΤΕ ΣΥΝΑΔΕΛΦΕ:

    Μια φορά,λέγει ο μύθος,ήτανε ένας σουλτάνος καλός και δίκαιος κι ήτανε και αστρολόγος.Μια μέρα ο βεζύρης λέγει του σουλτάνου πως είδε κάποια σημάδια στον ουρανό,πως θα βρέξει στον κόσμο ένα τρελό νερό και πως όποιος το πιει αυτό το νερό,θα τρελαίνεται και πως όλοι οι άνθρωποι που ζούνε στην επικράτειά τους θα το πιούνε και θα χάσουνε τα λογικά τους και δεν θα νιώθουνε πια τίποτα΄μήτε τι είναι σωστό και τι ψεύτικο,μήτε τι είναι καλό και τι είναι κακό,μήτε τι είναι νόστιμο και τι είναι άνοστο,μήτε τι είναι δίκιο και τι είναι άδικο.

    Σαν τ΄άκουσε αυτά τα λόγια ο σουλτάνος,γυρίζει και λέγει στο βεζύρη:

    -”Αφού θα τρελαθεί όλος ο κόσμος ,πρέπει να κοιτάξουμε να μην τρελαθούμε κι εμείς,γιατί αλλιώς πώς θα τους κρίνουμε με δικαιοσύνη;”

    Toυ λέγει ο βεζύρης πως ο λόγος του είναι σωστός και πως θα ΄πρεπε να προστάξει να μαζέψουνε από το καλό νερό που πίνανε και να το φυλάξουνε μέσα στις στέρνες,για να μην πίνουνε από το χαλασμένο και κρίνουνε παλαβά κι άδικα,μα δίκια όπως έχουνε χρέος.Έτσι κι έγινε.

    Σε λίγον καιρό έβρεξε στ΄αλήθεια και το νερό ήτανε νερό τρελό και τρελαθήκανε όλοι οι άνθρωποι και δεν γνωρίζανε οι καημένοι τι τους γίνεται κι είχανε το ψεύτικο για αληθινό,το κακό για καλό,το άδικο για δίκιο.Μα ο σουλτάνος κι ο βεζύρης πίνανε από το καλό νερό που είχανε φυλαγμένο και δεν τρελαθήκανε,αλλά κρίνανετον κόσμο με δικαιοσύνη.Μα ο κόσμος τα΄βλεπε ανάποδα και δεν ήταν ευχαριστημένος από την κρίση του σουλτάνου και του βεζύρη και φωνάζανε πως τους αδικούνε και κοντεύανε να σηκώσουν επανάσταση.

    Μετά καιρό,σαν είδανε κι αποείδανε ο σουλτάνος κι ο βεζύρης χάσανε το κουράγιο τους και λέγει ο σουλτάνος στο βεζύρη:

    -”Τούτοι οι φουκαράδες αληθινά χάσανε τα φρένα τουςκαι τα βλέπουνε όλα ανάποδα κι όπως πάμε μπορεί και να μας σκοτώσουνε,επειδη θέλουμε να τους κρίνουμε με δικαιοσύνη για να ευτυχήσουνε.Το λοιπόν,βεζύρ εφέντη,άιντε να χύσουμε το καλό νερό από τις στέρνες και να πιάσουμε να πίνουμε κι εμείς από το τρελό νερό,για να γίνουμε σαν κι αυτούς και τότε θα μας καταλαβαίνουνε και θα μας αγαπάνε”.Έτσι κι έγινε.Ήπιανε κι αυτοί από το παλαβό νερό και τρελαθήκανε και κρίνανε τρελά και άδικα κι ο κόσμος απόμενε ευχαριστημένος και πολυχρονίζανε το σουλτάνο”.

    Θαρρώ,λέει, πως κάτι παρόμοιο γίνεται και σήμερα στον τόπο μας.Εμείς όμως δε θα χύσουμε το λίγο νερό που είναι ακόμα φυλαγμένο μέσα στη στέρνα της παράδοσης.Μα θα πίνουμε απ΄αυτό το καλό νερό και θα καλούμε να πιούνε κι οι άλλοι Έλληνες,που τους ξεραίνει ο λίβας της ξενομανίας.Να πιούνε και να δροσιστούνε από το νερό που βγαίνει από την πέτρα,από το καλό και τ΄αθάνατο νερό μας,από το “ύδωρ το ζων”.

    Πηγή: Φώτης Κόντογλου Ευλογημένο Καταφύγιο

    ΑπάντησηΔιαγραφή