Κυριακή Ζ΄ Λουκά – «Προσελθούσα όπισθεν ήψατο του κρασπέδου του ιματίου αυτού.»

Απόστολος: Γαλ. Α΄ 11 – 19

Ευαγγέλιο: Λουκ. Η΄ 41 – 56

«Προσελθούσα όπισθεν ήψατο του κρασπέδου του ιματίου αυτού.» (Λουκ. η΄ 44)

 Δυο θλιβερά και οδυνηρά γεγονότα μας εξιστορεί το σημερινό ιερό Ευαγγέλιο, αγαπητοί μου αδελφοί. Μας μιλά για τη θλίψη και την οδύνη του αρχισυναγώγου Ιαείρου, όπως και για τον πόνο και τη δοκιμασία της αιμορροούσας γυναίκας. 

Ένα μεγάλο πρόβλημα έχει αναστατώσει τον Ιάειρο, γι’ αυτό και πέφτει γονατιστός στα πόδια του Χριστού και Τον παρακαλεί να περάσει από το σπίτι του. Το πρόβλημά του είναι η μονάκριβη δωδεκάχρονη κόρη του, που είναι βαριά άρρωστη, ετοιμοθάνατη. Ο Κύριος σπλαχνίζεται τον πονεμένο πατέρα κι αμέσως τον ακολουθεί. Πηγαίνοντας, στο δρόμο τα πλήθη του λαού Τον πιέζουν ασφυκτικά. Σε κάποια στιγμή γίνεται κάτι, που κανένας από το πλήθος δεν το παίρνει είδηση. Μια γυναίκα, που εδώ και δώδεκα χρόνια υποφέρει από αιμορραγία, πλησιάζει κρυφά τον Κύριο, αγγίζει την άκρη του ενδύματος Του κι αμέσως γίνεται το θαύμα και σταματά η αιμορραγία της. Έκτοτε, η αιμορροούσα αυτή γυναίκα δοξάζεται και μεγαλύνεται για τη μεγάλη πίστη και τη βαθύτατη ευλάβειά της. Παράδειγμα φωτεινό για όλους μας, που ακτινοβολεί από τότε με αμείωτη την λαμπρότητα. Γι’ αυτό καλό είναι και εμείς σήμερα να στρέψουμε προς αυτή τα βλέμματα της ψυχής μας και να προσέξουμε κάπως καλύτερα το μεγάλο μάθημα της ευλάβειας, που η αιμορροούσα μας το διδάσκει κατά τρόπο φυσικό και αβίαστο.

Το πρώτο που μας λέει με την στάση της αυτή η αιμορροούσα, είναι ότι η ευλάβεια είναι πρώτιστα φρόνημα εσωτερικό της ψυχής. Η γυναίκα εκείνη αισθάνεται φόβο και ντροπή. Τη συμπεριφορά και τη στάση της απέναντι στον Κύριο, τη χαρακτηρίζει μια λεπτότητα και διακριτικότητα. Δεν έχει παρρησία και θάρρος, για να εμφανισθεί ενώπιον του Κυρίου και να του φανερώσει τον πόνο της. Θεωρεί τον εαυτό της ανάξιο να σταθεί και να μιλήσει μαζί Του. Η συναίσθηση της κατάστασής της, της εμπνέει φόβο ιερό και δέος. Γι’ αυτό και πλησιάζει τον Σωτήρα με βαθύτατη ευλάβεια και συναίσθηση της αναξιότητός της. Είναι αλήθεια ότι όταν συναισθανόμαστε την αναξιότητα και την αμαρτωλότητά μας και γνωρίζουμε την πολλή αδυναμία μας, τότε ζούμε εντονότερα και βαθύτερα την αλήθεια της Θείας μεγαλειότητος και της απείρου αγιότητος του Κυρίου. Αντιλαμβανόμαστε ευκολότερα την απροσμέτρητη απόσταση που υπάρχει μεταξύ της δικής μας ατέλειας και μικρότητας και της ασύλληπτης τελειότητας και παντοκρατορίας του Θεού. Αυτή δε η αλήθεια γεμίζει την ψυχή μας με ιερό δέος και με βαθύ σεβασμό προς τον Θεό, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ευλογημένη αρετή και κατάσταση της ευλάβειας.

Αυτά τα άγια αισθήματα και αυτή την ευλογημένη ευλάβεια πρέπει να τη θαυμάσουμε και να τη κάμουμε κι εμείς δικό μας κτήμα. Βέβαια, εμείς  σήμερα δεν έχουμε μπροστά μας τον Κύριο παρόντα σωματικώς για να Του φερθούμε με τον ανάλογο τρόπο. Ωστόσο ο Κύριος είναι πάντοτε ζων κι εμείς κινούμαστε σε κάθε στιγμή κάτω από το βλέμμα Του. Η ζωντανή παρουσία Του εκτείνεται παντού και πρέπει να την αισθανόμαστε έντονα. Γι’ αυτό και οσάκις θέλουμε να επικοινωνήσουμε μαζί Του, να το κάμνουμε με συναίσθηση του μεγαλείου Του, με ευλάβεια και φόβο Θεού. Ιδιαίτερα μέσα στους ναούς μας τα αισθήματα αυτά πρέπει να είναι πολύ ζωηρά μέσα μας και να επηρεάζουν την όλη συμπεριφορά μας. Ας θυμηθούμε την προσευχή του Πατριάρχη της πίστεως, του δικαίου Αβραάμ. Επειδή πάντοτε συναισθανόταν τη μηδαμινότητά του απέναντι στην άπειρη μεγαλειότητα και αγιότητα του Θεού, έλεγε για τον εαυτό του: «Εγώ είμαι χώμα και στάκτη μπροστά Σου, Κύριέ μου» (Γέν. ΙΗ’ 27).

Μαζί, όμως με αυτά, αυτό που πρέπει να προσέξουμε είναι ότι ευλάβεια και εγωϊσμός, δεν μπορούν να συμβιβασθούν. Δεν μπορεί δηλαδή να υπάρξει ευλάβεια χωρίς ταπείνωση. Άνθρωποι εγωϊστές, που τρέφουν υψηλή για τον εαυτό τους και την δήθεν αρετή τους, είναι απίθανο και αδύνατο να νοιώθουν αληθινή ευλάβεια προς τον Θεό. Γιατί η φιλαυτία και ο εγωϊσμός τους, τους εμποδίζουν να κλίνουν τον αυχένα της ψυχής ενώπιον του Κυρίου των δυνάμεων. Και σ’ αυτό το σημείο η αιμορροούσα γίνεται διδάσκαλος μας. Είναι αλήθεια ότι μετά το θαύμα και τη θεραπεία της, ο Κύριος ήθελε να γίνει γνωστή η μεγάλη της πίστη, προς παραδειγματισμό όλων μας. Γι’ αυτό και επέμενε να εμφανισθεί ενώπιόν Του. Και πράγματι, η αιμορροούσα αφού αντιλήφθηκε ότι δεν διέφυγε από τον Κύριο η θαυμαστή θεραπεία της, ήλθε τρέμουσα και έπεσε μπροστά Του, αναφέροντας τα καθέκαστα. Και δεν παρουσιάστηκε με «αέρα», όπως λέμε σήμερα και με αγερωχία, αλλά φοβισμένη, τρέμουσα. Με φόβο τον είχε αγγίξει κρυφά προηγουμένως, με τρόμο έρχεται τώρα ενώπιόν Του.

Γι’ αυτό κι εμείς αν είμαστε πραγματικά ευλαβείς χριστιανοί, δεν μπορούμε να στέκουμε αγέρωχοι μπροστά στο Θείο μεγαλείο. Μαζί με τον αυχένα της ψυχής , θα πρέπει να κλίνουμε και τον αυχένα και το γόνυ του σώματος. Ο θεόπνευστος βασιλιάς και προφήτης και ψαλμωδός Δαβίδ, αισθανόταν πολλή ευλάβεια προς τον οίκο του Θεού, γι’ αυτό και λέει: «Εγώ χάρη στην άπειρη ευσπλαχνία Σου θα μπω στον Οίκο Σου και με ευσέβεια θα προσκυνήσω στον άγιο ναό Σου» (Ψαλμ. Ε’ 8). Οι δε άγιοι Άγγελοι, επειδή ευλαβούνται τον Κύριο, κατακαλύπτουν το πρόσωπο και τα πόδια με τα φτερά τους, ενώπιον του θρόνου Του (Ησ. ΣΤ’2).

Αδελφοί μου! Αν θέλουμε να έχουμε ωφέλεια κάθε φορά, που πλησιάζουμε τον Κύριο, είτε με τον εκκλησιασμό, είτε με την ατομική μας προσευχή, πρέπει να γίνουμε και να είμαστε άνθρωποι ευλαβείς. Ευλαβείς σαν την αιμορροούσα, σαν τους Αγγέλους και όλους τους αγίους μας. Τότε να είμαστε βέβαιοι ότι η ευλάβεια θα μας βοηθά να νοιώθουμε αληθινή κατάνυξη, που θα ανυψώνει την ψυχή μας προς το θρόνο του Κυρίου. Η ευλάβεια δε αυτή θα ελκύει πάνω μας τη Θεία Χάρη και θα μας γεμίζει με την ευλογία του Επουράνιου Πατέρα μας.

Ηγούμενος Χρυσορρογιάτισσας Διονύσιος