Ἄτοπα στίς βαπτίσεις

Ἄτοπα στίς βαπτίσεις

ἀρχιμ. Δανιήλ Ἀεράκη

Βάπτισμα σημαίνει ἀπελευθέρωσις ἀπό τὴν αἰχμαλωσία τοῦ διαβόλου καὶ τῆς ἁμαρτίας. Βάπτισμα σημαίνει ἄφεσις ἁμαρτιῶν. Βάπτισμα σημαίνει ἀναγέννησις. Βάπτισμα σημαίνει σύνταξις στὴν παράταξι τοῦ Χριστοῦ. Βάπτισμα σημαίνει ἔνταξις στὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Βάπτισμα σημαίνει ἁγιασμός. Βάπτισμα σημαίνει ἐγχρίστωσις.

• Βαπτιζόμαστε «εἰς τόν θάνατον καὶ εἰς τὴν ἀνάστασιν Αὐτοῦ» (Ρωμ. στ' 3-4).

• Θάνατος καὶ ἀνάστασις τὸ βάπτισμα. Πεθαίνει ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος, ἀνασταίνεται ὁ «καινός», ὁ νέος ἐν Χριστῷ ἄνθρωπος. Ντύνεται τὸν Χριστό, ντύνεται στὰ λευκά. «Ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε» (Γαλ. γ΄ 27).

• Λευκά τά ροῦχα τοῦ βαπτιζομένου. Δυστυχῶς πολλὰ ἄτοπα παρατηροῦνται κατὰ τὶς βαπτίσεις. Ἕνα εἶναι καὶ τὰ ἐνδύματα. Μὲ ποικιλόχρωμα ροῦχα ντύνουν μερικοί τά μωρά, ὅταν βγαίνουν ἀπό τὴν κολυμβήθρα. Λησμονοῦν, ὅτι ὅλα ἔχουν τὴ σημασία τους καὶ τὸ συμβολισμό τους. Λευκὸ χιτῶνα φοροῦσαν οἱ βαπτιζόμενοι στὴν ἀρχαία Ἐκκλησία.

• Μερικοὶ σημειώνουν ὡς ἄτοπο καὶ τὸ ὅτι ἔχουμε βάπτισι νηπίων (νηπιοβαπτισμός). Βεβαίως προηγεῖται ἡ κατήχησις καὶ ἕπεται τὸ βάπτισμα. Ὁ βαπτιζόμενος πρέπει νὰ ἔχη συνείδησι τοῦ τί ἐπιτελεῖται καὶ μὲ δέος νὰ προσέρχεται γιὰ νὰ πῆ τὸ «Συντάσσομαι τῷ Χριστῷ» καὶ νὰ ἀπαγγείλη τό «Πιστεύω».

• Δὲν εἶναι πάντως ἔξω ἀπό τὴν Καινοδιαθηκικὴ πρακτικὴ καί τήν ἀποστολικὴ παράδοσι ὁ νηπιοβαπτισμός. Μαρτυρία τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου λέει: «Καί τά παιδία βαπτίζομεν, καίπερ ἁμαρτίας οὐκ ἔχοντα, ἵνα προστεθῇ ἁγιασμός, δικαιοσύνη, υἱοθεσία, κληρονομία, ἀδελφότης, τὸ μέλη εἶναι τοῦ Χριστοῦ» (Ε.Π.Ε. 30,386).

• Τὸ ἄτοπο δὲν ἔγκειται στὴ βάπτισι βρεφῶν. Τὸ ἄτοπο ἔγκειται στὸ θέμα τῆς κατηχήσεως. Δέχθηκε μὲν ἡ Ἐκκλησία νὰ μετατεθῆ ἡ κατήχησις μετὰ τὸ βὰπτισμα, ἀλλὰ νὰ γίνεται ὁπωσδήποτε ἀπὸ καταρτισμένα πρὸς τοῦτο πρόσωπα, καὶ ἐγκαίρως. Αὐτὸ τὸ ἔργο ὑποτίθεται, ὅτι ἀναλαμβάνουν οἱ γονεῖς, ὁ ἱερέας καὶ ὁ ἀνάδοχος.

Ἀλλ’ ὁ μὲν ἱερέας συνήθως δὲν παρακολουθεῖ τὴν πορεία τοῦ παιδιοῦ, οἱ δὲ γονεῖς καὶ ὁ ἀνάδοχος εἶναι ἀκατάρτιστοι. Ὡς ἀνάδοχος ἐνίοτε μπορεῖ νὰ ἐμφανισθῆ κάποιος ἄθεος συγγενὴς ἢ γνωστός, κάποια γυναίκα μὲ ἔξαλλη ἐμφάνισι ἢ ἀκόμη καὶ κάποιο μικρὸ παιδί!!!

Πρόκειται γιά γελοιοποίησι τοῦ βαπτίσματος. Πρὸ ὀλίγων ἡμερῶν παρέστη ὡς ἀνάδοχος στὴ βάπτισι βρέφους στὸν Ναὸ τοῦ Ἁγ. Δημητρίου Λουμπαρδιάρη ἕνας ἄθεος ὑπουργός!

• Ἄλλο ἄτοπο, πού συμβαίνει στὶς βαπτίσεις, εἶναι ἡ ὀνοματοδοσία. Ἡ βάπτισις γίνεται «εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Τὸ ὄνομα ταυτίζεται μὲ τὸ πρόσωπο. Ἕνα πρόσωπο, ἕνα ὄνομα.

Γιατί νὰ δίνουν δύο ὀνόματα; Ἀκόμα καὶ τὸ παιδὶ μπερδεύεται μὲ τὰ δύο ὀνόματα. Εἶναι φανερό τό γιατί δίνουν δύο ὀνόματα: Γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουν καὶ τὴ δική τους ἐπιθυμία οἱ γονεῖς (ἤ τό... τάμα!) καὶ τὴν ἐπιθυμία τοῦ παπποῦ ἢ τῆς γιαγιᾶς, πού ἀπειλοῦν ὅτι θὰ φύγουν ἀπὸ τὴ βάπτισι, ἂν δὲν ἀκουσθῆ τὸ ὄνομά τους!!!

Ὁ ἱερός Χρυσόστομος καυτηριάζει τὴν ἀπαίτησι τῶν παππούδων:

«Τί προσέφερες -λέει- στην πίστι καὶ θέλεις ν’ ἀπαθανατισθῆς: Ἄφησε νὰ δώσουν στὸ παιδὶ τὸ ὄνομα ἑνὸς ἀποστόλου ἤ ἑνὸς μάρτυρος». Μιλάει δὲ γιὰ τὴν περίπτωσι ἑνὸς ἁγίου στὴν Ἀντιόχεια, πού οἱ γονεῖς «καὶ πατέρας καὶ πάππους καὶ προγόνους παρατρέχουσι καὶ τὸ ὄνομα τὸ ἅγιον τοῖς τεχθεῖσι παιδίοις ἐπιτιθέασιν» (Ε. Π.Ε. 37,22).

• Οἱ χριστιανοὶ γονεῖς ἄς δίδουν τό ὄνομα (ἕνα) στὸ βρέφος, τὴν ὄγδοη ἡμέρα κατὰ τὴν τάξι τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ εὐχολογίου. Μὲ τὸ ὄνομα δὲν ἱκανοποιοῦμε πείσματα καὶ ἐγωϊσμούς!