Ἡ εὐθύνη τῶν Ἡγουµένων

Ἡ εὐθύνη τῶν Ἡγουµένων

Ανοιχτή επιστολή

Προς τους αγιώτατους Ηγουμένους και τους τιμιότατους και λίαν αγαπητούς Πατέρες και αδελφούς Αγιορείτες μοναχούς.

Κωνσταντίνος Κεσίδης

Αγιώτατοι Ηγούμενοι· τιμιότατοι πατέρες και αδελφοί Αγιορείτες, ευλογείτε! Σας ευχαριστούμε, άγιοι Πατέρες, για τις προσευχές σας, σας ευχαριστούμε για τα δάκρυά σας, τον πόνο σας και την άφταστη αγάπη σας, σας ευχαριστούμε που υπάρχετε, ώστε να έχει ο Κύριος και Θεός μας αιτία να διατηρεί τον μάταιο τούτο κόσμο, έτσι ώστε να έχουμε και εμείς, οι ανάξιοι, ελπίδα σωτηρίας.

Συγχωρέστε με, άγιοι Πατέρες, για την παρέμβασή μου, νιώθω όμως το χρέος, ως μέλος της Μίας και Μοναδικής Αληθινής Εκκλησίας του Χριστού, να εκφράσω εμπόνως την άποψή μου· και θα τολμήσω να την εκφράσω, όπως το έχουν κάνει και άλλοι τίμιοι και αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί μου. Όχι από εγωισμό και υπερηφάνεια όπως μας καταλογίζουν κάποιοι· άλλωστε και μόνο με το λογισμό πως απευθυνόμαστε στην αγιοσύνη σας, ντρεπόμαστε για την αναξιότητα και ρυπαρότητά μας· και όχι μόνον αυτό, αλλά ντρεπόμαστε και να σηκώσουμε απλώς την κεφαλή μας για να ατενίσουμε όχι το πρόσωπό σας, αλλά έστω αυτό το ράσο σας. Θα εκφράσουμε, ωστόσο, με πόνο τη άποψή μας, έστω και αν φανεί ότι αυτή λαμβάνει μορφή ελέγχου, διότι έχουμε χρέος και εντολή σε καιρό που υπάρχει κίνδυνος να επικρατήσει αίρεση, να ενεργούμε έτσι. Δεν μας αρέσει αυτό άγιοι Πατέρες, δεν μας ικανοποιεί· αντιθέτως, μας είναι πολύ δύσκολο και δυσάρεστο. Μακάρι να είχαμε εντολή να σιωπούμε, θα ήταν πολύ ευκολότερο. Αυτό που με λυπεί περισσότερο όμως είναι ότι, θα περιφρονήσετε τις απόψεις μου, που με πόνο θα σας καταθέσω· πώς, άλλωστε, σεβαστοί μου Πατέρες, θα ήταν δυνατόν να μην  περιφρονήσετε εμένα, τον άσημο και ασήμαντο, όταν περιφρονείτε τους ίδιους τους αδελφούς σας, οι οποίοι πονούν την Ορθοδοξία και αγωνίζονται με ειλικρίνεια και σθένος· βοήθεια όμως και υποστήριξη δεν έχουν από κανέναν! Και αναφέρομαι εδώ στους άγιους και σεβαστούς Ηγούμενους και Πατέρες και όχι στους διώκτες τους, τους οποίους ούτε άγιους ούτε σεβαστούς ούτε Πατέρες τους θεωρώ. Πως λοιπόν άγιοι Πατέρες μου να μην περιφρονήσετε εμένα, όταν περιφρονείτε το ίδιο το «αίμα» σας (τους ομόσχημους αδελφούς σας); Ίσως όμως θα μου πείτε· πονάμε, και πολύ μάλιστα· κλαίμε και προσευχόμαστε! Αγιώτατοι, ποτέ στην Ιστορία σε καιρό που υπήρξε κίνδυνος να επικρατήσει αίρεση, δεν δικαιολογήθηκαν -και πολλώ μάλλον δεν επαινέθηκαν- από τους άγιους Πατέρες εκείνοι, οι οποίοι ΔΕΝ ομολόγησαν και δεν στήριξαν είτε την Πίστη είτε τους ομολογητές ΜΕ ΤΟΝ ΛΟΓΟ τους (Ρωμ. 10,10).

Τι φοβάστε, αλήθεια, σεβαστοί μου Πατέρες και εκτός από την προσευχή, δεν εφαρμόζετε και την εντολή της ομολογίας; Γιατί δεν στηρίζετε τους ομολογητές και αγωνιστές, γιατί δεν ομολογείτε την αλήθεια δημοσίως και δεν καταδικάζετε την αίρεση του Οικουμενισμού; Γιατί δεν καταδικάζετε τις αιρετικές ενέργειες των Οικουμενιστών, αλλά και αυτούς τους ίδιους (και γνωστούς) Οικουμενιστές (Επισκόπους και Αγιορείτες); Γιατί δεν ομολογείτε δημοσίως, άγιοί μου Πατέρες; Τι είναι ανώτερο, η προσευχή ή η ομολογία; Με την ομολογία έχουν οδηγηθεί στην αγιότητα σε λίγα μόνον λεπτά· με την προσευχή όμως, αν και τις περισσότερες φορές δεκαετίες περνούμε σε αυτήν, όχι μόνο δεν αγιάζουμε, αλλά ενίοτε και κολαζόμαστε! Άλλωστε, καρπός της προσευχής είναι η ομολογία. Ο Θεός ΔΕΝ αρκείται στην (ενδιάθετη) Πίστη, αλλά απαιτεί ρητή ομολογία, με το στόμα, όπως άλλωστε μας το διδάσκει ο Χρυσορρήμων: “Γιατί δεν αρκείται ο Θεός στην νοερά πίστη, αλλά θέλει και ομολογία δια στόματος; Για να μας προετοιμάσει (οδηγήσει) εις την παρρησία και μεγαλύτερη αγάπη και να μας ανεβάσει πνευματικά”1. Αλλά και ο υψιπέτης Μάξιμος ο Ομολογητής, όταν του είπαν να σιωπήσει, αυτός απάντησε: “ Η σιωπή των λόγων είναι αναίρεση των λόγων”! Και του λέγει ο Τρώϊλος: “Στην καρδιά σου να έχεις ό,τι θέλεις, δεν σε εμποδίζει κανείς”. Τι απάντησε ο διδάσκαλος; “Ο Θεός δεν περιόρισε στην καρδία όλη την σωτηρία, άλλα είπε: «Ο ομολογών με έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω αυτόν καγώ έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς». Και ο θείος Απόστολος Παύλος, διδάσκει ως εξής: «Καρδία μεν πιστεύεται εις δικαιοσύνη, στόματι δε ομολογείται εις σωτηρίαν»...Δεν πρέπει να σιωπήσει με κανένα τρόπο η φωνή που το κηρύττει (το αληθές), για να μην κινδυνεύσει η σωτηρία αυτών που το αποσιωπούν”2.  Πότε επαινέθηκαν από τους αγίους εκείνοι που σιωπούν τον καιρό που λυσσομανά η αίρεση; ΠΟΤΕ! Μήπως όμως σας ζητούμε να διακόψετε το μνημόσυνο (αν και αυτό είναι το θεάρεστο); Μήπως σας ζητούμε να μιμηθείτε ακραιφνώς την ομολογία των Πατέρων; Μήπως σας ζητούμε να βγείτε από τα μοναστήρια (αν και θα έπρεπε); Μήπως σας ζητούμε να γίνετε σκληροί και αυστηροί έναντι των Οικουμενιστών (αν και θα έπρεπε); Όχι άγιοι Πατέρες μας, ΔΗΜΟΣΙΑ απλώς ΟΜΟΛΟΓΙΑ ζητούμε, ΔΗΜΟΣΙΟ ΕΛΕΓΧΟ ζητούμε, ΔΗΜΟΣΙΑ διακήρυξη της  ΑΛΗΘΕΙΑΣ ζητούμε (μάλλον ο Θεός), ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΤΑΔΙΚΗ της παναιρέσεως ζητούμε, ώστε να ενημερωθεί επιτέλους ο λαός· τα τέκνα σας. Όχι μια φορά, αλλά όσο υπάρχει αίρεση και ενεργούνται τα της αιρέσεως, άλλη τόση ομολογία και επαγρύπνηση απαιτούνται.

Αλλά θα μου πείτε ίσως άγιοί μου και σεβαστοί Πατέρες, ότι διατηρείτε σώα τα μοναστήρια· ότι πολλοί αδελφοί μοναχοί δεν είναι έτοιμοι για διωγμό και ίσως δεν συμφέρει, χάριν των ψυχών αυτών, να ενεργούμε έτσι. Ή μήπως, θα πείτε, είναι καλύτερα να μας διώξουν και να φέρουν κακόδοξους στην θέση μας; Εγώ εν προκειμένω, τίποτε δικό μου δεν θα πω, παρά μόνο θα αναφέρω, ενδεικτικά, το τι διδάσκει ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης: “Εφόσον λοιπόν συ (απευθύνεται στον Ηγούμενο Ευστράτιο) μετά την σύλληψή σου δεν έπαθες τίποτε από αυτά (διωγμό, μαστιγώσεις κτλ.), συγχώρεσέ με, άγιε· [είναι πρόδηλο ότι] υποχώρησες [ενέδωσες] σε αυτούς. Και μη μου λες ότι προφυλάσσονται οι δικές σου εκκλησίες και ότι οι εικόνες μένουν σώες, και ότι μνημονεύεις τον αγιώτατο Πατριάρχη μας...Ποιο είναι το όφελος, εάν εμείς, που είμαστε και λεγόμαστε ναός του Θεού, εξαχρειωθήκαμε και περιποιηθήκαμε άψυχους οίκους;... Ας χαθούν όλα τα πράγματα του κόσμου, που θεωρούνται αγαθά. Ας προκρίνεται η ομολογούμενη βλάβη των ψυχών, την οποία υπέστη καθένας που προβάλλει δικαιολογίες”3! Για τους μοναχούς που δεν είναι έτοιμοι για διωγμούς, έστω και σε καιρό που λυσσομανά η αίρεση, λέγει: “Γιατί δεν τους συμβούλεψες όλους (τους υποτακτικούς σου) ή να διωχθούν μαζί σου με τον ίδιο τρόπο, ή, αφού δεν ήθελαν, γιατί δεν τους άφησες ως εχθρούς του Χριστού και φίλους της σάρκας, ως απείθαρχους και όχι ως υιούς;”4. Αυτός είναι ο «κανόνας», που διδάσκει όλος ο χορός των αγίων Πατέρων. Δεν λέμε ότι εμείς έχουμε την δύναμη να τα πράξουμε αυτά, πιστεύουμε όμως ότι την έχετε εσείς· άλλωστε, εμείς έχουμε χρέος να προβάλουμε τις διδασκαλίες των Πατέρων είτε έχουμε την δύναμη είτε όχι, ελπίζοντας στο έλεος και την βοήθεια του Θεού.

 Η επίκληση εξάλλου μεμονωμένων ενεργειών αγίων Πατέρων, που «εξυπηρετούν» την αντίθετη άποψη και στάση, είναι παντελώς λανθασμένη και αντιπατερική. Πολύ σύντομα να πούμε ότι, “ου το σπάνιον νόμος της Εκκλησίας”5· και σπάνιες ενέργειες αγίων οι οποίες δεν ταυτίζονται με την διδασκαλία τους, αλλά και με όλη την διδασκαλία των Πατέρων, δεν μας δίνουν δικαίωμα να τις επικαλούμεθα, πολλώ μάλλον να τις μιμούμεθα· όταν μάλιστα οι ίδιοι άγιοι ενήργησαν και αντιθέτως, αλλά και ΔΙΔΑΞΑΝ αντιθέτως. Και τέλος, όταν η οικονομία τους είχε περιορισμένη διάρκεια μερικών μηνών ή ελαχίστων χρόνων, και όχι δεκαετιών (100 έτη!· αυτό δεν είναι οικονομία, αλλά εμπαιγμός της έννοιας της οικονομίας· αυτό δεν είναι διάκριση, αλλά εμπαιγμός της έννοιας της διάκρισης).

Αγιώτατοι Πατέρες, σας αγαπούμε και σας σεβόμαστε με το παραπάνω, αλλά πολύ περισσότερο αγαπούμε τον Χριστό και τους αγίους Πατέρες· αυτοί είναι που μας υποχρεώνουν να ενεργούμε έναντι της αγιοσύνης σας ελεγκτικά, πλην όμως με αγάπη. Σας παρακαλούμε και σας ικετεύουμε, πέφτουμε στα πόδια σας και σας ζητούμε να σώσετε το ποίμνιο που κατασπαράζεται από τους “εισελθόντες αλλαχόθεν”· έχετε τόση δύναμη, που μόνον η δική σας ομολογία και αντίδραση θα μπορούσε να ανακόψει και να αφανίσει εντελώς την παναίρεση του Οικουμενισμού, όπως και αποδεικνύεται από την Ιστορία ότι έγινε σε παρόμοιες περιπτώσεις.

Κατακλείω ζητώντας τις ευχές σας και τις προσευχές σας, εις το κομποσκοίνι σας, άγιοι και σεβαστοί μου Πατέρες.

…………………………………………………..

1   ΕΠΕ 10, 477

2   PG 90, 161D-165C

3   18Γ, 133. Βιβλίο β', Επιστολή ΡΣΤ', Στον Ηγούμενο Ευστράτιο

4    18Γ, 95· Βιβλίο β', Επιστολή ΠΘ', Στον Ηγούμενο Θεόφιλο

5     Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός· Λόγος ΛΖ', Ε.Π. Migne 36, 352

  ΚΕΣΙΔΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

kostaskostas623@yahoo.com

Ορθόδοξος Τύπος, 7/10/2016