Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού - «Ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον»

Απόστολος: Γαλ. στ΄ 11-18

Ευαγγέλιο: Ιωάν. γ΄ 13-17

«Ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον»

Τον σκοπό της ενανθρωπήσεως του Θεού μας αποκαλύπτουν τα ιερά λόγια που ακούσαμε σήμερα στο ιερό Ευαγγέλιο. Ο Θεός έγινε άνθρωπος για να σώσει τον άνθρωπο. Για να χαρίσει στον φθαρτό και χοϊκό άνθρωπο την αιώνιο ζωή. 

Εκείνο που ζητεί από αυτόν είναι η τελεία πίστη, η υιική αφοσίωση και η δουλική εμπιστοσύνη. Για να κατοικήσει στις καρδιές μας ζητεί να εξέλθουμε από το εγώ και να χωρέσουμε με αγάπη προς τη δική του αγάπη. Να νεκρώσουμε τον παλαιό άνθρωπο των επιθυμιών και των απολαύσεων και να ξαναγεννηθούμε «εν Χριστώ». Η γνήσια πίστη σαν έκφραση αυτής της εν Χριστώ ζωής είναι γεμάτη από τη χάρη του θεού και αρχίζει από τον πρόσκαιρο τούτο κόσμο και μένει ατελεύτητη μέσα στην άπειρη αιωνιότητα του Θεού.

Εκείνος που έχει πίστη δεν χάνεται ποτέ μέσα στα κύματα της ζωής, μας είπε σήμερα ο Κύριος. Αυτή την αλήθεια δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει. Αψευδείς μάρτυρες της δυνάμεως της πίστεως είμαστε όλοι οι χριστιανοί που στη ζωή μας έχουμε δεί ολοφάνερη την δύναμη του Θεού και τη μεσιτεία των αγίων. Αναρίθμητα μικρά και μεγάλα θαύματα που συνέβησαν και καθημερινά συμβαίνουν στους ανθρώπους της πίστεως υπογραμμίζουν αυτή την αλήθεια ότι ο Θεός ποτέ δεν εγκαταλείπει τους ανθρώπους που πιστεύουν σ’ Αυτόν κι έχουν αναθέσει ολόκληρη τη ζωή τους στην πατρική πρόνοια του. «Μεγάλα τα της πίστεως κατορθώματα» ψάλλει η Εκκλησία μας. Όσο κι αν μερικοί άθεοι επιστήμονες της εποχής μας πεισματικά αποδίδουν τις θαυμαστές αλλαγές της ζωής μας σε συμπτώσεις ή στις κρυμμένες εσωτερικές δυνάμεις του ίδιου του ανθρώπου, η πραγματικότητα βοά ότι η ανίατη αρρώστια θεραπεύτηκε με τη Χάρη του Θεού, η παρ’ ολίγον, τραγωδία αποφεύχθηκε με την επέμβαση της Παναγίας, η δοκιμασία ξεπεράστηκε με τη δύναμη της προσευχής.

Αλλά η πίστη δεν σώζει τον άνθρωπο μόνο από τις δοκιμασίες και τις ταλαιπωρίες της ζωής· κυρίως τον σώζει από την αιώνια απώλεια της ψυχής. Εκείνος που πιστεύει στο Θεό νικά το φόβο του θανάτου. Όπως οι Εβραίοι με το χάλκινο φίδι ιάτρευαν εκείνους που έπεφταν θύματα των φιδιών, έτσι και ο Ιησούς Χριστός θεραπεύει από το δηλητήριο του θανάτου εκείνους που ατενίζουν το μυστήριο του Σταυρού και ζουν στη ζωή τους το θέλημα του. Για τους πιστούς ο θάνατος γίνεται μια μετάβαση από τον κόσμο της φθοράς στον κόσμο της αφθαρσίας. Για τους άπιστους ο θάνατος είναι αιώνια καταδίκη και μαρτύριο. Μόνο όποιος είναι ενωμένος με τον αναστημένο Εσταυρωμένο δεν χάνεται μέσα στην άβυσσο του Άδου αλλά μέσα από τη χοϊκότητα του τάφου βλαστάνει όπως ο σπόρος της γης στη χώρα της αιωνιότητας, όπου μένει σαν άνθος αμάραντο και αιώνια δίνει την ευωδία της ανθοφορίας του στη θυσία του ουρανίου θυμιάματος και παίρνει από τον νοητό Ήλιο τη θέρμη της θείας συνοικήσεως.

Εκείνος που αρνείται την πίστη στον Εσταυρωμένο Ιησού Χριστό είναι τραγική προσωπικότητα. Ζει χωρίς ελπίδα και σκοπό. Μπορεί να έχει πλούτη και ανέσεις. Μπορεί να έχει τη δύναμη της εξουσίας. Μπορεί να γεμίζει τη ζωή του με ότι τον ευφραίνει. Στην ουσία όμως είναι δυστυχισμένος γιατί όλες οι χαρές του σταματούν εδώ. Καμιά τέτοια χαρά δεν έχει υπερκόσμιες επεκτάσεις. Όλες τις σκεπάζει η πλάκα του τάφου γιατί με τη διάλυση του σώματος κι αυτές διαλύονται.

Εκείνος όμως που πιστεύει στον Κύριο, πιστεύει στην αθανασία. Ποτέ δεν πνίγεται από το άγχος και το φόβο του θανάτου γιατί γνωρίζει ότι με τη δύναμη του Χριστού θα νικήσει το θάνατο. Ποτέ δεν αισθάνεται πλήξη και μελαγχολία, γιατί γεμίζει τη ζωή του με το όραμα του Παραδείσου, που έχει ετοιμάσει ο Κύριος για τους εργάτες του αγαθού. Με αυτή τη δύναμη οι άγιοι Μάρτυρες με χαρά έσκυβαν τον αυχένα τους κάτω από τη λαιμητόμο των αθέων τυράννων και ψάλλοντες έπεφταν μέσα στα άγρια θηρία. Αυτή η δύναμη της πίστεως κάνει τον ετοιμοθάνατο άρρωστο να μην πανικοβάλλεται, αλλά με καρτερία και υπομονή να αντιμετωπίζει τον ερχόμενο θάνατο. Με τη δύναμη της πίστεως ακόμα καταφέρνει μέσα στη ζούγκλα της ζωής να ζει ο πιστός αρμονικά, υποχωρώντας, συγχωρώντας, ανεχόμενος, παραμερίζοντας το δικό μου συμφέρον και θέτοντας υπεράνω πάντων τις εντολές του Θεού.

Περισσότερο από ποτέ άλλοτε σήμερα έχει εφαρμογή ο λόγος του Ευαγγελίου, ότι όποιος πιστεύει στο Θεό δεν χάνεται και αντίθετα όποιος ζει μακριά από το Θεό βαδίζει προς την τελεία καταστροφή.

Μέσα στη σημερινή πολιτισμένη κοινωνία στη οποία επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας με τις επικίνδυνες ακρότητες και τις επιχειρούμενες κατεδαφίσεις κάθε παραδόσεως και καθαιρέσεως κάθε ιδανικού όπου η ζωή, ιδίως στις μεγαλουπόλεις, κατάντησε επικίνδυνη και ο καθένας ζει με τον εφιάλτη του τρομοκράτη ή του εγκλήματος ή του ναρκομανούς έχει χάσει τη σιγουριά και την ειρήνη του, δεν υπάρχει καμιά δύναμη που θα μπορέσει να εγγυηθεί τη σωτηρία μας παρά μόνο η δύναμη του Θεού. Και φυσικά δεν εννοούμε τη σωματική μας ακεραιότητα που κι αυτή πολλές φορές μας την περιφρουρεί ο Θεός, αλλά κυρίως αναφερόμαστε στην εσωτερική πληρότητα που χαρίζει ο Θεός στον άνθρωπο και την εσωτερική γαλήνη ανάμεσα σε τόσες καταιγίδες και συμφορές.

Σήμερα έχουμε βυθιστεί μέσα στην καταναλωτική κοινωνία. Έχουμε ρίξει όλο το βάρος των ενδιαφερόντων μας στα γήινα και εφήμερα κι έχουμε εγκαταλείψει τον Θεό. Αποτέλεσμα αυτής της περιφρονήσεως προς τον Θεό είναι η ψυχική μας ακαταστασία και συμφορά. Ποτέ δεν είχαν αυξηθεί τόσο επικίνδυνα οι ψυχοπάθειες όσο σήμερα. Χάθηκε πια το χαμόγελο από τα χείλη. Τα μάτια έγιναν βλοσυρά.

Το πρόσωπο σκυθρωπό. Η αναπνοή δύσκολη. Οι συζητήσεις απότομες. Η σκέψη περίεργη. Οι επιθυμίες κτηνώδεις. Στο πρόσωπο του σύγχρονου ανθρώπου καθρεπτίζεται το δράμα που εσωτερικά ζει. Υπάρχει χειρότερο κατάντημα απ’ αυτό;

Γεγονός είναι ότι η ροή των πραγμάτων θα μας οδηγήσει σε χειρότερες καταστάσεις. Έρχονται μέρες δύσκολες για τους κατοίκους του πλανήτη αυτού. Είναι δυνατόν όμως να μη χαθεί κανείς μέσα στο ορμητικό ρεύμα της απώλειας, αν θεμελιώσει την ύπαρξη του και τη ζωή του στην πέτρα της πίστεως. Όποιος ακούει τους λόγους του Θεού και τους εφαρμόζει στη ζωή του μοιάζει με τον έξυπνο άνθρωπο που έκτισε το σπίτι του σε γερά θεμέλια και «κατέβη η βροχή και ήλθον οι ποταμοί και έπνευσαν οι ανέμοι και προσέπεσαν τη οικία εκείνη και ουκ έπεσε.. Τεθεμελίωτο γάρ επί την πέτραν» (Ματθ. ζ΄ 24). Ας μη ματαιοπονούμε κτίζοντας τη ζωή μας επάνω στην αμμώδη γη της παρούσης ζωή. Θα έλθουν οι πειρασμοί, οι δοκιμασίες, οι περιπέτειες και θα καταρρεύσουμε. Ας οικοδομήσουμε επάνω στο θεμέλιο που λέγεται Ιησούς Χριστός.

Γιώργος Σαββίδης