Με αφορμή την εισβολή στο Ναό: Ο δόλος των εχθρών της Εκκλησίας

Με αφορμή την εισβολή στο Ναό: Ο δόλος των εχθρών της Εκκλησίας

Του Γιάννη Παναγιωτόπουλου*

Τα πρόσφατα γεγονότα της Θεσσαλονίκης, με την εισβολή στον Μητροπολιτικό ναό, και τα όσα ακολούθησαν, οι βεβηλώσεις εκκλησιών, οι δηλώσεις συμπαράστασης ή η προσπάθεια να δικαιολογηθούν οι πρωταγωνιστές, επιβάλλουν χωρίς οργή, αλλά με σύνεση να γραφτούν αυτές οι γραμμές. Βεβαίως, πολλές φορές είναι δύσκολο να πεις την αλήθεια, γιατί αυτή είναι τόσο σκληρή που πληγώνει τους ανθρώπους που την ακούν! Αλλά είναι εξίσου βέβαιο ότι η Αλήθεια ελευθερώνει, και πρέπει να γράφεται όσο σκληρή και εάν είναι!

Λίγοι γνωρίζουν σήμερα, ότι τον Οκτώβριο του 1948 ένα αντάρτικο σώμα εισήλθε στο Άγιο Όρος και επιτέθηκε στις Καρυές. Στην επίθεση συμμετείχαν και αντάρτισσες, οι οποίες παραβίασαν το άβατο! Μάλιστα, οι αντάρτες έστρωσαν χορό κάτω από την αψίδα του κωδωνοστασίου του Πρωτάτου, ενώ οι αντάρτισσες χλεύαζαν τους διερχόμενους μοναχούς λέγοντάς τους: «ας κάνη το θάμα της η Παναγία σας εις εμάς τα κοράσια». Είναι προκλητικό ότι ο επικεφαλής των ανταρτών ενώ γνώριζε για το άβατο, το παραβίασε παίρνοντας μαζί του στην εισβολή αθώες χωριατοπούλες. Η ιστορία συνεχίστηκε με την φήμη ότι όσες αντάρτισσες συμμετείχαν σε αυτήν την επίθεση δεν βρήκαν καλό τέλος ... και είναι αλήθεια ότι οι πιο πολλές σκοτώθηκαν κατά την φυγή τους από το Άγιο Όρος. 

Η διδακτική αξία αυτής εδώ της ιστορίας αποστερήθηκε από τους νεότερους Έλληνες γιατί δεν θελήσαμε να τη διδάξουμε, προκειμένου να διατηρήσουμε την ενότητα, μέσα από την λήθη. Η λήθη δεν σώζει, η λήθη μας στερεί την αξία της γνώσης και τότε κάποιοι επαναλαμβάνουν το ίδιο λάθος, με άλλες προϋποθέσεις και σε άλλο πλαίσιο, αλλά το λάθος είναι ίδιο! Και το χειρότερο με τη λήθη είναι ότι μας αποστερεί την μοναδική αξία της μετάνοιας και της συγχώρεσης!

Και θα ήμουν ανόητος εάν ακολουθούσα την ίδια στάση με όσους έγραψαν ή στάθηκαν αυτές τις ημέρες υποστηρικτές μιας πράξης που μόνο δόλια μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε! Λειτουργεί καταρχάς δόλια για τους πρωτεργάτες της, καθώς ο Δόλιος τους αποκόπτει από το από το καθαρό νερό που τους ξεδίψασε και μας κράτησε ζωντανούς μέχρι σήμερα. Τους αποκόπτει και τους οδηγεί σε μια διαρκή και αναπάντεχη γι᾽ αυτούς φθορά! Πώς να μην λυπάσαι; πώς να μην θλίβεσαι γι᾽ αυτούς;

Κι όμως, ο δόλος δεν είναι μόνο η δική τους φθορά, αλλά η μετάδοση μιας υποτιθέμενης «ριζοσπαστικοποίησης» σε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας, που συνοδεύτηκε με βεβηλώσεις χωρίς προηγούμενο σε πλήθος και συχνότητα. Αλήθεια, δεν είναι πρόδηλο ότι υπάρχει δόλος;

Και κυρίως οι πράξεις αυτές οδηγούν στη ριζοσπαστικοποίηση μερίδας πιστών που κινούνται προς άλλη κατεύθυνση, αισθανόμενοι την πίεση που δέχεται η θρησκεύουσα κοινωνία. Ασφαλώς μια τέτοια εξέλιξη και πάντα με κοντό γυαλί συμφέρει πολιτικά τους κυβερνώντες, καθώς εγκλωβίζει αυτονόητα μέρος των ψηφοφόρων που αντιτίθενται σε αυτούς στις ακραίες πολιτικές προτάσεις της ακροδεξιάς. Και ενώ αυτό φαίνεται να αποδυναμώνει τον κορμό του μεσαίου χώρου, στην πραγματικότητα καλλιεργεί τις προϋποθέσεις μιας μακροπρόθεσμης σύγκρουσης, που φαλκιδεύει τη δημοκρατία και το ειρηνικό μέλλον της Πατρίδας μας.

Αυτή η σύγκρουση που μόλις ξεκίνησε ήταν προβλέψιμη, είναι πολυδιάστατη (επιθέσεις σε ναούς και πιστούς, βεβηλώσεις, υποβάθμιση του μαθήματος των θρησκευτικών, υποβάθμιση των θρησκευτικών εκδηλώσεων στο δημόσιο και ιδιωτικό χορό, διώξεις εμμέσως και ευθέως των θρησκευόντων) και θα είναι διαρκής. Η Εκκλησία είναι ένας πολιτικός αντίπαλος, καταρχήν γιατί παρεμποδίζει τη λειτουργία οργανώσεων που έκτος από το «κοινωνικό» τους έργο επιτελούν και πολιτικό! Η Εκκλησία με το τεράστιο κοινωνικό της έργο τα τελευταία χρόνια της κρίσης αλλά και τώρα με το τεράστιο πρόβλημα του προσφυγικού, αδρανοποίησε εμπράκτως όλους όσους επιθυμούσαν να την περιθωριοποιήσουν και να την καταστήσουν ένα σχεδόν λαογραφικό φορέα.

Και είναι βέβαιο ότι οι λαϊκές μάζες που υποστήριξαν την παρούσα κυβέρνηση είναι στην πλειονοψηφία τους αφοσιωμένες στην Ορθόδοξη Εκκλησία, και οι δομές που θέλουν να υποκαταστήσουν το έργο της Εκκλησίας είναι οριοθετημένες από τις οικονομικές πηγές που τις υποστηρίζουν, οι οποίες όταν θα εξαντληθούν ή θα κρίνουν ότι δεν υπηρετούνται πλέον από αυτές θα οδηγήσουν και στην πλήρη κατάρρευσή τους.

Η Εκκλησία είναι υποχρεωμένη πλέον να δώσει έναν αγώνα χωρίς συμβιβασμούς και σιωπή, με μέτρο και ουσία, με έναν λόγο από τη φύση του πολιτικό. Το παράδειγμα είναι οι μάρτυρες και οι άγιοι, που αγωνίστηκαν ενάντια στο έργο του Δολίου και των υποκινούμενων από αυτόν. Είναι ένας αγώνας ολοκληρωτικός, που απαιτεί συνέπεια και πνευματική εγρήγορση. Αλλά αυτόν τον αγώνα τον οφείλει στον Ελληνικό λαό, που διεποίμανε και προστάτευσε τόσους αιώνες, «καί πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς».

*Ο Γιάννης Παναγιωτόπουλος είναι Επίκουρος Καθηγητής Γενικής Εκκλησιαστικής Ιστορίας, στο Τμήμα Θεολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών -  pronews.gr,04/08/2016