Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Ἡ πνευματικὴ ἀξία τῆς Παραδόσεως

Ἡ πνευματικὴ ἀξία τῆς Παραδόσεως

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση

ΠΟΛΛΟΙ χριστιανοὶ βρίσκονται µακριὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Πρόκειται γιὰ κατ’ ὄνοµα µόνο χριστιανοὺς καὶ ἡ ζωή τους δὲν διαφέρει σὲ τίποτα ἀπὸ τὴ ζωὴ τῶν κοσµικῶν καὶ µὴ χριστιανῶν.

Ἔχουν ὅµως τὸ θάρρος νὰ µιλοῦν γιὰ µιὰ σύγχρονη καὶ νεωτερικὴ Ἐκκλησία, ποὺ νὰ ἀνταποκρίνεται στὶς ἐπιθυµίες καὶ ἀνάγκες τῶν σηµερινῶν ἀνθρώπων. Ζητοῦν µιὰ Ἐκκλησία κοµµένη καὶ ραµµένη στὰ µέτρα τους ποὺ θὰ ἀµνηστεύει τὴν ἁµαρτωλὴ ζωή τους - χωρὶς φυσικὰ τὴ µετάνοιά τους καὶ τὴ διόρθωσή τους - καὶ θὰ προσφέρει κοινωνικὲς ὑπηρεσίες στὸ λαό. Μιὰ Ἐκκλησία ποὺ θὰ θέσει σὲ δεύτερη µοῖρα τὶς ἐντολὲς καὶ θὰ διδάσκει τοὺς ἀνθρώπους πῶς θὰ εἶναι χαρούµενοι καὶ εὐτυχισµένοι, χωρὶς ὑποχρεώσεις καὶ ἠθικοὺς φραγµοὺς καὶ χωρὶς ἀναφορὰ στὸν δίκαιο Κριτή, ὁ ὁποῖος θὰ ἀποδώσει στὸν κάθε ἄνθρωπο τὴν ἀµοιβὴ ἤ τὴν τιµωρία, ἀνάλογα µὲ τὸν τρόπο ζωῆς του.

Βέβαια, ὅλα αὐτὰ εἶναι ἀπαράδεκτα καὶ ἀποκαλύπτουν ὅτι οἱ συγκεκριµένοι ἄνθρωποι µόνο χριστιανοὶ δὲν εἶναι καὶ ἄς µὴ ἔχουν δηλώσει δηµοσίως κάτι τέτοιο. Ἔχουν πλήρη ἄγνοια γιὰ τὸ τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Πρέπει ὅµως νὰ τοὺς τὸ ποῦµε. Ἡ Ἐκκλησία στεγάζει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς προστατεύει καὶ τοὺς προσφέρει τὰ µέσα, γιὰ νὰ ζήσουν κατὰ Θεόν. Ἡ παράδοσή της εἶναι ἱερὴ καὶ διατηρεῖ τὴν ἀκεραιότητα τῆς πίστεως. Ὅποιος ἀρνεῖται τὴν παράδοση δὲν πρόκειται νὰ µείνει ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας, δὲν θὰ µπορέσει νὰ γευθεῖ τὴν γλυκύτητα τῆς πνευµατικῆς ζωῆς, τὴν ἱκανοποίηση τῆς ἔµπρακτης ἀγάπης πρὸς τὸν πλησίον καὶ νὰ ζήσει τὴν παρηγορητικὴ ἐλπίδα τῆς µακαριότητας τοῦ παραδείσου.

Ὁ ἀγωνιζόµενος χριστιανὸς κινεῖται µέσα στὸ πνεῦµα τῆς µετάνοιας, εἶναι ἀπελευθερωµένος πνευµατικά, ἔχει καθαροὺς ὁρίζοντες, ἡ ζωή του ἔχει νόηµα καὶ µπορεῖ εὔκολα νὰ ξεπερνάει τὰ ἀδιέξοδα καὶ τοὺς ποικίλους πειρασµούς.

Ἕνας θεολόγος ἔλεγε ὅτι «στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία αἰσθάνοµαι νὰ µὲ περιβάλει ἀπὸ παντοῦ ἡ µυστικὴ ἀτµόσφαιρα τῆς ἱερῆς παράδοσης καὶ ζώντας µέσα σ’ αὐτὴ ἡ ψυχὴ αἰσθάνεται γλυκύτατη ἀνάπαυση καὶ πνευµατικὴ ἀσφάλεια. Πιστεύω ὅτι µέσα στὴν παράδοση διαφυλάσσεται ἀµόλυντη καὶ ἀκέραιη ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ ποὺ ἦρθε στοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὸ Χριστό, ἡ πίστη διδάσκεται καὶ βιώνεται ὀρθῶς, ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς µου εἶναι κάτι ἀντικειµενικῶς ἀσφαλὲς καὶ βέβαιο, ἐὰν συντρέξουν σχετικὰ οἱ ἀπαραίτητοι γι’ αὐτὸ ὑποκειµενικοὶ παράγοντες καὶ ὅροι» (Ἀνδρέου Θεοδώρου, Ἡ οὐσία τῆς Ὀρθοδοξίας, 1961, σελ. 7-8).

Μακάριος εἶναι ὁ χριστιανὸς ποὺ βρίσκεται µέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ ἀρνεῖται κάθε νεωτερισµὸ καὶ κάθε ἀλλαγή. Τὴν παράδοση τὴ δέχεται χωρὶς ἀλλοιώσεις καὶ τὸ κοσµικὸ φρόνηµα τὸ ἀποβάλλει εὔκολα. Γι’ αὐτὸν ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ µοναδικὴ καὶ ἀσφαλὴς κιβωτὸς σωτηρίας.

Ορθόδοξος Τύπος, 15/07/2016