Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ, Κυριακή Ε΄ Ματθαίου - «Εις Άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός».

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

«ΕΙΣ ΑΓΙΟΣ ΕΙΣ ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ»

 Στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα γίνεται λόγος για την συνάντησι του Θείου Διδασκάλου Ιησού Χριστού με τους δύο δαιμονιζομένους της χώρας των Γεργεσηνών, που έβγαιναν από τα μνήματα και ήταν «χαλεποί λίαν», επιθετικοί και πολύ επικίνδυνοι για τους περαστικούς.

Διέμεναν στα μνήματα γιατί μισούσαν τους ανθρώπους και τους θεωρούσαν ως εχθρούς των. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θέτει το ερώτημα: «γιατί λοιπόν  οι δαιμονισμένοι αυτοί άνθρωποι κατέφευγαν και διέμεναν στους τάφους; Και απαντά ο ίδιος: Διότι ήθελαν να περάσουν στους πολλούς ένα ολέθριο δόγμα, δηλαδή ότι οι ψυχές  των αποθανόντων γίνονται δαίμονες. Το οποίο,  είθε να μη γίνη ποτέ αποδεκτό, ούτε και μέσα στην σκέψι μας».

Και ο ερμηνευτής Ευθύμιος Ζιγαβηνός, εξηγώντας το γιατί έκραξαν οι δαιμονισμένοι αυτοί άνθρωποι, όταν αντίκρυσαν τον Θεάνθρωπο Κύριό μας, λέγει τα εξής: «Αφού έπεσε πάνω τους η θεϊκή ακτίνα  (του προσώπου του Χριστού), αμέσως τον κατάλαβαν. Και μη μπορώντας να υποφέρουν τη δύναμι αυτής (της θεϊκής ακτίνας) που αόρατα τους έκαιγε, φώναξαν δυνατά λέγοντες: 

«Ποιά σχέσις υπάρχει με μας και με σένα, Ιησού  υιέ του Θεού; Ήλθες εδώ πρόωρα, πριν από τον καιρό της Παγκόσμιας κρίσεως, για να μας βασανίσης;». Ο ίδιος  ερμηνευτής βάζει στο στόμα των δυό αυτών δαιμονόπληκτων ανθρώπων και τα εξής λόγια  (επεξηγώντας τις κραυγές τους): «Ποιά είναι η δική μας δύναμις μπροστά  στη δική σου; Γιατί  εσύ μεν είσαι φωτιά ασταμάτητη και άσβεστη, εμείς δε χορτάρι που εύκολα καίγεται». Και άλλα ερμηνευτικά  σχόλια εμβαθύνουν πιο πολύ στο νόημα της αγωνιώδους αυτής κραυγής. Το πιο ορθό θα ήταν να έλεγαν: τι κοινό υπάρχει με μας και με σένα; Τίποτε προφανώς δεν μας συνδέει. Εσύ μεν είσαι Υιός  του Θεού. Εμείς όμως  (είμαστε) εχθροί του Θεού, τους οποίους άφησε ελεύθερους στον κόσμο  μέχρι της Κρίσεως της μεγάλης ημέρας, της Δευτέρας Παρουσίας.  Ομολογούν την απελπισία τους και την τρομερή προσδοκία τους και  συγχρόνως φαίνονται να προσθέτουν: Επιθυμού­με να μη έχωμε κάποια σχέσι με σένα, αλλά με τους ανθρώπους, που είναι αιχμάλωτοι στην αμαρτία.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος σχολιάζοντας τη στάσι των δαιμονισμένων Γαδαρηνών, σημειώνει: «Αόρατα εμαστίζονταν και χειμάζονταν πιο πολύ από την άγρια θάλασσα, με το να ενοχλούνται και να καίγονται και να παθαίνουν τα χειρότερα και μόνο από την παρουσία του Θεανθρώπου.

Οι δαίμονες,  βγαίνοντας με την δύναμι του Χριστού από τα ταλαίπωρα αυτά πλάσματα, ζήτησαν την κυριαρχική άδεια του Χριστού να εισέλθουν στην αγέλη των χοίρων. «Επειδή οι δαίμονες δεν μπορούσαν πια να βλάπτουν τους ανθρώπους, σε όσα αφορούν τους ανθρώπους, στα χρήματα και τα κτήματα, στράφηκαν προς άλλη κατεύθυνσι (στην αγέλη των χοίρων), για να δείξουν τη μανία τους που  έχουν εναντίον μας» (Ζιγαβηνός). Ο ιερός Χρυσόστομος παρατηρεί και το εξής: «Οι δαίμονες δεν μπορούν ούτε στους χοίρους να εισέλθουν, αν ο Χριστός δεν τους το επιτρέψη». Και συνεχίζει ο Πατήρ: «Αλλά για πιο λόγο γκρέμισαν και φόνευσαν τους χοίρους οι δαίμονες; Έχουν την σπουδή να ρίξουν σε αθυμία τους ανθρώπους σε κάθε τόπο και περίπτωσι και παντού και πάντοτε χαίρουν για την απώλειά τους … Αν δε κάποιος τα εκλάβει  αυτά με αναγωγικό τρόπο, κανένα εμπόδιο δεν υπάρχει. Γιατί η μεν ιστορία είναι αυτή. Πρέπει όμως να γνωρίζη ο καθένας σαφώς, ότι οι άνθρωποι των οποίων η (ακάθαρτη) ζωή μοιάζει  με τη ζωή των αλόγων χοίρων είναι περισσότερο ευάλωτοι στις ενέργειες των δαιμόνων. Και αυτοί που πάσχουν αυτά, επειδή είναι άνθρωποι μπορούν πολλές φορές και να τα ξεπεράσουν. Αν όμως γίνουν χοίροι στη ζωή τους σε όλα, δεν δαιμονίζονται μόνο, αλλά και καταγκρεμίζονται». Και ο Ζιγαβηνός προσθέτει: «Στους χοίρους εφορμούν (οι δαίμονες), δηλαδή σ᾽εκείνους οι οποίοι απερίσκεπτα κυλίονται μέσα στον βόρβορο των ηδονών και τους κατακρεμνίζουν στον γκρεμό, στην απώλεια και καταστροφή».

Στη συνέχεια θα παραθέσουμε ένα περιστατικό  θεραπείας δαιμονιζομένου ανθρώπου από αγίους ανθρώπους της Εκκλησίας μας, έπειτα από θερμή προσευχή και την επίκλησι της θείας δυνάμεως.

«Ο μαθητής του Μεγάλου Αντωνίου όσιος Παύλος ο Απλούς αξιώθηκε να λάβη το κατά δαιμόνων χάρισμα.

Έφεραν κάποτε στον Μέγα Αντώνιο ένα δαιμονισμένο, με δαιμόνιο φοβερό, που έβριζε και τον ίδιο τον ουρανό. Το πρόσεξε αυτό ο όσιος και λέει:

-Δεν είναι έργο δικό μου να βγάζω δαιμόνια. Τέτοιο χάρισμα έχει ο Παύλος. Τους πήγε λοιπόν στον όσιο Παύλο και του είπε:

-Αββά Παύλε, βγάλε το δαιμόνιο από τον άνθρωπο αυτόν, για να γυρίση υγιής στο σπίτι του.

-Γιατί δεν το βγάζεις εσύ;

-Δεν ευκαιρώ εγώ. Έχω άλλο έργο.

Τους άφησε ο Μέγας Αντώνιος και έφυγε. Ο όσιος Παύλος προσευχήθηκε θερμά και λέει στο δαιμόνιο.

-Είπε ο αββάς Αντώνιος να βγης από τον άνθρωπο αυτόν.

-Δεν βγαίνω, παλιόγερε, απαντά εκείνο.

-Βγες, το είπε ο αββάς Αντώνιος.

Το δαιμόνιο τότε άρχισε να βρίζη και τον Μ. Αντώνιο. Τότε ο όσιος βγήκε από το κελλί του μέσα στο καταμεσήμερο, ανέβηκε σε μια πέτρα πυρωμένη από τον ήλιο και φώναξε:

-Κύριε Ιησού Χριστέ, δεν θα κατεβώ απ᾽αυτήν την πέτρα, δεν θα φάω και δεν θα πιώ τίποτε μέχρι να πεθάνω, αν δεν ελευθερώσης αυτόν τον δούλον Σου.

Πριν τελειώση η προσευχή του οσίου, το δαιμόνιο είχε εξαφανισθή».

(«Χαρίσματα και χαρισματούχοι», τόμος Α´ εκδ. Ι. Μ. Παρακλήτου, σελ. 194-195).

Έπειτα από τα όσα είπαμε για τη συνάντησι και συνομιλία του Ιησού Χριστού και των δύο δαιμονιζομένων, ύστερα από την παράθεσι του διδακτικού λόγου περί μέθης και ηθικής ασυδοσίας και των υποδούλων εις αυτάς και μετά από το περιστατικό που ο άγιος Παύλος με τη δύναμι του Χριστού θεράπευσε τον δαιμονιζόμενο, το μήνυμα της σημερινής Κυριακής είναι να επικαλούμαστε τον Πανάγαθο Θεό, ώστε να μας περιθριγκώνη πάντοτε η Θεία Χάρις Του, να μας στερεώνη στην Ορθόδοξη Πίστι και παράδοσι και να μας περιφρουρή από τις επιθέσεις, την επήρεια και την αιχμαλωσία στα πονηρά πνεύματα και να μας καταξιώση ώστε, να λέγωμε μέσα από την καρδιά μας τα αθάνατα υμνολογικά λόγια της Θείας Λειτουργίας: «Εις άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός εις δόξαν Θεού Πατρός Αμήν».

† Ο Κυθήρων Σεραφείμ

Ορθόδοξος Τύπος,15/07/2016