Το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

            Οι πολίτες της Μεγάλης Βρετανίας ανέτρεψαν τα προγνωστικά και πλειοψήφησαν υπέρ της εξόδου της χώρας τους από την ΕΕ. Οπαδοί του ολοκληρωτισμού αλλά και ευρωσκεπτικιστές έσπευσαν να πανηγυρίσουν ως νίκη ενός λαού το αποτέλεσμα. Βέβαια οι τυφλοί υπηρέτες των μεγάλων συμφερόντων έσπευσαν να «θρηνήσουν» για το αποτέλεσμα, το οποίο διέσπασε την ανύπαρκτη ενότητα των ηγετών (για τους λαούς ποιος νοιάζεται;). Αναλυτές, οι οποίοι ως τώρα έπλεκαν χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό το εγκώμιο της ΕΕ και των επιτευγμάτων αυτής, σχολιάζοντες το αποτέλεσμα τόλμησαν επί τέλους να κάνουν λόγο για την συγκαλυμμένη δικτατορία του διευθυντηρίου των Βρυξελλών και να εκφράσουν φόβους ότι θα ακολουθήσουν και άλλες χώρες το παράδειγμα του Ηνωμένου Βασιλείου, που δεν φαίνεται να είναι πολύ ενωμένο. Ας καταθέσουμε κάποιες σκέψεις διαφορετικές από τις συνήθεις.

            Οι πολίτες, ιδίως οι μεγάλης ηλικίας (η δημογραφική γήρανση συνέβαλε καθοριστικά στο αποτέλεσμα) έδειξαν ότι εν πολλοίς εμφορούνται από το πνεύμα των προγόνων τους της εποχής που η χώρα τους ήταν αυτοκρατορία εκτεινόμενη σ’ όλη την έκταση του πλανήτη. Επέλεξαν την απόσχιση στο όνομα αυτής της αλαζονείας, η οποία τους διακρίνει ακόμη, αν και από καιρό η χώρα τους έπαψε να αποτελεί κυρίαρχη δύναμη και ακολουθεί ως υποτακτικός τους πλανητάρχες των ΗΠΑ, στους οποίους παρέδωσε τη σκυτάλη της επικυριαρχίας στη χώρα μας και αποτελεί τον πράκτορά τους εντός της ΕΕ. Είναι άλλο ένας λαός να αποφασίζει να αντισταθεί στους ισχυρούς για λόγους ανεξαρτησίας και εθνικής αξιοπρέπειας και άλλο να διαχωρίζει τη θέση του από άλλους ισχυρούς λόγω σύγκρουσης συμφερόντων στην προσπάθεια να αναβιώσει τα άθλια μεγαλεία του παρελθόντος (παρεμβάσεις, δολοπλοκίες, αποικιοκρατία, άγρια εκμετάλλευση).

            Τι άραγε να ήθελαν οι όντως ισχυροί του πλανήτη τραπεζίτες ως αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος; Ο δισεκατομμυριούχος Τζορτζ Σόρος δήλωσε ότι η ψήφος της Βρετανίας υπέρ της εξόδου καθιστά τη "διάλυση της ΕΕ ουσιαστικά μη αναστρέψιμη". Ο Σόρος αποκόμισε τεράστια κέρδη το 1992 σε βάρος της αγγλικής λίρας, όταν η τότε βρετανική κυβέρνηση απέσυρε το νόμισμά της από τον Ευρωπαϊκό μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών. Άραγε να έχασε από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος; Ποιοι άραγε να επωφελήθηκαν από τη μεγάλη πτώση των χρηματηστηριακών αξιών, αν όχι οι μεγαλοτραπεζίτες; Θα επέτρεπαν το δημοψήφισμα, αν υπήρχε η πιθανότητα να υποστούν οικονομικές ζημίες; Θα ωθούσαν στο να τοποθετηθεί υπέρ της εξόδου ακόμη και η υπέργηρη βασίλισσα, αν δεν είχαν ετοιμάσει την έξοδο της Μ. Βρετανίας; Βέβαια κάποιοι αθεράπευτα «δημοκράτες» υπερτονίζουν ότι ο λαός λαμβάνει τις αποφάσεις! Η αυταπάτη είναι επιτρεπτή τόσο στον «ελεύθερο» όσο και στον ανελεύθερο κόσμο! Μήπως ο Σόρος, για τον οποίο δεν ξεστομίζουν κακό λόγο οι «προοδευτικοί» στη χώρα μας (οι «συντηρητικοί» είναι πλήρως κατανοητό γιατί πράττουν το ίδιο), οι θιασώτες των ΜΚΟ που χρηματοδοτούνται από τον «φιλεύσπλαχνο» τραπεζίτη και αλωνίζουν στη χώρα μας, μας ενημερώνει για το τι πρόκειται να ακολουθήσει; Ας τονίσουμε ότι ο Σόρος αποτελεί το ορατό μέλος της δυναστείας Ρότσιλντ, η οποία δυναστεύει και τη Μ. Βρετανία πριν ακόμη καταστεί παγκόσμιας εμβέλειας αυτοκρατορία. Βέβαια οι πολίτες της χώρας θα βαυκαλίζονται με τις δόξες του παρελθόντος, δόξες των τραπεζιτών που ήλεγχαν και εξακολουθούν να ελέγχουν ασφυκτικά τη χώρα τους, όπως και όλες τις άλλες.

            Οι Σκώτοι πρωτίστως και επόμενοι οι Ιρλανδοί έδειξαν περίτρανα την αντίθεσή τους στο αποτέλεσμα. Είναι εμφανέστατο ότι δεν επιθυμούν πλέον να ταυτίσουν την πορεία τους με εκείνη των Άγγλων. Αυτό θα αναγκάσει τη Μ. Βρετανία να καταστεί ακόμη πιο εσωστρεφής. Το πρόβλημα, σε συνδυασμό με το άλλο των μεταναστών και προσφύγων, είναι εσωτερικό και όχι αποικιακό.

            Η ισχυρή Γερμανία, προς την πολιτική λιτότητας την οποία επέβαλε στις χώρες του Νότου, η αποχωρούσα χώρα ποτέ δεν εναντιώθηκε, αντέδρασε ψυχρά χωρίς διάθεση να κάνει γνωστές τις προθέσεις της. Δεν είναι και αυτή ανεξάρτητη. Οι τραπεζίτες, οι ίδιοι τραπεζίτες, επιβάλουν την πολιτική που ασκούν οι «κακοί» Μέρκελ και Σόιμπλε. Θα συνεχίσει να επιβάλει τις εξοντωτικές και χωρίς ελπίδα ανάκαμψης της οικονομίας των δοκιμαζομένων χωρών πολιτικές της; Το πιθανότερο. Η άνευρη Γαλλία με τους ανεπαρκέστατους πολιτικούς της ενδιαφέρεται πρωτίστως να μην επωφεληθεί από τις εξελίξεις η παράταξη του ολοκληρωτισμού. Όμως είναι πασιφανές ότι οι «ευπειθείς» πολίτες, που δεν εκδηλώνουν «οχλοκρατικά» την αντίθεσή τους προς τα μέτρα που προτίθεται να λάβει η κυβέρνηση ολοένα και ενισχύουν το «Μέτωπο» της κ. Λεπέν. Και το ισλάμ βρίσκει πρόσφορο έδαφος να εξαπλώσει την κυριαρχία του στη χώρα.

            Στην Ισπανία ήδη ετέθη θέμα κυριαρχία επί του βράχου του Γιβραλτάρ. Αλλά και στην Κύπρο υπάρχουν αγγλικές βάσεις. Επιτρέπει η ευρωπαϊκή αξιοπρέπεια τρίτη χώρα να κατέχει έδαφος χώρας της ΕΕ; Αφελής ερώτηση. Ουδεμία κίνηση από μέρους των ισχυρών της Ευρώπης έγινε για την αποχώρηση των στρατευμάτων κατοχής της Τουρκίας από την Κύπρο. Βέβαια ήταν η άθλια Μ. Βρετανία, η συμβαλούσα τα μέγιστα στην απόβαση στη νήσο, εκείνη που χάρασσε την άκρως φιλοτουρκική πολιτική της ΕΕ, συνεπικουρούμενη βέβαια από τη Γερμανία. Δεν επεκτείνομαι στους δορυφόρους της δεύτερης, οι οποίοι ως μόνο μεγαλείο έχουν τη δορυφορική κίνηση περί τους ισχυρούς. Μήπως η Γερμανία σκληρύνει τη στάση της μελλοντικά έναντι της Μ. Βρετανίας; Μήπως θελήσει να εξωθήσει επικίνδυνα τα πράγματα στην Κύπρο; Η πρόσφατη αναγνώριση της αρμενικής (και των λοιπών χριστιανών που έχουν παραπέσει στα αζήτητα) γενοκτονίας από το γερμανικό Κοινοβούλιο φαίνεται εκ πρώτης όψεως ανεξήγητη. Η Γερμανία αποφάσισε τη ρήξη των σχέσεών της με παραδοσιακά φίλη χώρα. Βέβαια ουδεμία αναφορά έγινε στο ότι η Γερμανία υπήρξε ο ηθικός αυτουργός της γενοκτονίας.

            Θα καταφέρει η Γερμανία να περισώσει προς το συμφέρον της την ενότητα της ΕΕ ή θα επαληθευθεί η «προφητεία» του Σόρος; Συνήθως οι τραπεζίτες αποδεικνύονται δυνατοί «προφήτες». Μήπως μας ετοιμάζουν νέα εποχή αντιπαραθέσεων, που μπορεί να οδηγήσουν σε γενικευμένες συρράξεις; Δεν αποκλείεται, αφού κανένας δεν πρόβαλε τον ρόλο τους στους δύο μεγάλους πολέμους του 20ου αιώνα. Απομένει να δούμε τις εξελίξεις, που ασφαλώς θα είναι ραγδαίες. Οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, πρώην μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας, παραμένουν υποχείρια των ΗΠΑ και από αυτές Πολωνία, Τσεχία και Σλοβακία έχουν για ιστορικούς λόγους τουλάχιστον επιφυλάξεις έναντι της Γερμανίας.

            Απομένουν προς εξέταση οι χώρες του Νότου, τα «γουρούνια», για να θυμηθούμε τη «φιλοφρόνηση» των βορείων «εταίρων» μας. Θα μπορέσουν αυτές συμπλέουσες με τη Γαλλία, αν αυτή συνέλθει από τον λήθαργό της, να συμπήξουν κάποιον πόλο στη βάση κοινών συμφερόντων;

Τέλος είναι και η Ρωσία, η οποία δεν παραμένει αμέτοχη στις εξελίξεις. Δεδομένου ότι η χώρα μας είναι προτεκτοράτο των ΗΠΑ, ενώ ισχυρή είναι και η εξάρτησή μας (οικονομική) από τη Γερμανία θα υποστούμε για μία ακόμη φορά τις συνέπειες της άγριας διελκυστίνδας; Ή μήπως κάποτε, αν μετανοήσουμε, μας βοηθήσει ο Θεός να απαλλαγούμε από τους δημίους μας. Όχι πως βλέπω τους Ρώσους ως σωτήρες μας, καθώς τα συμφέροντά τους κι αυτοί εξυπηρετούν. Είναι όμως οφθαλμοφανές ότι κάποια από τα συμφέροντα συμπίπτουν και δεν ενέχονται ιστορικά (όχι οι Σοβιετικοί) για ενέργειες προς αφανισμό μας.

                                                «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»     

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ  ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΜΑΓΡΥΓΙΑΝΝΗΣ