Κυριακή του Πάσχα -«Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένον ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε• ίδε ο τόπος όπου έθηκαν αυτόν»

Απόστολος: Πράξ. α΄ 1-8

Ευαγγέλιο: Ιωάν. α΄ 1-17

«Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένον ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε· ίδε ο τόπος όπου έθηκαν αυτόν» (Μαρκ. ισ΄ 6)

Χαρμόσυνο το άγγελμα που έφερε ο Άγγελος στις μυροφόρες γυναίκες. Χαρμόσυνο και συνάμα ελπιδοφόρο το μήνυμα της Αναστάσεως του Ιησού όχι μόνο για τις μυροφόρες γυναίκες, αλλά και για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ελπιδοφόρο ακόμα τα μήνυμα και για ολόκληρη την κτίση η οποία είχε υποδουλωθεί στη φθορά εξ’ αιτίας της πτώσεως του ανθρώπου. «Το φαιδρόν της Αναστάσεως κήρυγμα» αναγγέλλει, το θρίαμβο της ζωής ενάντια στο θάνατο και του φωτός ενάντια στο σκοτάδι. Κατά τον υμνωδό «νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια». Τώρα όλα γέμισαν με φως, ο ουρανός, η γη και τα καταχθόνια.

Με την Ανάσταση του ο Χριστός, δεν ανακαινίζει μόνο την υλική δημιουργία αλλά και συνανιστά «παγγενή» τον Αδάμ. Πολύ εκφραστική η εικόνα της Αναστάσεως όπου παρουσιάζεται ο Ιησούς να κρατά από το χέρι τον Αδάμ και την Εύα ενώ ακολουθούν και οι υπόλοιπες μορφές. Σαν απόδειξη δε για την τελευταία κοινή ανάσταση έγινε σήμερα ανάσταση νεκρών. Κατά τον Ευαγγελιστή Ματθαίο, «έσπασαν οι ταφόπετρες κι άνοιξαν τα μνήματα· Πολλοί άγιοι που είχαν πεθάνει αναστήθηκαν και βγήκαν από τα μνήματα και μετά την Ανάσταση του Ιησού μπήκαν στην αγία πόλη της Ιερουσαλήμ κι εμφανίστηκαν σε πολλούς ανθρώπους» (Ματθ. κζ΄ 52-53).

Η Ανάσταση του Χριστού και κατ’ επέκταση η εγγύηση για την ανάσταση όλων των ανθρώπων αποτελεί κατά τον Απόστολο Παύλο, το θεμέλιο της Χριστιανικής πίστεως. Γιατί, «αν δεν υπάρχει ανάσταση νεκρών, τότε ούτε ο Χριστός έχει αναστηθεί. Κι αν ο Χριστός δεν έχει αναστηθεί, τότε το κήρυγμα μας είναι χωρίς νόημα, το ίδιο και η πίστη μας…. Αν η Χριστιανική ελπίδα μας περιορίζεται μόνο σ’ αυτή τη ζωή, τότε είμαστε οι πιο αξιοθρήνητοι απ’ όλους τους ανθρώπους. Η αλήθεια όμως είναι πως ο Χριστός έχει αναστηθεί, κάνοντας την αρχή για την ανάσταση όλων των νεκρών» (Α’ Κορ. ιε’ 13-20).

Κατά συνέπεια, πάλι κατά τον Απόστολο Παύλο «αφού πιστεύουμε ότι ο Ιησούς πέθανε και αναστήθηκε, έτσι ο Θεός αυτούς που πέθαναν πιστεύοντας στον Ιησού θα τους αναστήσει για να ζήσουν αιώνια μαζί του» (Α΄ Θες. Δ΄ 14).

Ο θάνατος και η Ανάσταση του Χριστού κινούνται στη σφαίρα της πίστης και όχι του λογικού. Ακόμα κινούνται στη σφαίρα της εμπειρικής πραγματικότητας, όπως έγινε ψηλαφητή από το Θωμά και τους άλλους Αποστόλους. Τα ευαγγέλια μάλιστα μας διασώζουν τις μαρτυρίες ανδρών και γυναικών που επισκέφτηκαν τον άδειο τάφο του Ιησού, που είδαν τον ίδιο αναστημένο, που μίλησαν και έφαγαν μαζί του και τέλος πήραν την εντολή να γίνουν κήρυκες του γεγονότος της Αναστάσεως Του σε όλη της οικουμένη (Ματθ. κη΄ 1-20, Μαρκ. Ιστ’ 1-18, Λουκ. κσ’ 1-49, Ιωάν. κ΄ 1-24).

Με την ανάσταση του Χριστού έχουμε την απαρχή ενός καινούργιου κόσμου. Με την Ανάσταση του Χριστού καταργείται η αιωνιότητα του θανάτου μετατρέποντας τον σε ένα παρατεταμένο ύπνο και μετά από τον οποίον θα ακολουθήσει η ανάσταση όλων των ανθρώπων. Είναι για τούτο που ο Ιησούς χρησιμοποίησε το: «Λάζαρος ο φίλος ημών κεκοίμηται αλλά πορεύομαι ίνα εξυπνίσω αυτόν» (Ιωάν. ια΄ 11) και στην περίπτωση της κόρης του Ιάειρου το: «ου γαρ απέθανε το κοράσιον, αλλά καθεύδει» (Ματθ. θ΄ 24).

Με την Ανάσταση του Χριστού καταργείται η αιωνιότητα του θανάτου. Αυτή η αλήθεια εκφράζεται πολύ παραστατικά σε ένα τροπάριο της στ΄ ωδής του κανόνα του Μεγάλου Σαββάτου: «Βασιλεύει, αλλ’ ουκ αιωνίζει, άδης του γένους των βροτών· συ γαρ τεθείς εν τάφω κραταιέ, ζωαρχική παλάμη, τα του θανάτου κλείθρα διεσπάραξας και εκήρυξας τοις απ’ αιώνος εκεί καθεύδουσιν λύτρωσιν αψευδή, Σώτερ, γενόμενος νεκρών πρωτότοκος». Η Ανάσταση λοιπόν, του Χριστού δημιουργεί νέα δεδομένα: «Αναστάς ο Ιησούς από του τάφου καθώς προείπεν έδωκεν ημίν την αιώνιον ζωήν και το μέγα έλεος». Ενώ κατά τις αναστάσεις που προηγήθηκαν ΄όπως, του Λαζάρου, της κόρης του Ιαείρου και του γιου της χήρας της Ναΐν, είχαμε απλά επιστροφή της ψυχής στο σώμα, τώρα με την Ανάσταση του Ιησού έχουμε κατάργηση του θανάτου. Λέει ο υμνωδός: «Δια θανάτου το θνητόν, δια ταφής το φθαρτόν μεταβάλλεις, αφθαρτίζεις γαρ θεοπρέστατα αποθανατίζων το πρόσλημμα» ενώ αναφέρει και πάλι συνοπτικά στο τροπάριο της Αναστάσεως «Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».

Η Ανάσταση του Χριστού, που είναι το μεγαλύτερο και θριαμβευτικότερο γεγονός της ιστορίας, αλλά και η αδιάψευστη βεβαίωση της θεότητας του, υπήρξε και το γεγονός που συκοφαντήθηκε από την πρώτη στιγμή. Είπαν, οι πληρωμένοι από τους αρχιερείς και τους πρεσβύτερους στρατιώτες: «Τη νύκτα που εμείς κοιμόμασταν, ήρθαν οι μαθητές του και τον έκλεψαν». (Ματθ. κη΄ 13).

Όμως, πως, ενώ κοιμάται μια ομάδα ανθρώπων «βλέπει» ταυτόχρονα τους κλέφτες και ενώ τους βλέπει δεν τους συλλαμβάνει. Αφού οι θρησκευτικές αρχές των Ιουδαίων γνώριζαν για την κλοπή, γιατί δεν συνέλαβαν τους κλέφτες, αλλά και γιατί δεν κατηγόρησαν ποτέ τους στρατιώτες που αμέλησαν δε ώρα καθήκοντος, αφήνοντας να «κλαπεί» το σώμα ενός «εχθρού» της Ρώμης; Ακόμα, αφού ήταν γνωστοί οι «δράστες», γιατί δεν ερεύνησαν να βρουν το «κλεμμένο» κατ’ αυτούς σώμα του Ιησού; Επιπρόσθετα όμως θα ήταν δυνατόν μια ομάδα ανθρώπων που εγκατέλειψαν το Διδάσκαλο τους «δια τον φόβον των Ιουδαίων» να βρίσκουν τόσο θάρρος και να θεμελιώνουν σε ένα «ψέμα» τη διδασκαλία τους και μάλιστα στη συνέχεια να θυσιάζουν και την ίδια τη ζωή τους; Αλλά και ο Θωμάς πως πίστεψε στην Ανάσταση του Διδασκάλου Του; Δικαιολογημένα, λοιπόν ο υμνωδός θα προτρέψει ή να επιστρέψουν «το κλεμμένο σώμα του Ιησού» ή «αναστάντα προσκυνήτωσαν».

Αδελφοί μου, η Ανάσταση του Χριστού πέραν της κοσμοϊστορικότητας της και της αδιάψευτης βεβαίωσης της θεότητας του αποτελεί και πρόσκληση για αγάπη και συγχώρηση. Όπως εκ του τάφου «συγγνώμη ανέτειλεν» κατά τον ίδιο τρόπο οφείλουμε να συγχωρήσουμε όλους και για όλα. Τονίζεται στο δοξαστικό της Κυριακής του Πάσχα «Είπωμεν αδελφοί, και τοις μισούσιν ημάς συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσει, και ούτω βοήσωμεν· Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω, θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».

Θεόδωρος Αντωνιάδης