Δ΄Κυριακή των Νηστειών (Ιωάννου της Κλίμακος)- «Πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τη απιστία»

Απόστολος: Εβρ. ΣΤ΄ 13 – 20

Ευαγγέλιο: Μάρκ. Θ΄ 17 – 31

«Πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τη απιστία»

   Είναι η μέρα, αγαπητοί μου αδελφοί, που ο Κύριος έχει μεταμορφωθεί στο όρος Θαβώρ και κατεβαίνει απ’ εκεί ερχόμενος στους μαθητές Του. Μόλις ο κόσμος βλέπει τον Ιησού, θαμπώνεται και τρέχει να Τον χαιρετήσει. 

Ο Ιησούς, τότε, ερωτά τους Γραμματείς: « Τι συζητάτε μεταξύ σας;» Κι ένας μέσα από το πλήθος του αποκρίνεται: « Διδάσκαλε, έφερα σ’ εσένα το γιό μου, γιατί έχει μέσα του δαιμονικό πνεύμα που τον κάνει άλαλο. Κάθε φορά που τον πιάνει, τον ρίχνει κάτω και βγάζει αφρούς, τρίζει τα δόντια του και μένει ξηρός. Είπα στους μαθητές Σου να διώξουν αυτό το πνεύμα, αλλά δεν μπόρεσαν.» «Άπιστη γενιά», τους αποκρίνεται ο Ιησούς. «Μέχρι πότε θα είμαι μαζί σας; Πόσον καιρό ακόμα θα σας ανέχομαι; Φέρτε μου εδώ το παιδί», κι εκείνοι Του το έφεραν. Μόλις το πνεύμα είδε τον Ιησού, αμέσως τάραξε το παιδί κι έπεσε κατά γης και κυλιόταν βγάζοντας αφρούς. «Πόσος καιρός είναι που του συμβαίνει αυτό;», ρωτά ο Ιησούς τον πατέρα του παιδιού κι εκείνος απαντά «από μικρό παιδί. Πολλές φορές μάλιστα τον έριξε στην φωτιά και στα νερά για να τον εξολοθρέψει. Αλλά αν μπορείς να κάνεις κάτι, σπλαχνίσου μας και βοήθησέ μας.» Κι ο Ιησούς του λέει: «Αν μπορείς να πιστέψεις, όλα είναι δυνατά γι’ αυτόν που πιστεύει.» Κι αμέσως φωνάζει δυνατά ο πατέρας του παιδιού και με δάκρυα λέει: «Πιστεύω, Κύριε και βοήθησέ με γιατί η πίστη μου δεν είναι δυνατή.» Το περιστατικό αυτό, δίνει σ’ εμάς σήμερα την αφορμή, να αναφερθούμε σε πρακτικούς τρόπους με τους οποίους είναι δυνατό να διατηρούμε πάντοτε θαλερή και ακμαία την πίστη μας.

    Κι αρχίζουμε από την απιστία. Η απιστία στο Χριστό είναι η μεγαλύτερη αμαρτία και η ρίζα και η ουσία όλων των άλλων αμαρτιών. Όπως μας λέει ο ιερός Αυγουστίνος, στην αμαρτία αυτή συμπεριλαμβάνονται όλες οι αμαρτίες. Σαν τέτοια η απιστία αποκλείει την θεραπεία κάθε άλλης αμαρτίας γιατί εκείνος που δεν πιστεύει στον Χριστό δεν μπορεί να διορθώσει κανένα κακό. Ούτε την κλεψιά, ούτε τη ψευτιά, ούτε το μίσος, ούτε την ατιμία γιατί η απιστία δεν τον αφήνει να αντιληφθεί τη σημασία και το βάρος αυτών των αμαρτημάτων. Κι έτσι αφήνει ανοικτό το έδαφος της ψυχής για να έρχεται σ’ αυτό και να κυριαρχεί ο σατανάς. Και το πράγμα είναι πολύ τραγικό όταν η απιστία σαν πανούκλα πέσει μέσα στην οικογένεια και κυριεύσει και γονείς και παιδιά. Τότε πέφτει με όλη του τη μανία ο σατανάς σ’ αυτό το σπίτι και δημιουργεί τραγωδίες και απερίγραπτες συμφορές. Το πρώτο, λοιπόν και βασικό που χρειάζεται, για να μη μαραθεί ποτέ η πίστη μας, είναι η καταφυγή στον Κύριο από τον οποίο όπως μας λέει ο άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος προέρχεται « κάθε καλή προσφορά και κάθε τέλειο δώρο» (Ιακ. Α΄ 17). Η καταφυγή αυτή μας διασώζει σαν άλλο σωσίβιο από το ναυάγιο της απιστίας και ολιγοπιστίας.

    Η πείρα και η πραγματικότητα έχουν δείξει ότι μόνο όποιος πιστεύει στο Χριστό και στο Ευαγγέλιό Του και όποιος χρησιμοποιεί τα τονωτικά και αγιαστικά μέσα της Εκκλησίας του Χριστού, μόνο αυτός μπορεί να θεραπεύσει και κάθε επι μέρους αμαρτία. Επομένως, η θερμή και ολόψυχη καταφυγή μας στον Κύριο με την επίμονη προσευχή, μας διατηρεί πάντοτε ανανεωμένους στην πίστη. Δίνει φτερά στην ψυχή μας και χαρίζει άλλη οπτική γωνιά στα μάτια μας. Μας βοηθά να βλέπουμε όλα τα θέματα της ζωής μας και τα πλέον δύσκολα και φοβερά, όχι μόνο από τη δική μας, την ανθρώπινη και αδύνατη σκοπιά, αλλά και από τη σκοπιά του Πανάγαθου Θεού, μπροστά στη σοφία και τη δύναμη του Οποίου, καταργούνται όλα τα αδιέξοδα. Η καταφυγή στον Κύριο διαλύει τα σύννεφα από τον ουρανό της ψυχής μας για να λάμπει και πάλιν ολόλαμπρος μέσα μας ο ήλιος της πίστεως. Αν ανοίξουμε την Αγία Γραφή, θα δούμε ότι δεν υπάρχει κανένας που να εμπιστεύτηκε πλήρως και ανεπιφύλακτα τη ζωή του στον Κύριο και να μη βοηθήθηκε.

    Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν στιγμές, που όλοι μας αισθανόμαστε το ζήλο μας, για τα πνευματικά, κάπως μειωμένο. Δεν συγκινούμαστε ίσως πολύ με τη σκέψη της Βασιλείας των Ουρανών. Ο ενθουσιασμός μας για τη διάδοση της αλήθειας του Χριστού πέφτει σε μαρασμό και χάνει τη φρεσκάδα του και η χριστιανική μας ζωή αρχίζει να μας φαίνεται δύσκολη και ακατόρθωτη. Στην περίπτωση αυτή, τα θέλγητρα του κόσμου σαν άλλα πλοκάμια απλώνονται γύρω μας και θέλουν να μας σύρουν στο κακό. Τότε δεν έχουμε παρά να φωνάξουμε κι εμείς μαζί με τους αγίους Αποστόλους το «Πρόσθεσέ μας πίστη, Κύριε Ιησού.» (Λουκ. ΙΖ΄ 5), και μη επιτρέψεις να μείνουμε στη κατάσταση της ολιγοπιστίας. Λύτρωσέ μας από τους λογισμούς της αμφιβολίας και μη μας αφήσεις ώστε να καταντήσουμε έρμαια του δαίμονος της απιστίας. Στερέωνε Συ τα βήματά μας, για να μη μας κυριεύσει ποτέ η ψυχική παραλυσία της θρησκευτικής αδιαφορίας. Η έρευνα του προσωπικού παρελθόντος μας είναι άριστο τονωτικό της πίστεως, γιατί βεβαιώνει ότι οι καλύτερες ώρες της ζωής μας, οι ώρες οι γεμάτες γαλήνη, ήσαν εκείνες, κατά τις οποίες είμαστε απόλυτα βέβαιοι ότι ήταν αόρατα μαζί μας οδηγός και προστάτης μας ο Ιησούς Χριστός.

    Σήμερα, χάρη στη νίκη που ο Χριστός νίκησε πάνω στο Σταυρό το διάβολο, δεν έχουμε συχνά τέτοιου είδους φαινόμενα στον χριστιανικό κόσμο. Ο διάβολος δεν έχει πλέον τέτοια εξουσία. Αν όμως δεν μπορεί να καταλάβει τα σώματά μας, σαν χριστιανοί που είμαστε, με τις πονηριές του παραπλανά συχνά το νου μας και κυριεύει την ψυχή μας. Με τα πάθη και τις κακίες. Με τις απιστίες και τις ολιγοπιστίες. Με τις πλάνες και τις αιρέσεις. Είναι λυπηρό, ότι και σήμερα, υπάρχουν άνθρωποι που αφρίζουν και τρίζουν τα δόντια τους, γεμάτοι μίσος και κακία κατά των συνανθρώπων τους, έτοιμοι μάλιστα να τους κάμουν και το χειρότερο κακό. Και άλλοι που κυλίονται μέσα στο βούρκο της ανηθικότητας ή που πνίγονται στη φωτιά και τα νερά των ναρκωτικών, όπου και το σώμα και η ψυχή τους θανατώνεται. Και οι ψυχές που βασανίζονται από την απιστία και την αθεΐα, χωρίς στήριγμα και χωρίς παρηγοριά στη ζωή τους. Ο διάβολος από την αρχή της δημιουργίας του ανθρώπου έτσι ήταν και έτσι είναι, δυστυχώς, ανθρωποκτόνος.

    Αδελφοί μου! Ας παρακαλούμε, τον Κύριο, να τονώνει την ασθενική μας πίστη. Αν αγωνιστούμε θα σωθούμε. Αν πετάξουμε τα όπλα και παραδοθούμε, θα χαθούμε. Αν θέλουμε, λοιπόν, να πολεμήσουμε και να αγωνιστούμε θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε στη πράξη τα όπλα της προσευχής και της νηστείας. Γιατί ο εχθρός είναι επικίνδυνος και ύπουλος. Με τη χάρη όμως του Θεού και με τα όπλα αυτά, να ήμαστε βέβαιοι ότι θα τον νικήσουμε.

 Ηγούμενος Χρυσορρογιατίσσης Διονύσιος