Το παν απόλλυται. (Πιστέψαμε ότι το «Παν» είναι η Ευρώπη).

ΤΟ ΠΑΝ ΑΠΟΛΛΥΤΑΙ

(Γράφει ο Πασσιάς Δημήτριος)

Πιστέψαμε ότι το «Παν» είναι η Ευρώπη. Πιστέψαμε στην  δανειοδοτούμενη ψευτο-ευδαιμονία και εγκαταλείψαμε  όχι μόνο τις αρχές και τις ηθικές αξίες μας, αλλά μέχρι και την ασφάλεια της χώρας αφήνοντάς την στο έλεός  της, γιατί τάχα είμαστε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Βέβαια αυτό συνέβη, αφού προηγήθηκε η κατάλληλη προετοιμασία  και επελέγησαν οι ιεροφάντες για την δημιουργία ευνοϊκών συνθηκών. Τότε πολλοί «επιστρατευμένοι» πολιτικάντηδες, «επαΐοντες» και άλλοι μεγαλοσχήμονες, καθώς και «γνωστά- άγνωστα» παράκεντρα «δημοσιογραφίας»,  προέβαιναν σε μεγαλορρήμονες δηλώσεις και κατευθυνόμενες εκπομπές ότι η Ευρώπη είναι η μόνη σωτηρία μας, η Ευρώπη είναι το καταφύγιο.

      Ποιό καταφύγιο; Ναι,  αντιλαμβάνομαι ότι κάθε Οργανισμός (ΟΗΕ –ΝΑΤΟ) ή Ένωση  λόγω της γεωστρατηγικής θέσης της Ελλάδος είναι χρήσιμοι και αναγκαίοι, αλλά μέχρις ενός ορίου… Όχι στο ξεγύμνωμα και στην παράδοση άνευ όρων, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να περιφέρεται πλέον με αδαμιαία περιβολή! Προφανώς  «καταφύγιο»  δεν εννοούσαν  την συμμετοχή των μικρών κρατών ως κυρίαρχα μέλη της Ένωσης, αλλά των κατατρεγμένων και εξουθενωμένων μεταναστών – προσφύγων. Όμως και πάλι επήλθε μετάλλαξη  με τα απομεινάρια του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού και η Ευρώπη απομακρύνθηκε από τις αξίες της.                                    Ω!  Ευρώπη ανάλγητη, πέταξες την μάσκα! Την μάσκα της «προόδου και επιστημονικότητας», την μάσκα του «ανθρωπισμού και της κοινωνικής  αλληλεγγύης», με την οποία σέρβιρες την συγκεκριμένη προπαγάνδα για  εξυπηρέτηση ιδίων συμφερόντων.

    Φίλοι, το τέλος της Ευρώπης πλησιάζει. Η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση της κενολογίας δεν δύναται να προχωρήσει με αυτή την μορφή εγκαθιστώντας ένα νέο Σιδηρούν Παραπέτασμα  μεταξύ των χωρών και επαναφέροντας  νοοτροπίες του περασμένου αιώνα.

   Η Ευρώπη ως Χώρος  Αλληλεγγύης,  Ελευθερίας, Ασφάλειας και Δικαιοσύνης, όπου εκεί μέσα τα κράτη-μέλη θα συνεργάζονται στενά, κατελήφθη  από εγωισμούς και συμφέροντα   των εθνικών κρατών παραμερίζοντας κάθε αρχή αλληλεγγύης και επικουρικότητας.

  Η Ευρωπαϊκή Ένωση διαλύεται - ή στην πιο λάιτ μορφή   επανασχεδιάζεται -  σε ομάδες κρατών πολλών ταχυτήτων,  δηλαδή σε πατρικίους και πληβείους,  στους οικονομικά ισχυρούς και στους αδυνάτους, οι οποίοι θα απολαμβάνουν την μούργα.

Πώς θα γίνει αυτό;  Προσέξτε  στον χάρτη: υπάρχει μια ομάδα κρατών ¨A¨ (Γερμανία,  Γαλλία, Αυστρία, Βέλγιο , Λουξεμβούργο, Ολλανδία και Φιλανδία) με επίκεντρο την Γερμανία και όσες μπορούν να ακολουθήσουν.

H ομάδα κρατών ¨Β¨ (Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα, Ισπανία), που ανήκουν στον φτωχό Νότο και θα εντάσσονται με αργό ρυθμό και ειδικά κριτήρια,   εφόσον το επιθυμούν και επιδεικνύουν «καλή διαγωγή»   στην ομάδα  ¨A¨. Δημιουργήθηκε πιο πρόσφατα και μία ¨Γ¨ ομάδα, εκείνη των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, που εισήλθαν  τα τελευταία χρόνια στην Ένωση τυχοδιωκτικά. Τέλος, η Ομάδα ¨Δ¨ (Βρετανία , Σουηδία, Δανία) περιλαμβάνει παλιά μέλη, που δεν είναι στη ζώνη του Ευρώ και θέλουν να δείχνουν προς τα έξω ότι διατηρούν τη δική τους αυτονομία.

   Είναι πιθανόν ότι ο παραπάνω επανασχεδιασμός της ΕΕ δεν θα ευοδωθεί τελικά, επειδή θα επέλθει η διάλυσή της. Η Ευρωπαϊκή Ένωση κινείται επί ξηρού ακμής και με την πρώτη έξοδο μέλους  θα επακολουθήσουν και άλλες έξοδοι ωσάν εκρήξεις εκ συμπαθείας. Τότε το πουλόβερ  θα αρχίσει να ξηλώνεται, γιατί έχει εκλείψει εκείνη η δύναμη συνοχής και συγκρατήσεως μεταξύ των κρατών-μελών, η οποία δεν είναι άλλη  από την αλληλεγγύη. Μέχρι πρότινος η αλληλεγγύη προσανατόλιζε και προσκολλούσε   όλα τα μέλη πάνω στις κοινές αξίες της Ενωμένης Ευρώπης ενεργώντας σαν  την πείσμονα δύναμη της μαγνητικής βελόνας, που δείχνει πάντοτε κολλημένη προς τον Βορρά. Όταν κάποτε οι διάφορες μαραθώνιες συνεδριάσεις συνόδων κορυφής έφθαναν στο μεταίχμιο μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, τότε πάλι  αυτή η οιακοστρόφος δύναμις - και μόνο με την προφορά της - αστραπιαία μετατρεπόταν σε εγερσίνεκρος ιαχή, για να εγείρει τους ηγέτες δίνοντας πνοή και συνεχεία στην ΕΕ.    

    H Ευρωπαϊκή Ένωση πήγε από το ζενίθ στο ναδίρ όντας πλέον πολύ δύσκολο να ανακάμψει. Την ίδια στιγμή τρεις  αντίρροπες δυνάμεις  δρουν διαλυτικά   για τους δικούς τους λόγους η καθεμιά  :

   Πρώτον,  η Βρετανία, που είναι εκτός της Ευρωζώνης,  πρόσφατα επέτυχε ένα «ειδικό καθεστώς» στην Ευρώπη. Δεν θα  ελέγχεται χρηματοπιστωτικά από την ΕΚΤ, δεν θα χορηγεί επιδόματα σε μετανάστες,  ακόμη και αν προέρχονται οι μετανάστες από κράτη μέλη της Ε.Ε. κ.ό.κ.. Ήδη αναμένονται με αγωνία τα αποτελέσματα από το  δημοψήφισμα της 23ης Ιουνίου για την παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ.

    Δεύτερον, η ίδια Γερμανία, η ατμομηχανή της Ευρώπης, φέρεται  αλαζονικά στα άλλα μέλη και όχι ισότιμα, με συνέπεια η έπαρση να ξυπνά το παρελθόν. Επίσης, σε πολλά ευρωπαϊκά θέματα δημιουργεί ίντριγκες με κράτη - δορυφόρους, με αποτέλεσμα να χάνεται η σύμπνοια και ομοψυχία και να εμφανίζεται η δυσπιστία μεταξύ των μελών.  

   Τρίτον, είναι καθολικά γνωστό ότι τα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης, τα οποία τελευταία έγιναν μέλη της ΕΕ, εισήλθαν  περισσότερο για ιδία συμφέροντα και όχι για της κοινές αξίες της Ευρώπης, αφού σε αυτές τις χώρες κυριαρχούσαν άλλα σύνδρομα, κατάλοιπα του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού.  

  Επομένως, φίλοι μου, το παν απόλλυται. Το πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός πως δεν κρατήσαμε εφεδρικές δυνάμεις ως ανάχωμα στην πλημμυρίδα, που βρίσκεται προ των πυλών. Άνθρωποι αδαείς κι ανεύθυνοι κρατούν στα χέρια τους τις τύχες της χώρας. Άραγε τι απομένει; … Το γνωστό άσμα (Δ. Μητροπάνου) λέει : «η ελπίδα μας χαμένη και η μοίρα μας γραμμένη, στου διαβόλου το κιτάπι να του βγει το μάτι».