Ο «Δρόμος των Αγγέλων» ή ο «Δρόμος του Οικουμενισμού»; (Φωτο & Βίντεο)

-Ένας Ουνίτης “Πρίγκιπας” με όνομα και τίτλο “ΑΛΕΞΙΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ  ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ”!!!!!! ΠΟΥ ΛΕΕΙ «παρέλαβα και το προνόμιο αενάως της ιεροσύνης»

-ΜΙΑ ΠΑΠΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ !!!!!!!

- Ο ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

- Η ΥΨΗΛΗ ΑΙΓΙΔΑ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ!!!!

- Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ

-Η ΟΥΝΙΑ!!!!

Η Πύλη Τρικάλων στο επίκεντρο διεθνούς Συνεδρίου στο Λορέτο της Ιταλίας

Στο επίκεντρο Διεθνούς Συνεδρίου που διοργανώθηκε στο Λορέτο της Ιταλίας βρέθηκε η Πύλη Τρικάλων και το μετόχι της Ιεράς Μονής Δουσίκου, Βυζαντινό Μνημείο της περιοχής, Πόρτα Παναγιά.

Το Συνέδριο διοργάνωσε η «Accademia Angelio Constantiniana» παρουσία της ιδίας Αυτού Υψηλότητας Πρίγκιπα Alessio Angelo–Comneno di Tessaglia στο Δημαρχείο του Λορέτο, με αφορμή τους εορτασμούς των 700 ετών από θεμελιώσεως της «Αγίας Οικίας του Λορέτο», ένα από τα σημαντικότερα θρησκευτικά προσκυνήματα παγκοσμίως, με περισσότερους από 4 εκατομμύρια επισκέπτες.

Σύμφωνα με τη Ρωμαιοκαθολική παράδοση οι πέτρες πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε ο Ναός του Λορέτο, προέρχονται από την οικία της Παναγίας και μεταφέρθηκαν με θαυμαστό τρόπο (με Αγγέλους σύμφωνα με την παράδοση) στην Πόρτα Παναγιά της Πύλης όπου και παρέμειναν για περίπου 3 χρόνια και έπειτα, διά μέσω της παλαιάς οδού Πύλης-Άρτας μεταφέρθηκαν στο Λορέτο της Ιταλίας, όπου και χτίστηκε η «Αγία Οικία». Οι ιστορικοί δεσμοί μεταξύ των τριών πόλεων (Πύλη-Άρτα-Λορέτο) είναι ισχυροί και γίνονται πλέον ακόμη ισχυρότεροι, καθώς ο ίδιος ο Πρίγκιπας και η «Accademia Angelio Constantiniana» αναλαμβάνουν να υποστηρίξουν την περαιτέρω «σύνδεση», βασιζόμενοι ιδιαιτέρως πάνω στην ειδική μελέτη που έχει εκπονήσει ο Ακαδημαϊκός Χάρης Κουδούνας, ο οποίος και υπήρξε εκ των βασικών συντελεστών της όλης συνεργασίας.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το Συνέδριο τελέστηκε υπό την Υψηλή Αιγίδα του Βατικανό (εκπροσωπήθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Giovanni Tonnouci, ο οποίος ήταν και εκ των βασικών ομιλητών) και της Ιεράς Μητρόπολης Ιταλίας & Μάλτας, με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη κ. Γεννάδιο να αναπτύσσει ο ίδιος τις θέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας και να αναπέμπει Παράκληση στη Θεοτόκο, εντός του Ιερού Προσκυνήματος, συμπαραστατούμενος από τον Αρχιμανδρίτη Ιγνάτιο Σωτηριάδη, εκπρόσωπο της Εκκλησίας Της Ελλάδος, γραμματέα της Ιεράς Συνόδου Αυτής.

ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΟΝ ΠΑΠΙΚΟ ΝΑΟ

(Δείτε ΕΔΩ και ΕΔΩ και ΕΔΩ )  trikalaola.gr

Επικεφαλής της αποστολής του Δήμου Πύλης ήταν ο δήμαρχος Κώστας Μαράβας και συμμετείχαν οι αντιδήμαρχοι Κώστας Κρούπης και Στέφανος Καλαμαράς, καθώς και ο Γυμνασιάρχης Πύλης Βασίλης Πανάγος, ο οποίος ήταν επίσης εκ των εισηγητών του Συνεδρίου καθώς μελετά από έτη πολλά την ιστορία της Πόρτας Παναγιάς. Ο Δήμος Αρταίων εκπροσωπήθηκε από τον αντιδήμαρχο   Χάρη Παπάζογλου και τον δημοτικό σύμβουλο Μιχάλη Κοτσαρίνη. Στο Συνέδριο συμμετείχαν επίσης ο Επίτιμος Πρόξενος της Ελλάδας στην Ανκόνα Δημήτριος Μπεληγιάννης, ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Θεσσαλών Γεώργιος Βόμπρας, ο πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας του Μάρκε Γεώργιος Σολομός και η πρόεδρος της ιστορικής Ελληνικής Κοινότητας της Βενετίας Κωνσταντινιά Μπαλαφούτη. Στο Συνέδριο συμμετείχαν διεθνούς κύρους προσωπικότητες, πρέσβεις χωρών, ακαδημαϊκοί και επιχειρηματίες.

Με το πέρας του Συνεδρίου υπεγράφη προσύμφωνο φιλίας μεταξύ των Δήμων Λορέτο, Πύλης και Άρτας, με τον ίδιο τον δήμαρχο Λορέτο Paolo Niccoletti να προαναγγέλει στενή συνεργασία για την προώθηση του «Δρόμου των Αγγέλων» (Λορέτο-Άρτα-Πύλη) ως ενός διεθνούς σημασίας προσκύνημα.

Η αντιπροσωπεία του Δήμου Πύλης είχε στο περιθώριο του Συνεδρίου σημαντικές συναντήσεις με τουριστικούς πράκτορες, σε μια προσπάθεια να εξευρεθεί τρόπος ώστε να διοχετευτούν ορισμένοι από τα εκατομμύρια επισκεπτών του Λορέτο, προς την Ελλάδα και το Ναό της Πόρτας Παναγιάς της Πύλης. Το ενδιαφέρον είναι αυξημένο και μάλιστα εντός των αμέσως προσεχώς εβδομάδων αναμένονται οι πρώτοι επισκέπτες στην περιοχή μας. «Δίνεται μια μοναδική ευκαιρία στην Πύλη» σημείωσε σχετικά ο δήμαρχος Κώστας Μαράβας «να αναδειχθεί σε ένα σημαντικό, παγκόσμιο, θρησκευτικό προορισμό. Βρισκόμαστε στην έναρξη αυτής της προσπάθειας, ανάδειξης των μοναδικών Βυζαντινών Μνημείων της περιοχής μας και ήδη τα αποτελέσματα είναι ορατά. Δείχνουμε εξωστρέφεια και ανοίγουμε την Πύλη προς τους ευλαβείς Χριστιανούς, αλλά και στους επιστήμονες απ’ όλο τον κόσμο. Η προστιθέμενη αξία για την περιοχή μας θα είναι τεράστια και οφείλουμε όλοι να δουλέψουμε προς αυτή τη κατεύθυνση».Σημειώνεται ότι στο πλαίσιο της προσπάθειας ανάδειξης των τοπικών προϊόντων προσφέρθηκαν στους διοργανωτές, προσεγμένα καλάθια από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Πύλης, με όλα τα προϊόντα που παράγει η γη μας.

Τέλος αξίζει να σημειωθεί ότι στην αντιπροσωπεία της Πύλης, η οποία έτυχε εξαιρετικής φιλοξενίας επί τριήμερο, έγινε η ιδιαίτερη τιμή να εγκαινιάσει, διά του αντιδημάρχου Κώστα Κρούπη, την έκθεση ζωγραφικής της Ελληνίδας ζωγράφου Ιωάννας Ξέρα η οποία θα φιλοξενηθεί επί 10ήμερο στη Βασιλική του Λορέτο.

trikalaola.gr,07/03/2016

ΤΙ ΛΕΕΙ Ο ΟΥΝΙΤΗΣ «ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ»

Haris Koudounas ·(ΕΔΩ)

Συνέντευξη με την Α.A.M. Αλέξιος Φερράρι Άγγελος Κομνηνός της Θεσσαλίας και Ηπείρου

(S.A.I. Alessio Ferrari Angelo-Comneno di Tessaglia ed Epiro)
Επίσημη μετάφραση από το Ιταλικό κείμενο: Χάρης Κουδούνας
Πηγή:http://www.imperobizantino.it/…/alessio-ferrari-angelo-com…/)
Γεννημένος στην Ρώμη,49 ετών, επαγγέλματος δικηγόρος, πρόεδρος της Ακαδημίας Angelica-Costantiniana, τελευταίος απόγονος της οικογενείας των Αγγέλων-Κομνηνών της Θεσσαλίας και Ηπείρου. Μέγας Δάσκαλος (Gran Maestro) της ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΤΟΥ Μ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ. Παντρεμένος με την Ντάμα Ευγενών Χριστίνα, με την οποία απέκτησε μία κόρη: την Ελένη. Φίλος της πολιτιστικού Βυζαντινού συλλόγου (Bisanzio), τώρα Κέντρο των Βυζαντινών Μελετών Magnaura, πήρε μέρος στην διάλεξη που πραγματοποιήθηκε στην Βενετία τον Δεκέμβριο 2011, με τίτλο “Βυζάντιο και οι Σταυροφορίες”. Έδωσε ευγενικά αυτή την παρακάτω συνέντευση στον Πρόεδρό μας, Νικόλα Μπέργκαμο (Nicola Bergamo).

Τι σημασία έχει για Εσάς να φέρετε ένα επίθετο τόσο σημαντικό;
Σημαίνει πρώτα απ΄όλα, πως είμαι ενσυνείδητος της ιστορίας της δικής μου οικογένειας και αυτό επιφέρει φυσικά τεράστιες υπευθυνότητες. Πρέπει να είμαστε υπερήφανοι για εκείνα που ο Οίκος αντιπροσώπευσε στην ιστορία και ταυτοχρόνως, πρέπει να είμαστε και άνθρωποι των καιρών μας, το δυνατόν καλύτεροι, γιατί η συμπεριφορά μας κατά την επαγγελματική μας δραστηριότητα και κατά την προσωπική μας ζωή, μπορούν να γίνουν παράδειγμα προς μίμηση για άλλους. Αυτό σημαίνει, πως σαν πρώτο πράγμα, θα πρέπει να συμπεριφερνώμαστε μετά τιμής, δηλαδή με εγκράτεια και με ταπεινότειτα, με σεβασμό προς εμάς και προς αλλήλους, γιατί κάθε αρνητική και ακραία συμπεριφορά, απευθύνεται εναντίον όλου του Οίκου και επιφέρει προκατάληψη στις μελλοντικές γενιές. Σημαίνει να συμπεριφερώμαστε και να διαμορφώνουμε τις καινούργιες γενιές, με ένα βλέμμα προς το παρελθόν έτσι ώστε, να έχουμε μεγαλύτερη ευσυνειδησία του εαυτού μας και εκείνων των πραγμάτων που χειριζώμαστε: το να κατανοήσουμε ότι είμαστε κατά κάποιο τρόπο, διαφορετικοί από τους άλλους αλλά όχι εξ’ αιτίας αυτού και ανώτεροι αυτών.
Σημαίνει πάνω απ’ όλα, να διδάξουμε στα παιδιά τις αληθινές αξίες της ζωής και αυτό δεν είναι εύκολο στους καιρούς μας, γιατί οι νεαροί είναι τώρα υποκείμενοι σε πολλά και συνεχή ερεθίσματα, τα οποία δεν είναι πάντα θετικά. Σημαίνει, να μεγαλώσω την κόρη μου, σύμφωνα με την παράδοση που επιφέρει πάνω απ΄όλα, το να μπορεί να βυθιστεί στη πολιτιστική μόρφωση και στη διαπαιδαγώγηση, τα μόνα και μοναδικά πράγματα, που μπορούν να υψώσουν τον άνθρωπο και να τον κάνουν να διαφέρει από τους άλλους. Να την διαπαιδαγωγήσω έτσι ώστε, να ψάξει να φθάσει τους στόχους που θα θελήσει να βάλει σαν σκοπό στη ζωή της, με ένα βλέμμα στο παρελθόν, περήφανη γι’ αυτό που αντιπροσωπεύει και παρακινημένη από αυτό, να μπορεί να δώσει το καλύτερο του εαυτού της. Όσα ανέφερα, ισχύουν φυσικά για κάθε άνθρωπο: το να έχει κανείς θετικά παραδείγματα, στα οποία θα μπορεί να κυττάει (έναν παππού, μία γιαγιά, έναν πατέρα, μία μητέρα ή έναν μακρυνό συγγενή) είναι πολύ σημαντικό. Μας ωθεί κατά κάποιο τρόπο, ως προς τη μίμηση αυτού. Σημαίνει τέλος, το να ζει κανείς πλήρως την πίστη μας, ακόμη και κατά την παράδοση της Ελληνόρυθμης καθολικής εκκλησίας των Μελχιτών στην οποία ανήκουμε, γιατί κι έαν είναι μικρή, είναι γεμάτη από αξίες και πνευματικό πλούτο.

Πότε οι δικοί σας φθάσανε στην ιταλική χερσόνησο και γιατί;
Για να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση, θα πρέπει να αρχίσω από την αρχή, διατρέχοντας γρήγορα την ιστορία των Αγγέλων Κομνηνών. Θα επιδιώξω να είμαι το δυνατόν περισσότερο συνθετικός, ακόμη κι άν έχουμε να κάνουμε με μία ιστορία χιλίων χρόνων. Όπως είναι γνωστό, στις 12 Απριλίου του έτους 1204, ημέρα Παρασκευή, η Κωνσταντινούπολη επί του θρόνου της οποίας παρίσταντο οι Άγγελοι-Κομνηνοί, έπεσε εξ αιτίας των Φράγκων: σκότωσαν μία εκαντοντάδα Βυζαντινών αρχηγών, σκοτώνοντας και τον ίδιο τον Αλέξιο Ε’ και στον Aυτοκρατορικό θρόνο ανέβηκε ο Μπαλντοβίνο της Φιάνδρας (Βaldovino di Fiandra). Είναι από εκείνη την ημερομηνία, που δημιουργήθηκε ο διαμελισμός της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και η δημιουργία των διαφόρων Δεσποτάτων, μεταξύ των οποίων και εκείνο της Ηπείρου, Αιτωλίας και Ακαρνανίας με τον Μιχαήλ Ι’, ξάδερφο του Αυτοκράτορα Αλέξιου Β’ Άγγελο Κομνηνό, που κατέκτησε τη γή, απο την Aδριατική μέχρι την Μακεδονία και από την Ναύπακτο έως το Δυρράχιον, τοποθετώντας την πρωτεύουσά του, στην Άρτα (στην Ελλάδα). Μετά πολλές αλλαγές στον θρόνο του Δεσποτάτου, ανέβηκε ο Μιχαήλ Β’, που πήρε ως κληρονομιά ακόμη και την Θεσσαλία. Μεγάλος στρατηγός και έμπειρος πολιτικός άνδρας, έδωσε ώς νύφη το 1255, την κόρη του Ελένη στον Μανφρέντι (Manfredi), γιό του αυτοκράτορα Φεντερίκο Β’ (Federico II), τότε αντιβασιλιάς του Βασιλείου της Σικελίας. Η Ελένη έφερε ως προίκα, το Δυρράχιο, την Βαλόνα, την Σπινάρτζα (Durre, Valona, Spinarza) και την περιφέρεια Μπέρτι (Berti), έπειτα δε, το 1259, πάντρεψε την κόρη Άννα, με τον Γουλιέλμο Β’ Βιλλεχαρντουίν (Guglielmo II Villeharduin), Πρίγκηπα της Αχαίας, έναν από τους πιο δυνατούς φεουδάρχους στην Ανατολή. Ο δευτερότοκος υιός του Μιχαήλ Β’, ο Ιωάννης, γεννηθείς το 1232 και ενδεικνυόμενος στα έγγραφα ως “ο Πρίγκηπας και ο Δούκας της Μεγάλης Βλαχίας”, αφού πολέμησε κάτω από την πατρική σημαία, παντρέυτηκε το 1252 την Μπεατρίτσε Ρούφο (Beatrice Ruffo), κόρη του Πέτρου (Pietro) Κόμη του Καταντζάρο (Catanzaro), που του έφερε ως προίκα την επικράτεια της Ροκέτα επί του Βολτούρνο (Rocchetta sul Volturno). Από αυτό τον γάμο γεννήθηκε το 1254, ο Βαρθολομαίος (Bartolomeo). Το 1256 ο Βασιλιάς Μανφρέντι (Manfredi), του δώρισε την Βαρονία του Κάμπο Μαρίνο (Campo Marino), ονομάζοντας αυτόν επί του διπλώματος ως :“ο δικός μας αγαπημένος κουνιάδος”. Ο Ιωάννης λοιπόν, έζησε σχεδόν πάντα επί της αυλής του Μανφρέντι και της αδελφής του Ελένης. Δυστυχώς αυτή η συζυγική σχέση, έσυρε την οικογένεια των Αγγέλων Κομνηνών σε αναμέτρηση μεταξύ των Χοχενστάουφεν (Hohenstaufen) και την Εκκλησία, που επικράτησε στην ιστορία της Ιταλίας και της ίδιας της Ευρώπης κατά τον 13ο αιώνα. Μετά τον θάνατο του Μανφρέντι σε μάχη, αφού επήλθε η ειρήνη εις τo Βασίλειο της Σικελίας, υπό του Καρόλου των Ανδεγαυών (Αντζού), για να επισημειωθεί το γεγονός, κατά την ημέρα της Πεντηκοστής το 1272, φόρεσαν “την στρατιωτική ζώνη” πολλές εξέχουσες προσωπικότητες, εκ των οποίων και ο πρίγκηπας Βαρθολομαίος, γιός του Ιωάννη και της Μπατρίτσε Ρούφο. Αυτοί είναι οι προπάποι μου, εκ των οποίων κατευθείαν προέρχομαι.

Σαν εκ Ρώμης πολίτης, σήμερα τι έμεινε από το δικό σας στυλ της ζωής;
Έμεινε ο δεσμός με την παράδοση της εκκλησίας της Ανατολής και χαρακτηριστικά, με εκείνη την καθολική των Μελχιτών της οποίας ανήκουμε και της οποίας είμαστε πολύ δεμένοι. Η Θεική Λειτουργία τελείται υπό του βυζαντινού ρυθμού, σύμφωνα με τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, του οποίου αποτελούν μέρος πολλοί πιστοί της Ρωσσίας, της Ελλάδας, της Μέσης-Ανατολής και των διαφόρων άλλων λαών σε όλο τον κόσμο. Ο πιστός εδώ γίνεται πρωταγωνιστής, πρωταρχικός σχεδόν, της Θεικής Θυσίας, μαζί με τον ιερέα ή με τους ιερείς συνεορτάζοντες. Είναι η ομαδική αναναίωση του μεγάλου δράματος του Θεού, του ενσαρκωθέντος Ανθρώπου, που θυσιάζεται για την Λύτρωση όλης της Ανθρωπότητας. Είναι ο διάλογος μεταξύ των πιστών και του ιερέα που ιεροστατεί αποκρύφως, περισσότερο πάντα κλειστός, περισσότερο πάντα συγκινητικός. Ο Χριστός είναι ανάμεσά μας, στους πρωταγωνιστές και συμμετάσχοντες του μεγάλου θυσιαστηρίου. Η εκκλησία της Ανατολής δεν διαβάζει, μα ψέλνει την Θεική Λειτουργία. Η ψαλμωδία, το ψάλλειν, ευρίσκονται μέσα στην νοοτροπία των Ανατολικών λαών. Είναι ένας συνεχής τρόπος δοξάσεως και ύμνησης του Κυρίου. Ο ίδιος ο Δαβίδ, τραγουδούσε και χόρευε προς τιμή του Κυρίου και επομένως ακόμη και ο πιστός, παίρνει μέρος στην Θεία Λειτουργία, ψέλνοντας με όλους. Κατά την βυζαντινή λειτουργία, οι κινήσεις, οι ψαλμωδίες, οι προσευχές, οι λιτανείες, οι απλές μελωδίες, παραδοσιακές και αξιοθαύμαστες στην ανατολίτικη σύνθεσή τους, εμπλέκουν ολοκληρωτικά τον εκκλησιαζόμενο. Πολλά έχουν συλλεχθεί από την ανατολίτικη λειτουργία, στην λατινική λειτουργία της 2ης μετέπειτα συνόδου του Βατικανού, δηλαδή εκείνη η βαθειά και πλούσια πνευματικότητα που αναβλύζει από την πηγή της θεολογικής περιουσίας, που οι Πατέρες μας, πιστοί ως προς το Πνεύμα, διαφύλαξαν ακέραια στην πίστη και μας το παραχώρησαν. Κατά την λειτουργία ο άνθρωπος, διευθύνει το βλέμμα του όχι προς τον εαυτό του, μα προς τον Θεό, τον Πατέρα ημών και την δόξα Αυτού. Να, τι βυζαντινό έμεινε στο δικό μας στυλ της ζωής, για το υπόλοιπο….τώρα πιά, είμαστε Άνθρωποι των δικών μας καιρών. Έμεινε ίσως η περηφάνεια και η υψηλοφροσύνη, στο να ανήκουμε σε μία γενιά πολυδοξασμένη…μα το κρατάμε για εμάς.
Τι σχέσεις έχετε με την πατρίδα προέλευσης της οικογένειάς Σας;
Πρέπει να καταλάβουμε τι εννοούμε, λέγοντας “πατρίδα προέλευσης της Οικογένειας”: η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ ΚΟΜΝΗΝΩΝ ΦΛΑΒΙΟ ΔΟΥΚΑ, είχαν ως ιδρυτή της Οικογένειας τον Αλέξιο Α’ ή για να είμαι περισσότερο σαφής, τον Κωνσταντίνο Άγγελο, Άρχοντα της Φιλαδέλφιας, συζευγμένο σε δεύτερο γάμο με την Θεοδώρα, κόρη του Αλέξιου Α’ Κομνηνού. Και εκείνη την εποχή, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν ακόμη τεράστια. Παρόλα ταύτα επισήμως, η Οικογένεια δεν έχει καμμία σχέση ούτε με την Ελλάδα, ούτε με την Τουρκία, ούτε με την Αλβανία, που εκείνη την εποχή ήταν μέρος του Δεσποτάτου της Ηπείρου.

Ωστόσο η Οικογένεια τελευταία, αναγνωρίστηκε ώς Ύψιστος Προστάτιδα της Ένωσης των Ευγενών της Αρμενίας και ως ο μοναδικός διεκδικητής του Θρόνου αυτής της Χώρας.

Eσείς ομολογείτε την ορθόδοξη ή την καθολική πίστη; Πόσο είναι σημαντική η πίστη για την οικογένεια σας;

Όπως πριν ανέφερα, εμείς είμαστε καθολικοί βυζαντινού ρυθμού και χαρακτηριστικά ανήκουμε στην καθολική εκκλησία Ελληνικού ρυθμού των Μελχιτών, που αντιπροσωπεύεται τωρινά, από τον A.M. Πατριάρχη Αντιοχείας και Αλεξάνδρειας, όλης της Ανατολής και των Ιεροσολύμων, Γρηγόριο Γ’ Laham, ο οποίος συν των άλλων, τέλεσε και τον γάμο μου. Λοιπόν έχει καλώς, για να σας απαντήσω σε αυτή την ερώτηση, θα ήθελα να αρχίσω από την αρχή έτσι ώστε, να μπορέσετε να κατανοήσετε βαθιά, πως και με ποιόν τρόπο, είμαστε συνδεδεμένοι με την εκκλησία. Μέχρι την άφιξη του Ιωάννη Άγγελου Κομνηνού στο Ιταλικό έδαφος, όπου και έζησε, όπως ειπώθηκε, επί της Αυλής του Μανφρέντι (Manfredi), η Οικογένεια βρίσκοντας αφορμή από τις άσχημες σχέσεις που δημιουργήθηκαν μεταξύ του Καρόλου των Αντζού και του Πάπα, βρήκε τρόπο και τα κατάφερε λόγω καλής τακτικής, επειδή διεπραγματεύθηκε ξεχωριστά τόσο με τον Ποντίφικα, όσο και με τον Κάρολο των Αντζού. Έτσι μία καινούργια εποχή άρχισε για τους Αγγέλους Κομνηνούς της Ιταλίας με τον Βαρθολομέο, γιό του Ιωάννη. Γεννημένος το 1254, όπως ήδη ανέφερα, έφερε την διάκριση της στρατιωτικής ζώνης (διάκριση των Ιπποτών της Νεάπολης) και έγινε Ιππότης από τον Κάρολο Α’ των Αντζού το 1272. Αυτός, αρκετά μορφωμένος και ευγενικός στη συμπεριφορά, στηρίχτηκε και σε άλλες φιλίες επί του Ουρμπάνο Δ’ (Urbano IV), είχε δε τη φήμη του γενναίου πολεμιστή και έγινε καλά αποδεχτός στην Ρώμη, έχοντας και ωραία εμφάνιση. Αφιερώθηκε στο κάνει και καλά έργα και το 1289 ίδρυσε το Μοναστήρι του Σαν Μπενεντέττο α Κάπουα (San Benedetto a Capua). Ο Πάπας Νικολό Δ’ (Papa Nicolò IV), του χορήγησε πολλά προνόμια μεταξύ των οποίων, το οικογενειακό Τζιουσπατρονάτο (Giuspatronato famigliare), δηλαδή το δικαίωμα του πατρονάτου “patronato”, επί του εκκλησιαστικού επιδόματος ασφαλιστικής κάλυψης, ασθενείας ή αναπηρίας, αναγνωρισμένο δικαστικά από την Εκκλησία, με Βούλα της 25ης αυγούστου 1289, καθορίζοντας πως το Μοναστήρι θα δινόταν στον δευτερότοκο του Βαρθολομαίου, τον Δον Μπενεντέττο (don Benedetto). Οι Άγγελοι Κομνηνοί, ήταν ήδη τόσο ενωμένοι με την εκκλησία της Ρώμης, γεγονός που έκανε την Οικογένεια να δώσει μεγάλα ονόματα Καρδιναλίων και Επισκόπων μεταξύ των οποίων, ο Καρδινάλιος Παύλος Άγγελος, Αρχιεπίσκοπος του Δυρραχίου, σταλμένος απο τον Πάπα Πίο Β (Pio II), σαν πρεσβευτής επί της Δημοκρατίας της Βενετίας και επί του ήρωα Αλβανικής καταγωγής Τζιόρτζιο Καστριότα (Giorgio Castriota), τον γιό του οποίου, ανέλαβε την διαπαιδαγώγηση. Οι Άγγελοι-Κομνηνοί της Ιταλικής διακλάδωσης, συνέχισαν να είναι πάντα πιστοί στον Ποντίφικα της Ρώμης, λαμβάνοντας άξια τιμές και διακρίσεις, από την Αγία Έδρα. Δικαιώματα και προνόμια, παρέλαβαν και από τον Πάπα Τζούλιο Γ’ (Papa Giulio III) το 1550, ο οποίος επιβεβαίωσε όλες τις ευεργεσίες που αποδώθηκαν όχι μόνο από τους κυβερνώντες, μα και από τους πρώην Ποντίφικες Καλίστο Γ’, Πίο Β’, Σίστο Δ’, Ιννοτσέντζο Η’ και Πάυλο Γ’ (Callisto III, Pio II, Sisto IV, Innocenzo VIII e Paolo III), κατά τη περίοδο 1455-1549. Άλλα ευεργετήματα δώθηκαν με Βούλες των Ανωτάτων Ποντίφικων Παύλου Δ’, Τζιούλιο Γ’, στον Ιερώνυμο Άγγελο Κομνηνό (Paolo IV, Giulio III a Geronimo Angelo-Comneno). Προς το έτος 1600, η οικογένεια μεταφέρθηκε στο Νομό των Μάρκε, γιατί στην περιοχή της «Mάρκα», η Οικογένεια είχε ήδη μεταναστεύσει στο παρελθόν και είχε κτήματα γης και σε εκείνη τη γενναιόδωρη Γη, οι ‘Αγγελοι συνέχισαν να ζουν, μέχρι το 1850. Θεωρείται, πως η Αγία Οικία του Λορέτο, που είναι στον νομό Μάρκε, μεταφέρθηκε ως προίκα από την Θαμάρ των Αγγέλων Κομνηνών, κατά τον γάμο της με τον Πρίγκηπα της Νάπολης. Mα η θεοσέβεια προς την Αποστολική Εκκλησία εκ μέρους της Οικογενείας, ήταν πάντα πολύ δυνατή. Από τον Ιωάννη (Giovanni) που γεννήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 1609, έως τον Βαρθολομαίο (Bartolomeo) που γεννήθηκε το 1641, τον Πέτρο (Pietro) γενν. την 1η Μαίου 1670, τον Ιωάννη (Giovanni) γενν. στις 17 Νοεμβρίου 1710), τον Ιωσήφ Αντώνιο (Giuseppe Antonio) γενν. στις 5 Μαίου 1772, όλοι πιστοί στην Αγία Έδρα. Ένας συγγενής, ο Σεβ. Τζιάκομο των Αγγέλων (Giacomo de Angelis) ονομάστηκε πρώτα Αρχιεπίσκοπος του Ουρμπίνο (Urbino), από τον Αλέξανδρο Θ’ (Alessandro VII) στις 9 Νοεμβρίου 1660 και μετά αντιβασιλιάς της Ρώμης το 1668 από τον Κλεμέντε Ι’ (Clemente IX), τέλος εκλέχθηκε Kαρδινάλιος από τον Ιννοτσέντζο Ι’ (Ιnnocenzo XI), με τον τίτλο της Α.Μαρίας της Ara¬coeli το 1686. Ο Βενάντζιο Βιντσένζο Άγγελος Κομνηνός (Venanzio Vincenzo Angelo-Comneno), γεννημένος την 5η Απριλίου 1802 στο νομό Μάρκε από τον Ιωσήφ – Τζιουσέππε Αντώνιο (Giuseppe Antonio), ήταν δεμένος με τον Καρδινάλιο Κοσέντζα (Cosenza) της Νεάπολης (Napoli), διαμέσου μίας αληθινής φιλίας και μίας βαθιάς εκτίμησης, όπως αποδεικνύεται πό μία μεγάλη αλληλογραφία μεταξύ των δύο. Σε μία επιστολή της 5ης οκτωβρίου 1853 για παράδειγμα, ο Καρδινάλιος Κοσέντζα, εγγυόταν στον πριν αναφερόμενο Βενάντζιο, ότι είχε μιλήσει με τον Βασιλιά Φερντινάρντο Β’ (Ferdinando II) και πως είχε λάβει διαβεβαιώσεις, σχετικά με μερικές υποθέσεις που είχαν σχέση με τον Οίκο. Πιθανώτατα προς το 1850, ο Βενάντζιο Άγγελος Κομνηνός (Venanzio Angelo-Comneno), μεταφέρθηκε στη Ρώμη με τον υιό του Γκάσπαρε Πέτρο (Gaspare Pietro), που γεννήθηκε στο νομό Μάρκε την 5η μαρτίου 1839 και που με ευλάβιο τρόπο, χάθηκε υπό την σκιά της Αποστολικής Έδρας, την 23η Φεβρουαρίου 1859.
Ο Γκάσπαρε Πέτρο (Gaspare Pietro), που ονομάστηκε πολίτης της Rώμης από τη Γερουσία Καπιτολίνα (Senato Capitolino) το 1862, είναι ο προπάππος μου.
Ο παππούς μου Μάριος Άγγελος Κομνηνός (Mario Angelo Comneno), απόκτησε από τον Ανώτερο Ποντίφικα Πίο 12ο (Pontefice Pio XII), την εντολή εισόδου στην Βυζαντινή καθολική εκκλησία των Μελχιτών (ελληνικού τελετουργικού, δηλαδή της λειτουργίας που πριν την 2η Σύνοδο του Βατικανού ήταν στην ελληνική γλώσσα), ξαναγυρνώντας έτσι στις λειτουργίες των προγόνων μας. Συνάμα παρέλαβα και το προνόμιο αενάως της ιεροσύνης. Η μητέρα μου, μου διηγείτο, πως κατά την διάρκεια της 2ης Συνόδου του Βατικανού, πολλά συνέδρια των Επισκόπων της Ανατολής, οδηγούμενοι από τον Άγιο Πατριάρχη Μάσσιμο Δ’ Σάιγ (Massimo IV Saigh), γινόντουσαν στο σαλόνι του παππού μου και πως οι γνώμες του, ήταν πολύ ακουστές. Στην οικιακό παρεκκλήσι – στο οποίο φυλάσσονται 300 κειμήλια των Μαρτύρων και των Αγίων (μεταξύ των οποίων και ένα κομμάτι του Τιμίου (Αληθινού) Σταυρού) και που αποτελούν την περιουσία του Οίκου – κάθε Κυριακή, συγκεντρωνόντουσαν στη περίοδο του 1960, όλοι οι χριστιανοί της ανατολίτικης λειτουργίας, που είχαν διαφύγει από την Αίγυπτο. Η μητέρα μου θυμόνταν, πόσα λίτρα τσαγιού και καφέ προσφέρονταν στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, προς τους πιστούς. Ο παππούς μου, υπό την ιδιότητα του Προέδρου του συλλόγου των Ιταλών Μελχιτών, υπερασπίστηκε, κατά τρόπο μπορώ να πω αποφασιστικό, την αίτηση στο να δωθεί μία εκκλησία των Μελχιτών. Ο Πάπας Ιωάννης 23ος (Papa Giovanni XXIII), δώρησε τελικά την εκκλησία Αγία Μαρία Κοσμεντίν (Santa Maria in Cosmedin) στον Πατριάρχη Μάσσιμο Δ’ (Massimo IV). Ακόμη κα σήμερα, όταν πηγαίνω στην εκκλησια της Αγ. Μαρίας Κοσμεντίν (S. Maria in Cosmedin) για την Αγία Λειτουργία, έχω την ευκαιρία να συναντήσω τον Α.Μ. Αρχιεπίσκοπο Σεβ. Καπούτσι (Mons- Cappucci), που πάντα μου μιλά με μεγάλο σεβασμό για τον παππού μου και για ότι αυτός έκανε πολλά για την εκκλησία των Μελχιτών.

Έχει ακουστεί κάτι σχετικά με τον Ευγενή τίτλο του Τοτό. Τι μπορείτε να πείτε για αυτό το περιστατικό; (Σημ. Ο Τοτό ήταν ένας από τους μεγαλύτερους κωμικούς ηθοποιούς της Ιταλίας)

Δεν γνωρίζω λεπτομεριακά το γεγονός. Ξέρω πως ο μεγάλος Τοτό, το αρχικό όνομα του ήταν Αντώνιο Κλεμέντε (Antonio Clemente), έλαβε μία απόφαση, η οποία του αναγνώρισε το επώνυμο Φωκάς Φλάβιο Άγγελος Κομνηνός του Βυζαντίου Γκαλιάρντι ντε Κούρτις (Focas Flavio Angelo Ducas Comneno di Bisanzio Gagliardi De Curtis), μα τίποτα παραπάνω από αυτό, μπορεί να διαβασει κανείς στο διαδίκτυο. Εκείνο όμως που μπορώ να πω είναι, πως σχετικά με εμάς, εκτός του γεγονότος πως έχουμε λάβει πολλές αποφάσεις επί του αστικού και ποινικού δικαίου, που αναγνωρίζουν την κοινωνική θεση της Οικογένειας, το της Ευγενικής προέλευσης Εσείς (iuj majestati) κλπ .. χωρίς να έχουμε υποχρέωση, δημοσιεύσαμε και βάλαμε στο δίκτυο, όλα τα γενεαλογικά έγγραφα που μας αφορούν, ολοκληρωτικά και υπό διάφανη μορφή, γιατί τίποτα δεν έχουμε να κρύψουμε.
Πόσοι έχετε απομείνει;

Aπό ότι γνωρίζω, εμείς είμαστε οι μοναδικοί απομένοντες της διακλάδωσης των Αγγέλων Κομνηνών της Θεσσαλίας και της Ηπείρου. Ο παππούς μου Μάριο Μπερνάντο (Mario Bernardo) που έγινε ο Άρχων της Οικογενείας στις 26.07.1949, κατόπιν της παραίτησης του ξαδέρφου του Πέτρου (Pietro) ο οποίος μάλιστα απέθανε χωρίς απογόνους, είχε τέσσερις κόρες: την Στεφάνια (Stefania) μητέρα μου, την Σιμονέττα (Simonetta), την Μαουρίτσια (Maurizia) και την Αλεξάνδρα (Αlessandra).

Ο παππούς μου Μάριος Μπερνάντο (Mario Bernardo) – που είχε την άδεια από την ενορία του Βικάριου να χρησιμοποιήσει στα ιδιωτικά έγγραφα το όνομα του Μιχαήλ Γ’, φοβούμενος πως το όνομα της Οικογένειας θα μπορούσε να εξαλειφθεί, παρέλαβε διαμέσου ενός Προεδρικού διατάγματος της Ιταλικής Δημοκρατίας, ότι τα παιδιά της Στεφάνιας, μετά τον θάνατο του Πατέρα της, κι όταν αυτή θα γινόταν Οπλαρχηγός και Επικεφαλής του Ονόματος του Οίκου, τα παιδιά της λοιπόν και τα παιδιά της Σιμονέττας (Simonetta), θα μπορούσαν να προσθέσουν το επίθετο της μητέρας, σε εκείνο του πατέρα. Έτσι προήλθε το όνομα των Φερράρι Αγγέλων Κομνηνών (Ferrari Angelo Comneno), που τώρα διαμένουν στην Ρώμη και στη Νάπολη (ο αδερφός μου Μανουήλ (Manuele)) καθλως και οι Κόσακ Αγγέλων Κομνηνών (Kosak Angelo-Comneno), που κατοικούν στο Μπέιρουτ – Λίβανο (Beirut – Libano). Ξέρω πως υπάρχουν και άλλα πρόσωπα που καυχιούνται ή διεκδικούν παρόμοιες προελεύσεις, μα στην τωρινή κατάσταση, δεν μου φαίνεται πως έχουν προσκομίσει τα απαραίτητα και ικανοποιητικά πιστοποιητικά των γενεαλογικών αποδείξεων, για να πιστοποιήσουν την προέλευσή τους.

Πόση σημασία έχει η ιστορία του Βυζαντίου, για να καταλάβουμε σήμερα την κατάσταση στη Μέση Ανατολή;

Κατά τις σπουδές τόσο της μεσαιωνικής περιόδου, όσο και των σχολικών προγραμμάτων, τείνεται το να βλέπουμε το Βυζάντιο, σαν ένα οποιοδήποτε Βαλκανο-μεσαιοανατολίτικο Βασίλειο, ξεχνώντας το γεγονός ότι πρέπει να υπογραμμίσουμε, πως έχουμε να κάνουμε με την Αυτοκρατορία της Ρώμης επί της Ανατολής. Αυτή η Αυτοκρατορία αγκάλιασε μέχρι τον 7ο-8ο αιώνα, τα τωρινά κράτη της Μέσης Ανατολής: Τουρκία, Συρία Παλαιστίνη, Αίγυπτο… στη αταβιστική σύγκρουση μετά με την Σαξονική Αυτοκτρατορία, που επεκτεινόταν στο Ιράκ και Ιράν, πάντοτε υπό την έρευνα μίας διεξόδου προς τη Μεσόγειο. Η στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ των δύο Αυτοκρατοριών, ήταν εκλεκτικά εμπορικής φύσεως: εάν οι Ρωμαίοι είχανε την διέξοδο στον Περσικό κόλπο, δεν θα πλήρωναν τελωνείο στα αρτύματα και στα εμπορεύματα που ερχόντουσαν από την Ινδία ή από την Κίνα, έτσι οι Πέρσες θα μπορούσαν να εμπορευθούν κατευθείαν, με τους μεσογειακούς λαούς, εάν πράγματι θα είχαν μία διέξοδο σε αυτή τη θάλασσα. Αυτές οι δύο δυνάμεις με τις “αιώνιες ειρήνες”, που συχνά διαρκούσαν κάποιο χρονικό διάστημα, πετύχαιναν να έχουν τον πραγματικό έλεγχο, σε βασίλεια και σε φυλές λαών. Η ισορροπία διαλύθηκε μετά την Περσική εισβολή και την απάντηση του Ηράκλειου, που αποδυνάμωσε σε τέτοιο σημείο την Περσία έτσι ώστε, να την κάνει εύκολη λεία της Αραβικής προώθησης στον 7ο αιώνα. Και όλη η Μέση Ανατολή, χάθηκε από του Ρωμαίους εξ’ αιτίας του πολιτικο-θρησκευτικού συνδέσμου: Οι Σύριοι και οι Κόπτες της Αιγύπτου ήταν μονοφυσίτες, καταδικασμένοι ως αιρετικοί μετά τη Δ’ Σύνοδο της Χαλκηδόνας, στις 8 Νοεμβρίου του 451. Οι μονοφυσίτες ήταν δηλαδή εθνικιστές, σε αγώνα με την κεντρική δύναμη. Οι Άραβες μουσουλμάνοι, θεωρήθηκαν εθνικιστές και δημιουργήθηκε η μεγάλη παρεξήγηση: Οι χριστιανοί μονοφυσίτες, άνοιξαν τις πόλεις παραδίδοντας αυτές, στους μουσουλμάνους. Και η στιγμή της συνειδητοποίησης αυτού του γεγονότος έγινε, όταν στην επόμενη γενιά των κατακτητών, οι Άραβες επέβαλαν τo προσηλυτισμό για την είσοδο στα αξιώματα και τον φόρο κατά κεφαλήν, ως φόρο, σε όποιον ήθελε να παραμείνει χριστιανός. Η εφαρμογή μετά του ισλαμικού νόμου, ολοκλήρωσε τα υπόλοιπα. ¨Οπως μπορούμε να καταλάβουμε, από αυτό το μικρό πολύ απλό παράδειγμα, εάν δεν γνωρίζουμε την Βυζαντινή ιστορία ή την ιστορία της Ρωμαικής Αυτοκρατορίας της Ανατολής, δύσκολα θα μπορέσουμε να περισυλλέξουμε, τις ρίζες της πολύπλοκης κατάστασης, της Μέσης Ανατολής.
Εσείς είστε ο Πρόεδρος μίας σημαντικής Ακαδημίας, μπορείτε να μας πείτε με τι ασχολείται και ποιοί είναι οι σκοποί του;

Η Ακαδημία Angelica Costantiniana των Γραμμάτων Επιστημών και Τεχνών, που έχω την τιμή να προεδρεύω, ιδρύθηκε το έτος 1949 από τον παππού μου, τον Καθηγητή Δικηγόρο Μάριο Μπερνάρντο Άγγελο Κομνηνό (Mario Bernardo Angelo-Comneno) της Θεσσαλίας, ως ένα πολιτιστικό και μορφωτικό ίδρυμα, διεθνούς χαρακτήρα. Είναι ένας Οργανισμός Δημόσιας Χρήσης στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Βραζιλίας και έχει χαρακτήρα καθαρά επιμορφωτικό, μη κερδοσκοπικών σκοπών. Είναι μη πολιτικού χαρακτήρα και δεν κάνει καμμία διάκριση λόγου εθνικότητας, υπηκοότητας, ράτσας, θρησκεύματος ή κοινωνικής κατάστασης. Ανάμεσα στους στόχους μας υπάρχει εκείνος της ανάπτυξης της πολιτιστικής μόρφωσης στους τομείς της τέχνης, των επιστημών, των γραμμάτων και στον θρησκευτικό τομέα. Χαρακτηριστικά στην δημιουργία της πολιτιστικής γεφύρωσης μεταξύ του Βυζαντινο-ανατολικού και του Λατινο-δυτικού κόσμου, από τα παλιά χρόνια, μέχρι τις σημερινές μας ημέρες. Για την επιτέλεση αυτών των στόχων, η Ακαδημία χρησιμοποιεί όλες τις μορφές που έχουν να κάνουν με πολιτιστικές και επιμορφωτικές δραστηριότητες.

Έχουμε ένα εξαμηνιαίο περιοδικό με τίτλο “Studi sull’Oriente Cristiano”, (Μελέτες για τον Χριστιανισμό της Ανατολής), που διευθύνεται εδώ και 17 έτη, από τον Καθ. Γκαετάνο Πασαρέλλι (prof. Gaetano Passarelli) στο οποίο συνεργάζονται μελετητές κάθε εθνικότητας. Τα άρθρα είναι γραμμένα σε μία από τις πέντε πίο διαδεδομένες Ευρωπαικές γλώσσες. Όλη η δραστηριότητα της Ακαδημίας, ενισχύεται προπαντός από τις μετοχικές συνδρομές, από την γεναιοδωρία των Ακαδημαϊκών και από την δωρεάν συμμετοχή αυτών που, ενώ ανήκουν στον κόσμο της μόρφωσης και των επιστημών, είναι ευαίσθητοι ως προς τις προθέσεις του ιδρύματός μας, είναι διαθέσιμοι στο να παραχωρήσουν και να προσφέρουν δωρεάν το έργο τους, κατά την διάρκεια των εκδηλώσεων μας. Το 2009, έγινε η εγγραφή με την ονομασία “Associazione Angelo-Comneno ONLUS”, (Σύλλογος Αγγέλων – Κομνηνών ΟΝLUS, στον κατάλογο των Μη Επικερδών Οργανώσεων Κοινωνικής Χρήσης (Organizzazioni Non Lucrative di Utilità Sociale). Η Ακαδημία δημοσίευσε ακόμη και εννέα τόμους της συλλογής βιβλίων, με τίτλο “Donne d’Oriente e di Occidente” (Γυναίκες της Ανατολής και της Δύσης), που εκδώθηκαν, από την Jaca Book, καθώς και πάρα πολλά βιβλία για την συλλογή “Studi e Saggi” (Μελέτες και Δοκίμια). Το καταστατικό της Ακαδημίας, προβλέπει μεταξύ των άλλων, την “προκήρυξη λογοτεχνικών διαγωνισμών, εκείνων της τέχνης και της ποίησης, καθώς και την οργάνωση εκθέσεων, συνεδρίων, σεμιναρίων και ενάρξεις Ακαδημαϊκών ετών κ.λ.π.”. Σχετικά με αυτό, η Ακαδημία, ίδρυσε ένα διετές διεθνή διαγωνισμό μουσικής για συνθέτες 4 εκτελεστών, (κουαρτέτο-quartetto d’archi) ονομαζόμενο από τον ιδρυτή του “Mario Bernardo Angelo-Comneno”, υπό την Αιγίδα του Προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας και του Υπουργικού Συμβουλίου και οργάνωσε τις σπουδές Master Class, της διάρκειας ενός ακαδημαϊκού έτους, υψηλής ειδίκευσης της ερμηνείας για πιάνο και μουσική δωματίου με πιάνο. Οι καλύτεροι συμμετέχοντες, που ο καλλιτεχνικός Διευθυντής θα υποδείξει, θα παρουσιάσουν το πρόγραμμά τους σε συναυλίες, που η Ακαδημία θα οργανώσει στην Ιταλία και στο εξωτερικό. Η Ακαδημία επίσης, πραγματοποίησε πολιτιστικές και επιμορφωτικές εκθέσεις γλυπτικής και ζωγραφικής και είναι παρόν ακόμη και τον επιστημονικό τομέα. Η Ακαδημία αναπτύσσει, κάθε Ακαδημαϊκό έτος, ένα κύκλο διαλέξεων και συνεδρίων, του οποίου το θέμα ορίζεται ανά έτος. Μεταξύ των Ακαδημαϊκών υπάρχουν: ο Α.Ε. Καρδινάλιος Τζιουσέππε Κάπριο (Giuseppe Caprio), ο Α.Ε. Καρδινάλιος Ανδρέα Λάντζα Κορντέρο ντι Μόντετζέμολο (Andrea Lanza Cordero di Montezemolo), ο Α.Ε Επίσκοπος Ρίνο Φισικέλλα (Rino Fisichella), ο Καθ. Φραντσέσκο Σισίννι (Prof. Francesco Sisinni), ο Συνθέτης Μάεστρο Τζιόρτζιο Φερράρι (M° Giorgio Ferrari), o Ακαδημαϊκός Καθ. Κόσιμο Φονσέκα (Prof. Cosimo Fonseca), ο Πρέσβυς Λουντοβίκο Αρτενίσιο (Amb. Ludovico Carducci Artenisio), Ο Ακαδημαϊκός της Γαλλίας Αντρέ Νταμιεν (Andrè Damien), ο Συνθέτης Μαέστρο Έννιο Μορρικόνε (M° Ennio Morricone), η Συνθέτης M° Ίρμα Ραβινάλε (Irma Ravinale), οι Α.Εξοχώτητες: Γεώργιος Χριστογιάννης, Χρίστοφ Κορνάρο, Ευάγγελος Φραγκούλης, Αμπντελουχαχ Μααλμι (Abdelouhah Maalmi), ήδη Πρέσβεις επί της Ιταλικής Προεδρίας και επί της Αγιας Έδρας (Βατικανό), o Α.E. Καθ. Τσέζαρε Ρουπέρτο (Cesare Ruperto), οι Ακαδημαϊκοί Καθ. Πιέτρο Μπελλίνι (Prof. Pietro Bellini), Καθ. Βιττόριο Μάθιου (Prof. Vittorio Mathieu) και ο Καθ. Βιττόριο Καστελλάνι (Prof. Vittorio Castellani), ο φιλόσοφος Άνθιμο Νέγκρι (Filosofo Antimo Negri), M° Μαρτσέλλα Κρουντέλλι Πιανίστα (Marcella Crudeli pianista), ο Δικ. Τζεράρντο Μαρόττα (Avvocato Gerardo Marotta), ο Καθ. Μάριο Σαρτσινέλλι (Prof. Mario Sarcinelli), πρώην Υπουργός της Ιταλικής Δημοκρατίας, η Βουλ. Κάρλα Ματζούκα (Carla Mazzuca), η Καθ. Σιμονέττα Ματόνε (Prof. Simonetta Matone), ο Βουλ. Καθ. Αντόνιο Μαρτζάνο ( On. Prof. Antonio Marzano), ο Βουλ. Ντανίλο Ποτζιολίνι (On. Danilo Poggiolini), ο Καθ. Ανδρέα Μαρτζελέττι (Prof. Andrea Margelletti), η Α.E. Δικ. Μάριο Ετζίντιο Σχινάια (Mario Egidio Schinaia), Επίτιμος Πρόεδρος του Συμβουλίου του Ιταλικού Κράτους, o Πρύτανης Καθ. Γκουίντο Φαμπιάνι (Prof. Guido Fabiani), ο Καθ. Κλάουντιο Κιουντέρι (Prof. Claudio Chiuderi), ο Α.E. Πρέσβυς Καθ. Χουσείν/Φουαντ Μουσταφά Καμπάτζι (Amb. Prof. Husein-Fuad Mustafa Kabazi), ο Βουλ. Τζιουσέππε Γκαργκάνι (On. Giuseppe Gargani), ο Δικ. Τζεράρντο Μαρόττα (Avv. Gerardo Marotta), ο Νομάρχης Φούλβιο Ρόκκο (Prefetto Fulvio Rocco), ο Καθ. Αντονίνο Ζικίκι (Prof. Antonino Zichichi), Ο στρατηγός Μάριο Αρπίνο (Gen. Mario Arpino), ήδη Αρχηγός Ανωτέρων Δυνάμεων της Αμύνης και η Α.Μ. Α.Ε Πρέσβυς Μεξικού, Ρουίζ Καμπάνας Ιζκουιέρντο (Amb. Messico M. Ruiz Cabanas Izquierdo), ο Δρ. Εμμανουέλε Εμανουέλε (dott. Emmanuele Emanuele), Πρόεδρος Ινστιτούτου Ρώμης (Presid. FondazioRoma); ο Α.E. Πρέσβυς της Βασιλείας του Μαρόκου Χασσάν Αμού Αγιούμπ (Amb. del Regno del Marocco Hassan Abou Ayoub); Καθ. Βιντσέτζο Σκετίνο (prof. Vincenzo Schettino), Ακαδημαϊκός; Δρ. Άννα Μαρία Ταράντολα (Anna Maria Tarantola) Πρόεδρος Rai.
Η τελευταία ερώτηση αφορά τη οικογένεια των Αγγέλων. Πιστεύετε ότι υπήρξαν λίγο κακομεταχειρισμένοι από την επίσημη ιστοριογραφία;
Όπως συμβαίνει με όλες τις ιστορικές οικογένειες, τα διάφορα μέλη εν καιρώ, έχουν εμφανίσει υψηλά και χαμηλά σημεία. Η οικογένειά μας, συνάντησε άτομα και πρόσωπα υψηλού χαρακτήρα τόσο ηθικό, όσο και πολιτιστικό, όμως υπήρξαν και άλλοι, οι οποίοι σπατάλισαν την περιουσία και ξέχασαν τις παραδόσεις. Η αποφασιστικότητα πρώτα του παππού μου, που ήταν ο ιδρυτής της Ακαδημίας και μετά της μητέρας μου, εστίασε ένα σημαντικό ρόλο που η οικογένεια μπορεί να έχει και στην μοντέρνα κοινωνία: η εκβάθυνση και η διάδοση της γνώσης του Βυζαντινού πολιτισμού, όχι μόνο σαν ένας “εορτασμός ιστορικού παλαιού γεγονότος”, παρά μία ιστορική τιμή, καλλιτεχνική-πολιτιστική, που μπορεί να βοηθήσει στην κατανόηση του σημερινού κόσμου της Μέσης Ανατολής. Είναι αυτό που ψάχνω να κάνω, υπό θετικής πλευράς, χωρίς ανταλλαγές κατηγοριών ή μεμψιμοιρίες, σχετικά με ένα παρελθόν όχι και τόσο πολύ μακρυνό.