Επιστολή π. Αρσενίου από Σκήτη Κουτλουμουσίου Αγ. Όρους: Μήνυμα σεβασμού προς την Ορθόδοξη Εκκλησία και τους Αγίους της

Μήνυμα σεβασμού προς την Ορθόδοξη Εκκλησία και τους Αγίους της

Με λύπη βλέπουμε όλοι μας πλέον την Πατρίδα μας Ελλάδα να έχει μπει για τα καλά σε μεγάλες περιπέτειες τα τελευταία χρόνια. Και δεν μας φτάσανε όλα αυτά, αλλά βλέπουμε κάτι παράδοξες ενέργειες, ανορθόδοξες θα έλεγα, να γίνονται εκεί που δεν υπάρχει λόγος να γίνονται.

Ήμουν προ ημερών στη Θεσσαλονίκη για προσωπικούς λόγους και την Κυριακή στις 3 μ.μ. θα γινόταν η ομιλία για την κάρτα του πολίτη και σκέφτηκα να πάω να ακούσω για αυτό τον ενδιαφέρον θέμα, χωρίς να έχω πληροφορηθεί ποιοί έχουν την επιμέλεια της όλης διοργάνωσης και ποιοι θα ήταν οι ομιλητές. Αφού έφθασα στο άγαλμα του Μ. Αλεξάνδρου, όπου ήδη είχε αρχίσει η ομιλία, αμέσως κατάλαβα πως κάτι δεν πάει καλά, διότι οι ομιλητές καταφερόταν με υβριστικές λέξεις για διάφορα πολιτικά πρόσωπα και γενικά στην ομιλία υπήρχε άκρατος ανορθόδοξος φανατισμός. Από μία ερώτηση που έκανα σε κάποιον εκεί για το ποιοί είναι οι ομιλητές, μου είπε πως είναι από το ΕΛ.ΚΙ.Σ. και τους Γ.Ο.Χ.

Και ενώ απογοητευμένος ετοιμαζόμουν να αποχωρήσω από τη συγκέντρωση με πλησίασε κάποιος πολίτης από τη συγκέντρωση και μου έδωσε δύο έντυπα φυλλάδια. Από καλή περιέργεια τα πήρα να δω σε τι αναφέρονται και για μεγάλη μου δυσάρεστη έκπληξη, είδα μέσα στο φυλλάδιο να υπάρχει φωτογραφία του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου με τον πρόσφατα ανακηρυχθέντα μεγάλο Άγιο των ημερών μας Γέροντα Παΐσιο. Και κάτω από τη φωτογραφία υπήρχε το βλάσφημο σχόλιο ότι «Οικουμενιστής Πατριάρχης ανέδειξε ψευδοάγιο Οικουμενιστή».

Θα ήθελα να πω στους διοργανωτές αυτής της ομιλίας για την κάρτα του πολίτη, μήπως αυτοί οι ίδιοι είναι χειρότεροι πολέμιοι της Ορθοδοξίας μας από τους πολιτικούς μας;   Τους συνιστώ να σκεφθούν μέσα τους ειλικρινά, μήπως έχουν ξεκινήσει με τον ανορθόδοξο τρόπο τους έναν εμφύλιο πόλεμο εντός της Εκκλησίας του Χριστού;

Μήπως τελικά έχουν γίνει Θεομάχοι και Αγιομάχοι; Διότι όταν η Αγία μας Εκκλησία ανακηρύττει Αγίους και αυτοί ξεσηκώνουν πόλεμο και δεν δέχονται την απόφαση της Εκκλησίας μας, που είναι ουσιαστικά η Φωνή του Αγίου Πνεύματος, δεν γίνονται Πνευματομάχοι;

Φυσικά δεν θα ήταν δυνατό να γίνω υπερασπιστής του Αγίου Παϊσίου, διότι ποτέ ένας Άγιος δεν χρειάζεται υπεράσπιση. Και ούτε θα επιχειρήσω να γράψω ποιος ήταν ο Άγιος Παΐσιος, διότι έχουν γραφεί τόσα βιβλία για τον Άγιο, που δόξα τω θεώ όποιος θελήσει μπορεί πλήρως να μάθει ποιος ήταν ο μέγας των ημερών μας Άγιος Παΐσιος.

Όσο για την κάρτα του πολίτη, με τον τρόπο που αναφέρονται, μάλλον θόρυβος γίνεται και ζημία θα λέγαμε. Διότι μας λένε οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας, πως το κακό δεν νικιέται με το κακό. Επίσης μας λένε, πως ο καλός λόγος τον κακό τον κάνει καλό και ο κακός λόγος τον καλό τον κάνει κακό.

Αυτοί οι λεγόμενοι ζηλωτές της Γ.Ο.Χ. κάπου έχουν ολισθήσει μέσα τους και ξεχάσανε την ορθή και υγειά διδασκαλία των Αγίων μας, που είναι η πραότητα και προ πάντων η διάκριση και καταφέρονται με ένα φανατισμό, παρόμοιο με αυτόν που έχουν οι οπαδοί αντίπαλων ποδοσφαιρικών ομάδων. Σε ένα τέτοιο όμως φανατισμένο και γεμάτο ταραχή πνεύμα, πως θα σταθεί η Θεία Χάρις του Χριστού μας; Και αν δεν μπορεί να σταθεί η Θεία Χάρις του Χριστού μας και απουσιάζει, πως θα αντισταθούν αυτοί οι άνθρωποι στον πόλεμο εναντίον της κάρτας του πολίτη και γενικότερα του αντιχρίστου;

Ας εξετάσουν καλά και ας ψάξουν στους βίους των Αγίων μας και αν δούνε τέτοια συμπεριφορά ανορθόδοξη σαν την δικιά τους, τότε εντάξει όλα καλά. Αν όμως η συμπεριφορά των Αγίων μας αποδεικνύεται ακριβώς αντίθετη από τη δική τους, τότε πρέπει να πουν όλοι τους με πνεύμα ταπεινώσεως «Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου» και να αλλάξουν πνεύμα, ώστε στη συνέχεια να πάψουν να υβρίζουν Αγίους της Εκκλησίας μας. Και τον Οικουμενικό Πατριάρχη σε καμία περίπτωση δεν έχουν το δικαίωμα να τον καθαιρούν. Διότι μόνο η Σύνοδος που τον εξέλεξε στο Θρόνο, αυτή και μόνο έχει το δικαίωμα να τον καθαιρέσει, όποτε το καλέσει η περίσταση.

Διότι αλλοίμονο, αν το κάθε μπουλούκι ανθρώπων είχε την εξουσία να καθαιρεί Πατριάρχες, τότε θα μιλάμε για το νόμο της ζούγκλας. Ωστόσο όμως με αδελφική αγάπη συνιστώ σε αυτούς τους ανθρώπους, που τολμούν και αναιρούν Αγίους και Πατριάρχες της Εκκλησίας μας, να μελετήσουν βαθιά τα συγγράμματα της μεγάλης μορφής της Εκκλησίας μας, του πατρός Επιφανίου Θεοδωροπούλου και εκεί θα πάρουν όλες τις απαντήσεις τους και θα εννοήσουν τι σημαίνει Σύνοδος της Εκκλησίας μας, τι σημαίνει Οικουμενικός Πατριάρχης και γενικότερα τι σημαίνει και πως πρέπει να σεβόμεθα την Ιερά Τάξη της Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Εκεί εξηγεί ο Μακαριστός π. Επιφάνιος, πότε πρέπει και πότε έχει το δικαίωμα ένας κληρικός μιας ενορίας, όταν έχει ένα εμπόδιο ή πειρασμό θα λέγαμε, για τον Επίσκοπό του και θέλει να παύσει τη μνημόνευση του Επισκόπου του. Ο Μακαριστός Πατήρ τα εξηγεί με πάσα ορθόδοξη λεπτομέρεια και ρίχνει άπλετο φως σ' αυτόν τον μεγάλο πειρασμό που ταλανίζει την Εκκλησίας μας εδώ και πολλές δεκαετίες τώρα.

Βέβαια τα τολμηρά ανοίγματα του Οικουμενικού Πατριαρχείου προς τον Παπισμό και γενικότερα στον Οικουμενισμό προκαλούν ανησυχία. Όμως δεν μπορούμε και δεν έχουμε το δικαίωμα εκ των προτέρων να βγάζουμε συμπέρασμα και να πούμε πως το Οικουμενικό Πατριαρχείο πρόδωσε ολοκληρωτικά την Ορθοδοξία μας, εάν πρώτα δεν ομολογήσει το ίδιο το Φανάρι την ένωση με τους προαναφερόμενους αιρετικούς. Εάν, ο μη γένοιτο, γίνει αυτό το φοβερό, η Κεφαλή της Εκκλησίας μας που είναι ο Χριστός, θα τακτοποιήσει αυτή τη συμφορά, όπως και άλλοτε παλαιότερα χρειάστηκε και το έπραξε. Επομένως, δεν αρμόζει αυτός ο ανορθόδοξος τρόπος με ύβρεις και αφορισμούς για τον εκάστοτε Οικουμενικό Πατριάρχη. Διότι αυτός ο τρόπος, ο ανορθόδοξος και δαιμονικός θα έλεγα, είναι εκτός του Αγαθού Πνεύματος του Τριαδικού Θεού μας. Επίσης θέλω να υπενθυμίσω σ' αυτούς τους αυτοαποκαλούμενους ζηλωτές και γνήσιους Ορθοδόξους Χριστιανούς, όπως οι ίδιοι αποκαλούν τους εαυτούς τους, πως ένα βασικό και μεγάλο γνώρισμα ενός γνησίου Ορθοδόξου Χριστιανού είναι ο σεβασμός που πρέπει να έχει για κάθε Πατριάρχη, Μητροπολίτη κλπ. Διότι ας μη ξεχνάμε, πως ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός που πολλές φορές τον επικαλούνται στα κηρύγματά τους ως τον Μεγάλο Ομολογητή και Φύλακα της Ορθοδόξου Πίστεως, και όντως έτσι είναι, αυτός λοιπόν ο Άγιος Κοσμάς όταν έκανε τις ιερές Ισαποστολικές περιοδείες του και έφθανε σε κάποια πόλη της Ελλάδας, πρώτα φρόντιζε να λάβει άδεια του Οικουμενικού Πατριάρχου και έπειτα του Μητροπολίτη της Επαρχίας εκείνης και μετά άρχιζε το ιερό του κήρυγμα. Να λοιπόν το μεγαλείο της Πίστεως μας, μας το αποκαλύπτει ο Άγιος Κοσμάς, με το να δείχνει σεβασμό, ταπείνωση και υπακοή στο Πρόσωπο του Πατριάρχου και Μητροπολίτου της Εκκλησίας. Αλήθεια, ήθελα να ρωτήσω τους ένθερμους της Γ.Ο.Χ., από που πήραν την άδεια για να κηρύξουν μπροστά στο άγαλμα του Μ. Αλεξάνδρου στη Θεσσαλονίκη; Και το χειρότερο από όλα, από που πήραν την τόλμη να αναιρέσουν τον Άγιο Παΐσιο και τον Οικουμενικό Πατριάρχη; Ας ψάξουν βαθιά μέσα τους με ειλικρίνεια και πιστεύω θα βρουν την απάντηση.

Επειδή στην αρχή είπα, πως δεν χρειάζεται ένας Άγιος υπεράσπιση όταν υβρίζεται και όντως έτσι είναι, αλλά όμως επειδή και εγώ είμαι ένας από τους αναρίθμητους ευεργετηθέντες από τον Άγιο Παΐσιο, γι' αυτό τον λόγο με πιέζει ένα μεγάλο χρέος να πω λίγα λόγια γι' αυτόν τον Μεγάλο Άγιο των ημερών μας. Πόσο μάλλον τώρα που υβρίζεται αδίκως πάρα πολύ από τους ομοδόξους του. Και επειδή είναι μεγάλη αχαριστία όταν ο ευεργέτης μας αδικείται και εξακολουθούμε να παραμένουμε σιωπηλοί, αποφάσισα να πω λίγα λόγια ως ταπεινή διαμαρτυρία προς τους αδίκους εκείνους ανθρώπους που τόλμησαν να βλασφημήσουν τον Άγιο του Θεού.

Ο Άγιος Παΐσιος λοιπόν δεν είναι απλά μόνο ένας Άγιος, αλλά είναι θα λέγαμε ένας από τους νεοφανείς αστέρες της Αγιότητας του εικοστού αιώνος. Διότι εκ νεαράς του ηλικίας, εξασκούσε την ταπείνωση, την αγάπη και την απέραντη θυσία προς όλη την κτίση, σε τόσο μεγάλο βαθμό που υπερέχει μάλλον από πολλούς Αγίους των παλαιών χρόνων. Δηλαδή, αν πούμε πως ο εικοστός αιώνας ήταν το πλεόνασμα της αμαρτίας, μπορούμε να πούμε με απόλυτη σιγουριά, πως υπερπερίσσευσε η Χάρις του Θεού μας, με το να μας χαρίσει τον Άγιο Παΐσιο. Διότι χωρίς καμία αμφιβολία, η παρουσία του Αγίου Παϊσίου επί των ημερών μας ήταν μέγα δώρο του Τριαδικού Θεού μας. Επίσης ο Άγιος Πατήρ αγωνίστηκε με όλες του τις δυνάμεις εναντίον όλων των αιρέσεων, του Οικουμενισμού κλπ. Το μαρτυρεί άλλωστε η επιστολή που έστειλε ο Άγιος, επί της εποχής που ζούσε ο ιδρυτής του Ορθοδόξου Τύπου, Αρχιμανδρίτης Χαράλαμπος Βασιλόπουλος. Μια επίσης όντως μεγάλη μορφή της Εκκλησίας μας, με τεράστια προσφορά για την ωφέλεια των Πιστών του Χριστού. Αυτή την επιστολή του Αγίου Παϊσίου, συνιστώ να μελετήσουν σε βάθος αυτοί που τον κατηγορούν και θα πάρουν πολλές απαντήσεις.

Προσπαθώντας να αναφερθώ στις αρετές του Αγίου Παϊσίου, θυμήθηκα τον περίφημο εγκωμιαστικό λόγο του Ιερού Χρυσοστόμου προς τον αγαπημένο του Απόστολο Παύλο, που έλεγε πως για να επιχειρήσω να μιλήσω για τις αρετές του Αποστόλου, μοιάζει με κάποιον που μπαίνει σε έναν πανέμορφο ευωδιαστό κήπο και βρίσκεται σε αμηχανία, διότι δεν ξέρει ποιό άνθος πρέπει πρώτα να πλησιάσει και να το μυρίσει. Έτσι ακριβώς έπαθα και εγώ τώρα με την πανέμορφη ψυχή του Αγίου Παϊσίου, που μοιάζει πραγματικά με ευωδιαστό κήπο και δεν ξέρω από που να αρχίσω. Διότι ο Άγιος Πατήρ δεν τελειώθηκε με μία μόνο αρετή, όπως ο Όσιος Πέτρος ο Αθωνίτης μέσα σε ένα σπήλαιο, αλλά ο Μακάριος δεν άφησε σχεδόν καμία μοναχική αρετή, χωρίς να μην την έχει φέρει εις πέρας.

Ως υποτακτικός σε Κοινόβιο πέρασε και όχι μόνο πέρασε, αλλά ίσως ξεπέρασε και τον Αββά Δοσίθεο στην κατά Θεόν υπακοή. Διότι για τον Αββά Δοσίθεο δεν βλέπουμε τότε στο Κοινόβιο να έχει σκληρούς Προϊσταμένους να τον παιδεύουν, αλλά από τη δική του ελεύθερη μοναχική συνείδηση και προαίρεση έγινε αιτία και μεγαλούργησε ως υποτακτικός Άγιος. Αντίθετα ο Άγιος Παΐσιος στη ζωή του Κοινοβίου που έζησε, εκτός από την τέλεια κατά Θεόν υπακοή που έδειξε και εκτέλεσε, είχε επιπλέον σκληρούς Προϊσταμένους, τόσο σκληρούς που κάποια στιγμή αναγκάστηκε να φτύσει αίμα σωματικό από το στόμα του και ψυχικό, διότι ήταν άκρα ευαίσθητη η Αγία ψυχή του.

Στη συνέχεια της ζωής του με πληροφορία από την Κυρία μας Θεοτόκο, που την ευλαβούνταν σε υπερβολικό βαθμό, ανέλαβε να ανακαινίσει την Ιερά Μονή Στομίου της Κόνιτσας. Εκεί για το τι πέρασε και το τι είδους αγώνες έκανε, μας το εξιστορούν οι βιογράφοι του. Εγώ απλά να αναφέρω, πως τον αξίωσε η Παναγία μας και Κτίτορας Ιεράς Μονής να γίνει. Στη συνέχεια η Παναγία μας θα τον μεταθέσει τρόπον τινά θα λέγαμε στους Αγίους Τόπους του Σωτήρα μας Χριστού και συγκεκριμένα στο Θεοβάδιστο Όρος του Σινά.  Εδώ όντως αδυνατεί κάποιος να τολμήσει να περιγράψει τα κατορθώματα του Αγίου Πατρός. Διότι όντως η μικρή παραμονή του στο Όρος Σινά, ίσως να είναι το κεντρικότερο σημείο της Μοναχικής του ζωής. Και το λέω αυτό, διότι ο Άγιος Πατήρ έως ότου να τον φέρει η Παναγία μας στο Όρος Σινά και συγκεκριμένα στην έρημο του Σινά, η ψυχή του είχε έναν ανικανοποίητο πόθο και διψούσε σφόδρα γι' αυτόν και αυτός ο ανικανοποίητος πόθος του ήταν η μακαρία ησυχία της ερήμου. Και τόσο πολύ επιδόθηκε και συνεζεύχθη με την ησυχία της ερήμου, που είναι αδύνατο να το περιγράψουμε, εάν πρώτα δεν είναι κανείς εφάμιλλος με την προαίρεση του Αγίου. Ωστόσο όμως, νομίζω πως αρκετά γεγονότα του ξεφύγανε με τα λόγια του για τις μακάριες καταστάσεις που έζησε στην έρημο του Σινά. Και αυτά είναι καταγεγραμμένα από τους βιογράφους του.

Στη συνέχεια επιστρέφει πάλι στο Άγιον Όρος και το πρώτο του μέλημα ήταν να βρει Γέροντα, γιατί η ψυχή του ήταν φύσει ταπεινή και δεν γνώριζε τι σημαίνει ιδιορρυθμία και φυσικά δεν ήθελε να ζει ιδιόρρυθμα, δηλαδή χωρίς πνευματική καθοδήγηση από Γέροντα, όπως ορίζει ο νόμος της Μοναχικής ζωής. Θεία βουλήσει, επιλέγει για Γέροντα καθοδηγητή τον τότε μεγάλο Ησυχαστή πατήρ Τύχωνα, ρώσο ασκητή της Καψάλας. Στη Σκήτη των Ιβήρων ήταν η καινούργια πνευματική παλαίστρα του Οσίου. Εκεί προσπάθησε να ζήσει πάλι με το ίδιο ασκητικό τυπικό του Όρους Σινά, αλλά δεν του δόθηκαν παρόμοιες δυνατότητες που είχε στο Όρος Σινά, διότι εδώ στη Σκήτη το κλίμα ήταν πολύ βαρύ και δεν σήκωνε ανάλογη άσκηση που έκανε στην έρημο του Σινά. Επιπλέον, παρ΄ όλο που ήταν ησυχαστική η Σκήτη δεν είχε την άκρα ησυχία του Σινά. Ωστόσο οι βιογράφοι του μας εξιστορούν όλα τα κατορθώματα που επιτέλεσε στη Σκήτη των Ιβήρων. Στη συνέχεια επιλέγει για λίγο διάστημα την έρημο των Κατουνακίων για το λόγο που τα Κατουνάκια έχουν ξηρό κλίμα, πράγμα που ωφελούσε λίγο στη σωματική υγεία του Οσίου, που είχε ήδη κλονιστεί από την πολλή άσκηση. Και εδώ στην έρημο των Κατουνακίων, στο κελί του Υπατίου απόλαυσε άκρα ησυχία, όπως έλεγε ο ίδιος, σχεδόν παρόμοια μ' αυτή της Σιναΐτικης ερήμου. Πολλά γεγονότα πνευματικά, ισάξια παλαιών μεγάλων Αββάδων της ερήμου ξέφυγαν από το στόμα του Αγίου που μαρτυρούν την ψυχική του Αγιότητα. Όλα αυτά τα πνευματικά γεγονότα που ξέφυγαν από τα χείλη του Οσίου και που είναι πνευματική ελεημοσύνη για μας, είναι καταγεγραμμένα από τους βιογράφους του.

Εδώ όμως τελείωσε η ησυχαστική ζωή του Αγίου. Και θα λέγαμε πως τα ελάχιστα χρόνια που έζησε την ησυχαστική ζωή της ερήμου «επλήρωσε χρόνους μακρούς». Οι πνευματικές του μπαταρίες είχανε πλήρως φορτίσει. Διότι τον περίμενε πλέον άλλος τρόπος ζωής, δηλαδή σύσταση Κοινοβίου, ώστε και ο ίδιος να αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να γίνει Προϊστάμενος. Αργότερα, δημιουργία μικρών ησυχαστικών συνοδειών. Και ενώ επιτελούσε όλα αυτά, συγχρόνως ανέλαβε το μεγαλύτερο ίσως διακόνημα από την Παναγία μας, που είναι η Παράκληση και Παρηγορία των Πιστών του Κυρίου μας. Βέβαια στην αρχή δεν συμφωνούσε η καρδιά του με αυτό το νέο διακόνημα, μάλλον Λειτούργημα του Αγίου Πνεύματος, διότι η ψυχή του δεν είχε ξεδιψάσει από το ύδωρ της ποθητής του ησυχίας. Όμως, επειδή για τον Όσιο ήταν εντελώς ξένη η λέξη παρακοή στο Θέλημα του Κυρίου, γι' αυτό ταπεινά και αδιαμαρτύρητα εκφώνησε το ιδού ο δούλος Σου Κύριε, ας γίνει το Θέλημά Σου. Είναι αδύνατο να περιγράψουμε και να εξιστορήσουμε τα μεγαλεία που επιτέλεσε στο Λειτούργημα αυτό του Αγίου Πνεύματος ως Σκεύος του Παρακλήτου.

Εμείς τον προλάβαμε και εννοώ η δική μου γενιά της ηλικίας μου, στο ιερό κελί της Παναγούδας που ανήκει στα όρια της Ι.Μ. Κουτλουμουσίου. Τα υπόλοιπα χρόνια που έζησε στο ιερό κελί της Παναγούδας, ίσως είναι τα πολυτιμότερα της Μοναχικής του ζωής, διότι το πυρ της Θεϊκής Αγάπης που βίωσε στην έρημο και που πλέον είχε γίνει κτήμα του, εδώ στην Παναγούδα μετατράπηκε, όπως ο ίδιος έλεγε σε έναν γνωστό του, σε μεγάλη αγάπη για τον πονεμένο άνθρωπο. Που κατά παράδοξο τρόπο αυτό το δόσιμο στον πονεμένο άνθρωπο αναπλήρωνε το Θεϊκό πυρ που ζούσε στην έρημο. Και φυσικά όλοι μας, όσοι τον προλάβαμε στη ζωή, γευθήκαμε από αυτή την πύρινη Θεϊκή Αγάπη του και όχι μόνο εμείς που τον είδαμε και που τα χέρια μας τον εψηλάφησαν, αλλά και άνθρωποι που δεν τον γνώρισαν όσο ζούσε, με θαυμαστό τρόπο αξιωθήκανε και γευθήκανε από τη μεγάλη του αγάπη.

Όμως σύντομα τον κάλεσε η Πρόνοια του Θεού μας να εκπληρώσει το κοινό χρέος. Αφού πρώτα δοκιμάστηκε με σκληρές και ανίατες ασθένειες του σώματος, δεν θα ήταν υπερβολή αν πούμε, πως ετελειώθη με μαρτυρικούς πόνους. Αλλά πριν παραδώσει την ευαίσθητη και αγία ψυχή του εις Χείρας Θεού, πρόλαβε και έφερε εις πέρας ένα χρέος, όπως έλεγε ο ίδιος. Το χρέος αυτό έμοιαζε με αγκαθωτή κατάσαρκη φανέλα να τον κατατρώγει συνεχώς. Δηλαδή, ετακτοποίησε τις Μοναχές που τον είχαν ευεργετήσει σε μία εγχείρηση, όταν χρειάστηκε πολλές φιάλες αίματος. Και όχι μόνο τις ετακτοποίησε με το να εγκαθιδρύσει Μοναστήρι, αλλά και Ναό του Αγίου Αρσενίου να οικοδομήσει, όπως και έγινε, με αποτέλεσμα να αποφασίσει στο τέλος, λίγες μέρες πριν παραδώσει την αγία του ψυχή, να αφήσει και το ταλαιπωρημένο από την άσκηση και τις αρρώστιες Άγιο Σκήνωμά του δίπλα στον Ναό του Αγίου Αρσενίου και αυτό με ιδιόχειρο γραπτό του μήνυμα.

Μετά την κοίμησή του Αγίου είναι αδύνατο να περιγράψουμε τη λαοθάλασσα που συνέρρεε για προσκύνημα στον τάφο του, αυτά αναφέρονται από τους βιογράφους του. Μπορεί η Πάνσοφη Βουλή του Θεού μας να αποφάσισε να παραμείνει το Ιερό Σκήνωμα του Αγίου έξω στον κόσμο, για τους λόγους που γνωρίζει μόνο ο Θεός μας. Αλλά όμως, ο Άγιος τιμήθηκε σ' όλο το Άγιον Όρος και κυρίως στην Ι.Μ. Κουτλουμουσίου, όπου νομίμως ανήκε ο Άγιος, η οποία τον τίμησε με ξεχωριστή λαμπρότητα με αγιορείτικη ολονυκτία και με Αρχιερατική χοροστασία.

Όντως μακρηγόρησα πάρα πολύ, αλλά όσα είπα είναι απλά μια ταπεινή διαμαρτυρία προς τους σκληρούς κατηγόρους του Αγίου Παϊσίου, που τόλμησαν και τολμούν ακόμη, μη φοβούμενοι καθόλου τον Θεό, ο Οποίος βρίσκεται παρών σε κάθε Άγιο. Διότι, Άγιος σημαίνει καθέδρα του Θεού, Άγιος σημαίνει ολόκληρο το σώμα και το πνεύμα του ανθρώπου να το διαχειρίζεται ο Χριστός, χωρίς να παραβιάζεται η ελευθερία του ανθρώπου, δηλαδή ότι κάνει, ότι μιλάει, να είναι ολοκληρωτικά από τις ενέργειες του Χριστού. Τέλος, Άγιος σημαίνει εκουσίως αιχμάλωτος, ψυχή τε και σώματι, από το Πνεύμα του Χριστού και συγχρόνως να είναι ο πιο ελεύθερος άνθρωπος της γης. Αλλά για να γίνει αυτή η μακαρία αιχμαλωσία από το Πνεύμα του Χριστού μέσα μας, για να είμαστε συγχρόνως και οι πιο ελεύθεροι άνθρωποι, χρειάζεται αυτό που πάντα μας έλεγε ο Άγιος Παΐσιος «Ταπείνωση και Αγάπη, σ' αυτήν τη συχνότητα εργάζεται ο Θεός».

Ας ευχηθούμε όλοι μας, καθότι διανύουμε την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή, να μας χαρίσει ο Τριαδικός Θεός μας την Ποθητή σε όλους μας Μετάνοια, που τόσο πολύ έχουμε ανάγκη.

Αμήν

Αρσένιος Μοναχός

Σκήτη Κουτλουμουσίου

Άγιον Όρος