Ο Νεοπαγανισμός της «Νέας Εποχής»

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΧΙΟΥ, ΨΑΡΩΝ & ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

ΤΟΜΕΑΣ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΕΩΣ

Ο ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ "ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ"

Τὸ φαινόμενο τοῦ "Νεοπαγανισμοῦ", ὡς μίας ἀπὸ τὶς πολλὲς "ἀτραποὺς" τῆς "Νέας Ἐποχῆς", δημιουργεῖ σύγχυση στοὺς Ὀρθόδοξους Ἕλληνες καὶ ἀποτελεῖ ἕνα σοβαρὸ ποιμαντικὸ πρόβλημα καὶ ὄχι μόνο. Τὸ σύνθημα, ποὺ ἀκούγεται στὸν "χῶρο" αὐτό: "ἢ Ἕλληνας ἢ Χριστιανός", καίτοι γιὰ μᾶς οὐσιαστικὰ εἶναι ἕνα ψευδεπίγραφο δίλημμα, δὲν πρέπει νὰ ὑπερεκτιμᾶται, ἀλλὰ οὔτε καὶ νὰ ὑποβαθμίζεται.

    Πολὺ περισσότερο, ὅταν τὰ Ἑλληνικὰ "ἀρχαιολατρικὰ" ρεύματα δραστηριοποιοῦνται ὡς ἕνας "νέος ἀντιχριστιανισμὸς" καί, σὲ ἀρκετὲς περιπτώσεις, μὲ ἔντονο ἐθνικιστικὸ χαρακτήρα. Ἡ ἀντιπαράθεσή τους πρὸς τὸν Χριστιανισμὸ συνοδεύεται συχνὰ ἀπὸ φανατισμὸ καὶ ἀκρότητες, προκατάληψη, ἀπειλὲς καὶ ὕβρεις, ἀπαξιωτικὲς ἐκφράσεις, ἀνεπίτρεπτους χαρακτηρισμούς, ὑπερβολές, διαστρεβλώσεις, ἀβάσιμους ἰσχυρισμοὺς καὶ ἔλλειψη ἐπιστημονικῆς τεκμηρίωσης τῶν λεγομένων καὶ γραφομένων. Χρησιμοποιοῦν διχαστικὰ συνθήματα, ποὺ ἀπειλοῦν νὰ πλήξουν τὴν ἐθνική μας ὁμοψυχία καὶ νὰ διχάσουν τοὺς Ἕλληνες σὲ " Ἕλληνες" καὶ "Χριστιανούς". ΤΣΟΥΡΟΣ Π. ΚΥΡΙΑΚΟΣ

   Θεωροῦμε ὡς ἀναγκαῖο καθῆκον μας, νὰ προβοῦμε σὲ μία σύντομη ἐνημέρωση γιὰ τὴν φύση, τὶς καταβολὲς καὶ τὶς ἐπιδιώξεις τῶν νεοπαγανιστικῶν καὶ ἀρχαιολατρικῶν κινημάτων καὶ νὰ ἐπιστήσουμε τὴν προσοχὴ τοῦ χριστεπώνυμου πληρώματος τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας γι’ αὐτὴ τὴν νέα ἀπειλὴ τοῦ παρελθόντος. Σκοπὸς μας εἶναι ἡ ἐνημέρωση τοῦ λαοῦ μας γιὰ τὸ ἐπικίνδυνο αὐτὸ παράλογο καὶ ἀλλοπρόσαλλο, πνευματικό, καὶ θρησκευτικὸ πολυπρόσωπο κίνημα, τὸ ὁποῖο κρύβεται τεχνηέντως κάτω ἀπὸ τὸν μανδύα ἐκείνων ποὺ ἐπιθυμοῦν μανιωδῶς νὰ ἀναβιώσουν ὄχι τὸν ἀρχαιοελληνικὸ πολιτισμὸ καὶ τὶς ἀξίες του, ὅπως ἰσχυρίζονται ἀλλὰ μία νεκρὴ καὶ ξεπερασμένη θρησκεία.

    Ἡ ἐποχή μας δυστυχῶς διατελεῖ σὲ μία σπάνια πνευματικὴ σύγχυση. Παρὰ τὰ τεράστια βήματα ποὺ ἔχει κάνει ἡ ἐπιστήμη καὶ ἡ τεχνολογία σὲ ὅλους τούς τομεῖς τῆς ζωῆς διαπιστώνουμε ὅμως ὅτι οἱ ἄνθρωποι δὲν ἔχουν καταφέρει ὁλοκληρωτικὰ νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ προκαταλήψεις τοῦ παρελθόντος καὶ νὰ κατακτήσουν μία ἀνώτερη πνευματικὴ κατάσταση. Σοβαρὸ δεῖγμα πνευματικοῦ ἀποπροσανατολισμοῦ τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἡ ἐμφάνιση καὶ ἡ ἀνάπτυξη τῶν νεοπαγανιστικῶν κινημάτων καὶ τῶν δοξασιῶν τους, τὰ ὁποία ἡ ἱστορία ἔχει ἀπορρίψει ὡς ἐπικίνδυνα καθὼς ἔχουν χαρακτήρα ἔντονης πολεμικῆς κατὰ τοῦ Μονοθεισμοῦ, ἰδιαίτερά του Χριστιανισμοῦ. Φρονοῦν ὅτι ὁ ἄνθρωπος καταπιέζεται στὰ πνευματικὰ κατεστημένα καὶ ἔχουν σκοπὸ νὰ τὸν ἀπελευθερώσουν ἂπ΄αὐτὰ τὰ δεσμὰ φέρνοντας τον πιὸ κοντὰ στὴ «θεὰ φύση» καὶ στὶς πνευματικὲς προγονικές του ρίζες.

   Ἐπιδίδονται στὴν προσπάθεια «ἀναγέννησης» τοῦ ἀχαιοελληνικοῦ πολιτισμοῦ καὶ προπαγανδίζουν τὸν παγανισμό, ὡς ἐπιστροφὴ στὴν πατρώα θρησκεία. Δεκάδες ὀργανώσεις μὲ ἀρχαιολατρικὸ χαρακτήρα δραστηριοποιοῦνται σὲ ὁλόκληρη τὴν χώρα γιὰ τὴν ἀναβίωση καὶ τὴ διάδοση τῆς ἀρχαιοελληνικῆς θρησκείας, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς προγόνους μας οἱ ὁποῖοι τὴν εἶχαν ἀποκηρύξει καὶ εἶχαν σταθεῖ κριτικὰ ἀπέναντί της.

    Ἡ ἀρχαιοελληνικὴ θρησκεία, ὅσο καὶ οἱ θρησκεῖες τῶν ἄλλων προχριστιανικῶν λαῶν ἦταν σαφῶς εἰδωλολατρικὲς καθὼς στηρίζονται στὴ λατρεία ἄψυχων ἀντικειμένων καὶ φανταστικῶν θείων ὀντοτήτων. Κατὰ τὴν χριστιανικὴ διδασκαλία ἡ εἰδωλολατρία εἶναι ἡ χειρότερη συνέπεια τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπινου γένους καὶ ἡ κυριότερη ἔκφραση ἀποστασίας ἀπὸ τὸ Θεό. Οἱ μεταπτωτικοὶ ἄνθρωποι σύμφωνα μὲ τὸν ἀπόστολο Παῦλο «μετήλλαξαν τὴν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει καὶ ἐσεβάσθησαν καὶ ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει παρὰ τὸν κτίσαντα» (Ρώμ. 1.25).

    Αὐτὸ ὅμως ποὺ πρέπει νὰ γίνει εὐρέως γνωστὸ εἶναι ὅτι ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ θρησκεία, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν Χριστιανισμό, ἀποτελοῦσε πάντα ἕνα ἀκαθόριστο μόρφωμα, τὸ ὁποῖο οὐδέποτε εἶχε στατικὴ καὶ μόνιμη μορφή. Ἀπὸ τὴν προϊστορία μέχρι τὰ πρῶτα χρόνια τοῦ Βυζαντίου βρισκόταν σὲ συνεχῆ ἐξέλιξη. Ἀρχικὰ διαμορφώνεται τὸ δωδεκάθεο ὡς τὸ ἀπόλυτο, ἐνῶ παράλληλα ἡ κάθε ἑλληνικὴ πόλη προτάσσει τὴ λατρεία τοπικῶν θεοτήτων καὶ ἡρώων μὲ ταυτόχρονη εἰσβολὴ παράλογων καὶ νοσηρῶν μυστηρίων. Κατὰ συνέπεια ἡ προσπάθεια τῶν ἀρχαιολατρῶν νὰ ἀναβιώσουν τὴν πατρώα θρησκεία κρίνεται ἀβάσιμη, διότι δὲν καθορίζεται ποιᾶς μορφῆς θρησκεία ἐπιχειρεῖται ἀναβίωση καὶ ποιᾶς ἐποχῆς σὲ διάστημα τριῶν καὶ πλέον χιλιάδων ἐτῶν.

   Ἐπίσης ἡ ἀρχαιοελληνικὴ θρησκεία, ὅπως φαίνεται μέσα ἀπὸ τὰ ἔργα τῶν ποιητῶν καὶ τῶν ἀρχαίων συγγραφέων, εἶχε ἕνα σκιῶδες θεολογικὸ ὑπόβαθρο μὲ διαφορετικὲς θεογονίες ποὺ περιέχουν στοιχεῖα ὀργιώδους φαντασίας καὶ τὴν προβολὴ θεῶν καὶ ψευτοθεῶν μὲ ἀρρωστημένες ψυχικὲς διαθέσεις. Ἀρκεῖ μόνο νὰ ἀναφέρουμε τὴν αὐθαιρεσία τοῦ Δία, τὴν ζηλόφθονη Ἥρα, τὸν πολεμοχαρῆ Ἄρη, τὴν συζυγικὴ ἀπιστία τῆς Ἀφροδίτης καὶ πολλὰ ἄλλα.

   Οἱ μεγάλοι σοφοί της ἀρχαιότητας ἀπέρριψαν τὴν ἀρχαιοελληνικὴ θρησκεία ὡς ἀπαράδεκτη καὶ ἐπικίνδυνη γιὰ τὴν ἀνθρώπινη κοινωνία. Ὁ Σωκράτης ὁμιλοῦσε γιὰ ἕναν Θεὸ καὶ δίδασκε στοὺς μαθητὲς του μία διαφορετικὴ θρησκευτικὴ πίστη. Ὁ Πλάτωνας ἀπὸ τὴν ἄλλη θεωροῦσε ἀνήθικους τούς μύθους τοῦ Ὁμήρου γιὰ τοὺς Θεοὺς καὶ ὅτι ἀποτελοῦν ἐπιζήμια πρότυπα γιὰ τοὺς νέους.

    Ἀξιόλογοι ἐπιστήμονες καὶ ἐρευνητὲς ἔχουν ἀποδείξει πὼς τὸ σύγχρονο νεοπαγανιστικὸ κίνημα εἶναι ξενόφερτο καὶ ἀπηχεῖ τὴν σύγχρονη συγκρητιστικὴ θεολογία τῆς Νέας Ἐποχῆς καλλιεργώντας τὸν ἀποκρυφισμὸ καὶ τὸν ἐσωτερισμὸ καὶ ἔχοντας ὡς βασικὸ δόγμα πίστεως ὅτι ὁλόκληρο τὸ σύμπαν εἶναι ἔμψυχο καὶ θεϊκό. Ἡ ψυχὴ νοεῖται ὡς ὑλικὰ σωμάτια καὶ τονίζεται ἡ πλήρης ἀπουσία καλοῦ καὶ κακοῦ, γεγονὸς ποὺ ἀπελευθερώνει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ ὁποιονδήποτε ἠθικὸ νόμο. Εἶναι δηλαδὴ ἔντονη ἡ ἀντίληψη τῆς ἀπελευθέρωσης ἀπὸ τὰ Χριστιανικὰ ἠθικὰ δεσμά. Αὐτὸ ὅμως ποὺ ἀποδεικνύει τὸ ἀποκρυφιστικὸ φάσμα στὸ ὁποῖο κινοῦνται οἱ ἀρχαιολάτρες εἶναι ἡ πίστη στὴν μετενσάρκωση καὶ στὴ θέληση τῆς Μοίρας. Ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνὸς τονίζει ὅτι «Δὲν παύει ποτὲ ἡ ἀρχαία Ἑλληνικὴ θρησκεία νὰ εἶναι εἰδωλολατρία, ἀφοῦ οἱ θεοί της δὲν εἶναι παρὰ μόνο κατασκευάσματα τῆς εὑρετικῆς φαντασίας τῶν προγόνων μας».

    Ἂς ἀγρυπνοῦμε λοιπὸν καὶ ἂς κρατᾶμε τὴν πίστη μας ἀνόθευτη. Ἂς ἀγωνιζόμαστε μὲ εὐπρέπεια, πίστη καὶ θάρρος κατὰ τῶν ἐχθρῶν του Χριστοῦ, ὅπως ἔκαναν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Γιατί ἡ πίστη μας εἶναι ὁ μοναδικὸς ἀτίμητος θησαυρός μας, ποὺ φυλάσσει καὶ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας.

«Ὅταν αἰσθάνομαι μέσα στὴν Ἐκκλησία, τότε βρίσκομαι μέσα στὴν ἀλήθεια» (Γ. Φλορόφσκι).”

imchiou.gr