Πρωτοπρ. Βασίλειος Βολουδάκης, Κωνσταντινούπολη: «Φανάρι» ή «Λυχνία»;

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ: «ΦΑΝΑΡΙ» Ἤ «ΛΥΧΝΙΑ»;

Του Πρωτοπρεσβυτέρου Βασιλείου Ε. Βολουδάκη

Προισταμένου του Ι. Ν.Αγ. Νικολάου Πευκακίων Αθηνών

Ἀπουσιάζει ἡ ἑνιαία Στρατηγικὴ ἀπὸ τὸν Ἀντιοικουμενιστικὸν Ἀγῶνα!

«Ἔξωθεν μάχαι»: Οἱ Πατριαρχικοὶ ἐξακολουθοῦν νὰ ἐφαρμόζουν τὴ ‘’συνταγὴ’’ ποὺ ὁδήγησε τὴν Βασιλεύουσα στὴν Πτώση της!

«Ἔσωθεν φόβοι»: Ποῦ καὶ πῶς ὁδηγεῖται ὁ Ἀντιοικουμενιστικὸς Ἀγών;

Με ψυχική συνοχή επιθυμώ να γράψω για άλλη μια φορά περί της σχεδιαζομένης «Πανορθοδόξου Συνόδου», η οποία έχει αποτελέσει την έμμονη ιδέα του «Φαναρίου» εδώ και εκατό, περίπου, χρόνια(!) και ετοιμάζεται, τελικά, να συγκληθή στα …πρόθυρα ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου(!), χωρίς το παραμικρό ενδιαφέρον των διοργανωτών της για τα σαλευόμενα θεμέλια της Οικουμένης και τα ψυχικά κατάγματα της ανθρωπότητος, που έχουν προέλθει κυρίως από την Παπική διαστροφή του Χριστιανισμού και την Προτεσταντική μετάλλαξη αυτής της διαστροφής σε Παγκόσμια αθεία, που κυβερνά σήμερα τον κόσμον άπαντα!

 Αδιαφορούντες για τις κραυγές ικεσίας ενός Μεγάλου αγίου, Ομολογητού και Μάρτυρος του αιώνος μας, του αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς αλλά και πλειάδος αγίων ανδρών της εποχής μας να ματαιώσουν την ματαιοδοξία τους και να παύσουν να ετοιμάζουν Μεγάλη Σύνοδο, που θα διαιρέση ακόμη περισσότερο το Ορθόδοξο Πλήρωμα, οι του «Φαναρίου» άνθρωποι, χωρίς φόβο Θεού και εντροπής ανθρώπων, εξωθούν το Ιστορικό Πατριαρχείο στον εξευ-τελισμό του, με βέβαιο αποτέλεσμα τον διασυρμό της Εκκλησίας και της Ορθοδόξου Πίστεως.

Αισθάνομαι, λοιπόν, υποχρέωσή μου, να προσθέσω και την δική μου ισχνή και ασθενική φωνή στις κραυγές των πολλών Πιστών ανθρώπων ως Κληρικός και Ποιμήν αλλά και ως επί 40 και πλέον χρόνια στενός συνεργάτης του μακαριστού και αγίου Πατρός μας, Αρχιμ. Μάρκου Μανώλη, και συμμέτοχος της Ποιμαντικής φροντίδος του «Ορθοδόξου Τύπου» και των πολυποικίλων αγώνων του.

Προσωπικά παρακαλώ τον Θεό μας και εύχομαι να μην συγκληθή ποτέ η Σύνοδος αυτή (βαθειά μέσα μου, μάλιστα, έχω και την βεβαιότητα ότι δεν θα επιτρέψη ο Θεός να συγκληθή) διότι –όπως προέγραψα– κανένα, μα ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΝΕΝΑ όφελος δεν πρόκειται να προκύψη, αλλά μόνο διαι-ρέσεις και Σχίσματα, εφ’ όσον απουσιάζουν παντελώς από τους διοργανωτάς τα πνευματικά Κριτήρια αλλά και το Θεολογικό υπόβαθρο που απαιτείται από μια Σύνοδο της Ορθοδοξίας στους ιδιαιτέρως κρίσιμους καιρούς πουδιέρχεται το Γένος των ανθρώπων.

Είναι προφανής –εκτός των πολλών άλλων– η μεγά-λη εγγύτητα που έχουν οι συντονιστές και πρωτοστάτες της Συνόδου Επίσκοποι στην φιλοσοφία και στον κοσμικό στοχασμό, παρά στην Θεολογία. Αυτό μαρτυρούν η Αριστοτελική παρουσίαση της Θεολογίας του Προσώπου και η συνεχής πρόσκληση ετεροκλήτων ανθρώπων (ετεροδόξων και αλλοθρήσκων) σε συμπροσευχές και συνεργασία με τους Ορθοδόξους, σαν να απορρέη η ηθική, η συνεργασία και η καθημερινή πρακτική της Ορθοδοξίας από τις κοινωνικές συνθήκες και τον αλτρουισμό και όχι από την Δογματική η σαν να έπαυσε να ισχύη στις μέρες μας το αλάθητο πρόσταγμα του Θεού διά του Αγ. Αποστόλου Παύλου: «φθείρουσιν ήθη χρηστά, ομιλίαι κακαί»!

Το πιο επικίνδυνο, όμως, χαρακτηριστικό αυτής της Συνόδου, εκτός της απολύτου εκκοσμικεύσεως των συντελεστών της και των περισσοτέρων Τοπικών Εκκλησιών της Ευρώπης (και των περιοχών, οι οποίες τη κακίστη ανοχή της Οικουμενικής Ορθοδοξίας –ιδιαιτέρως δε της Εκκλησίας της Ελλάδος, λόγω της αδιακρισίας του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Παπαδο-πούλου– περιήλθαν στην εκκλησιαστική δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Κων-σταντινουπόλεως), είναι η παθητική στάση των Εκκλησιών αυτών και η παραίτηση των Μητροπολιτών τους από τις Κανονικές δικαιοδοσίες τους , τις οποίες ουσιαστικά έχουν εκχωρήσει στον Οικουμενικώς Πρώτον(!) διά τον φόβον της καρατομήσεώς τους!

Είχα γράψει και πριν από 34 χρόνια για τη Σύνοδο αυτή, το έτος 1982, στα φύλλα 517 και 518 του « Ορθοδόξου Τύπου» με τίτλο: «Η σχεδιαζομένη Μεγάλη Σύνοδος, Σκέψεις, Ανησυχίαι, φόβοι». Συμπλήρωνε τότε η προετοι-μασία της 59 χρόνια από το «Πανορθόδοξο Συνέδριο της Κωνσταντινουπόλεως του 1923. Στο άρθρο μου εκείνο είχα διά μακρών αναφερθεί στην περίεργη Εκκλησιολογία του Μητροπολίτου Τρανουπόλεως Δαμασκηνού (μετέπειτα Μητροπολίτου Ελβετίας), ο οποίος αμφισβητούσε ότι η Ορθοδοξία είναι η Μία και Μόνη Εκκλησία αλλά και εισηγείτο περί τροποποιήσεως η μάλλον περί καταργήσεως της νηστείας! ΄Όσο γνωρίζω, η ίδια θεματολογία θα υπερισχύση και σήμερα, παρά τα ‘’φτιασίδια’’ που έχουν προσθέσει σαν καμουφλάζ.

Τότε, στο φύλλο 517, κατά την ανεπανάληπτη δημοσιογραφική του χάρη, ο μακαριστός π. Μάρκος Μανώλης δημοσίευσε δίπλα ακριβώς στο άρθρο μου, στην πρώτη σελίδα, την φωτογραφία της Αποδείξεως Πληρωμής των εισφορών του Πατριάρχου Αθηναγόρου (με το κοσμικό του όνομα Αριστοκλής Σπύρου) για την λήψη του 30ου Μασωνικού βαθμού , στις 25-5-1940, όταν, δηλαδή, ήταν ήδη Αρχιεπίσκοπος Βορείου και Νοτίου Αμερικής!

Το 1948 έγινε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, αφού είχε εν τω μεταξύ λάβει και τον 33ο Μασωνικό βαθμό! Η απόδειξη Πληρωμής είναι αναλυτική: Εισφοραί μέχρι 1940: 60 οστρ. (οστρ.= άγνωστη χρηματική αξία, συνθηματική των Μασώνων), Δικαίωμα μυήσεως από τον 28ο στον 30ο βαθμό οστρ. 500, Δίπλωμα 30ου βαθμού οστρ. 200, Τυπικά 30ου βαθμού οστρ. 70. Σύνολον:830 οστρ.! 

 Εάν αυτά, λοιπόν, εγίνοντο το 1940 και το 1948, πολύ περισσότερο συμβαίνουν και σήμερα που το κακό έχει υπερκορυφωθεί και, μάλιστα, σε ανθρώπους που εκθειάζουν τον Αθηναγόρα και διαδηλώνουν urbi et orbi ότι ακολουθούν πιστά τα βήματά του, ωσάν η φράση αυτή να ήταν –όπως και είναι– το πιο αξιόπιστο διαπιστευτήριο μασωνικής υπακοής και αφοσιώ-σεως! Και οι μεν Οικουμενισταί ταύτα εποίησαν και ποιούν. Όμως, και στη φάλαγγα των Αντιοικουμενιστών και Ανθενωτικών τα πράγματα δεν βρίσκονται σε κατάσταση που προοιωνίζει αγώνα πνευματικής ποιότητος αναλόγου του παρελθόντος.

Τον πνευματικό μας ορίζοντα δυσχεραίνει κυρίως η σημερινή έλλειψη Θεολογικής αυθεντίας, η οποία υπήρχε και κυριαρχούσε έως προ ολίγου κατά την τελευταία 40ετία. Μετά την κοίμηση των τελευταίων Πατέρων μας, οι οποίοι σε κρίσιμες στιγμές όρθωναν αυθεντικό Θεολογικό λόγο, έχουμε μείνει ορφανοί, «εν απορία και σάλω περί των μελλόντων γενέσθαι» εις την Ορθόδοξη Οίκουμένη.

Βεβαίως υπάρχουν και σήμερα άγιοι, αλλά είναι κρυμμένοι. Δεν εμφανίζονται, δεν εκφράζονται δημόσια, δεν δίδουν το στίγμα της Ορθοδόξου αυθεντικής Θεολογικής μαρτυρίας, δεν απευθύνουν λόγον Θεού «ζώντα και ενεργή και τομώτερον υπέρ πάσαν μάχαιραν δίστομον και διικνούμενον άχρι μερισμού ψυχής και πνεύματος, αρμών τε και μυελών, και κριτικόν ενθυμήσεων και εννοιών καρδίας» (Εβρ. 4,12). Έχει κανείς την εντύπωση ότι ζούμε σήμερα αυτό που περιγράφει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος «ο πλούς εν νυκτί, πυρσός ουδαμού, Χριστός καθεύδει»!

Με την ουσιώδη διαφορά, που συνάμα αποκαλύπτει την τραγική κατάστασή μας. Την διαπίστωση σήμερα δεν την κάνει ένας θεοφόρος ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, αλλά εμείς! Δημοσιεύεται καθημερινά ενα ακατάσχετο πλήθος θεολογικών επιχειρη-μάτων, άλλοτε ορθών, άλλοτε αθεολογήτων η αδιακρίτων, άλλοτε επικινδύνων και αυτοαναιρουμένων, πολλές φορές περιττών και χιλιοειπωμένων και ατελε-σφόρων, διότι προσφέρονται σε ‘’κατεβατά’’, σαν Τηλεφωνικός Κατάλογος, ξύλινος λόγος, άσχετος με τη ζωή, χωρίς σύνθεση, ταύτιση και συσχετισμό με την σημερινή πραγματικότητα. Παρουσιάζεται η Δογματική μας Θεολογία και κατοχυρώνεται σαν να πρόκειται για μια θεωρία άσχετη από την προσωπική ζωή των ανθρώπων. Αμφιβάλλω αν πολλοί από τους Ανθενωτικούς μαχητάς γνωρίζουν τις συνέπειες που έχει η Χριστολογία στην ανθρωπολογία τους!

Παρά ταύτα, δημοσιεύεται συχνά και πολύς θεολογικός λόγος, πόνος πνευματικός πολλών αγωνιστών Πατέρων εν όψει της Μ. Συνόδου προτάσεις,
αιτήματα, αιτιάσεις, αγανάκτηση και αποδοκιμασίες εναντίον των νεωτεριστών Αρχιερέων, των Πατριαρχικών και άλλων Κληρικών ανωτέρων βαθμίδων, οι οποίοι, όμως, δεν φαίνονται να συγκινούνται. Αδιαφορούν για την αγωνία των πιστών παιδιών της Εκκλησίας, τους θεωρούν αναξίους απαντήσεως, διαλόγου και προσοχής. Ενδιαφέρονται να συζητούν μόνο με αιρετικούς και αλλοθρήσκους, αφού πλέον απέκτησαν περισσότερη οικειότητα και συγγένεια με εκείνους. Στην πρόσφατη επίσκεψη στην Κούβα του Πάπα Φραγκίσκου, ο Πατριάρχης μας ενδιαφέρθηκε να προστατεύση το Βατικανό(!) και συνέστησε στον Πάπα να προσέξη για να μην πέση θύμα των επιδιώξεων και φιλοδοξιών της Μόσχας!

Ετσι, δεν αποκλείεται να επιφυλλάσσουν και μία ‘’έκπληξη’’ στην Εκκλησία της Ελλάδος και, κατά συνέπεια, στην Πατρίδα μας: Να θέσουν εντελώς αιφνιδιαστικά οι Πατριαρχικοί εκεί στη Σύνοδο θέμα επανυπα-γωγής των λεγομένων «Νέων Χωρών», δηλαδή ολοκλήρου της Βορείου Ελλάδος στην Εκκλησιαστική δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως(!), ολοκληρώνοντας τα σχέδια Αμερικής και Τουρκίας για τον κατακερματισμό της Πατρίδος μας! Οι μέχρι σήμερα Πατριαρχικές Περιοδείες, οι κινήσεις, τα γραπτά και τα προφορικά του Πατριαρχείου περί του θέματος αυτού δεν μας αφήνουν περιθώρια να θεωρούμε τη σκέψη μας αυτή ως καχυποψία! Μέσα σε αυτό το γενικό κλίμα, όσοι μαθητεύσαμε κοντά σε Ομολογητάς αγίους Πατέρας και κληρονομήσαμε αυτή την μέριμνα της Αληθείας, καίτοι παντελώς ανάξιοι, απορούμε πως είναι δυνατόν να αρθρωθή λόγος ικανός να ενώση όλους όσοι αντιτίθενται στις καινοτομίες των νεωτεριστών, που ασκούν την Πανορθόδοξη Εκκλησιαστική Διοίκηση;

Η Παράταξη των «Ανθενωτικών» φαίνεται κατακερματισμένη και αλληλοεξοντουμένη, λόγω μικροτήτων που έχουν αναγορευθεί σε μείζονα πνευματικά και σωτηριολογικά θέματα. Πολλές φορές έχει κανείς την εντύπωση ότι ο αντιοικουμενιστικός αγώνας στις μέρες μας δεν γίνεται για να επικρατήση το Πνεύμα των Αγίων Πατέρων μας στη ζωή της Εκκλησίας, αλλά με σκοπό να επιτευχθούν οι κατάλληλοι συσχετισμοί που θα καθορίσουν το ποια θρησκευτική Ομάδα θα επιβάλλη τη δική της θεολογική ορατότητα στο σύνολο των Ορθοδόξων, στηριζομένη στον αριθμό των Θρησκευτικών Σωματείων και Συλλόγων που την ακολουθούν.

Όταν δε οι ομάδες έχουν στις τάξεις τους και "γνωστά ονόματα", τότε οι ελπίδες επικρατήσεως είναι πολλές. Το παράδοξο είναι ότι κανένα πρόσωπο από αυτά που διεκδικούν σήμερα την αυθεντικότητα της εκφράσεως του αντιοικουμενιστικού αγώνος δεν είχε ποτέ πλησιάσει για συνεργασία τον επί 40 χρόνια αυθεντικό εκφραστή του εκκλησιαστικού φρονήματος και αρχιστράτηγο του πολέμου κατά της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού π. Επιφάνιον Θεοδωρόπουλον, κάποιοι, μάλιστα, τον ειρωνεύοντο και εξακολουθούν και σήμερα να τον υποτιμούν «εν τω κρυπτώ», ενώ «εν τω φανερώ» τον επικαλούνται!

Ωστόσο, όσο και αν αυτό δεν αρέσει σε κάποιους, ο π. Επιφάνιος, με την πολύπλευρη σοφία του και την αυθεντική του γνώση ήταν εκείνος που συντόνιζε τα  πάντα και ο π. Μάρκος Μανώλης με την θεολογική του πληρότητα, την διορατικότητα και με το χάρισμα της κατά Θεόν δημοσιο-γραφικής του αυθεντίας παρουσίαζε στο παγκόσμιο Ορθόδοξο πλήρωμα την ανόθευτη Ορθοδοξία σε όλα τα ζητήματα και επίπεδα, μέσω του «Ορθοδόξου Τύπου». Μια ευλογημένη ομάδα με ευσέβεια, με γνώση θεολογική, με ψυχή, με φλόγα Θεού, με ταπείνωση, κινητοποιούσε ολόκληρη την Ελλάδα: π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, π. Μάρκος Μανώλης, π. Σπυριδων Μπιλάλης, π. Γαβριήλ Διονυσιάτης, οι Καθηγηταί Κων/νος Μουρατίδης και Ανδρέας Θεοδώρου, ο φλογερός π. Αυγουστίνος Καντιώτης, ο Φώτιος Κόντογλου, ο κ.Αθανάσιος Σακαρέλλος με πολλά ψευδώνυμα (Κεδρηνός, Αθωνίτης, Λατρηνός κ.α.) και ο π. Θεόκλητος Διονυσιάτης, η ηγετική ομάδα και ακολουθούσε ένα πλήθος εν Χριστώ μαθητών και φοιτητών τους.

Με πίστη και εμπιστοσύνη ότι η πορεία είναι αταλάντευτη. Παρακολουθούσαμε από κοντά πως ένας καθηγητής της περιωπής του μακαριστού Διδασκάλου μας Κων/νου Μουρατίδου έσβηνε χωρίς συζήτηση φράσεις ολόκληρες από τα κείμενά του(!), όταν ο π. Επιφάνιος, ερωτώμενος από τον καθηγητή, εξέφραζε την άποψή του, χωρίς, βεβαίως, την παραμικρή διάθεση να διορθώση η να αντικρούση τα γραφέντα. Στην ένσταση του π. Επιφανίου να μην απαλείφη φράσεις του, ο Μουρατίδης απαντούσε: «Όχι π. Επιφάνιε! δεν έχουν σημασία και προτεραιότητα τα γραπτά μου, εσείς ο,τι ειπήτε είναι λόγος Θεού, διδάσκομαι»!

Είναι ιστορικές οι Θεολογικές συγκρούσεις του αντιοικουμενιστού Ανδρέα Θεοδώρου με τον άντιφρονούντα κ. Ευαγ. Θεοδώρου, με κονίστρα τον «Ορθόδοξον Τύπον». Πίσω από αυτήν την ευλογημένη και "μάχιμη" ομάδα υπήρχε η υποστήριξη των πνευματικών στύλων της εποχής μας, των μακαριστών Πατέρων μας Φιλοθέου Ζερβάκου, Γερβασίου Παρασκευοπούλου, Σίμωνος Αρβανίτη, αγίου Πορφυρίου Μπαιρακτάρη, Ιακώβου Τσαλίκη, αγίου Παισίου του Αγιορείτου, Γερασίμου Μικραγιαννανίτου και πολλών άλλων φανερών και αφανών Πατέρων μας.

Μια υποστήριξη με την προσευχή τους αλλά και με την συγκατάθεσή τους στην Θεολογία που διετύπωναν οι λογιώτεροί τους ομολογητές. Στην πρώτη γραμμή του αγώνος εμφανίζοντο οι καθηγηταί Κων/νος Μουρατίδης, Θεόκλητος Διονυσιάτης και Ανδρέας Θεοδώρου. Αυτοί έγραψαν τα περισσότερα κείμενα, πίσω τους, όμως, κρύβονταν το «βαρύ πυροβολικό»!... Όλη αυτή η τότε πνευματική ατμόσφαιρα, η ομοφωνία και η συμφωνία όλων στην ενιαία στρατηγική που υπήρχε (γιατί αναγνώριζαν όλοι την λογική, την αυθεντική και αποτελεσματική Θεολογική συλλογιστική), έχει λείψει σε όλους εμάς που ζήσαμε από κοντά, σαν μαθητές και απλοί στρατιώτες, δίπλα σ’ αυτούς τους φοβερούς πολιορκητικούς κριούς της παναιρετικής πλάνης του Οικουμενισμού. Ιδιαιτέρως μετά την Κοίμηση του π. Μάρκου Μανώλη, η κατάσταση έχει γίνει δραματική! Διαπιστώνουμε με πολλή θλίψη ότι σήμερα έχουν διαμορφωθεί εκκλησιαστικές "φατρίες", οι οποίες, αντί να ελέγξουν την προσωπική τους δια-δρομή και το βεληνεκές της πνευματικής τουςορατότητος, σπιλώνουν πρόσωπα παλαιοτέρων τους αγωνιστών, με προσχήματα που είναι τόσο σαθρά ώστε αφήνουν να φανή καθαρά η εμπάθεια!

Όμως το πρόβλημα δεν είναι η εμπάθεια, η οποία αφορά σ’ εκείνους που την έχουν, αλλά η πολυποίκιλη ορατότητα που αφαιρεί από τον αγώνα την ενιαία και αποτελεσματική του στρατηγική! Αυτή η "ποικιλία" της θεολογικής ορατότητος, ευνοεί, βεβαίως, τους νεωτεριστάς, οι οποίοι επιχαίρουν με τις διαιρέσεις των Παραδοσιακών Πιστών και έχουν μεγαλυτέρα άνεση να καταρτίζουν τα φαινομενικώς θεολογικά τους σχέδια, αλλά κατ΄ ουσίαν να εφαρμόζουν τα σχέδια των Πολιτικών αφεντικών τους, που έχουν γίνει και τα αφεντικά της Εκκλησίας!

Κλείνοντας αυτό το εισαγωγικό άρθρο, δεν θα ήθελα να αφήσω μετέωρες κάποιες από τις επισημάνσεις μου, πχ. ότι «γράφονται κείμενα άλλοτε αθεολόγητα η αδιάκριτα, άλλοτε επικίνδυνα και αυτοαναιρούμενα» και γι’ αυτό θέτω μερικά ερωτήματα προς τους αναγνώστες μας και, αν ο Θεός και οι άνθρωποι επιτρέψουν, θα τοποθετηθώ προσεχώς επ’ αυτών.

α) Έχουμε ξεκαθαρίσει πότε και από που άρχισε και από που κατευθύνεται ο Οικουμενισμός;

β) Έχουμε γνώση τι είναι Οικουμενική Σύνοδος και σε τι διαφέρει από τις Συνόδους με Οικουμενικό κύρος;

γ) Είναι δυνατή η αύξηση του αριθμού των Οικουμενικών Συνόδων και αν ήταν, είναι ποιμαντικώς ωφέλιμη μια αύξηση του αριθμού τους; δ) Είναι λογικό να ζητούμε από την καρδιά του Οικουμενισμού, το Φανάρι, να καταδικάση τον Οικουμενισμό στην σχεδιαζομένη Σύνοδο; ε) Έχουν ανάγκη αναγνωρίσεως αι Σύνοδοι του Μ. Φωτίου και του Αγ. Γρηγορίου του Παλαμά; Πέρα από τα ανωτέρω ερωτήματα τίθεται το υπέρ παν ερώτημα το οποίο και θα έπρεπε να αποτελή ΤΟ ΘΕΜΑ μιάς πράγματι ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ: Λειτουργεί άραγε η Αρχιερωσύνη ως «τύπος Χριστού» όταν ο Επίσκοπος, γίνεται ‘’αφεντικό’’ των Ιερέων; Όχι βέβαια! Τι να ειπούμε τότε για μια Σύνοδο, στην οποία θα δεσπόζη μόνο ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, αφού οι νεωτεριστές θεολόγοι του έχουν κατασκευάσει μία "εκκλησιολογία" σύμμορφη με τις επιδιώξεις και τις εντολές των πολιτικών, που έχουν συμφέρον να είναι ο Πατριάρχης το ‘’αφεντικό’’ όλης της Ορθοδοξίας, ώστε μέσω αυτού να την ελέγχουν;

Η Εκκλησία μας κατά την δισχιλιετή ιστορία Της δεν υπέκυψε σε αιρετικούς και τυράνους Αυτοκράτορες, που ήθελαν και επεδίωξαν να πνίξουν την Φωνή Της, έχοντες, μάλιστα, τηνΑΠΟΛΥΤΗ εξουσία να το επιτύχουν και θα υποταχθή τώρα στο Στρατηγείο των Ηνωμένων Πολιτειών,το Φανάρι, επειδή το επιχειρούν οι Πατριαρχικοί;

Ο Θεός να μην επιτρέψη να συγκληθή αυτή η Σύνοδος !

«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ» 26-2-2016

Από Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον egolpion.com