Κυριακή Ζ΄ Λουκά - «Μη φοβού, μόνον πίστευε και σωθήσεται»

Απόστολος:Εβρ. β΄ 2-10

 Ευαγγέλιο:Λουκ. η΄ 41-56

«Μη φοβού, μόνον πίστευε και σωθήσεται» (Λουκ. η΄ 50).

Διπλό θαύμα μας περιγράφει σήμερα ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Το θαύμα της θεραπείας της αιμορροούσης γυναικός και την ανάσταση της κόρης του Ιαείρου. Μέσα από αυτή τη διπλή περιγραφή ο Ευαγγελιστής Λουκάς δεν αποβλέπει στην προσθήκη δυο ακόμα θαυμάτων στον μακρύ κατάλογο των θαυμάτων του Ιησού αλλά στην προβολή του μηνύματος ότι ο Ιησούς προβάλλει σαν η ελπίδα του κόσμου που θα τον απαλλάξει οριστικά από τη φθορά και το θάνατο. Αρκεί ο άνθρωπος να αποδεχθεί αυτή την ελπίδα και παράλληλα να εκδηλώσει έμπρακτα αυτή την αποδοχή μέσα από την αμεσότητα της επαφής, αλλά και της πραγματικής πίστης.

«Μη φοβού, μόνον πίστευε και σωθήσεται», είπε σήμερα στον Ιάειρο, την ώρα που απεσταλμένος του ανάγγειλε το θάνατο της δωδεκάχρονης κόρης του. Αλλά και το «Θάρσει θύγατερ, η πίστις σου σέσωκέ σε», που είπε στην αιμορροούσα γυναίκα, ήταν αρκετά για να διαβεβαιώσουν τους ανθρώπους, όχι μόνον της εποχής του, αλλά και κάθε εποχής, ότι ο ίδιος είναι ο κυρίαρχος της ζωής και του θανάτου. Έτσι η ασθένεια και ο θάνατος αποκτούν πια μια προσωρινότητα, όπως και αυτή του ύπνου, ως την ώρα της απαλλαγής του ανθρώπου από τις συνέπειες της φθοράς και του θανάτου.

Ασθένεια και θάνατος είναι οι πιο τραγικές συνέπειες της πτώσεως και της φθοράς που ακολούθησε γιατί προκαλούν αφάνταστη οδύνη στον άνθρωπο τόσο σαν λέξεις, όσο ιδιαίτερα όταν καταστούν γεγονός. Φρίττει και τρέμει ο άνθρωπος στο άκουσμα οποιασδήποτε ασθένειας, πόσο μάλλον όταν η ασθένεια είναι σοβαρή ή ανίατη. Φρίττει και τρέμει, γιατί αντιλαμβάνεται το μέγεθος της αδυναμίας του.

Όμως, πέραν από την οποιαδήποτε αδυναμία του, εκείνο που τον καταπονεί περισσότερο είναι η απουσία της πίστεως. Γιατί η πίστη είναι η δύναμη εκείνη που θα μετατρέψει τον πόνο και την απόγνωση σε ελπίδα, με επακόλουθο τη θεραπεία και το θαύμα ή και σε δύναμη υπομονής που του προσφέρει ο Θεός. «Όταν γαρ ασθενώ τότε δυνατός εμί» (Β΄ Κορ. ιβ΄ 10) τονίζει ο Απόστολος Παύλος. Είναι τούτο σημαντικό, γιατί εκεί που υποχωρεί ο ανθρώπινος εγωισμός, τότε ο άνθρωπος στρέφει την προσοχή και τις προσπάθειες του προς το Θεό, όπως έκαναν σήμερα, τόσο η αιμορροούσα γυναίκα, όσο και ο Ιάειρος.

 Η αιμορροούσα γυναίκα υπέφερε για δώδεκα χρόνια και είχε ξοδέψει όλη της την περιουσία στους γιατρούς χωρίς κανένας να μπορέσει να την κάνει καλά. Την ώρα που η επιστήμη ύψωσε τα χέρια από αδυναμία, τότε πρόβαλε η πίστη που την παρακίνησε να ακολουθήσει τον Ιησού για να αγγίξει την άκρη του ρούχου του. Έτσι και έγινε. Την ώρα που βάδιζαν προς το σπίτι του Ιάειρου και τα πλήθη περιέβαλλαν ασφυκτικά τον Ιησού, αυτή «άγγιξε την άκρη του ρούχου του Ιησού, κι αμέσως σταμάτησε η αιμορραγία της. Τότε ο Ιησούς είπε «Ποιος με άγγιξε;». Ενώ όλοι αρνούνταν, ο Πέτρος και όσοι ήταν μαζί του είπαν:» Διδάσκαλε οι όχλοι έχουν στριμωχτεί κοντά σου και σε πιέζουν κι εσύ λες ποιος με άγγιξε;» Ο Ιησούς όμως είπε: «κάποιος με άγγιξε, γιατί εγώ ένιωσα να βγαίνει από μένα δύναμη». Μόλις η γυναίκα είδε ότι δεν ξέφυγε της προσοχής του, τρέμοντας ήρθε κι έπεσε στα πόδια του και του είπε μπροστά σε όλο τον κόσμο για ποια αιτία τον άγγιξε και ότι είχε γιατρευτεί αμέσως. Εκείνος της είπε «Έχε θάρρος κόρη μου, η πίστη σου σε έσωσε πήγαινε στο καλό».

«Τις ο αψάμενος μου»;Με την ερώτησε του αυτή ο Ιησούς απέβλεπε στο να τονίσει ότι δεν διέφυγε της προσοχής του η γυναίκα, ούτε και αγνόησε την ενέργεια, τη δύναμη, καθώς και το σκοπό της που βγήκαν από μέσα του. Στη συνέχεια ήθελε να αποκαλύψει τη βαθειά πίστη της γυναίκας και να επιβεβαιώσει τη θαυματουργική του δύναμη, αφού η γυναίκα «ιάθη παραχρήμα».

Από τότε οι άνθρωποι συμπορευόμαστε με τον Ιησού. Κάποτε κι εμείς νομίζουμε ότι βρισκόμαστε πολύ κοντά, είτε την ώρα της προσευχής, είτε την ώρα της λατρείας. Κι όμως μόνο σωματικά είμαστε παρόντες γιατί ο νους μας βρίσκεται αλλού. Πολυλογούμε ακόμα την ώρα της προσευχής. Προσευχόμαστε με τα χείλη, αλλά ο νους και η καρδιά μας δεν έχουν καμιά επαφή με το Θεό. Αν ο νους και η καρδιά μας δεν «αγγίξουν» τον Θεό τότε ματαιοπονούμε. Μας προτρέπει ο Απόστολος Ιάκωβος: «Εγγίσατε τω Θεώ και εγγιεί υμίν» (Ιάν. Δ΄ 8). Πλησίασε το Θεό και θα σας πλησιάσει.

Δύσκολο το «πλησιάστε το Θεό», γιατί παρεμβάλλονται ο αδυναμίες μας και ιδιαίτερα η ολιγοπιστία και ο φόβος μας. Επιπρόσθετα δε με αυτά έχουμε, να αντιμετωπίσουμε και την «ειρωνεία» του κόσμου, όπως συνέβη σήμερα και με τον Ιησού, όταν τους έλεγε ότι η κόρη του Ιάειρου δεν πέθανε αλλά κοιμάται, αυτοί όπως ακούσαμε «κατεγέλων αυτώ», εκείνοι, τον περιγελούσαν.

Αδελφοί μου, αν η καρδιά δεν ανυψωθεί στο θεό και τα γεγονότα δε λυγίσουν από πίστη και όχι από απόγνωση, τότε δεν μπορεί να υπάρξει θαύμα. Για να γίνει το θαύμα, όπως ακούσαμε και σήμερα, χρειάζεται η δύναμη της πίστης που θα ξεπεράσει κάθε αμφιβολία, κάθε ανασφάλεια και φόβο, αλλά και την όποια ειρωνεία των ανθρώπων. Η πίστη είναι ένα μικρό αντάλλαγμα στη μεγάλη αγάπη του Θεού σε μας.

Κάποτε όμως, έστω κι αν υπάρχει η πίστη, μπορεί να μην έρθει το θαύμα ή και να καθυστερήσει. Κι όμως και τότε συντελείται ένα άλλο θαύμα. Το θαύμα της εσωτερικής γαλήνης, λόγω και της αίσθησης της παρουσίας της Χάριτος του Θεού, αλλά και το θαύμα της υπομονής. Το «ερκεί σοι η χάρις μου» (Β΄ Κορ. ιβ΄ φ) που ελέχθει προς τον Απόστολο Παύλο, γίνεται και για μας οδηγός, πυξίδα αλλά και βεβαιότητα. Μπροστά σ’ αυτό το γεγονός υποκλινόμαστε ευλαβικά στην αγάπη του Θεού, τον ευχαριστούμε για όλες τις φανερές και αφανείς ευεργεσίες του, ακόμα και για την παρουσία της ασθένειας που επέτρεψε να εκδηλωθεί, ίσως και σε μας. Το «Γεννηθήτω το θέλημά σου», που επαναλαμβάνεται σαν προσευχή, αποτελεί και την έμπρακτη απόδειξη της πίστεως μας.

Αδελφοί μου, σε μια εποχή φλύαρη και φαινομενικά λογική, αλλά στην πράξη παράλογη, έρχεται η πίστη γι να αποκαλύψει όχι μόνο τις αδυναμίες, αλλά και τις δυνατότητες του ανθρώπου. Έτσι η πίστη δίνει δύναμη και αντοχή και υπομονή την ώρα της δοκιμασίας και της λύπης και επιτυγχάνει το ακατόρθωτο. Με τη δύναμη της μπορούμε να πλησιάσουμε το Θεό, να θεραπευθούμε από την ασθένεια όπως έγινε με την αιμορροούσα γυναίκα και να ελευθερωθούμε από το θάνατο, όπως έγινε με την κόρη του Ιάειρου. Αυτή την πίστη ας αποκτήσουμε κι εμείς παραμερίζοντας τις δικές μας αμφιβολίες καθώς και τα ειρωνικά σχόλια του κόσμου. Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης