Πρωτοπρ. Άγγελος Αγγελακόπουλος, Ποιο πρέπει να είναι το έργο της μελλούσης Αγίας και Μεγάλης Συνόδου προς όφελος της Ορθοδόξου Εκκλησίας

Ἐν Πειραιεῖ   20-10-2015

ΠΟΙΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος, ἐφημ. Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Νέας Καλλιπόλεως Πειραιῶς

Ἐπειδή ἤδη στίς 16 Ὀκτωβρίου ἐ.ἔ. ὀλοκληρώθηκαν οἱ ἐργασίες τῆς Ε’ Πανορθοδόξου Προσυνοδικῆς Διασκέψεως στό Ὀρθόδοξο Κέντρο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στό Σαμπεζύ τῆς Γενεύης[1], καί ἕπονται α) ἡ σύγκληση τῆς Εἰδικῆς Διορθοδόξου Ἐπιτροπῆς, ἡ ὁποία θά προετοιμάσει τό Μήνυμα, τό ὁποῖο θά ἐκπέμψει ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος στόν κόσμο, καί θά καταρτίσει σχέδιο Κανονισμοῦ λειτουργίας τῆς Συνόδου, καί β) ἡ σύγκληση νέας Συνάξεως τῶν Προκαθημένων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν[2], εἶναι ἀνάγκη νά ὑπογραμμισθεῖ τό ὕψος τῆς ἀποστολῆς, στό ὁποῖο καλεῖται νά ἀρθεῖ ἡ μέλλουσα Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος.

Μία Σύνοδος, γιά νά διεκδικήσει ἐγκυρότητα καί αὐθεντία, πρός διακρίβωση τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως τῶν μελῶν της, εἶναι ἀνάγκη νά ἐφαρμόσει τήν πρόταση, τήν ὁποί­α ὑπέβαλε ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός στήν ἀρχή τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Φλωρεντί­ας, ἡ ὁποία συνεκλήθη μέ ἀξιώσεις οἰκουμενικότητος. Ὁ ἐπίσκοπος Ἐ­φέσου ζήτησε νά ἀναγνωσθοῦν oἱ ὅροι τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, γιά νά ἀποδειχθεῖ ὅτι ὄντως ἡ σύνοδος συμφωνεῖ ἐν παντί μέ τά ὑπό τῶν Ἱερῶν Συνόδων θεσπισθέντα : «Πρῶτον ἀναγνωσθήτωσαν oἱ ὅροι τῶν ἁγίων ἐκείνων Πατέρων, εἰ μή νῦν ὁ καιρός κωλύει, ἵνα δείξωμεν ἑαυτούς συμφωνοῦντας καί ἑπομένους ἐκείνοις, οὐ τῇ τάξει μόνον, ἀλλά καί τοῖς φρονήμασιν˙ οὕτω γάρ  ἔσται καί ἡ σύνοδος αὐτή ταῖς προηγουμέναις ἐκείναις ἀκόλουθος, τῇ τε πρώτῃ καί δευτέρᾳ καί ταῖς ἕξης»^[3]. Ὁ ἅγιος Μᾶρ­κος ὁ Εὐγενικός, μέ βάση τίς Οἰκουμενικές Συνόδους, ζητοῦσε νά ἐλεχθεῖ ἡ πίστη ὄχι μόνο τῶν Λατίνων, ἀλλά καί τῶν Λατινοφρόνων ἐπισκόπων, τῶν προγόνων τῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν. Ὁ ἔλεγχος τῆς πίστεως τῶν παποφίλων οἰκουμενιστῶν Πατριαρχῶν, Ἀρχιεπισκόπων καί Ἐπισκόπων στή μέλλουσα Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο πρέπει νά γίνει μόνο μέ τήν ἀνάγνωση καί τήν ἀνεπιφύλακτη ὀμολογία καί ἀποδοχή τῶν Ὅρων καί τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῶν ἐννέα Ἁγίων καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῶν Κανόνων τῶν Τοπικῶν ἐκείνων Συνόδων καί τῶν Πατέρων, οἱ ὁποῖοι προσέλαβαν οἰκουμενικό κῦρος. Κατά τόν ἅγιο Μᾶρκο τόν Εὐγενικό, τά μέλη μιᾶς Ὀρθοδόξου Συνόδου πρέπει νά ἕπονται ἐν πᾶσι τοῖς Πατράσι καί νά οἰκοδομοῦν τούς λόγους τους «ὥσπερ ἐπί θεμελίῳ τοῖς ἐκείνων λόγοις»[4].

Εἶναι τόση ἡ σύγχυση, πού ἔχει δημιουργηθεῖ στόν ὀρθόδοξο λαό ἀπό τίς ἑνωτικές θεωρίες τῶν οἰκουμενιστῶν ἐπισκόπων, ὥστε βρί­σκονται ἀκόμη καί κληρικοί καί θεολόγοι, oἱ ὁποῖοι ἔπαυσαν νά θεωροῦν ὡς πλανεμένη καί αἱρετική τήν παπική παρασυναγωγή, μιλοῦν δέ μᾶλ­λον περί κάποιων ἀσήμαντων διαφορῶν, οἱ ὁποίες δέν δικαιολογοῦν τήν παράταση τοῦ Σχίσματος τῶν Ἐκκλησιῶν. Τέτοια παραδείγματα εἶναι ὁ μέγας οἰκουμενιστής Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, ὁ ὁποῖος σέ ὅλες τίς ὁμιλίες του καί ἰδίως στήν πρόσφατη ὁμιλία του πρός τήν Σύναξη τῶν Ἱεραρχῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου[5] ἀποκαλεῖ καί ἀναγνωρίζει ἀπροκάλυπτα τήν αἱρετική παπική παρασυναγωγή ὡς ἰσότιμη, ἰσάξια καί σώζουσα ἀδελφή Ἐκκλησία, καί ὁ οἰκουμενιστής Σεβ. Μητρ. Γέρων Περγάμου   κ. Ἰωάννης Ζηζιούλας (πρόεδρος ἐκ πλευρᾶς Ὀρθοδόξων τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς Θεολογικοῦ Διαλόγου Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν, καθώς καί τῶν προσφάτων Πανορθοδόξων Προσυνοδικῶν Διακέψεων στο Σαμπεζύ τῆς Γενεύης), ὁ ὁποῖος στήν εἰσήγησή του πρός τήν Σύναξη τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου περί τῆς πορείας τοῦ ἐπισήμου Θεολογικοῦ Διαλόγου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετά τῶν Παπικῶν, δήλωσε ὅτι «εἰς τά πλαίσια τῆς ἐκστρατείας ταύτης κατά τοῦ συγκεκριμένου Διαλόγου ἀναπτύσσονται καί περίεργοι καί καινοφανεῖς θεολογικαί ἀπόψεις, ὡς ... ὅτι ἡ Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία δέν πρέπει νά καλῆται «Ἐκκλησία»[6].

Ἡ μέλλουσα Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος εἶναι ἀνάγκη νά ἀνακαλέσει στήν τάξη τούς ἐπισκόπους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι, ἐν ὀνόματι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, υἱοθετοῦν ἑνωτική μέθοδο, πού ἀντιτίθεται στήν διδασκαλία τῶν κορυφαίων Διδασκάλων καί προ­μάχων τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία καταγγέλλει ἀπό τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἱεροῦ Φωτίου καί ἐντεῦθεν τίς αἱρέσεις τῆς παπικῆς παρασυναγωγῆς. Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος, ἀκολουθώντας τήν γραμμή τοῦ Μεγάλου Φωτίου, τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, τοῦ ἁγίου Γενναδίου τοῦ Σχολαρίου, τῶν ἐν Κωνσταντινουπόλει Συνόδων τοῦ 18^ου καί 19^ου αἰῶνος καί ὅλων ὅσων ἀσχολήθηκαν μέ τήν ὀρθόδοξη θεώρηση τῆς λατινικῆς «θεολογίας», θά πρέπει νά ἀνακρίνει κάθε μία ἀπό τίς πλάνες τοῦ Παπισμοῦ καί νά διακήρυξει μέ παρρησία καί κάθε σαφήνεια τήν ὀρθόδο­ξη διδασκαλία, ἀπό τήν ὁποία παρεξέκλινε ὁ Παπισμός.

Ἡ Β' Βατικανή ψευδοσύνοδος δέν δίστασε νά διακηρύξει ὅτι παραμένει πιστή σέ ὅλες τίς λατινικές περί τήν πίστη, τήν λατρεία καί τήν διοίκηση και­νοτομίες τῆς σχολαστικῆς «θεολογίας» καί τῶν παπικῶν ἐν γένει συνόδων. Ὁ πάπας Παῦλος ΣΤ', πιστός στήν παράδοση τῆς παπικῆς «ἐκκλησίας» του, εἶχε ταχθεῖ ἐναντίον κάθε μεταρρυθμίσεως καί ἀλλαγῆς καί ἐναντίον κάθε ἑνώσεως, ἡ ὁποία θά προϋπέθετε τήν «σμίκρυνσιν ἤ ἐλάττωσιν τῆς ἀληθείας», ἔστω καί ἄν, ἐν ὀνόματι τῆς ἀληθείας, διδάσκονται ἀπό τήν λατινική «θεολογία» οἱ γνωστές πλάνες τοῦ Παπισμοῦ^[7]. Ἡ  Ἁγία καί Μεγά­λη Σύνοδος, δίνοντας ἀπάντηση στήν Β' Βατικανή ψευδοσύνοδο, θά πρέπει νά ἀντιτάξει στίς πλάνες τοῦ Παπισμοῦ τήν διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως, πού διαφυλάχθηκε ἀπό τίς Ἅγιες καί Οἰκουμενικές Συνόδους καί τούς θεοφόρους Πατέρες, καί νά διακηρύξει  ὅτι δέν εἶναι διατεθειμένη, χάριν μιᾶς ψευδοῦς καί ἐφημέρου συγ­κολλήσεως τῶν αἱρέσεων καί τῶν θρησκειῶν μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, νά ἀφαίρεσει ἤ νά πρόσθεσει ἰώτα ἕν στήν «ἅπαξ παραδοθεῖσαν τοῖς ἁγίοις πίστιν»[8].

Ἡ μέλλουσα Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος, πιστή στό «Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας» τῆς Ζ' Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πρέπει νά ἐμφανίσει τήν ἀπό τούς ἁγίους Ἀποστόλους καί τούς ἁγίους Πατέρες παραδοθεῖσα πίστη σέ ὅλη τήν πληρότητά της καί καθαρότητα, διακηρύττοντας μέ τό στόμα τῶν συνοδικῶν ἐπισκόπων : «Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τήν Οἰκουμένην ἐστήριξε». Τό «Συνοδικό τῆς Ὀρθοδοξίας» ἀποδεικνύει περίτρανα ὅτι κάθε Σύνοδος πρέπει νά βρίσκεται σέ ἀπόλυτη συμφωνία μέ ὅλες τίς προγενέστερες Ἅγιες καί Οἰκουμενικές Συνόδους. Οἱ νεωτερίζοντες οἰκουμενιστές ἐπικαλοῦνται ὑπέρ τῶν ἀπαραδέκτων νεωτερισμῶν τους τά φλέγον­τα προβλήματα τῆς ἐποχῆς τοῦ ἀτόμου.Ἡ μέλλουσα Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος θά πρέπει νά ἀναδειχθεῖ ἀμετακίνητος καί φωτεινός δείκτης τῶν ὁρίων τῆς ὀρθοδόξου πίστεως. Ὁ μακαριστός λόγιος μοναχός π. Θεόκλητος Διονυσιάτης, ὁμιλῶντας περί τοῦ «Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας» τῆς Ζ' Ἁγίας καί  Οἰκουμενικῆς Συνόδου, γράφει : «Ἐάν σήμερον συνήρχετο μία Οἰκουμενική Σύνοδος, δύναταί τις νά φαντασθῆ ὅτι θά ἀπεφαίνετο διαφόρως ἀπ’ὅτι ἡ Ἑβδόμη; Ἐάν ναί, διατί ἀπό τήν πρώτην Οἰκουμενικήν μέχρι τήν Ἑβδόμην καί μέχρι τάς Τοπικάς, αἱ ὁποῖαι φθάνουν ἕως τόν 19^ον αἰῶνα, δέν ἐσημειώθησαν παρεκκλίσεις; Καί ἑτέρα ἀπορία εἰς ἀπάντησιν τῶν νεωτερικῶν. Ἐάν οἱ καιροί πρέ­πει νά προσδιορίζουν τό πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας, διατί oἱ τελευταῖοι πρός ἡμᾶς Πατέρες ἐνέμειναν εἰς τήν διδασκαλίαν τῶν πρώτων αἰώνων; Καί ὄχι μόνον ἐνέμειναν, ἀλλά καί ἤντλησαν. Ὄχι κατά τρόπον δουλικόν, μιμητικόν, ἀλλά κατά ἐσωτερικήν κοινωνίαν, ἐκ ταὐτότητος βίου, ἀπό «νοῦν Χριστοῦ». Καί αὐτοί δέν εἶναι ὀλίγοι καί ἄσημοι. Πλήθη Ὁσίων καί Ὁμολογητῶν, πού ἀνέπνεαν Χριστόν, πλήθη ἁγίων διδασκάλων, ἀπό τόν ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶν μέχρι Ἰωσήφ τοῦ Βρυεννίου καί τοῦ ἁ­γίου Μάρκου Ἐφέσου, τοῦ Πατριάρχου Γενναδίου, Εὐγενίου Βουλγάρεως, ἁγίου Μακαρίου Κορίνθου, Ἀθανασίου τοῦ Παρίου, ἁγίου Νικόδημου τοῦ Άγιορείτου καί μέχρις ἐσχάτων, ἕως τοῦ ἁγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως. Τί σημαίνει, λοιπόν, ἡ ἐμμονή εἰς τήν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ένότης μεταξύ τῶν ἁγίων Πατέρων, ἡ ἀκαταμάχητος αὐτή Consensus Patrum (συμφωνία τῶν Πατέρων); Τί ἄλλο ἀπό τό ὅτι αὐτό τό Ἅγιον Πνεῦμα κατευθύνει τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν μέχρι τῶν ἡμερῶν μας; Βεβαίως, ἡ Ἐκκλησία δύ­ναται νά ἀλλάσσει τρόπους δράσεως, μεθόδους, νά χρησιμοποιῇ κάποιαν συγκατάβασιν. Νά προσαρμόζεται, χωρίς νά ἀνατρέπῃ. Νά οἰκονομῇ, χωρίς νά καταργῇ… Ἡ οἰκονομία εἶναι γνωστή ἀπό τούς Ἀποστολικούς χρόνους, ὅτε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος «ἐγένετο τά πάντα τοῖς πᾶσιν», εἰς θέ­ματα ἐντελῶς τυπικά. Ἀπόδειξις τούτου, ὅτι ὁ ἴδιος ἐκστομίζει βαρύτατον ἀνάθεμα εἰς πάντα, ὅστις θά «εὐηγγελίζετο παρ’ ὅ εὐηγγελίσθη» αὐτός ἔστω καί ἄν συνέβαινε τό ἀδύνατον, ὥστε ὁ εὐαγγελιζόμενος νά εἶναι «ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ»[9].

Ἡ μέλλουσα Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος δέν θά πρέπει γιά κανένα λόγο νά ἐμπέσει στόν μεγάλο πειρασμό τοῦ πνεύματος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀλλά νά παραμείνει πιστή στήν οἰκουμενική ἀποστολή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, γιά τήν ὁποία γράφει ὁ καθηγητής Ἰωάννης Καλογήρου : «Ἡ οἰκουμενικότης προσδιορίζεται κατά τήν Ὀρθόδοξον ἐπαλήθευσιν αὐτῆς ἐκ τοῦ ὅλου πνευματικοῦ δυναμισμοῦ, τόν ὁποῖον ἐν ἑαυτῇ ἡ Ὀρθοδοξία ἐμπερικλείει ὡς ἡ ἀδιάπτωτος καί ἐσωτερικῶς ἀδιάσπαστος ἐν τῇ χρονικότητι, οὕτω δέ ἐν τῇ Ἱστορίᾳ, ἐπιβεβαίωσις τοῦ ἀκαταλύτου τοῦ ἐξ Ἀποκαλύψεως περιεχομένου τῆς πίστεως καί τῆς ἐκφάνσεως τῆς ζωῆς αὐτῆς ταύτης τῆς ἀρχεγόνου Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας»[10]. Ἡ μέλλουσα Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος θά ἐμμείνει στήν ὀρθόδοξη οἰκουμενική ἀποστολή, ὄχι ἐάν μεταδώσει τόν φθοροποιό ἰό καί τήν ἐπιδημία τῆς μεταπατερικῆς, νεοπατερικῆς καί συναφειακῆς αἱρέσεως τοῦ Φαναρίου καί τῆς «Θεολογικῆς Ἀκαδημίας Σπουδῶν» τῆς Μητροπόλεως Δημητριάδος[11], ἀλλά ἐάν ἀναμεταδώσει στόν σύγχρονο κόσμο ἀνόθευτη τήν διδασκαλία τῶν οἰκουμενικῶν Πατέρων, οἱ ὁποῖοι, κατά τόν ἅγιο Κύριλλο Ἀλεξανδρείας, ἀναδείχθηκαν «οἱ τῆς εὐσεβείας διδάσκαλοι, οἱ στῦλοι καί ὄροφοι τῆς πίστεως, οἱ πύργοι οἱ ἀσάλευτοι, οἱ λιμένες οἱ γαληνοφόροι, οἱ πιστοί καί φρόνιμοι οἰκονόμοι, οἱ σοφοί ἀρχιτέκτονες, οἱ τόν αἰθέριον πλοῦν καί ἰσάγγελον βίον ἐπί γῆς διάγοντες, οἱ τῶν Προφητῶν σύσκηνοι καί τῶν Ἀποστόλων σύνθρονοι καί τῶν ἁγίων Ἐκκλησιῶν προστάται… οἱ τά μελίρρυτα πηγάζοντες νάματα, οἱ τῆς τοῦ Θεοῦ φρονήσεως πνευματικοί ρήτορες, οἱ τήν τετραπέρατον οἰκουμένην τῇ ἀκαμάτῳ ὁδοιπορίᾳ βαδίσαντες»[12].

Ἡ Δύση, λόγῳ τῶν καινοτομιῶν της, ἔχασε τήν πατροπαράδοτη κληρονομιά τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Ἡ μέλλουσα Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος καλεῖται νά διασαλπίσει στόν παραπαίοντα δυτικό κόσμο τό αἰώνιο μήνυμα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τόν μοναδικό καί ἀναφαίρετο πλοῦτο τῶν Ὀρθοδόξων : «Ἡμῖν τοῦτ’ἐστί τό εἶναι ἡμῶν ἡ πίστις ἡμῶν, ἡ πατροπαράδοτος κληρονομία˙ αὕτη πλοῦτος ἡμῶν, αὕτη δόξα, αὕτη γένος, αὕτη στέφανος, αὕτη καύχημα»[13]. Ὁ μακαριστός προηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους πανοσιολογιώτατος ἀρχιμανδρίτης   π. Γεώργιος Γρηγοριάτης-Καψάνης, ἀναφερόμενος στό καθῆκον τῆς προβολῆς τῆς Ὀρθοδοξίας ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων πρός τούς πλανεμένους Χριστιανούς τῆς Δύσεως, γράφει : «Ἡ ἐμμονή ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων εἰς τήν ὀρθόδοξον πίστιν εἶναι καθῆκον ἀγάπης καί πρός τήν Θείαν Ἀλήθειαν, ἥν κατέχει ἀπαραχάρακτον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀλλά καί πρός τούς ἐν τῇ παραχαραγμένῃ πίστει παραμένοντας ἀδελφούς. Ἐάν πράγματι τούς ἀγαπῶμεν, πρέπει νά τούς εἴπωμεν τήν Ἀλήθειαν, ὅσον καί ἄν τοῦτο εἶναι δύσκολον δι’ἀμφοτέρας τάς πλευράς. Εἰς τόν συγκρητισμόν καί τήν σχετικοποίησιν τῆς Ἀληθείας εἶναι ἀνάγκη νά κηρύξωμεν καί ἀντιτάξωμεν τό Ἀπόλυτον τῆς Ἀποκαλυφθείσης Ἀληθείας καί τήν ἀκρίβειαν τοῦ ὀρθοδόξου δόγματος. Βεβαίως, ὁ ἐκκοσμικευμένος ἄνθρωπος δέν ἐνδιαφέρεται διά τό δόγμα ἤ τήν πίστιν. Ἀλλ’ἐν μέσῳ αὐτοῦ τοῦ ἀδιαφόρου κόσμου, ἡ προφητική φωνή τῆς Ἐκκλησίας, ἔστω καί ὡς φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, πρέπει νά μαρτυρήσῃ τῇ Ἀληθείᾳ. Καί ἡ ἀλήθεια εἶναι, ὅτι τό ὕψιστον ἀγαθόν δέν εἶναι μία δῆθεν ἕνωσις τύπου «συνυπάρξεως», ἀλλ’ ἕνωσις ἐν τῇ Ἀληθείᾳ»[14]. Σύμφωνα μέ τόν π. Γεώργιο Καψάνη, «εἰς τόν ἀντιδρῶντα «κατά τῶν θεσμῶν» νέον τῆς Δύσεως προσφέρομεν οὐσιαστικήν ὑπηρεσίαν, ὅταν τοῦ κηρύξωμεν τήν Ὀρθοδοξίαν, τήν ὁποίαν ἡ κουρασμένη ἀπό τά στεῖρα σχήματα τοῦ δυτικοῦ Χριστιανισμοῦ ψυχή του ἀγνοεῖ. Ἡ Ὀρθοδοξία καί ὄχι ἡ «πανθρησκεία τοῦ μέλλοντος» εἶναι ὁ πολύτιμος μαργαρίτης. Ἡ Ὀρθοδοξία διά τήν Δύσιν εἶναι ἕνας νέος κόσμος, ἄτρωτος ἀπό τάς ἐπί τοῦ δυτικοῦ χριστιανισμοῦ - ρωμαϊκοῦ ὁμοίως καί προτεσταντικοῦ - ἐπιδράσεις τοῦ παπικοῦ Συγκεντρωτισμοῦ, τοῦ Σχολαστικισμοῦ τοῦ Μεσαίωνος, τῆς Ἀναγεννήσεως, τῆς Μεταρρυθμίσεως καί Ἀντιμεταρρυθμίσεως»[15].

Ἡ μέλλουσα Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος δέν πρέπει νά θέσει ἐνώπιόν της ὡς σκοπό τήν ἕνωση τῶν αἱρέσεων καί τῶν θρησκειῶν μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὑπό τήν μορφή συνυπάρξεως ἤ πανθρησκείας, ἡ ὁποία σχεδιάζεται ἀπό τούς παπόφιλους οἰκουμενιστές, ἀλλά τήν ἀληθῆ ἕνωση, ἡ ὁποία προϋποθέτει τήν ἀπόλυτη ἐμμονή τῶν Ὀρθοδόξων στήν Ὀρθόδοξη πίστη, τήν ἔντονη προβολή τῆς ὀρθοδόξου πίστεως μεταξύ τῶν ἑτεροδόξων καί τήν ἐπιστροφή τῆς αἱρετικῆς παπικῆς παρασυναγωγῆς στήν πίστη, τήν λατρεία καί τήν διοίκηση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία «δέν ἀνήκει εἰς τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία», ὅπως ἐκκλησιολογικά ἑσφαλμένως ἔχει ἰσχυρισθεῖ ὁ Σεβ. Μητρ. Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος[16] (ὁ ὁποῖος, μαζί μέ τόν Σεβ. Μητρ. Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιο, ἐκπροσωπεῖ τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος στίς πρόσφατες Πανορθόδοξες Προσυνοδικές Διασκέψεις στό Σαμπεζύ τῆς Γενεύης), ἀλλά ταυτίζεται μέ τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία.

Ἡ μέλλουσα Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος ἀσφαλῶς δέν πρέπει νά ἀγνοήσει τήν πρόσφατη δήλωση τοῦ Ἰησουΐτη καί αἱρεσιάρχη πάπα Φραγκίσκου, πού ἔκανε στίς 17 Ὀκτωβρίου 2015 μέ ἀφορμή τόν ἑορτασμό τῆς 50^ης ἐπετείου τῆς Συνόδου τῶν Ἐπισκόπων, ὅπου παρουσίασε τό ὅραμά του γιά τήν Ἐκκλησία. «Ἡ συνοδικότητα, ὡς συστατική διάσταση τῆς Ἐκκλησίας, μᾶς δίνει τό πιό κατάλληλο ἑρμηνευτικό πλαίσιο γιά τήν κατανόηση τῆς ἴδιας τῆς ἱεραρχικῆς λειτουργίας», σημείωσε ὁ ποντίφικας καί συμπλήρωσε : «Μιά Ἐκκλησία συνοδική εἶναι μιά Ἐκκλησία τῆς ἀκρόασης», ἐνῶ δέν ἔμεινε ἐκεῖ, παρατηρώντας : «Πρόκειται γιά μιά ἀμοιβαία ἀκρόαση, στήν ὁποία ὁ καθένας ἔχει κάτι νά μάθει : ὁ πιστός, τό Σῶμα τῶν Ἐπισκόπων, [καί] ὁ Ἐπίσκοπος τῆς Ρώμης, κάθε ἕνας ἀκούγοντας τούς ἄλλους καί ὅλοι ἀκούγοντας τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό «Πνεῦμα της ἀληθείας» ». Βέβαια ό ἐνδιαφέρον ὅλου αὐτοῦ τοῦ ἐναγκαλισμοῦ τῆς συνοδικότητας προκύπτει, ὅταν ἡ ὁμιλία ἔφτασε στόν «διάδοχο τοῦ Πέτρου». «Σέ ὅλα αὐτά, ὁ ρόλος τοῦ διαδόχου τοῦ Πέτρου εἶναι θεμελιώδης», ἀναφέρει. Ὁ ποντίφικας ἐπιχείρησε νά ἐξηγήσει ὅτι ἡ Σύνοδος πάντα ἐνεργεῖ πάντα cum Petro et sub Petro - μέ τόν Πέτρο καί κάτω ἀπό τόν Πέτρο - γεγονός πού δέν συνιστᾶ περιορισμό τῆς ἐλευθερίας, ἀλλά μιά ἐγγύηση τῆς ἑνότητας[17]! Ἡ δήλωση αὐτή τοῦ ποντίφηκα, πού ἐκμηδενίζει γιά μιά ἀκόμη φορά τό Συνοδικό πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας, πρέπει νά ἀφυπνίσει ἐπιτέλους τούς φιλοπαπικούς οἰκουμενιστές τοῦ Φαναρίου, οἱ ὁποῖοι ἐν χορῷ ὑμνοῦν τόν πάπα Φραγκίσκο καί τόν θεωροῦν ὡς ὄργανο τοῦ Θεοῦ στό θέμα τῆς ἑνώσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετά τῆς αἱρέσεως τοῦ Παπισμοῦ. Ποιά ἄλλη παπική δήλωση ἀναμένουν οἱ ἀθεραπεύτως ἀφελεῖς ψευδενωτικοί οἰκουμενιστές, γιά νά πεισθοῦν ὅτι τό Βατικανό ὡς ἕνωση ἐννοεῖ μόνο τήν δουλική ὑποταγή τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στήν ἀπόλυτη ἐξουσία τοῦ δῆθεν «ἀλαθήτου ἐπισκόπου τῆς Ρώμης»;

Ἡ παραπάνω δήλωση τοῦ πάπα Φραγκίσκου ἀποτελεῖ καί μιά ἀπάντηση στόν ἕωλο καί μετέωρο ἰσχυρισμό τοῦ οἰκουμενιστοῦ Σεβ. Μητρ. Γέροντος Περγάμου κ. Ἰωάννου ὅτι  «εἰς τήν προσπάθειαν κατασυκοφαντήσεως τοῦ Διαλόγου καλλιεργεῖται σκοπίμως, ἰδιαιτέρως εἰς ἁπλοῦς πιστούς, μοναχούς κ.λ.π. ὁ φόβος ὅτι διά τοῦ διαλόγου ἐπιχειρεῖται ἡ καθυπόταξις τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τόν Πάπαν, ὡς ἐάν ἡ ἀλήθεια νά ἐκινδύνευεν ἀπό τόν διάλογον. Καί ταῦτα ἄνευ προσκομίσεως οἱασδήποτε ἀποδείξεως ὅτι οἱ διεξάγοντες τόν διάλογον Ὀρθόδοξοι ἀπεμακρύνθησαν κατά τι ἐκ τῆς πίστεως τῆς Ἐκκλησίας των»[18].

Πάντως ἡ μέλλουσα Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος ὁφείλει νά δώσει ἀποστομωτική ἀπάντηση στήν παραπάνω δήλωση τοῦ πάπα Φραγκίσκου.

Κύριος σκοπός τῆς μελλούσης Ἁγίας και Μεγάλης Συνόδου δέν πρέπει νά είναι ἡ ψευδής ἕνωση τῶν αἱρέσεων καί τῶν θρησκειῶν μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀλλά ἡ διακήρυξη τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, περί τῆς ὁποίας διατυπώθηκαν ἀπό συγχρόνους ὀρθοδόξους ἐκκλησιαστικούς ἡγέτες ἀπαράδεκτες θεωρίες, πού σκανδαλίζουν τίς συνειδήσεις τῶν πι­στών καί κλονίζουν τούς ἀστήρικτους. Κατά τόν μεγάλο οἰκουμενιστή Οἰκουμενικό Πατριάρχη κυρό Ἀθηναγόρα, «ἀπατώμεθα καί ἁμαρτάνομεν, ἐάν νομίζωμεν, ὅτι ἡ ὀρθόδοξος πίστις κατῆλθεν ἐξ οὐρανοῦ καί ὅτι τά ἄλλα δόγματα εἶναι ἀνάξια»^[19]. Ἀλλά καί κατά τόν οἰκουμενιστή ἀρχιεπίσκοπο Ἀμερικῆς κυρό Ἰάκωβο, «ἡ Ἐκκλησία δέν ἔχει ἀνάγκην νά καταφύγῃ εἰς τήν δογματικήν, διά νά εὑρίσκῃ ἀ­παντήσεις εἰς τά ἐρωτήματα, οὔτε εἰς τούς ἱερούς κανόνας, διά νά λύῃ τά προβλήματα»[20].

Ἡ μέλουσα Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος, αἰρομένη στό ὕψος τῆς ἀποστολῆς της, δέν πρέπει νά διστάσει νά ἐλέγξει ἀκόμη καί Πατριάρχες καί Ἀρχιεπισκόπους καί Ἐπισκόπους καί νά καλέσει ὅλους τούς ποι­μένες τῆς Ἐκκλησίας νά ἐγκαταλείψουν τά κηρύγματα τοῦ Οἰκουμενι­σμοῦ, τά ὁποῖα προκαλοῦν πλεῖστα ὅσα ἐρωτηματικά σέ μυριάδες πιστῶν καί τείνουν στήν κατάργηση τῶν ὁρίων, τά ὁποῖα χωρίζουν τήν Ὀρ­θόδοξη Ἐκκλησία ἀπό τήν παπική αἵρεση.

Οἱ οἰκουμενιστές ἐνοχλοῦνται ἀπό τά Δόγματα καί τούς Ἱερούς Κανόνες. Γι’αὐτό καί ἐφεῦραν τήν μετακανονική αἵρεση. Ἡ μέλλουσα Ἁγία και Μεγάλη Σύνοδος πρέ­πει νά ἀποδειχθεῖ ἄγρυπνος φρουρός καί τῶν Δογμάτων καί τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Ἡ παπική αἵρεση, ἀφοῦ ἐκκοσμικεύθηκε πλήρως, ἀπηρνήθηκε τούς περισσοτέρους Ἱερούς Κανόνες καί ἀποδέχθηκε τά ἐντάλματα καί τίς δι­δασκαλίας τῶν παπῶν. Ἐσχάτως, νεωτερίζοντες ἐπίσκοποι, ἱερεῖς καί θεολόγοι, ἀπό τούς ὀρθοδόξους, βάλλουν κατά τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί ζητοῦν ἄλλοτε τήν κατάργηση καί ἄλλοτε τήν προσαρμογή Ἱερῶν Κα­νόνων.

Ὅπως εἶναι γνωστό, ἡ μεταπατερική καί οἰκουμενιστική «Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν» τῆς Μητροπόλεως Δημητριάδος, πού ἀποτελεῖ ἐργαστήρι καί προωθημένο ὄργανο τοῦ παμπροτεσταντικοῦ λεγομένου Π.Σ.Ε., πειθομένη στήν ὁδηγία τοῦ μεγάλου οἰκουμενιστοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, ὁ ὁποῖος ἐκπροσωπήθηκε ἀπό τόν οἰκουμενιστή Σεβ. Μητρ. Γέροντα Περγάμου κ. Ἰωάννη Ζηζιούλα, περί ἀναθεωρήσεως καί ἐκσυγχρονισμοῦ διαφόρων θεμάτων σύμφωνα μέ τήν οἰκουμενιστική νοοτροπία[21], διοργάνωσε διεθνές συνεδρίου ἀπό τίς 8 ἕως τίς 11 Μαΐου 2014 μέ θέμα : «Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καί σύγχρονες προκλήσεις»[22], μέ σκοπό τήν διαστρέβλωση καί τόν κανονιοβολισμό τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων, ἰδίως τῶν σχετιζομένων μέ τίς σχέσεις ἀνάμεσα στούς Ὀρθοδόξους, τούς αἱρετικούς καί τούς ἐτεροθρήσκους.

Ἀλλοίμονο, ἐάν ἡ μέλλουσα Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος ἔχει ὡς ὁδηγό στό ἔργο της τίς φωνές τῶν κληρικῶν καί θεολόγων, πού ἔχουν ἐκκοσμικευθεῖ ἀπό τό οἰκουμενιστικό πνεῦμα, καί οἱ ὁποῖοι, αὐταπατώμενοι, νομίζουν, ὅτι ἔχουν τό δικαίωμα νά προσαρμόσουν τήν Ὀρθοδοξία πρός τίς ἀπαιτήσεις τοῦ συγχρόνου κοσμικοῦ πνεύματος. Ἡ μέλλουσα Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος πρέπει νά διακήρυξει πρός τούς οἰκουμενιστές ὅτι τό αἰώνιο δέν προ­σαρμόζεται στό πρόσκαιρο, ἀλλά τό πρόσκαιρο προσαρμόζεται στίς ἐπιταγές τοῦ αἰωνίου, οἱ ὁποῖες μεταβιβάζονται σέ κάθε ἐποχή μέσῳ τῶν ὀρθοδόξων Δογμάτων καί τῶν θείων καί Ἱερῶν Κανόνων.

Εἰδικώτερα, ὡς πρός τήν περιφρούρηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἡ μέλλουσα Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος πρέπει νά στοιχηθεῖ ἀπολύτως στόν Α΄ Ἱερό Κανόνα τῆς Ζ' Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πού διακελεύει : «Μαρτύριά τε καί κατορθώματα αἱ τῶν κανονικῶν διατάξεων εἰσιν ὑποτυπώσεις, ἅς ἀσμένως δεχόμενοι, μετά τοῦ θεοφάντορος Δαβίδ ἄδομεν πρός τόν Δεσπότην Θεόν λέγοντες : «ἐν τῇ ὁδῷ τῶν μαρτυρίων σου ἐτέρφθην ὡς ἐπί παντί πλούτῳ», καί «ἐνετείλω δικαιοσύνην τά μαρτύριά σου εἰς τόν αἰῶνα˙ συνέτισόν μέ καί ζήσομαι»… Καί εἰ εἰς τόν αἰώνα ἡ προφητική φωνή ἐντέλλεται ἡμῖν φυλάττειν τά μαρτύρια τοῦ Θεοΰ καί ζῇν ἐν αὐτοῖς, δῆλον ὅτι ἀκράδαντα καί ἀσάλευτα διαμένουσιν. Ὅτι καί ὁ θεόπτης Μωϋσῆς οὕτω φησίν˙ «Ἐν αὐτοῖς οὐκ ἔστι προσθεῖναι καί ἀπ’ αὐ­τῶν οὐκ ἔστιν ἀφελεῖν»… Τούτων οὗν οὕτως ὄντων καί διαμαρτυρομέ­νων ἡμῖν, ἀγαλλόμενοι ἐπ' αὐτοῖς, ὡς «εἴ τις εὕροι σκῦλα πολλά»… ἀσπασίως τούς θείους Κανόνας ἐνστερνιζόμεθα καί ὁλόκληρον τήν αὐ­τῶν διαταγήν καί ἀσάλευτον κρατύνομεν, τῶν ἐκτεθέντων ὑπό τῶν σαλπίγγων τοῦ Πνεύματος πανευφήμων Ἀποστόλων, τῶν τε ἕξ ἁγίων Οἰκου­μενικῶν Συνόδων καί τῶν τοπικῶς συναθροισθεισῶν ἐπί ἐκδόσει τοιού­των διαταγμάτων καί τῶν ἁγίων Πατέρων ἡμῶν˙ ἐξ ἑνός γάρ ἅπαντες καί τοῦ αὐτοῦ Πνεύματος αὐγασθέντες, ὥρισαν τά συμφέροντα…»[23]. Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὀ Ἁγιορείτης, ἑρμηνεύοντας τόν Α' Ἱερό Κανόνα τῆς Ζ' Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου, γράφει : «Ὅρα ἐνταῦθα πόσον σεβάσμιοι καί αἰδέσιμοι εἶναι οἱ θεῖοι Κανόνες^- διότι μέ ἐκείνους τούς τίτλους καί τά ὀνόματα, ὅπου σεμνύνεται ἡ θεόπνευστος καί Ἁγία Γραφή, μέ αὐτούς τούς ἰδίους σεμνύνει τούς θείους Κανόνας καί ἡ ἁγία αὕτη Σύνοδος, μαρτύρια αὐτούς ἀποκαλοῦσα καί δικαιώματα καί τά ὅμοια τούτοις»[24]. Στήν περιφρούρηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων ἀναφέρεται καί ὁ Α' Ἱερός Κα­νών τῆς Δ' Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου : «Τούς παρά τῶν ἁγίων Πατέρων καθ’ ἑκάστην Σύνοδον ἄχρι τοῦ νῦν ἐκτεθέντας Κανόνας κρατεῖν ἐδικαιώσαμεν»[25]. Ὁ Β' Ἱερός Κανών τῆς ΣΤ' Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου διακελεύεται ὅτι κανένας δέν ἔχει τό δικαίωμα νά παραχαράττει, νά ἀθετεῖ, νά καινοτομεῖ ἤ νά ἀνατρέπει κάποιο Κανόνα τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἤ Κανόνα τῶν Τοπικῶν ἐκείνων Συνόδων καί τῶν θεοφόρων Πατέρων, ὁ ὁποῖος προσέλαβε οἰκουμενικό κῦρος[26].

Ἡ Ὀρθοδοξία σήμερα κινδυνεύει καί ἔσωθεν καί ἔξωθεν. Ἐντός τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μεταπολεμικῶς, εἰσῆλθε ὁ δούρειος ἵππος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί προκαλεῖ τόν πνευματικό ὕπνο τῶν ὀρ­θοδόξων ποιμένων καί θεολόγων «ἵνα θύσῃ καί ἀπολέσῃ»[27], προετοίμαζοντας τό ἔδαφος τῆς εἰσβολῆς τοῦ Παπισμοῦ, τοῦ Προτεσταντισμοῦ καί τῶν ἄλλων πολεμίων τῆς Όρθοδοξίας. Ἔξωθεν ἡ παπική Οὐνία καί οἱ προτεστάντες μισσιονάριοι ἀγωνίζονται ἤδη ἐπί αἰῶνες νά ἐκπορθήσουν τό ὀχυρό τῆς Ὀρθοδοξίας. Στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία σήμερα ἐφαρμόζεται ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου : «Ἔξωθεν μάχαι, ἔσωθεν φόβοι»[28]. Ὀ ἱερός κλῆρος, ὁ φυσικός φρουρός τῆς Ὀρθοδοξίας, καλεῖται νά δώσει τήν μάχη ἐναντίον τῶν ἐσωτερικῶν καί ἐξωτερικῶν ἐχθρῶν τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καί νά μήν ὑποκύψει στή φωνή τῶν σειρήνων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, «συσχηματιζόμενος τῷ αἰῶνι τούτῳ»[29]. Ὁ ὀρθόδοξος λαός, ὁ ὑπερασπιστής τῆς θρησκείας τῶν Πατέρων του, πρέπει νά ἀγρυπνεῖ, «ἐπιμένων τῇ πίστει, τεθεμελιωμένος καί ἑδραῖος καί μή μετακινούμενος ἀπό τῆς ἐλπίδος τοῦ Εὐαγγελίου…»[30]. Oἱ ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι ὁρίσθηκαν ἀπό τόν Κύριο ὡς «σκοποί τῷ οἴκῳ Ἰσραήλ»[31] καί θά κληθοῦν νά παρακαθήσουν στήν μέλλουσα Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο, ἄς ἀναλογισθοῦν τήν φοβερή εὐθύνη τους ἔναντι τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἐάν ὑπνώσουν ἤ καταθέσουν τά ὅπλα ἐν ὥρᾳ κρισίμου μάχης κατά τῶν ποικίλων πολεμίων τῆς Ὀρθο­δοξίας. Οἱ καθεύδοντες ἐπίσκοποι ἄς ἀκούσουν τόν λόγον τοῦ Ψαλμωδοῦ : «Οὐ νυστάξει οὐδέ ὑπνώσει ὁ φυλάσσων τόν Ἰσραήλ»[32]. Οἱ ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι θά παρακαθήσουν ὑπνώττοντες στήν μέλ­λουσα Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο, ἀγνοοώντας τούς κινδύνους τῆς Ὀρθο­δοξίας, θά ρίξουν σέ δεινή περιπέτεια τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί θά τήν ὁδηγήσουν πιθανῶς σέ νέο Φλωρεντιανό δρᾶμα.

Ἀλλά, καί οἱ ἀντιοικουμενιστές καθηγητές τῶν Ὀρθοδόξων Θεολογικῶν Σχολῶν ἔχουν ἱερώτατο χρέος νά ἀγωνισθοῦν κατά τῶν ποικίλων ρευμάτων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τοῦ φιλελευθερισμοῦ καί τοῦ δογματικοῦ συγκρητισμοῦ, τά ὁποῖα θά ἀπειλήσουν τήν μέλλουσα Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο. Ὀρθῶς παρατηρεῖ ἐν προκειμένῳ ὁ Ἰωάννης Καρμίρης : «Ἡ Ὀρθόδοξος θεολογία ὀφείλει νά παραμείνη καί ἐν τῷ μέλλοντι ἄτρωτος καί ἄθικτος ἀπό τῶν νέων ἀντορθοδόξων θεωριῶν τοῦ ἀφελληνισμοῦ, τοῦ φιλελευθερισμοῦ, τοῦ συγκρητισμοῦ γενικῶς καί μάλιστα τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ, ὡς καί τοῦ λεγομένου λαϊκοῦ οἰκουμενισμοῦ (διά παραμερισμοῦ τῆς θεολογίας καί μάλιστα τῆς Δογματικῆς), τῆς κοινωνίας ἐν τοῖς μυστηρίοις, ἄνευ προηγουμένης τελείας δογματικῆς συμ­φωνίας καί γενικῶς τοῦ δογματικοῦ μινιμαλισμοῦ, τῆς σχετικοποιήσεως τῆς ἀληθείας, τῆς περί Ἐκκλησίας Branch theory (θεωρίας τῶν κλάδων), τῆς ἐκκοσμικεύσεως (καί δή ἐν τῇ ὀρθοδόξῳ λατρείᾳ), ὡς καί τῆς «θεολογίας τοῦ θανάτου τοῦ Θεοῦ» καί γενικῶς τῆς λεγομένης νέας ἤ μοδέρνας θεολογίας»[33]. Κάθε παρέκκλιση τῆς ὀρθοδόξου θεολογίας στή μέλλουσα Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο θά ὁδηγήσει σέ φοβερώτερο φλωρεντιανόν δρᾶμα. Ὁμως, μία τέτοια Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος μέ παρόμοια τραγική κατάληξη θά ἀγνοηθεῖ ἀπό τόν φύλακα τῆς Ὀρθοδοξίας λαό καί θά τεθεῖ στό ἀρχεῖο μαζί μέ τήν ψευδοσύνοδο τῆς Φλωρεντίας.

Τέλος, ἀποστολή τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου εἶναι νά ἐμμείνει προσηλω­μένη στήν ἀπό τούς Ἁγίους Ἀποστόλους παραδοθεῖσα Παράδοση, πού διαφυλάχθηκε ἀπό τίς ἱερές Συνόδους καί τούς θεοφόρους Πατέρες, ἀπό τήν ὁποία παρεξέκλινε ἡ αἱρετική παπική παρασυναγωγή καί ἀποσχίσθηκε ἀπό τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία. Ὁ Κωνσταν­τῖνος Καλλίνικος, τονίζοντας τήν ἀπόλυτη προσήλωση στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση, γράφει : «Ὅ,τι εἶναι ὁ ὀφθαλμός διά τό σῶμα, ὅ,τι ὁ λύ­χνος διά τόν ἐν τῷ σκότει, τοῦτο εἶναι καί ἡ ἀποστολοπαράδοτος Παράδοσις διά τήν ὀρθόδοξον ποίμνην. Μέ αὐτήν ἡ Ἀνατολική Ἐκκλησία ζῇ. Ἄνευ αὐτῆς εἰς θάνατον προδίδεται. Γνωρίζομεν τήν ἱστορίαν τοῦ Σαμψών. Ἡ δύναμίς του ὅλη συνεκεντροῦτο εἰς τάς τρίχας του. Ἐφ’ ὅσον ἡ κό­μη του διετηρεῖτο πυκνή ἐν τῷ ἀνεπιτηδεύτῳ της κυματισμῷ, ἡ χείρ του ἦτο μοχλός, ἀνασπῶν πύλας χαλκᾶς καί τείχη. Ὅταν ὅμως ἐξυρίσθη, ὁ ἀνδρεῖος Σαμψών ἔγινεν ἀνίσχυρος ὡς νήπιον καί οἱ Φιλισταῖοι ὅλοι τόν περιέπαιζον. Ἡ κόμη τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ ἀδιαφιλονείκητος συγγένειά της πρός τάς ἀρχικάς πηγάς τοῦ Χρι­στιανισμοῦ, εἶναι τό χάραγμα τῆς ἀποστολικότητος, τό καταγλαΐζον τό σεπτόν της πρόσωπον. Δι’ αὐτό τήν θαυμάζουν οἱ φίλοι της, ἕνεκεν αὐτοῦ τήν μισοῦν οἱ ἐχθροί της. Προσοχή, λοιπόν, εἰς τήν κόμην, προσοχή εἰς τό ἀνεκτίμητον περιβόλαιον, ἐξ οὗ πᾶσαν τήν ἰσχύν της ἡ Ἐκκλησία μας ἀντλεῖ. Διότι, τήν ἡμέραν, καθ’ ἥν, εἰς καινά δαιμόνια θύουσα, ἤθελεν ἀνταλλάξει τόν χρυσοῦν ἀποστολικόν της δακτύλιον μέ στίλβοντά τινα πετράδια ὀρθολογιστικῶν καινοτομιῶν, τήν ἡμέραν, καθ’ ἥν, παρασυρόομένη ἀπό προτεσταντικά ρεύματα, θά ἐγκαθίδρυεν ἐντός τοῦ ναοῦ της, ὕπερθεν τῆς εἰκόνος τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, τό ἄγαλμα τοῦ Ὀρθοῦ Λόγου, ἤ, ἐλκυομένη ἀπό τήν αἴγλην τοῦ κοσμικωτάτου Βατικανοῦ, θά ἐσυνθηκολόγει πρός τόν αὐταρχισμόν καί δεσποτισμόν, ἐπιζητοῦσα διά ψευδοδεκρεταλίων νά μεταβληθῇ εἰς κοσμικήν μονοκρατορίαν, ἀποκύουσαν πρίγκηπας ἐν κόσμῳ καί ὄχι πρίγκηπας ἐν Χριστῷ, αἴ, τήν ἡμέραν ἐκείνην ὁ Φιλισταῖος θά ἐπέβαλε τήν κακοῦργον χεῖρα ἐπί τῆς κόμης της καί αὐτή θά ἔπαυε πλέον οὗσα ἡ ΜΙΑ, ΑΠΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟ­ΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ»[34].

---

[1] http://www.romfea.gr/diafora/3690-oloklirothikan-oi-ergasies-tis-e-panorthodojou-prosunodikis-diaskepseos

[2] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΓΕΡΩΝ ΠΕΡΓΑΜΟΥ κ. ΙΩΑΝΝΗΣ, Εἰσήγησις πρός τήν Σύναξιν τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου (29.08.2015) περί τῆς πορείας τῆς προετοιμασίας τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, 2-10-2015, http://aktines.blogspot.gr/2015/10/29082015.html

^[3] Mansi, 31Α, 511E, 513Α.

[4] Mansi, 31Α, 513Α.

[5] ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ, Ὁμιλία πρός τήν Σύναξιν τῶν Ἱεραρχῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου 29-8-2015, http://fanarion.blogspot.gr/2015/08/blog-post_53.html, http://www.amen.gr/article/i-omilia-tou-oikoumenikou-patriarxi-sti-synaksi-ton-ierarxon-tou-thronou

[6] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΓΕΡΩΝ ΠΕΡΓΑΜΟΥ κ. ΙΩΑΝΝΗΣ, Εἰσήγησις πρός τήν Σύναξιν τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου περί τῆς πορείας τοῦ ἐπισήμου Θεολογικοῦ Διαλόγου τῆς Ὀρθοδόξου μετά τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας (30 Αὐγούστου 2015),  http://aktines.blogspot.gr/2015/10/30082015.html

^[7] ΠΑΠΑΣ ΠΑΥΛΟΣ ΣΤ’, Ἐγκύκλιος Ἐπιστολή «Ecclesiam Suam», ἑλλην. μετ., Ἀθήναι, 1964, σσ. 30, 54,

[8] Ἰούδα 3.

[9] «Τύπος Ἑλληνικός-Ὀρθόδοξος», ἀριθμ. 60, Φεβρουάριος 1996, σ. 1.

[10] ΙΩ. ΚΑΛΟΓΗΡΟΥ, Ὁ κόσμος τῆς Ὀρθοδοξίας, Θεσ/κη 1968, σ. 140.

[11] Στίς 3-6 Ἰουνίου 2010 ἡ Ἀκαδημία διοργάνωσε τετραήμερο «Θεολογικό συνέδριο» μέ θέμα : «Νεοπατερική σύνθεση ἤ μεταπατερική θεολογία; Τό αἴτημα τῆς θεολογίας τῆς συνάφειας στήν Ὀρθοδοξία», http://acadimia.org/index.php/el/nea-anakoinoseis?start=144, καί στίς 23-26 Μαΐου 2013 διοργάνωσε διεθνές συνέδριο στό Cluj-Napoca τῆς Ρουμανίας μέ θέμα : «Όρθοδοξία καί συναφειακή θεολογία. Ἐναύσματα ἀπό τήν ἐκκλησιαστική Παράδοση», http://acadimia.org/index.php/el/nea-anakoinoseis/deltia-typou/486-fixdeltiotypou 

[12] ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, Ἐγκώμιον εἰς τήν Θεοτόκον, Ὁμιλία ΙΑ΄, PG 77, 1029CD.

[13] ΙΩΣΗΦ ΒΡΥΕΝΝΙΟΣ, Τά εὑρεθέντα, τ. Α΄, Λειψία 1768, σσ. 481-482.

[14] ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ, Ἡ κρίσις Θεολογίας καί Οἰκουμενισμοῦ ἐν Ἀμερικῇ, Ἀθήνα 1968, σ. 22.

[15] Ὅ. π., σσ. 10-11.

[16] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Τό πρωτεῖο καί τό κείμενο τῆς Ραβέννας, 28-12-2013,http://romfea.gr/epikairotita/21337-2013-12-30-03-52-35

[17] 17-10-2015, Ὁ Πάπας... ὑμνεῖ τήν συνοδικότητα, ἀλλά "ξεκαθαρίζει" τό ρόλο τοῦ "διαδόχου τοῦ Πέτρου", http://www.agioritikovima.gr/batikano/item/69097-o-πάπας-υμνεί-την-συνοδικότητα,-αλλά-ξεκαθαρίζει-το-ρόλο-του-διαδόχου-του-πέτρου

[18] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΓΕΡΩΝ ΠΕΡΓΑΜΟΥ κ. ΙΩΑΝΝΗΣ, Εἰσήγησις πρός τήν Σύναξιν τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου περί τῆς πορείας τοῦ ἐπισήμου Θεολογικοῦ Διαλόγου τῆς Ὀρθοδόξου μετά τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας (30 Αὐγούστου 2015),  http://aktines.blogspot.gr/2015/10/30082015.html

^[19] «Ὀρθόδοξος Τύπος», ἀριθ. 94, (Δεκέμβριος 1968), σ. 3.

[20] «Ὀρθόδοξος Τύπος», ἀριθμ. 90-91, (Αὔγουστος-Σεπτέμβριος 1968), σ. 4.

[21] «…Ἀλλά καί τά ἤδη προετοιμασθέντα πανορθοδόξως θέματα περιλαμβάνουν μεταξύ αὐτῶν καί τινα, τά ὁποῖα χρήζουν ποιᾶς τινος ἀναθεωρήσεως καί ἐκσυγχρονισμοῦ ὡς διατυπωθέντα καί συμφωνηθέντα εἰς ἐποχήν παλαιοτέραν, ὅτε ἴσχυον διάφοροι συνθῆκαι καί προϋποθέσεις. Τοιαῦτα εἶναι, ἐπί παραδείγματι, τά ἀφορῶντα εἰς τάς κοινωνικάς συνθήκας τοῦ κόσμου, ὡς καί εἰς τά τῶν σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τούς μή Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, τήν Οἰκουμενικήν Κίνησιν κ.τ.τ.. Τά κείμενα ταῦτα δέον νά ἀναθεωρηθοῦν ὑπό εἰδικῆς πρός τοῦτο συγκροτουμένης Διορθοδόξου Ἐπιτροπῆς ὥστε νά ἔλθουν εἰς τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Σύνοδον προσηρμοσμένα εἰς τήν σημερινήν πραγματικότητα». http://www.amen.gr/article17136

[22] http://www.acadimia.gr/content/view/528/1/lang,el/

[23]ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη 2003, σ. 322.

[24] Ὅ.π., ὑποσημ. 1.

[25] Ὅ.π., σ. 185.

[26] Ὅ.π., σ. 220.

[27] Ἰω. 10, 10.

[28] Β' Κορ. 7, 5.

[29] Ρωμ. 12, 2.

[30] Κολ. 1, 23.

[31] Ἰεζ. 3, 16.

[32] Ψαλμ. 120, 4.

[33] «Ἐκκλησία», ἀριθμ. 11 (1.6.1969), σ. 231.

[34] Κ. ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ, Τά Θεμέλια τῆς Πίστεως, Ἀλεξάνδρεια 1924, σσ. 335-336.