ANOTHER BRICK IN THE WALL
Ένα ακόμη μικρό επεισόδιο είδαμε
πρόσφατα σε όλη αυτή τη γνωστή από χρόνια πλέον ιστορία με το μάθημα των Θρησκευτικών, που από καιρό
σε καιρό ανακινείται από διάφορους εγκαθέτους (περισσότερο ή λιγότερο εμμονικά
ιδεοληπτικούς) των εκάστοτε εξουσιών του ελλαδικού ψευδοκράτους. Φέτος βέβαια
είχαμε την ατυχία (ή και την τύχη) να το υποστούμε με τρόπο κραυγαλέα
εκκωφαντικό και προκλητικά εκκλησιομαχικό, χάρη στις κωμικά ξεκάρφωτες δηλώσεις
του ατόμου που παριστάνει την αναπληρώτρια Υπουργό Παιδείας των ελληνοπαίδων.
Και επειδή ήταν τέτοιος ο τρόπος, κατόρθωσε να προκαλέσει οργισμένες
αντιδράσεις μέχρι και σε πρόσωπα που αμφιβάλλαμε εδώ και χρόνια ακόμη και για
το αν…αναπνέουν (όπως λ.χ. ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος).
Γι’ αυτό και
ομιλούμε άλλωστε περί τύχης, όπως ακριβώς δηλαδή τύχη θεωρήσαμε κάποτε τα
απροκάλυπτα κατορθώματα στη σχολική Ιστορία του απερίγραπτου ψευδοεπιστημονικού
σούργελου που λέγεται Ρεπούση (της οποίας η προαναφερθείσα υπουργός είναι - για
όσους δεν το γνωρίζουν - ακριβές alter ego, ως επίσης επιφανές στέλεχος της
ψευτοϊστορικής αποδομητικής σχολής). Η αδυναμία των εν λόγω εμμανών
ελληνοφοβικών να υποκριθούν επί πολύ τους μετριοπαθείς επιστήμονες και να μην
αφεθούν εν τέλει σε ένα (απολύτως αποκαλυπτικό των προθέσεών τους) ντελιριακό
ψυχοπαθητικό παράληρο ενάντια στα ιερά και τα όσια αυτού του τόπου, είναι κάτι
για το οποίο πραγματικά μπορούμε να τους οφείλουμε ευγνωμοσύνη. Γιατί πολύ απλά
είναι τόσο κραυγαλέα και ανόητα προκλητικοί, που η στάση τους σοκάρει και
αφυπνίζει. Συνεπώς, όσο κι αν αυτό φαντάζει οξύμωρο, είναι κατ’ ουσίαν οι
μεγαλύτεροι σύμμαχοι αυτού που με τόση μανία εχθρεύονται και πολεμούν.
Για να μην
αποπροσανατολιζόμαστε ωστόσο από την τραγική πραγματικότητα, είναι φανερό πως η
ανοησία τους αυτή δεν μπορεί να μας προκαλεί εφησυχασμό. Ούτε φυσικά και το ότι
για μια ακόμη φορά «αφέθηκε» από επίσημα χείλη να ξεφύγει κάτι, το οποίο
ανακλήθηκε λίγο αργότερα. Για όσους παρακολουθούν άλλωστε εδώ και 35
τουλάχιστον χρόνια την εξέλιξη αυτού του ανεκδιήγητου πράγματος που (κατ’
ευφημισμόν και κατά την πλέον ακραία αίσθηση του χιούμορ) ονομάζεται ελληνική
εκπαίδευση, κανένας εφησυχασμός δεν δικαιολογείται. Αυτό ακριβώς ισχύει
ειδικότερα και για το μάθημα των Θρησκευτικών, η πορεία προς την κατάργηση του
οποίου έχει δρομολογηθεί εδώ και πολύ καιρό και είναι μια πορεία απολύτως
ξεκάθαρη. Όπως και τα τούβλα στον τοίχο που μπαίνουν ένα-ένα.
Και θα μου
πείτε τώρα βεβαίως: «γιατί όχι»; Τι εξυπηρετεί δηλαδή αυτό το μάθημα, έτσι όπως
έχει πλέον καταντήσει, με τα απωθητικά βιβλία που υπάρχουν, με τους πλείστους
όσους απερίγραπτους «θεολόγους» που υποτίθεται ότι τo διδάσκουν, αλλά και με τις
ευρύτερες συνθήκες εξαχρείωσης και απαξίωσης που χαρακτηρίζουν το δημόσιο
σχολείο; Η απάντηση όμως και σε αυτό το ερώτημα είναι απλή. Το μάθημα αυτό,
εκλαμβανόμενο έστω και ως ευκαιρία (στη χειρότερη των περιπτώσεων) απλού
προϊδεασμού των νέων για την ύπαρξη και μόνο του αγνοημένου ορθοδόξου
υπερπλούτου, θα έπρεπε κανονικά να θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ, ειδικά σε μία
τόσο μπερδεμένη και αποπροσανατολισμένη εποχή απελπισίας και πνευματικών
αδιεξόδων. Και αν κάτι αξίζει και είναι υποβαθμισμένο, η λύση δεν είναι η κατάργησή του, ούτε και ο ουσιαστικός του
ευνουχισμός (μέσω π.χ. της ελεεινής νεοεποχίτικης απάτης της μετάλλαξής του σε
θρησκειολογικό έκτρωμα). Η λύση είναι μόνο η αναβάθμιση, τουτέστιν η άρση
των αιτίων που το κατάντησαν εκεί που το κατάντησαν. Από ποιους όμως ζητάμε να το αναβαθμίσουν; Από αυτούς που σκόπιμα το
υποβάθμισαν και το εξευτέλισαν, με απώτερο σκοπό μια μέρα να το καταργήσουν;
Από τις γελοίες και αφελληνισμένες κυβερνήσεις του ψευδοκράτους; Από ποιους;
Οι ίδιοι
δεν είναι άλλωστε που εδώ και δεκαετίες, μέσω συνεχών «μεταρρυθμίσεων»,
επεχείρησαν απολύτως εσκεμμένα και συνειδητά - και βεβαίως κατόρθωσαν - να
ξεχαρβαλώσουν, να ευνουχίσουν και να απαξιώσουν και όλα τα άλλα μαθήματα που
έχουν σχέση με τα υπόλοιπα βασικά δομικά μας στοιχεία ως λαού, δηλαδή τα
μαθήματα της Γλώσσας και της Ιστορίας; Ή μήπως δεν είναι οι ίδιοι, που
ξεχαρβάλωσαν και ευτέλισαν ολόκληρη γενικότερα την εκπαίδευση, επειδή ο
απώτατος σκοπός τους (όπως άλλωστε και κάθε εξουσίας) δεν ήταν φυσικά ποτέ να
γεννήσουν σκεπτόμενους πολίτες, αλλά να παράγουν μάζες από ζόμπι, μάζες
αγράμματες, ανελλήνιστες και θρησκευτικά αποχρωματισμένες, μάζες βυθισμένες στα
εκκρίματα των ευδαιμονιστικών ονειρώξεων και της «διαφωτιστικής» βλακείας,
μάζες παντελώς αποκομμένες από το παρελθόν του τόπου τους και πλήρως
χειραγωγούμενες, μάζες έτοιμες με άλλα λόγια να πέσουν σωρηδόν στη μηχανή του
κιμά (κατά το πάλαι ποτέ κλασσικό video clip των Pink Floyd); Οπότε ποιο ακριβώς νόημα έχουν
και οι διάφορες υποκριτικές ανακοινώσεις (όπως π.χ. εκείνη που εξέδωσε πρόσφατα
η ΔΑΚΕ Καθηγητών κατά της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ); Πού ήταν άραγε όλοι αυτοί οι
όψιμοι υποστηρικτές των Θρησκευτικών, όταν οι πρώην κυβερνήσεις (μεταξύ αυτών
και των πολιτικά ομοφρόνων τους) εκμηδένιζαν κυριολεκτικά το συγκεκριμένο
μάθημα, αλλά και τα υπόλοιπα; Και πότε τους απασχόλησε πραγματικά το
περιεχόμενο της δημόσιας εκπαίδευσης, πέρα από γελοία μικροκομματικά συμφέροντα
και σκοπιμότητες συντεχνιακές; Ρητορικά ερωτήματα βεβαίως, που δεν αναμένουν
την παραμικρή απάντηση…
Ας βάλουμε
λοιπόν τα πράγματα στη θέση τους: είναι ηλίου φαιδρότερον ότι δεν πρόκειται εδώ
για θέμα προσώπων, κομμάτων ή παρατάξεων (όσο και αν οι νυν κυβερνώντες
φαντάζουν πράγματι να είναι οι πιο εξόφθαλμα και προκλητικά χριστιανοφοβικοί).
Αντίθετα, είναι πρόδηλο δια τους έχοντας οφθαλμούς οράν, ότι όλες σχεδόν οι
κυβερνήσεις του καθ’ ημάς πανάθλιου προτεκτοράτου της Μελούνας χτίζουν αργά
αλλά σταθερά (ουσιαστικά από το 1832 και εξής - με ελάχιστα διαλείμματα και
φυσικά σχεδόν πάντα εν πλήρει συνειδότι) έναν τοίχο - έναν τοίχο αποκοπής αυτού
του λαού από το παρελθόν του και από τη βαθύτερη ουσία του. Γι’ αυτό τελικά,
τίποτε παραπάνω από ένα ακόμη τούβλο σ’ αυτόν τον τοίχο δεν είναι η νέα εν
εξελίξει (γιατί είναι βέβαιο πως δεν έχει τελειώσει) απόπειρα περαιτέρω
υποβάθμισης του μαθήματος των Θρησκευτικών.
Και
αν τώρα βέβαια φτάσουμε και στο κρίσιμο ερώτημα, ποια ευρύτερη αντίδραση θα
μπορούσε δηλαδή να υπάρξει απέναντι σε αυτόν τον τοίχο, είναι φανερό πως το
βάρος της ευθύνης μετακυλίεται μοιραία στις πλάτες των δασκάλων. Ζούμε σε μέρες
κατοχικές, σε συνθήκες έσχατης παρακμής, σε καιρούς ηθικής κρίσης και
πνευματικής κατάρρευσης. Κι όλα αυτά διαιωνίζονται μάλιστα και υποθάλπονται και
από το επίσημο κράτος, αλλά δυστυχώς εν πολλοίς και από την επίσημη διοικούσα
Εκκλησία. Υπό τις συνθήκες αυτές, προκύπτει ότι έξω από ένα νέο Κρυφό Σχολειό,
έξω από ένα σθεναρό πνευματικό, εκπαιδευτικό «αντάρτικο», άλλη ελπίδα δεν
υφίσταται. Υπάρχουν δάσκαλοι στα δημοτικά και στα γυμνάσια για να κουβαλήσουν
αυτό το ζωτικό καθήκον; Υπάρχουν δάσκαλοι που θα τολμήσουν να πάνε ενάντια στο
ρεύμα, ενάντια στην καθεστώσα βλακεία, ενάντια στα επίσημες εντολές των
γενιτσάρων, ενάντια στο απερίγραπτο σκουπιδαριό των σχολικών εγχειριδίων και θα
προσπαθήσουν να βγάλουν απ’ τα χέρια τους πραγματικούς ανθρώπους κι όχι ανοϊκές
μαριονέτες με νεοταξίτικη λοβοτομή; Εκεί παίζεται αυτή τη στιγμή ολόκληρο το
παιχνίδι. Να λοιπόν ποιο είναι για όλους μας το πραγματικά λαμπρό πεδίο δόξης.
Ιδού η Ρόδος…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου