Κυριακή ΙΔ΄ Ματθαίου - Η παραβολή τῶν βασιλικῶν γάμων (Του μακαριστού Στέργιου Σάκκου)

Η παραβολή τῶν βασιλικῶν γάμων

 Μετά τήν παραβολή τῶν κακῶν γεωργῶν (21, 33-42, Μάθ. 20ο) ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος καταγράφει τήν παραβολή τῶν γάμων, πού ἀποτελεῖ τήν εὐαγγελική περικοπή τῆς ΙΔ´ Κυριακῆς τοῦ Ματθαίου. Μοιάζει πολύ μέ τήν παραβολή τοῦ δείπνου, τήν ὁποία παραθέτει ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς (βλ. 14,15-24), ἀλλά δέν ταυτίζονται οὔτε στίς λεπτομέρειες οὔτε στό σκοπό γιά τόν ὁποῖο λέχθηκαν. ῾Η παραβολή τοῦ δείπνου μᾶς ἀποκαλύπτει τή θεολογική ἀλήθεια ὅτι ὁ Θεός ἀπευθύνει τό προσκλητήριό του σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους ἀνεξαιρέτως. ῾Η παραβολή τῶν βασιλικῶν γάμων ἔχει ἠθικό χαρακτήρα· Γιά νά παρουσιασθοῦμε στόν Θεό πού μᾶς κάλεσε, πρέπει νά εἴμαστε ἕτοιμοι, κατάλληλα εὐπρεπισμένοι. 

  Οἱ δύο προηγούμενες παραβολές, τῶν δύο υἱῶν (βλ. 21,28-32) καί τῶν κακῶν γεωργῶν, λέχθηκαν «εἰς τό ἱερόν» (21,23), μπροστά στούς ἀρχιερεῖς καί τούς πρεσβυτέρους τοῦ λαοῦ, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἀπορρίψει τόν Μεσσία. ῞Ολοι αὐτοί κατάλαβαν τόν ἔλεγχο πού τούς ἀπηύθυνε ὁ ᾿Ιησοῦς μέσῳ τῶν παραβολῶν καί θέλησαν νά τόν συλλάβουν, ὅμως φοβήθηκαν τό λαό (βλ. 21,45-46). Μέ τόν ἴδιο τρόπο ἀντιδροῦν καί μετά τήν παραβολή τῶν γάμων (βλ. 22,15). Σ᾿ αὐτή τήν παραβολή ὁ ᾿Ιησοῦς ἀποκαλύπτει τήν πρόνοια καί τή μακροθυμία τοῦ Θεοῦ γιά τό λαό του, ἀλλά καί τήν ἀγνώμονη συμπεριφορά τῶν εὐεργετημένων ἔναντι τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀπεσταλμένων του. Προλέγει ἐπίσης τήν ἀπόρριψη τῶν ᾿Ιουδαίων καί τήν κλήση τῶν ἐθνικῶν.

α) ῾Η ἀνταπόκριση τῶν καλεσμένων στήν πρόσκληση τοῦ βασιλιᾶ (22,2-6)

22,2. ῾Ωμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ βασιλεῖ, ὅστις ἐποίησε γάμους τῷ υἱῷ αὐτοῦ. 

   Ἡ εἰσαγωγή τῆς παραβολῆς μᾶς εἶναι γνωστή ἀπό τήν παραβολή τοῦ ἀχαρίστου δούλου.

  ῞Οστις ἐποίησε γάμους τῷ υἱῷ αὐτοῦ: Στή ζωή τῶν ἀνθρώπων ὁ γάμος κατέχει σπουδαία θέση. Εἶναι γεγονός χαρᾶς καί εὐτυχίας γιά τούς γονεῖς, πού βλέπουν τά παιδιά τους νά δημιουργοῦν νέα οἰκογένεια. Μέ τόν πληθυντικό γάμοι δηλώνονται οἱ γιορταστικές ἐκδηλώσεις πού γίνονταν τήν ἐποχή ἐκείνη στήν Παλαιστίνη καί διαρκοῦσαν συνήθως ἑπτά ἤ ὀκτώ ἡμέρες.
  Δέν ὑπῆρξε ἐκφραστικότερη εἰκόνα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἀπό αὐτή τοῦ γάμου. ῾Ο βασιλιάς πού νυμφεύει τόν μονογενῆ Υἱό του εἶναι ὁ Θεός. Μέ τήν ἰδιότητα τοῦ νυμφίου παρουσιάζεται πολλές φορές ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός στήν Κ.Δ. (βλ. Μθ 9,15· 25, 1-10· ᾿Ιω 3,29). Γάμος εἶναι ὁ πνευματικός σύνδεσμος τοῦ Χριστοῦ μέ τήν ᾿Εκκλησία, τήν ὁποία ἐξαγόρασε μέ τό τίμιο αἷμα του (βλ. Πρξ 20,28· ᾿Εφ 1,7· Ττ 2,14·Α´ Πέ 1,18-19· ᾿Απ 5,9). ῾Ο γάμος αὐτός πραγματοποιήθηκε μυστικά κατά τό Μυστικό Δεῖπνο, ὅπου οἱ μαθητές ἔγιναν μέτοχοι στό θάνατο καί τήν ἀνάσταση τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. ᾿Επίσημα φανερώθηκε στόν κόσμο κατά τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς μέ τήν κάθοδο τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Κατά τή Δευτέρα Παρουσία, θά γίνει ὁ τέλειος γάμος τοῦ ἀρνίου μέ τήν ᾿Εκκλησία τῶν πρωτοτόκων τῶν ἀπογεγραμμένων ἐν οὐρανοῖς (῾Εβ 12,23), καί τῆς πόλεως τοῦ Θεοῦ, τῆς ἐπουρανίου ᾿Ιερουσαλήμ (βλ. ᾿Απ 19,7-9· 21,2-3. 9· 22,17). Τό γαμήλιο συμπόσιο εἶναι ἡ αἰώνια βασιλεία τήν ὁποία μᾶς χαρίζει ὁ Χριστός μέ τό θάνατο καί τήν ἀνάστασή του. ῾Ο ἅγιος Χρυσόστομος τονίζει· «Τό γεγονός αὐτό ὀνομάσθηκε γάμος γιά νά γνωρίσεις τή φροντίδα τοῦ Θεοῦ, τή μεγάλη ἀγάπη του σέ μᾶς καί τό χαρμόσυνο τοῦ γεγονότος. Τίποτε τό λυπηρό καί τό δυσάρεστο δέν ὑπάρχει ἐκεῖ, ἀλλά ὅλα εἶναι γεμάτα ἀπό πνευματική χαρά. Μέ τήν παραβολή αὐτή ὁ Κύριος προεῖπε καί τήν ἀνάσταση. Μετά τό θάνατό του γιά τόν ὁποῖο μίλησε προηγουμένως, θά γίνουν οἱ γάμοι, τότε θά ἔρθει ὁ νυμφίος». 

  ῾Ο Υἱός τοῦ Θεοῦ μέ τήν ἐνανθρώπησή του συνδέει ἄρρηκτα τή θεία του φύση μέ τήν ἀνθρώπινη. Πρώτη ἡ Παναγία ὀνομάζεται θεόνυμφος, διότι ἀπό αὐτή γεννιέται ὁ θεάνθρωπος ᾿Ιησοῦς Χριστός.  Νύμφη τοῦ ᾿Ιησοῦ ὅμως εἶναι καί κάθε θεοφιλής ψυχή πού προσέρχεται στόν Χριστό μέ τό ἅγιο βάπτισμα. ῾Ο ἀπ. Παῦλος λέει· «ἡρμοσάμην γάρ ὑμᾶς ἑνί ἀνδρί, παρθένον ἁγνήν παραστῆσαι τῷ Χριστῷ» (Β´ Κο 11,2). ᾿Ανάμεσα στίς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων ἡ πιό στενή εἶναι ἡ σχέση τοῦ γάμου. Δύο ἄνθρωποι ἑνώνονται σέ μιά ἀδιάσπαστη ἑνότητα. Τήν ἑνότητα αὐτή διάλεξε ὁ Κύριος, γιά νά παραστήσει τήν ἀμεσότητα καί τήν πληρότητα τοῦ δεσμοῦ τῆς ψυχῆς μας μέ τό πρόσωπό του. Στήν ᾿Εκκλησία ἡ ἕνωση καί ἡ κοινωνία μας μέ τόν ᾿Ιησοῦ Χριστό δέν εἶναι τυπική καί ἐξωτερική, ἀλλά βαθειά καί οὐσιαστική. Οἱ γάμοι τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι μιά πρόσκαιρη τελετή, ἀλλά μιά κατάσταση μέ αἰώνια διάρκεια. ῾Η ἕνωσή μας μέ τόν Νυμφίο καί ἡ συμμετοχή μας στό Δεῖπνο τῆς ἀγάπης του εἶναι τό μεγαλύτερο γεγονός τῆς ζωῆς μας, διότι μᾶς υἱοθετεῖ, μᾶς κάνει παιδιά τοῦ Θεοῦ, μέλη τῆς οἰκογένειάς του καί μετόχους τῆς χαρᾶς του. ᾿Αρκεῖ ἐμεῖς ν᾿ ἀνταποκρινόμαστε σ᾿ αὐτή τήν ἀσύλληπτη προσφορά του μέ τήν πίστη καί τήν ἀφοσίωσή μας στό πρόσωπό του.

22,3. Καί ἀπέστειλε τούς δούλους αὐτοῦ καλέσαι τούς κεκλημένους εἰς τούς γάμους, καί οὐκ ἤθελον ἐλθεῖν. 

  Καί ἀπέστειλε τούς δούλους αὐτοῦ: Οἱ ἄνθρωποι τῆς παραβολῆς πρίν ἀπό πολύ καιρό εἶχαν δεχθεῖ τήν πρόσκληση τοῦ βασιλιᾶ· τώρα οἱ δοῦλοι ἁπλῶς τούς εἰδοποιοῦν ὅτι ὅλα εἶναι ἕτοιμα. ῾Η ἀποστολή τῶν δούλων γιά τήν ὑπενθύμιση τῆς προσκλήσεως μαρτυρεῖ τήν ἐπισημότητα τοῦ συμποσίου. Στούς ἀνατολικούς λαούς ἀκόμη καί σήμερα ἐπικρατεῖ ἡ συνήθεια νά εἰδοποιοῦν τούς καλεσμένους λίγο πρίν ἀπό τό γάμο, ὅταν πρόκειται νά ἀρχίσει τό γλέντι.

  ῾Ο ἅγιος Χρυσόστομος τονίζει ὅτι οἱ ᾿Ισραηλίτες κλήθηκαν στήν ἀρχή μέ τούς προφῆτες καί ὕστερα μέ τόν ᾿Ιωάννη, ὁ ὁποῖος τούς ἔδειξε τόν Χριστό καί τούς καθοδηγοῦσε πρός αὐτόν λέγοντας· «᾿Εκεῖνον δεῖ αὐξάνειν, ἐμέ δέ ἐλαττοῦσθαι» (᾿Ιω 3,30). 

  Εἶναι ἀξιοπρόσεκτο ὅτι οἱ προσκεκλημένοι, ἀντίθετα πρός τήν προσδοκία τοῦ βασιλιᾶ, οὐκ ἤθελον ἐλθεῖν. Δέν ἀνταποκρίθηκαν, ὄχι ἐπειδή δέν μποροῦσαν ἀλλά ἐπειδή ἐνσυνείδητα ἀδιαφόρησαν γιά τή θεία πρόσκληση. ῾Ο Κύριος εἶπε στούς ᾿Ιουδαίους· «οὐ θέλετε ἐλθεῖν πρός με, ἵνα ζωήν ἔχητε» (᾿Ιω 5,40). ῾Η σωτηρία τήν ὁποία προσφέρει ὁ Χριστός στόν ἄνθρωπο ἔχει ἄμεση σχέση μέ τήν ἐλεύθερη βούληση τοῦ ἀνθρώπου. Μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά τή δεχτεῖ ἤ νά τήν ἀπορρίψει (βλ. Μθ 11,14· 16,24· 19,17, κτλ).

22,4. Πάλιν ἀπέστειλεν ἄλλους δούλους λέγων· εἴπατε τοῖς κεκλημένοις· ἰδού τό ἄριστόν μου ἡτοίμασα, οἱ ταῦροί μου καί τά σιτιστά τεθυμένα, καί πάντα ἕτοιμα· δεῦτε εἰς τούς γάμους.

  Οἱ ἄλλοι δοῦλοι τούς ὁποίους ἀπέστειλεν ὁ βασιλιάς πορεύθηκαν καί πάλι πρός τούς ᾿Ιουδαίους. Αὐτοί οἱ δοῦλοι, οἱ ὁποῖοι πῆραν ἀπό τόν ᾿Ιησοῦ τήν παραγγελία νά πορευθοῦν «πρός τά πρόβατα τά ἀπολωλότα οἴκου ᾿Ισραήλ» (Μθ 10,6) καί νά τούς προσκαλέσουν, εἶναι οἱ ἀπόστολοι.

  ῎Αριστον λέγεται τό μεσημβρινό φαγητό, τό γεῦμα. ᾿Εδῶ τό ἄριστον δηλώνει ὅλα τά δῶρα τῆς θείας χάριτος, τά ἱερά μυστήρια, τήν πνευματική τροφή πού παρέχει ἡ ᾿Εκκλησία στούς πιστούς. Φιλάνθρωπος ὁ Θεός δέν ἀδιαφορεῖ γι᾿ αὐτούς πού ἤδη ἀρνήθηκαν τήν πρόσκλησή του. ῞Οταν φθάνει ἡ ὥρα τοῦ ἀρίστου, καλεῖ μέ τούς κήρυκες τοῦ λόγου του τό λαό του. Οἱ ἐπανειλημμένες αὐτές προσκλήσεις δείχνουν τό ἔλεος καί τή μακροθυμία του.

  ῾Ο βασιλιάς δίνει ἐντολή στούς δούλους του· Πέστε στούς προσκαλεσμένους ὅτι ἔχω ἑτοιμάσει τό συμπόσιο, οἱ ταῦροί μου καί τά σιτιστά τεθυμένα. Σιτιστόν εἶναι αὐτό πού ἔχει τραφεῖ καλά, σημαίνει ὅ,τι καί τό σιτευτός (βλ. Λκ 15,23. 27). Τά καλοθρεμμένα, τά παχιά ζῶα ἔχουν σφαγεῖ, ἔχουν μαγειρευτεῖ καί εἶναι τά πάντα ἕτοιμα. Τό συμπόσιο εἶναι πλούσιο καί πολυτελές καί ἡ τιμή πού γίνεται στούς καλεσμένους πάρα πολύ μεγάλη. ῾Ωστόσο, οἱ καλεσμένοι δέν φιλοτιμήθηκαν νά ἔρθουν στήν εὐωχία καί στήν ἀπόλαυση αὐτοῦ τοῦ πλουσιοπάροχου γεύματος. ῞Οσο μεγαλύτερη μακροθυμία καί ἀνοχή ἔδειχνε ὁ βασιλιάς, τόσο πιό πολύ μεγάλωνε ἡ κακία καί ἡ σκληρότητά τους.

  Οἱ ταῦροι καί τά σιτιστά τά τεθυμένα εἶναι σύμβολα τοῦ ἀχράντου σώματος καί τοῦ τιμίου αἵματος τοῦ Υἱοῦ, δηλαδή τοῦ ζωοπάροχου μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας. ῾Ο Θεός στρώνει τό τραπέζι τῆς ἀγάπης του καί τό ἀποκορύφωμα τῆς προσφορᾶς του εἶναι ὁ μόσχος ὁ σιτευτός, ἡ θεία Κοινωνία, ὅπου ὁ Κύριος προσφέρεται ὁ ἴδιος «εἰς βρῶσιν τοῖς πιστοῖς». Στό Μυστικό δεῖπνο τῆς θείας λειτουργίας ὁ ᾿Ιησοῦς εἶναι «καί ὁ προσφέρων καί ὁ προσφερόμενος». ῾Ο Θεοτόκης λέει· «᾿Εμνημόνευσε δέ πρῶτον τῆς τραπέζης τῆς θείας Εὐχαριστίας, ἐπειδή δι᾿ αὐτῆς τελειοῦται ὁ πνευματικός γάμος, ἡ πνευματική δηλαδή ἕνωσις τοῦ νυμφίου καί τῆς νύμφης, ἤγουν τοῦ Χριστοῦ καί τῆς καθαρᾶς ψυχῆς· ἔπειτα προσέθηκε καί τό πάντα ἕτοιμα... ῎Ελθετε, πάντα εἰσίν ἕτοιμα, ἡ μετάνοια, τό βάπτισμα, τά θεῖα χαρίσματα, ἡ δόξα καί ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἡ αἰώνιος· πάντα εἰσίν ἕτοιμα εἰς τούς διά τῆς εἰς Χριστόν πίστεως προσερχομένους».

22,5. οἱ δέ ἀμελήσαντες ἀπῆλθον, ὁ μέν εἰς τόν ἴδιον ἀγρόν, ὁ δέ εἰς τήν ἐμπορίαν αὐτοῦ.

  ῾Η ἀπουσία τῶν καλεσμένων δέν ὀφείλεται στίς ἐπείγουσες ἐργασίες τους, ἀγροτικές, ἐμπορικές ἤ ὅποιες ἄλλες, ἀλλά στήν ἀδιαφορία τους. «᾿Αμελήσαντες, καταφρονήσαντες τῆς κλήσεως», ὑπογραμμίζει ὁ Ζιγαβηνός. Προτίμησαν τά φθαρτά καί γήινα ἀγαθά, τά πνευματικά καί ἐπουράνια. ῾Η ἀντίδραση τῶν ἀνθρώπων ἔκφράζει τήν ἄρνηση καί τήν ἀδιαφορία στή φροντίδα καί στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

  ῾Ο μέν εἰς τόν ἴδιον ἀγρόν, ὁ ἕνας πῆγε στά κτήματά του. ῾Ο δέ εἰς τήν ἐμπορίαν αὐτοῦ, δηλαδή στόν ἀγώνα γιά τό κέρδος καί τήν ἀπόκτηση πλούτου, πού ὁδηγεῖ στήν πλεονεξία. 

  ῾Η συμπεριφορά τῶν καλεσμένων εἶναι καί πάλι ἀπροσδόκητη καί ἀχαρακτήριστη. Θά περίμενε κανείς νά συγκινηθοῦν ἀπό τήν ἐπιμονή τοῦ βασιλιᾶ. ῞Ομως ἄλλοι ἀδιαφοροῦν καί στρέφονται στίς ἀγροτικές καί ἐμπορικές τους ἀσχολίες, καί ἄλλοι φέρονται μέ φανερή κακεντρέχεια, ὅπως βλέπουμε στόν ἑπόμενο στίχο. ῞Ολοι αὐτοί οἱ καλεσμένοι ἀμέλησαν καί δέν ἔκριναν ἄξια προσοχῆς τήν πρόσκληση. ῾Ο π. Αὐγουστῖνος, ἐπίσκοπος Φλωρίνης, τονίζει· «Δέν εἶναι αὐτά περίεργα καί πρωτοφανῆ; Πότε ἀκούστηκε νά καλεῖται ἕνας σέ τέτοια τιμητικά γεγονότα καί νά δείχνει τέτοια διαγωγή; ᾿Αλλ᾿ αὐτό πού δέν συμβαίνει σέ κοσμικούς γάμους, σέ τραπέζια καί δεῖπνα κοσμικά, συμβαίνει σέ ἄλλου εἴδους δεῖπνα, γιά τά ὁποῖα θέλει νά μιλήσει ἡ παραβολή. Στούς καλεσμένους τῆς παραβολῆς βλέπουμε τούς ἀδιάφορους ἀνθρώπους πού καί σήμερα δέν θέλουν νά ἀκούσουν τίποτε τό ἅγιο καί πνευματικό» (Σταγόνες ἀπό τό ὕδωρ τό ζῶν, σελ. 208-209).

  Τό κακό δέν βρίσκεται στό ἔργο τό ὁποῖο ὁ καθένας ἐπιτελεῖ ἀλλά στήν προσκόλληση καί τήν ἀπορρόφηση ἀπό τά πρόσκαιρα ἀγαθά, πού μαραίνει τό ζῆλο γιά τά πνευματικά καί αἰώνια. Στόν ἄνθρωπο πού παρασύρθηκε ἀπό τή μέθη τῆς ἁμαρτίας καί ἔκοψε τό δεσμό του μέ τόν Θεό, τά φθαρτά καί ἐφήμερα πράγματα λάμπουν σάν τίς γυαλιστερές χάντρες. ῾Ο δυστυχισμένος αὐτός ἄνθρωπος μοιάζει μέ τό ἀετόπουλο πού, μόλις εἶχε κάνει τά πρῶτα πετάγματα, τὄπιασαν καί τό ἁλυσόδεσαν. ῞Οταν μιά μέρα τοὔκοψαν τίς ἁλυσίδες, εἶχε πλέον ξεχάσει νά πετᾶ.

  ᾿Εδῶ ἐπαληθεύεται τό ἀνέκδοτο τοῦ φτωχοῦ ἐκείνου σιδηρουργοῦ, τόν ὁποῖο κάλεσαν νά γίνει βασιλιάς, καί αὐτός, ὅταν περνοῦσαν ἀπό κάποιο δάσος καί εἶδε δένδρα κατάλληλα γιά κάρβουνα πού χρησιμοποιοῦσε στό σιδηρουργεῖο, ἐπεθύμησε «λουμάκια (=κλαδιά) γιά κάρβουνα», ὄχι βασιλεία!

22,6. οἱ δέ λοιποί κρατήσαντες τούς δούλους αὐτοῦ ὕβρισαν καί ἀπέκτειναν. 

  ῾Η ἀχαριστία τῶν προσκεκλημένων φθάνει στό ἀποκορύφωμα. Δέν περιφρόνησαν μόνο τήν πρόσκληση τοῦ βασιλιᾶ, δέν ἀρνήθηκαν μόνο νά ἔρθουν στό συμπόσιο τοῦ γάμου, ἐπιπλέον ἔπιασαντούς δούλους, τούς ὕβρισαν καί τούς ἀπέκτειναν. Στήν παραβολή τῶν κακῶν γεωργῶν κακοποίησαν ἐκείνους πού ἦρθαν γιά νά τούς ζητήσουν τή σοδειά καί τούς καρπούς, ἐνῶ αὐτοί φέρονται βάναυσα στούς δούλους οἱ ὁποῖοι τούς καλοῦσαν σέ γιορτή καί χαρά. Αὐτό εἶναι τό πιό φοβερό καί μεγάλο δεῖγμα τῆς παραφροσύνης τους.

  Οἱ ᾿Ιουδαῖοι μοχθηροί καί κακοῦργοι, ὅπως οἱ δοῦλοι τῆς παραβολῆς, ὄχι μόνο δέν πίστευσαν στόν Χριστό, ἀλλά καί κράτησαν τούς δούλους του, δηλαδή τούς ἀποστόλους. ῎Αλλους τούς φόνευσαν, ὅπως τόν ᾿Ιάκωβο τόν ἀδελφό τοῦ ᾿Ιωάννη (βλ. Πρξ 12,2), τόν πρωτομάρτυρα Στέφανο (βλ. Πρξ 7,59)· καί ἄλλους, ὅπως τόν Πέτρο καί τόν ᾿Ιωάννη καί τούς λοιπούς ἀποστόλους, τούς ἔβρισαν, τούς ἔδειραν καί τούς καταδίωξαν μέ μανία (βλ. Πρξ 5,18). Γι᾿ αὐτό καί ὁ ἀπ. Παῦλος ἔλεγε γι᾿ αὐτούς· «Τῶν καί τόν Κύριον ἀποκτεινάντων καί τούς ἰδίους προφήτας, καί ἡμᾶς ἐκδιωξάντων» (Α´ Θε 2,15).

β) ῾Η τιμωρία τῶν ἐνόχων καί οἱ νέοι καλεσμένοι (22,7-10)

22,7. ᾿Ακούσας δέ ὁ βασιλεύς ἐκεῖνος ὠργίσθη, καί πέμψας τά στρατεύματα αὐτοῦ ἀπώλεσε τούς φονεῖς ἐκείνους καί τήν πόλιν αὐτῶν ἐνέπρησε. 

  ῞Οταν ἄκουσε τό γεγονός αὐτό, ὁ βασιλεύς ἐκεῖνος ὠργίσθη. ῾Ο βασιλιάς θύμωσε ὄχι μόνο διότι δέν θέλησαν νά ἔρθουν στό συμπόσιό του, ἀλλά διότι φόνευσαν τούς δούλους του. Γι᾿ αὐτό, ἔστειλε τά στρατεύματα αὐτοῦ καί ἐξολόθρευσε τούς φονεῖς ἐκείνους καί ἔκαψε τήν πόλιν αὐτῶν. Σύμφωνα μέ τόν ἅγιο Χρυσόστομο ὁ στίχος ἀναφέρεται σαφῶς στήν καταστροφή τῆς ᾿Ιερουσαλήμ ἀπό τούς ρωμαίους αὐτοκράτορες, τόν Βεσπασιανό καί τόν Τίτο. Οἱ εἰδωλολάτρες Ρωμαῖοι γίνονται ὄργανα τοῦ Θεοῦ γιά τήν τιμωρία τῆς παρανομίας καί τῆς κακίας τῶν ἀσεβῶν. ᾿Αποκαλεῖ τά στρατεύματα αὐτοῦ, διότι «πάντες τοῦ Θεοῦ εἰσι κατά τόν λόγον τῆς δημιουργίας», σχολιάζει ὁ Ζιγαβηνός. ῾Η φράση τήν πόλιν αὐτῶν ἐνέπρησε λέγεται  γιά τήν ᾿Ιερουσαλήμ. Τήν ἀποκαλεῖ μάλιστα τήν πόλιν αὐτῶν καί ὄχι τήν πόλιν αὐτοῦ, διότι ἡ ᾿Ιερουσαλήμ ἔπαυσε πλέον νά εἶναι ἡ ἐκλεκτή πόλη τοῦ Θεοῦ.

  ῾Ο ἅγιος Χρυσόστομος προσθέτει· «῾Η ἅλωση τῆς ᾿Ιερουσαλήμ δέν ἔγινε ἀμέσως μετά τή σταύρωση τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά μετά ἀπό σαράντα χρόνια, γιά νά φανεῖ ἡ μακροθυμία του. ῾Η καταστροφή ἔγινε ἀφοῦ φόνευσαν τόν Στέφανο καί τόν ᾿Ιάκωβο καί ἀφοῦ κακοποίησαν τούς ἀποστόλους. Εἶδες πραγματοποίηση προφητειῶν καί ταχύτητα πραγματοποιήσεώς τους; Αὐτά συνέβησαν ἐνῶ ἀκόμα ζοῦσε ὁ ᾿Ιωάννης ὁ εὐαγγελιστής καί πολλοί ἄλλοι ἀπό αὐτούς πού συναναστράφηκαν τόν Χριστό, καί ἦταν μάρτυρες τῶν ὅσων συνέβησαν αὐτοί οἱ ἴδιοι πού τά εἶχαν ἀκούσει ἀπό τό στόμα του».

22,8. Τότε λέγει τοῖς δούλοις αὐτοῦ· ὁ μέν γάμος ἕτοιμός ἐστιν, οἱ δέ κεκλημένοι οὐκ ἦσαν ἄξιοι.

  Οἱ δέ κεκλημένοι οὐκ ἦσαν ἄξιοι: Οἱ ᾿Ιουδαῖοι δέν ἦταν  ἄξιοι τοῦ γάμου, τῆς χαρᾶς πού χαρίζει ἡ κοινωνία μέ τόν Θεό. ῾Ο Θεοτόκης ἐξηγεῖ· «Γεγόνασιν ἀνάξιοι τοῦ πνευματικοῦ γάμου, ἤγουν τῆς τῶν οὐρανῶν βασιλείας, διά τήν εἰδωλολατρίαν, διά τήν προφητοκτονίαν, διά τήν Χριστοκτονίαν καί διά τήν εἰς τό εὐαγγελικόν κήρυγμα ἀποστροφήν αὐτῶν καί ἐπιβουλήν καί δυσμένειαν». Κανείς δέν θεωρεῖται ἀνάξιος πρίν τοῦ γίνει ἡ πρόσκληση. Καθιστᾶ τόν ἑαυτό του ἀνάξιο ὅποιος, ἐνῶ πῆρε τήν πρόσκληση, ἀρνεῖται νά συμμετάσχει στό βασιλικό συμπόσιο.

22,9. πορεύεσθε οὖν ἐπί τάς διεξόδους τῶν ὁδῶν, καί ὅσους ἐάν εὕρητε καλέσατε εἰς τούς γάμους.

  Μετά ἀπό τήν ἄρνηση τῶν καλεσμένων νά λάβουν μέρος στό γαμήλιο γεῦμα, ὁ βασιλιάς δέν ματαιώνει τό συμπόσιο πού ἑτοίμασε, ἀλλά καλεῖ ἄλλους νά τό ἀπολαύσουν. 

  Στέλνει τούς δούλους του ἐπί τάς διεξόδους τῶν ὁδῶν. ῾Οδός εἶναι ὁλόκληρος ὁ δρόμος καί οἱ διέξοδοι εἶναι τμήματα τῆς ὁδοῦ, οἱ διακλαδώσεις, τά σταυροδρόμια, ὅπου καταλήγουν οἱ ἀγροτικοί δρόμοι. Δηλαδή στέλνει τούς δούλους του στίς ἀκρινές συνοικίες, στά ἀπόκεντρα μέρη τῆς πόλεως, γιά νά καλέσουν ὅσους βροῦν. 

  ῾Ο ᾿Ιησοῦς ἀναφέρεται ἐδῶ στήν πρόσκληση τῶν ἐθνικῶν στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Τήν τιμωρία τοῦ ᾿Ιουδαϊκοῦ ἔθνους (βλ. στ. 7), τήν ἀκολουθεῖ ἡ σύσταση τῆς ᾿Εκκλησίας. ῾Ο ἀείμνηστος Καλλίνικος ἑρμηνεύει· «᾿Επί τάς διεξόδους τῶν ὁδῶν, ὅπου μακράν τῆς εὐρείας, εὐθείας καί φωτεινῆς λεωφόρου τῆς θείας ᾿Αποκαλύψεως καί ἀνά τάς σκολιάς ἀτραπούς καί τάς ἀποκρήμνους ἀκρωρείας τῶν ἀνθρωπίνων πλανῶν καί συστημάτων ἐκυλινδοῦντο καί κυλινδοῦνται τά ἔθνη».

  ῾Ο Χριστός καλεῖ καί τούς ἐθνικούς, διότι θυσιάστηκε «οὐχ ὑπέρ τοῦ ἔθνους (τοῦ ἰουδαϊκοῦ) μόνον, ἀλλ᾿ ἵνα τά τέκνα τοῦ Θεοῦ τά διεσκορπισμένα συναγάγῃ εἰς ἕν» (᾿Ιω 11,52). ῾Ο ἴδιος εἶπε ὅτι ἐκτός ἀπό τούς ᾿Ιουδαίους «καί ἄλλα πρόβατα ἔχει, ἅ οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς αὐλῆς ταύτης κἀκεῖνα με δεῖ ἀγαγεῖν» (᾿Ιω 10,16). 

  ῞Οσους ἐάν εὕρητε καλέσατε εἰς τούς γάμους: ῾Ο βασιλιάς, πού εἶναι ὁ Θεός, κάλεσε στή βασιλεία του, δηλαδή στήν ᾿Εκκλησία, πρῶτα τούς οἰκείους του, δηλαδή τούς ᾿Ισραηλίτες, πού τόν γνώριζαν ὡς Θεό τους ἀπό τήν ἐποχή τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Αὐτοί ὅμως φάνηκαν ἀνάξιοι τῆς θείας κλήσεως, διότι περιφρόνησαν μέ προσβλητική ἀδιαφορία τήν πρόσκλησή του. Τότε ὁ Θεός δέχτηκε στό γαμήλιο συμπόσιο τούς εἰδωλολάτρες, τούς πλανεμένους, τούς ἁμαρτωλούς. Καί οἱ ἀπόστολοι μετά τήν Πεντηκοστή ἄρχισαν τό κήρυγμα πρῶτα ἀπό τούς ᾿Ιουδαίους. ᾿Αντιμετώπισαν ὅμως τήν ἐχθρότητά τους καί στράφηκαν πρός τούς ἐθνικούς. ῾Ο ἀπ. Παῦλος λέγει· «῾Υμῖν ἦν ἀναγκαῖον πρῶτον λαληθῆναι τόν λόγον τοῦ Θεοῦ· ἐπειδή δέ ἀπωθεῖσθε αὐτόν καί οὐκ ἀξίους κρίνετε ἑαυτούς τῆς αἰωνίου ζωῆς, ἰδού στρεφόμεθα εἰς τά ἔθνη» (Πρξ 13,46).

22,10. Καί ἐξελθόντες οἱ δοῦλοι ἐκεῖνοι εἰς τάς ὁδούς συνήγαγον πάντας ὅσους εὗρον, πονηρούς τε καί ἀγαθούς. Καί ἐπλήσθη ὁ γάμος ἀνακειμένων.

  Οἱ δοῦλοι βγῆκαν εἰς τάς ὁδούς, μάζεψαν ὅλους ὅσους βρῆκαν πονηρούς τε καί ἀγαθούς. Οἱ νέοι συνδαιτυμόνες δέν εἶναι ὅλοι ἀγαθοί, ἀλλά ὑπάρχουν καί πονηροί, ὅπως λέγεται στήν παραβολή τῆς σαγήνης (βλ. Μθ 13,47-50).  Πονηρούς ὀνομάζει τούς ἐθνικούς, οἱ ὁποῖοι δέν ἦταν μόνο ἄπιστοι ἀλλά καί διεφθαρμένοι, ἡ ζωή τους εἶχε κάθε εἴδους κακία καί φαυλότητα. ᾿Αγαθοί ὀνομάζονται ὅσοι ἀπό τούς ᾿Ιουδαίους ἦταν καλοπροαίρετοι, ἀλλά καί ὅσοι ἐθνικοί ζοῦσαν μέ σωφροσύνη καί ἀρετή, ὅπως ὁ ἑκατόνταρχος Κορνήλιος, ὁ ὁποῖος ἄν καί ἦταν ἐθνικός, ὅμως σεβόταν τόν Θεό, προσευχόταν, νήστευε καί ἔκανε ἐλεημοσύνες (βλ. Πρξ 10,1. 30). ῾Ο Χριστός παρουσιάζει τήν κατάσταση τῆς ᾿Εκκλησίας του, στήν ὁποία τό σιτάρι συνυπάρχει μέ τά ζιζάνια (βλ. Μθ 13,24-25). Μεταξύ τῶν πιστῶν πάντοτε θά ὑπάρχουν καί ὑποκριτές καί ἁμαρτωλοί (βλ. Μθ 7,15). ῾Η ᾿Εκκλησία εἶναι ἕνα πνευματικό ἰατρεῖο, ἡ κιβωτός πού δέχεται ὅλους τούς ἀνθρώπους. ᾿Απ᾿ αὐτούς ἐξαρτᾶται ἄν θά φροντίσουν νά θεραπευτοῦν καί νά εὐπρεπιστοῦν. 

  Καί ἐπλήσθη ὁ γάμος ἀνακειμένων: ῞Ενα μεγάλο πλῆθος ἀνθρώπων ἀνταποκρίθηκε αὐτή τή φορά στήν πρόσκληση τοῦ βασιλιᾶ. Γέμισε ἡ μεγάλη αἴθουσα τοῦ γαμήλιου συμποσίου ἀπό τό πλῆθος τῶν συνδαιτυμόνων πού ἦταν ἕτοιμοι νά ἀπολαύσουν τά ἀγαθά τοῦ γεύματος. Οἱ ἀρχαῖοι ἔτρωγαν μισοξαπλωμένοι, ἀκουμπισμένοι στόν ἀριστερό ἀγκώνα καί ἔχοντας τό δεξί χέρι ἐλεύθερο γιά νά τρῶνε. ᾿Ανακείμενοι εἶναι αὐτοί πού κάθονται μέ αὐτόν τόν τρόπο στό τραπέζι τοῦ συμποσίου, οἱ ὁμοτράπεζοι.

γ) ῾Ο συνδαιτυμόνας πού δέν φοροῦσε ἔνδυμα γάμου τιμωρεῖται (22,11-14)

  Τό νόημα τῆς παραβολῆς δέν περιορίζεται στήν ἀποδοχή ἤ τήν ἀπόρριψη τῆς προσκλήσεως τοῦ Θεοῦ. Προχωρεῖ καί σέ μιά ἄλλη ἐξίσου σπουδαία προϋπόθεση γιά τήν εἴσοδο στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι τό ἔνδυμα τοῦ γάμου. Μπορεῖ νά δεχθεῖ κανείς τήν πρόσκληση, ἀλλά νά μήν ἔχει τό κατάλληλο ἔνδυμα, γιά νά παραμείνει στή χαρά τοῦ γάμου. ῾Η εἰκόνα εἶναι παρμένη ἀπό τίς συνήθειες τῆς ἐποχῆς, πού προέβλεπαν καθαρή ἐνδυμασία γιά τή συμμετοχή στό ἐπίσημο καί γιορταστικό γαμήλιο γεῦμα.

22,11. Εἰσελθών δέ ὁ βασιλεύς θεάσασθαι τούς ἀνακειμένους εἶδεν ἐκεῖ ἄνθρωπον οὐκ ἐνδεδυμένον ἔνδυμα γάμου.

  Εἰσελθών δέ ὁ βασιλεύς: Μέ τήν ἄφιξη τοῦ βασιλιᾶ ἡ σκηνή ἀλλάζει. ῾Η ἀνάμιξη πονηρῶν καί ἀγαθῶν, πού ἦταν προηγουμένως ἀνεκτή, τώρα ξεκαθαρίζεται. ῞Οποιος δέν εἶναι ἄξιος νά λάβει μέρος στό γεῦμα θά ἐκβληθεῖ ἔξω. ῾Η εἴσοδος τοῦ βασιλιᾶ εἶναι ἡ ἡμέρα τῆς κρίσεως, τότε «ἑκάστου τό ἔργον φανερόν γενήσεται» (Α´ Κο 3,13).

  ῎Ενδυμα γάμου: Κατά τίς ἀσιατικές συνήθειες ὅταν ὁ βασιλιάς προσκαλοῦσε τούς ὑπηκόους του σέ συμπόσιο, συγχρόνως τούς προμήθευε καί τήν ἀνάλογη στολή, τήν ὁποία φοροῦσαν καί ἔπειτα καταλάμβαναν τή θέση τους. ῾Ο ἄνθρωπος τῆς παραβολῆς περιφρόνησε τό γαμήλιο ἔνδυμα καί μπῆκε στό συμπόσιο ντυμένος ἀνάρμοστα. ᾿Εκδήλωσε ἔτσι τή διάθεση νά προσβάλει τόν ἄρχοντα πού τελοῦσε τούς γάμους τοῦ υἱοῦ του. Δέν ἔμεινε ὅμως ἀπαρατήρητος, δέν μπόρεσε νά κρυφτεῖ ἀπό τό βλέμμα τοῦ βασιλιᾶ.  

  Τό ἔνδυμα γάμου πού χαρίζει σέ κάθε πιστό ὁ Κύριος εἶναι ἡ καθαρή στολή πού προσφέρει τό ἅγιο βάπτισμα. ῎Εργο τοῦ πιστοῦ εἶναι νά τηρήσει μέ τόν ἀγώνα καί τή μετάνοιά του ἄσπιλο τό χιτώνα τοῦ βαπτίσματος, μέ τόν ὁποῖο ἐνδύθηκε τόν Χριστό. Μέ αὐτό τό ἔνδυμα γίνεται ὁ πιστός ἄξιος τῆς ἐπουρανίου βασιλείας.  Οἱ πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας λένε ὅτι ἔνδυμα γάμου εἶναι τά ἀγαθά ἔργα πού συνοδεύουν τή νέα ζωή τοῦ πιστοῦ μέσα στήν ᾿Εκκλησία. Εἶναι οἱ καρποί πού προσφέρει ὁ χριστιανός ὡς ἀπάντηση στή θεία κλήση καί στή χάρη τοῦ Θεοῦ. «᾿Ενδύσασθε οὖν, ὡς ἐκλεκτοί Θεοῦ ἅγιοι καί ἠγαπημένοι σπλάγχνα οἰκτιρμῶν, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν» (Κλ 3,12), διδάσκει ὁ ἀπ. Παῦλος. 

  ῾Ο ἀνάξιος πού μπῆκε στό γάμο χωρίς νά εὐπρεπιστεῖ ἀποκαλύπτει αὐτόν πού μπαίνει στήν ᾿Εκκλησία μαζί μέ τήν ἀκαθαρσία τῆς προηγούμενης ἁμαρτωλῆς ζωῆς του. ῾Υπῆρξαν ἄνθρωποι πού θέλησαν νά εἶναι χριστιανοί χωρίς νά ζοῦν χριστιανικά. Αὐτοί ἀργότερα ἀποκόπηκαν ἀπό τήν ᾿Εκκλησία, ὅπως εἶπε ὁ εὐαγγελιστής ᾿Ιωάννης · «᾿Εξ ἡμῶν ἐξῆλθον, ἀλλ οὐκ ἦσαν ἐξ ἡμῶν· εἰ γάρ ἦσαν ἐξ ἡμῶν, μεμενήκεισαν ἄν μεθ᾿ ἡμῶν» (Α´ ᾿Ιω 2,19). ῾Ο ἀείμνηστος Σεραφείμ Παπακώστας γράφει· «᾿Επειδή βρῆκαν τήν πόρτα ἀνοιχτή τοῦ βαπτίσματος καί εἰσῆλθαν νήπια στήν ᾿Εκκλησία, ἐνόμισαν ὅτι καί ἔπειτα σέ κάθε μυστήριο ἡ εἴσοδος εἶναι στή διάθεσή τους, ἔστω καί ἄν ἦσαν ὁλοτελῶς ἀνάξιοι». ῎Αν ἡ στολή τῆς ψυχῆς μας δέν εἶναι κατάλληλη, νά ἔχουμε τουλάχιστον συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητός μας καί νά ἐπαναλαμβάνουμε μέ δέος τήν ἱκεσία πού λέγεται πρίν ἀπό τή θεία Κοινωνία· «῾Ο χιτών μέ ἐλέγχει, ὅτι οὐκ ἔστι τοῦ γάμου. Καθάρισον, Κύριε, τόν ρύπον τῆς ψυχῆς μου καί σῶσόν με ὡς Φιλάνθρωπος», καθώς καί τό κατανυκτικό τροπάριο τῆς Μ. ῾Εβδομάδος· «Τόν νυμφῶνά σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον καί ἔνδυμα οὐκ ἔχω, ἵνα εἰσέλθω ἐν αὐτῷ· λάμπρυνόν μου τήν στολήν τῆς ψυχῆς, Φωτοδότα καί σῶσόν με». ῾Ο Θεός προσφέρει τή θεία του χάρη μέ τό λουτρό τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως μέ τό ὁποῖο μπορεῖ νά ἐπαναφέρει τό ἔνδυμα τῆς ψυχῆς μας στήν πρώτη του καθαρότητα καί λαμπρότητα.

22,12. καί λέγει αὐτῷ· ἑταῖρε, πῶς εἰσῆλθες ὧδε μή ἔχων ἔνδυμα γάμου; ὁ δέ ἐφιμώθη. 

  ῾Ο βασιλιάς ἀπορεῖ μέ τήν ἀναίδεια αὐτοῦ πού δέν ἦταν εὐπρεπῶς ἐνδεδυμένος γιά  τή συγκεκριμένη περίπτωση, καί ρωτᾶ πῶς τόλμησε νά εἰσέλθει στό γαμήλιο συμπόσιο.

  ῾Εταῖρε, πῶς εἰσῆλθες ὧδε μή ἔχων ἔνδυμα γάμου; Φίλε, μέ ποιό δικαίωμα μπῆκες ἐδῶ χωρίς τό κατάλληλο ροῦχο; «῾Εταῖρον αὐτόν εἶπεν ὡς τέως χριστιανόν, εἰ καί ἀναξίως τῆς προσηγορίας ταύτης ἐπολιτεύσατο», σημειώνει ὁ Ζιγαβηνός. Μέ τήν προσφώνηση ἑταῖρε ἤλεγξε ὁ Κύριος τόν ᾿Ιούδα· «ἑταῖρε, ἐφ᾿ ᾧ πάρει;» (Μθ 26,50) καί αὐτόν πού ἀγανάκτησε γιά τήν ἴση διανομή τοῦ δηναρίου· «ἑταῖρε, οὐκ ἀδικῶ σε» (Μθ 20,13).

  ῾Ο δέ ἐφιμώθη: Αὐτός ἀποστομώθηκε, ἔχασε τή μιλιά του. Μέ τό νά μήν ἔχει νά πεῖ τίποτε, κατέκρινε τόν ἑαυτό του. ῎Εμεινε ἀναπολόγητος καί ἄφωνος.

22,13. Τότε εἶπεν ὁ βασιλεύς τοῖς διακόνοις· δήσαντες αὐτοῦ πόδας καί χεῖρας ἄρατε αὐτόν καί ἐκβάλετε εἰς τό σκότος τό ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμός καί ὁ βρυγμός τῶν ὀδόντων.

  Τότε εἶπεν ὁ βασιλεύς τοῖς διακόνοις: ῾Ο βασιλιάς ἔδωσε ἐντολή στούς ὑπηρέτες πού διακονοῦσαν στό τραπέζι. ῾Ο ἅγιος Χρυσόστομος ἐξηγεῖ· «Οὗτοι οὖν οἱ τιμωρητικοί ἄγγελοι εἰσίν οἱ διάκονοι, οἱ ὑπό τοῦ βασιλέως τῶν βασιλευόντων Θεοῦ προσταζόμενοι». Κατά τήν ἔσχατη ἡμέρα οἱ ἄγγελοι ἐπιτελοῦν αὐτά τά ἔργα (βλ Μθ 13,39. 41. 49· 24,31)· ἀπελαύνουν τούς ἀναξίους ἀπό τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί τούς παραλαμβάνουν οἱ δαίμονες.
  Δήσαντες αὐτοῦ πόδας καί χεῖρας: ῾Ο βασιλιάς πρόσταξε νά τόν δέσουν χειροπόδαρα. ῾Ο Σολομών ἔλεγε· «Σειραῖς δέ τῶν ἑαυτοῦ ἁμαρτιῶν ἕκαστος σφίγγεται» (Πρμ 5,22). ᾿Ενῶ ἐδῶ στή γῆ οἱ ἁμαρτωλοί κατόρθωσαν νά διαφύγουν τήν τιμωρία καί τή δέσμευση, ἐκεῖ παραμένουν αἰώνια δέσμιοι.

  ᾿Εκβάλετε εἰς τό σκότος τό ἐξώτερον· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμός καί ὁ βρυγμός τῶν ὀδόντων: ῾Ο ἅγιος Χρυσόστομος ἐξηγεῖ· «Μή νομίσεις ὅμως ἀκούγοντας σκότος ὅτι αὐτός τιμωρεῖται μέ αὐτόν τόν τρόπο, ὁδηγούμενος δηλαδή ἁπλῶς καί μόνο σέ σκοτεινό μέρος, ἀλλ᾿ ὁδηγεῖται ἐκεῖ ὅπου εἶναι τό κλάμα καί ὁ τριγμός τῶν δοντιῶν. Αὐτό τό λέγει γιά νά δείξει τά ἀνυπόφορα βάσανα». ῞Οπως ὑπάρχει ἡ ἀγάπη καί ἡ ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, ἔτσι ὑπάρχει καί ἡ ὀργή του πού ἐκδηλώνεται στήν τιμωρία αὐτῶν πού περιφρόνησαν τήν ἀγάπη του. ῾Ο προφήτης ᾿Ησαΐας βεβαιώνει· «᾿Ιδού ἰσχυρόν καί σκληρόν ὁ θυμός Κυρίου» (28,2) (βλ. Μάθ. 12ο καί 16ο).

22,14. Πολλοί γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δέ ἐκλεκτοί.

  ῾Ο στίχος πού κλείνει τήν παραβολή ἀπευθύνεται τόσο στόν παλαιό ὅσο καί στό νέο ᾿Ισραήλ. ῾Ο Θεός καλεῖ ὅλους τούς ἀνθρώπους, ὅμως δέν ἀποδέχονται ὅλοι τήν πρόσκλησή του. ῾Ο Κύριος κάνοντας αὐτή τή σκληρή διαπίστωση μᾶς  προτρέπει σέ ἐγρήγορση καί νήψη, ὥστε νά μήν ἔχουμε τήν τύχη αὐτοῦ πού στερήθηκε τό ἔνδυμα τοῦ γάμου, ἀλλά ν᾿ ἀγωνιστοῦμε γιά νά παραμείνουμε μεταξύ τῶν συνδαιτυμόνων τοῦ θείου συμποσίου. ῾Ο κάθε πιστός νά φροντίσει ὥστε ἀπό «κλητός ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ» (Ρω 1,6) νά γίνει ἐκλεκτός, νά ὁδηγηθεῖ στό «ἀξίως περιπατῆσαι τῆς κλήσεως ἧς ἐκλήθη» (᾿Εφ 4,1). Μεγάλη ἡ τιμή πού μᾶς ἔκαμε ὁ Θεός νά μᾶς καλέσει στούς γάμους τοῦ Υἱοῦ του, στή μακαριότητα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, στά ἀνέκφραστα ἀγαθά τοῦ Παραδείσου. ῎Ας μείνουμε πιστοί μέχρι τέλους γιά νά «εἰσέλθωμεν σύν αὐτῷ εἰς τούς γάμους», ὅπως λέγει καί τό τροπάριο τῆς Μ. ῾Εβδομάδος. 

  ῾Ο ἀείμνηστος π. Κ. Καλλίνικος γιά νά μᾶς δείξει ὅτι πολλοί καλοῦνται νά εἰσέλθουν στή βασιλεία, ἀλλά λίγοι γίνονται ὁριστικά δεκτοί σ᾿ αὐτήν, ἀναφέρεται στήν ἱστορία τοῦ ᾿Ισραήλ καί λέει· «᾿Εξέρχονται ἐκ τῆς ψυχωλετείρας Αἰγύπτου χιλιάδες μετά τοῦ Μωϋσέως, ἀλλ᾿ ἐλάχιστοι εἰσέρχονται εἰς τήν γῆν Χαναάν. ᾿Αθροίζονται περί τόν Γεδεών 32 χιλιάδες ὁπλιτῶν, ἀλλ ἐξ αὐτῶν, μετά διπλοῦν κοσκίνισμα, μόνον 300 ἀπομένουν, οἵτινες καί νικηταί ἀποδεικνύονται...Οὕτω τό ἁλώνιον διαρκῶς λικμίζεται, τά σαπρά ὀψάρια χωρίζονται ἀπό τά καλά καί δι᾿ αὐστηρᾶς διαλογῆς μόνον οἱ ἄριστοι ἐκ τῶν κληθέντων προβιβάζονται εἰς τούς ἐκλεκτούς Κυρίου. Γλυκεῖα ὑπέρ μέλι ἡ ἀγάπη τοῦ ᾿Αρνίου, ἀλλά φοβερόν ὡς φλογίνη ρομφαία τό πτυάριον τῆς δικαιοκρισίας Του».

(Του μακαριστού Στέργιου Σάκκου καθηγητού της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης)