Πρωτοπρ. Άγγελος Αγγελακόπουλος, Ἡ ἔξοδος τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση ἀπό τό οἰκουμενιστικό περιβάλλον τοῦ Φαναρίου

Ἐν Πειραιεῖ 31-7-2015

Η ΕΞΟΔΟΣ ΤΟΥ π. ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ

Ἀπάντηση σέ σχόλιο τοῦ Μεγάλου Πρωτοπρεσβυτέρου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου π. Γεωργίου Τσέτση

πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος , ἐφημ. Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Νέας Καλλιπόλεως Πειραιῶς

Ὁ γνωστός οἰκουμενιστής Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου π. Γεώργιος Τσέτσης στίς 27-7-2015 δημοσίευσε στό ἱστολόγιο «Ἰδιωτική Ὁδός» τοῦ ὁμόφρονός του οἰκουμενιστοῦ «θεολόγου» κ. Παναγιώτου Ἀνδριοπούλου, ὁ ὁποῖος εἶναι καί ὁ ὑπεύθυνος τοῦ ἱστολογίου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου «Φῶς Φαναρίου», σχόλιο ἐναντίον τοῦ ὁμολογητοῦ κληρικοῦ καί πολεμίου τοῦ Οἰκουμενισμού αἰδεσιμολογιωτάτου πρωτοπρεσβυτέρου π. Ἀναστασίου Γκοτσοπούλου, σχετικά μέ τόν ρόλο καί τήν δράση τοῦ μεγάλου οἰκουμενιστοῦ καί μασόνου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου[1]. 

Μεταξύ τῶν ἄλλων γράφει ὁ π. Γεώργιος Τσέτσης : «Ἄσχετα μέ τό τί φρονεῖ ὁ π. Γκοτσόπουλος καί οἱ ὁμόφρονές του, ὄντως Μέγας ὑπῆρξεν ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας, ἡ δέ προσωπικότης του «ἐγράφη χρυσοῖς γράμμασιν εἰς τάς σελίδας τῆς ὀρθοδόξου ἱστορίας». Τά ρήματα αὐτά δέν εἶναι δικά μου! Οὔτε τοῦ γερο-Πανώτη!! Ἀνήκουν στόν μέντορα τοῦ π. Ἀναστασίου, πατέρα Θεόδωρο Ζήση καί περιλαμβάνονται σέ ἕνα ἄρθρο του, μέ τό ὁποῖο κατακεραύνωνε τόν Ἀρχιμανδρίτη τότε, νῦν δέ Ὅσιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς, ἐπειδή χαρακτήριζε τόν Πατριάρχη ὡς «Φλωρεντιανό»!

 Κατ'ἀρχήν θά πρέπει νά ποῦμε ὅτι ὄντως στόν τόμο 9 τοῦ Β΄ τεύχους τοῦ περιοδικοῦ «Κληρονομία» τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἱδρύματος Πατερικῶν Μελετῶν, Θεσσαλονίκη, Ἰούλιος 1977, ὑπάρχει ἕνα ἄρθρο τοῦ ὑφηγητοῦ τότε τοῦ πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Θεοδώρου Ζήση, τό ὁποῖο ἐπιγράφεται «Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί ὁ ἀρχιμανδρίτης Ἰουστῖνος Πόποβιτς. Ἐπιβαλλομένη ἀπάντησις».

Εἶναι πράγματι ἐκληκτικό καί ταυτόχρονα περίεργο τό γεγονός ὅτι ὁ π. Γεώργιος ψάχνει νά βρεῖ τί  εἶχε πεῖ καί τί εἶχε γράψει ὁ π. Θεόδωρος πρίν ἀπό 38 χρόνια, ὅταν ἦταν νεαρός ὑφηγητής! Αὐτό ἀποδεικνύει τήν δύναμη, πού ἔχει στά ἐπιχειρήματά του!

Στό ἐν λόγω ἄρθρο ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης ἀπαντᾶ στίς κατηγορίες τοῦ π. Ἰουστίνου Πόποβιτς γιά τόν ρόλο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στήν προπαρασκευή τῆς Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδοξίας, τίς ὁποῖες διετύπωσε σέ σχετικό ὑπόμνημά του πρός τήν Ἱεραρχία τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας. Ὁ π. Θεόδωρος ἀνασκευάζει τίς αἰτιάσεις τοῦ π. Ἰουστίνου, κάνοντας μιά σύντομη ἀναδρομή στήν ἱστορία καί τήν προσφορά τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου κατά τήν Τουρκοκρατία. Καταφέρεται ἐναντίον τοῦ Ἑλληνικοῦ αὐτοκεφάλου. Ἀναφέρεται στήν ἔκπτωση τῆς θεολογίας στόν ἑλλαδικό χῶρο καί τονίζει ὅτι τήν Ὀρθοδοξία προστάτευσε τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί στόν χῶρο τῶν χειμαζομένων πρεσβυγενῶν πατριαρχείων τῆς Ἀνατολῆς, ὅπου οἱ ξένες προπαγάνδες ἀσκοῦσαν ἐντόνως τόν προσυλητισμό. Ὁ π. Θεόδωρος κρίνει ὡς ἀβάσιμες τίς κατηγορίες τοῦ π. Ἰουστίνου Πόποβιτς γιά τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί ἀποδίδει τήν ἄδικη κριτική τοῦ π. Ἰουστίνου σέ παρερμηνεία τῆς στάσεως τοῦ Πατριαρχείου ἔναντι τοῦ Μοναχισμοῦ καί σέ ἐλλιπή καί ἐσφαλμένη πληροφόρηση τοῦ    π. Ἰουστίνου. Ὁ π. Θεόδωρος ἐμφανίζεται μέσα ἀπό τίς σελίδες τοῦ ἄρθρου πρόμαχος τῆς ἐκκλησιαστικῆς γραμμῆς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας εἶναι, κατά τόν π. Θεόδωρο Ζήση, μία προσωπικότης, πού ἐγράφη «χρυσοῖς γράμμασιν εἰς τάς σελίδας τῆς Ὀρθοδόξου ἱστορίας». Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί ἡ πατριαρχία Δημητρίου «πορεύεται ἐπί τῆς ὁδοῦ αὐτῆς τῆς ἀπαραχαράκτου τηρήσεως τῆς Ὀρθοδοξίας». Καί γιά νά κάνει σαφέστερο αὐτό ὁ π. Θεόδωρος, παραπέμπει σέ ὁμιλία τοῦ Φιλαδελφείας Βαρθολομαίου, νῦν Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, κατά τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας τό 1976, σέ συνέντευξη τοῦ Τρανουπόλεως Δαμασκηνοῦ, μετέπειτα Ἑλβετίας καί κατόπιν Ἀδριανουπόλεως, σέ ἰταλικό περιοδικό, καί τέλος σέ κήρυγμα τοῦ μακαριστοῦ Χαλκηδόνος Μελίτωνος, ὁ ὁποῖος προέβη σέ διάκριση μεταξύ ἀνατολικῆς καί δυτικῆς εὐσεβείας. Αὐτοί τότε ἐμφανίζονταν ὡς παραδοσιακοί Ὀρθόδοξοι, γιά νά καταλήξουν στή συνέχεια ἐνθουσιώδεις οἰκουμενιστές. Πρέπει νά ἀσχοληθεῖ καί μ’αὐτές τίς ἀλλαγές ὁ Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος, γιά νά φανοῦν δύο πράγματα : ἐν πρῶτοις ὅτι ἡ ἀλλαγή τοῦ π. Θεοδώρου ἦταν πρός τήν Ὀρθοδοξία, ἐνῶ τῶν πατριαρχικῶν καί τοῦ ἰδίου πρός τήν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί δεύτερον ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός δέν ὠφέλησε καθόλου, διότι, ἀντί νά στρέψει τούς ἑτεροδόξους πρός τήν Ὀρθοδοξία, ἔστρεψε τούς Ὀρθοδόξους πρός τήν αἵρεση.

Στό ἐν λόγω ἄρθρο του ὁ π. Θεόδωρος χαρακτηρίζει τήν Μόσχα ὡς νεοπαπιστική, διότι αὐτοβούλως, χωρίς πανορθόδοξη ἀπόφαση, εἶχε ἐπιτρέψει τήν διακοινωνία μέ τούς Παπικούς, τήν μετάδοση δηλ. τῆς Θείας Κοινωνίας. Γράφει ἐπί λέξει : «Καί σήμερον, ὅμως, ἡ Μόσχα εἶναι τό μοναδικόν παράδειγμα αὐτοκεφάλου ὀρθοδόξου ἐκκλησίας, πού δέν συμμορφοῦται πρός τήν κοινήν τῶν Ὀρθοδόξων γραμμήν, ἀλλ'ἐπιβάλλει κατά νεοπαπιστικόν τρόπον ὅ,τι αὐτή θεωρεῖ ὡς ὀρθόν». Στά ἐπιλεγόμενα τοῦ ἄρθρου του ὁ π. Θεόδωρος συνοψίζει τήν ἐπιχειρηματολογία του : «Ἔχει δικαίωμα καί καθῆκον ὁ π. Ἰουστῖνος νά ἐκφράζη τάς ἀπόψεις του περί τῆς Μεγάλης Συνόδου καί περί τῶν ἐνεργειῶν προσώπων, πού ἠργάζοντο γιά τήν προπαρασκευήν της. Ἐπραξεν, ὅμως, κακῶς μέ τό νά στήση εἰς τό ἑδώλιον τοῦ κατηγορουμένου τήν Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως. Ὅλαι αἱ ἀποφάσεις λαμβάνονται δημοκρατικῶς καί συνοδικῶς, καθιστῶσαι οὕτως συνυπευθύνους ὅλας τάς ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας. Ὤφειλε διά τοῦτο νά τρίξη τούς ὀδόντας πρός ὅλας τάς κατευθύνσεις, καί πρός τήν ἰδικήν του Ἐκκλησίαν ἀκόμη (τήν Σερβική), ἐκπρόσωποι τῆς ὁποίας μετέχουν πάντοτε τῶν σχετικῶν συσκέψεων καί ὄχι νά φορτώνη τά πάντα εἰς τούς ὤμους τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, εἰς ἥν στενοκάρδως οὐδέν ἀγαθόν βλέπει. Ἀσφαλῶς δέν ἐπιθυμεῖ νά καμφθοῦν τά γόνατα τοῦ ἱστορικοῦ αὐτοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας κέντρου. Αὐτό θά ἀπετέλει πλῆγμα βαρύτατον, διότι τό γκρέμισμα αὐτοῦ τοῦ στύλου, θά ἀποδυναμώσει καί τά ἄλλα ἑδραιώματα καί τούς ἄλλους θεσμούς. Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, φορτωμένον μέ τήν πεῖραν τῶν αἰώνων, ἀπέδειξε ὅτι εἶναι ἱκανόν νά διατηρήση τήν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας μέσα εἰς τήν πολλαπλότητα τῶν ἐθνικῶν ἰδιορρυθμιῶν καί νά ἀναπτύξη τόν Ὀρθόδοξον πολιτισμόν, βασικόν γνώρισμα τοῦ ὁποίου εἶναι αὐτή ἀκριβῶς ἡ πολλότης, ἡ ποικιλία, ἡ δημοκρατικότης. Ποία ἄλλη Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία θά ἠμποροῦσε νά ἀναλάβη αὐτόν τόν ρόλον, χωρίς τόν κίνδυνον τῆς διαιρέσεως, ὄχι μόνο ἐκ τῆς ἀπουσίας τῆς ἱστορικῆς ἐμπειρίας, ἀλλά ἐκ τῆς καινοτόμου αὐτῆς ἀλλαγῆς, ὡς καί τοῦ ἐνδεχομένου ἐξάρσεως ἐθνοφυλετικῶν τάσεων»;

Θεωροῦμε τό σχόλιο τοῦ π.  Γεωργίου Τσέτση ὡς μία εὐκαιρία, γιά νά ἐξηγήσουμε τήν τότε στάση τοῦ π. Θεοδώρου γιά ὅσα τότε εἶχε γράψει, ἀλλά καί τήν σημερινή στάση του. Νομίζουμε, λοιπόν, ὅτι, ὅπως ἐλέχθη, ὁ π. Γεώργιος παραβιάζει ἀνοικτές πόρτες καί «κομίζει γλαῦκα εἰς Ἀθήνας», μέ τό νά θέλει νά παρουσιάσει τόν π. Θεόδωρο ὡς πατριαρχικό καί φιλοπατριαρχικό. Αὐτό εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστόν. Ἄν διαβάσει κανείς τό βιογραφικό σημείωμα τοῦ π. Θεοδώρου, πού εἶναι ἀναρτημένο στό διαδύκτιο[2], θά δεῖ ὅτι ἦταν ἐπίλεκτο στέλεχος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ἦταν ὁ πρῶτος συνεργάτης στό Πατριαρχικό Ἵδρυμα Πατερικῶν μελετῶν στήν Ἱερά Πατριαρχική καί Σταυροπηγιακή Μονή Βλατάδων. Στή συνέχεια ἦταν ἀναπληρωτής διευθυντής τοῦ ἰδίου ἱδρύματος, καί, ἄν δέν εἶχε ἀλλάξει γραμμή, ὁ ἑπόμενος διευθυντής του. Ὅλες του οἱ σπουδές καί οἱ πρῶτες ἐρευνητικές ἐνασχολήσεις του εἶχαν σχέση μέ τούς πατριαρχικούς κύκλους. Στή Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκκης, ὅπου φοίτησε τήν περίοδο 1961-65, ὅλοι οἱ καθηγητές του ἦταν οἰκουμενιστές. Δέν ὑπῆρχε οὔτε ἕνας ἀντιοικουμενιστής καθηγητής. Καί μάλιστα περιέργως στή Θεολογική Σχολή εἶχε εἰσαχθεῖ τό μάθημα τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, «Ἱστορία δογμάτων καί Οἰκουμενική Κίνησις», τό ὁποῖο διδάσκονταν ἐνθουσιωδῶς ἀπό τόν ἀρμόδιο καθηγητή, καί ὅλοι οἱ καθηγητές μέ ἐνθουσιασμό προέβαλλαν τήν «μεγάλη προφητική μορφή» τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου καί ὅλους τούς μεγάλους οἰκουμενιστές. Ὁ π. Θεόδωρος, λοιπόν, ἀνατράφηκε μέσα σ’αὐτό τό πατριαρχικό κλίμα καί τό οἰκουμενιστικό περιβάλλον. Ἀλλά, κάποια στιγμή, διαβάζοντας ὁ ἴδιος κείμενα ἁγίων Πατέρων καί συνειδητοποιώντας τήν κατάσταση, τόλμησε καί ἔκανε τήν ρήξη μόνος του. Θά μποροῦσε νά εἶχε παραμείνει ἐκεῖ στά συμπόσια, στίς τιμές καί στά ἱδρύματα καί νά ἦταν σήμερα ὁ πρῶτος στά συνέδρια παντοῦ. Ὑπάρχουν πατριαρχικά ἐπαινετικά ἔγγραφα, τά ὁποῖα καθιστοῦν φανερό καί γνωστό ὅτι ὁ π. Θεόδωρος ἦταν τοῦ Πατριαρχείου καί ἀνατράφηκε μέσα στό κλίμα αὐτό. Ὁ καθηγητής Παναγιώτης Χρήστου, διευθυντής τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἱδρύματος Πατερικῶν Μελετῶν καί διδάσκαλος τοῦ π. Θεοδώρου, τοῦ ὁποίου ὁ π. Θεόδωρος ὑπῆρξε στενός συνεργάτης στό πανεπιστήμιο, καταγόταν ἀπό τό χωριό τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, ἀπό τό Βασιλικό τῆς Ἠπείρου, καί ἦταν στενότατα συνδεδεμένος μ' αὐτόν. Ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας διόρισε τόν καθηγητή Παναγιώτη Χρήστου διευθυντή τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἱδρύματος Πατερικῶν Μελετῶν. Ὅλες, λοιπόν, οἱ συζητήσεις ἦταν ἐνθουσιώδεις ὑπέρ αὐτῆς τῆς «μεγάλης προφητικῆς μορφῆς» τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου. Ὅταν συναντήθηκαν ὁ μέγας οἰκουμενιστής Πατριάρχης Ἀθηναγόρας μέ τόν αἱρεσιάρχη Πάπα Παῦλο Στ΄ στά Ἱεροσόλυμα τό 1964, ἔλεγαν οἱ τότε οἰκουμενιστές καθηγητές τοῦ π. Θεοδώρου : «Εἶδατε πῶς ἐξαφάνισε ὁ Ἀθηναγόρας τόν Πάπα; Σάν τόν Μωυσῆ. Μέ τήν μακρυά του γενιάδα καί μέ τήν ἀγκαλιά του καί μέ τό παράστημά του τόν ἐξαφάνισε τόν Πάπα». Δέν ἀκουγόταν, λοιπόν, τήν περίοδο ἐκείνη τῶν σπουδῶν καί τῶν πρώτων ἐτῶν τῆς πανεπιστημιακῆς καριέρας τοῦ π. Θεοδώρου λόγος κριτικός ἐναντίον τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου καί ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ὁ  π. Θεόδωρος τόλμησε καί ἄλλαξε αὐτήν τήν οἰκουμενιστική ὁδό μέ πολύ κόστος. Πῶς ἔγινε αὐτή ἡ ἀλλαγή; Αὐτή ἡ ἀλλαγή ἔγινε, ὅπως λένε καί τά κείμενα, ἀπό θεία παρέμβαση, ἀπό θεῖο φωτισμό. Ἐνῶ τά πρῶτα ἔτη τῆς ἀκαδημαϊκῆς σταδιοδρομίας του ὁ π. Θεόδωρος ἀσχολοῦνταν μέ θέματα ἄσχετα μέ τόν Οἰκουμενισμό καί ὅλες του οἱ μελέτες ἦταν γιά θέματα θεολογικά, πατρολογικά κ.ἄ. χωρίς νά ἔχουν σχέση μέ τόν Οἰκουμενισμό, κάποια στιγμή γύρω στό 1975 ἀσχολήθηκε μέ τόν πρῶτο Πατριάρχη μετά τήν ἅλωση τῆς Πόλεως, τόν ἅγιο Γεννάδιο Σχολάριο, γιά τόν ὁποῖο εἶδε ὅτι ἀδικεῖται ἀπό τήν ἐπιστημονική ἔρευνα καί ἔπρεπε νά ἀποκατασταθεῖ. Ἔχοντας, λοιπόν, μέσα του ἔμφυτο τό αἴσθημα τῆς ἀληθείας ἐναντίον τῆς διαστρεβλώσεως, ἀνέλαβε νά γράψει μία μεγάλη μονογραφία γιά τόν Πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο. Ἡ ἐνασχόλησή του αὐτή ἀπό τό 1975 μέχρι τό 1980 μέ τόν Πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο, τοῦ ἔφερε μπροστά του ὅλη τήν παράδοση σχετικά μέ τήν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ, τά σχετικά μέ τήν ψευδοσύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας, τούς ἀγῶνες τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, καί κατενόησε τήν πραγματική εἰκόνα τοῦ Παπισμοῦ, τήν ὁποία τοῦ ἀπέκρυπταν στό πανεπιστήμιο. Ὅταν, λοιπόν, συνέκρινε τά ὅσα γίνονται σήμερα μέ τούς αἱρετικούς Παπικούς (τά φιλοπαπικά καί φιλοοικουμενιστικά ἀνοίγματα) μέ αὐτά πού ὑπάρχουν μέσα στά κείμενα, διεπίστωσε ὅτι ἦταν σέ λάθος δρόμο. Καί ἐπειδή ἤθελε νά εἶναι ἀκόλουθος τῶν ἁγίων Πατέρων, εἶπε : «Θά προτιμήσω νά εἶμαι μέ τούς ἁγίους Πατέρες, παρά μέ τούς ἰσχυρούς τούς σημερινούς, τούς οἰκουμενιστές». Ἔτσι ἄρχισε νά ἀναπροσανατολίζεται. Τήν περίοδο, λοιπόν, ἐκείνη, πού ἦταν ἐκλεκτό στέλεχος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί ἀπολάμβανε πολύ μεγάλης ἐκτιμήσεως καί στούς συνοδικούς κύκλους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τό 1985 παραιτήθηκε δυσαρεστημένος ἀπό τόν ἐπίσημο Θεολογικό Διάλογο μέ τούς Παπικούς ὁ καθηγητής τῆς Δογματικῆς στή Θεολογική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, Μέγας Φαράντος, καί μέ συνοδικό ἔγγραφο ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, λαϊκός καθηγητής εἰσέτι ὧν ὁ π. Θεόδωρος, παρεκλήθη νά ἀντικαταστήσει στόν Διάλογο μέ τούς Παπικούς τόν καθηγητή Μέγα Φαράντο. Πρέπει μάλιστα νά ποῦμε ὅτι πρός τήν κατεύθυνση αὐτή εἶχε ἐργασθεῖ καί ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Νεαπόλεως καί Σταυρουπόλεως κυρός Διονύσιος,  ὁ ὁποῖος εἶπε : «Ἡ Θεσσαλονίκη δέν ἐκπροσωπεῖται στούς Διαλόγους. Βάζουν Ἀθηναίους μόνον. Ἐγώ, π. Θεόδωρε, θά ἐπιμείνω νά πᾶτε ἐσεῖς στόν Διάλογο». Καί πῆγε ὁ π. Θεόδωρος στόν Διάλογο μέ τούς Παπικούς, κι ἐκεῖ τοῦ ἀνοίχθηκε ἄλλος κόσμος, τοῦ τί γίνεται στούς Διαλόγους. Καί ἄρχισε πλέον νά καταλαβαίνει τί σημαίνει Οἰκουμενισμός, τί σημαίνει Διάλογος καί τί σημαίνει Παπισμός, γιατί τά ζοῦσε πλέον ἀπό μέσα, ἦταν μέσα στά πράγματα.

Πῶς ἦλθε ἡ ρῆξη τελικῶς τοῦ π. Θεοδώρου μέ τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο;

Ὁ π. Θεόδωρος δέν ἦταν μόνο ἐκλεκτό στέλεχος, ἦταν καί ἐργάτης πιστός καί ἀκάματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Ὑπάρχουν ἑκατοντάδες πατριαρχικῶν λόγων καί ἑκατοντάδες πατριαρχικά καί συνοδικά κείμενα ἀπό τή γραφίδα τοῦ π. Θεοδώρου. Κείμενα, πού ἔγραφε ὁ  π. Θεόδωρος γιά τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη Δημήτριο. Ὁπου πήγαινε ὁ Πατριάρχης Δημήτριος διάβαζε κείμενα, πού εἶχαν γραφεῖ ἀπό τόν π. Θεόδωρο ὀρθοδοξότατα καί πατερικότατα. Θά εἶχε γράψει ἀκόμη πολλά δικά του βιβλία ὁ π. Θεόδωρος, ἄν τόν χρόνο, πού ἀφιέρωσε στή σύνταξη πατριαρχικῶν κειμένων, τόν διέθετε σέ ἑπώνυμες δικές του συγγραφές. Ζῶντας, λοιπόν, μέσα σ’ αὐτό τό κλίμα τῶν διαλόγων καί τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἄρχισε νά ὡριμάζει μέσα του ἡ ἄποψη ὅτι πρέπει τελικῶς νά πάρει ἀποστάσεις ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο. Καί ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός βοήθησε πρός τήν κατεύθυνση αὐτή. Γιατί τί ἄλλο θά ἔπρεπε νά κάνει ὁ π. Θεόδωρος; Δηλαδή, ἐπειδή γεννήθηκε καί βρέθηκε μέσα σέ μιά πλάνη, ἔπρεπε νά συνεχίσει τήν πλάνη αὐτή; Καί ἀντί νά ἐπαινεθεῖ αὐτή ἡ τολμηρή ρήξη, τώρα κάποιοι τήν κατακρίνουν; Μέ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ, χειροτονήθηκε κληρικός. Ἔτσι ὁ Θεός θέλησε, σέ μεγάλη ἡλικία, σέ ἡλικία 49-50 ἐτῶν. Χειροτονήθηκε κληρικός στήν Πατριαρχική καί Σταυροπηγιακή Ἱερά Μονή τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας τῆς Φαρμακολυτρίας, διότι ἤθελε ἀκόμη νά εἶναι σέ πατριαρχικό περιβάλλον, ἐλπίζοντας πώς ἕνας πατριαρχικός κληρικός μέσα ἀπό τό Πατριαρχεῖο κάτι θά μπορέσει νά κάνει, μήπως ἀπό μέσα θά μπορέσει νά ἀλλάξει μερικά πράγματα, ἀκόμη καί μέ τά κείμενα, πού ἔγραφε. Πρέπει νά ποῦμε ὅτι ὑπῆρξε ἀρχιερεύς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, κεκοιμημένος τώρα, ὁ ὁποῖος, ὅταν ἄρχισε ὁ π. Θεόδωρος νά ἀντιλαμβάνεται τί γίνεται καί νά ἀνησυχεῖ, συμμεριζόταν τίς ἀγωνίες τοῦ π. Θεοδώρου. Ὁ ἐνάρετος καί ἀκέραιος αὐτός ἱεράρχης ἔδινε στόν π. Θεόδωρο πρακτικά συνεδριῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὅπου ἀντιδροῦσε ὁ ἐν λόγω ἱεράρχης γιά τά ἀνοίγματα αὐτά τοῦ Πατριαρχείου πρός τόν Παπισμό καί τόν Οἰκουμενισμό. Δέν ὑπάρχει τώρα ἄλλος ἀρχιερεύς στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο σάν κι αὐτόν. Ἔγινε, λοιπόν, ὁ π. Θεόδωρος κληρικός τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ἡ θέλησή του τότε ἦταν νά μπεῖ στό θυσιαστήριο, νά λειτουργεῖ τά Ἄχραντα Μυστήρια καί νά ἔχει τήν δυνατότητα νά ἐπικοινωνεῖ μέ πρόσωπα κεκοιμημένα καί ζῶντα. Ὡς διάκονο τόν χειροτόνησε ὁ ἡγούμενος τῆς Πατριαρχικῆς καί Σταυροπηγιακῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Ἀναστασίας Φαρμακολυτρίας στά Βασιλικά Χαλκηδικῆς, Μητροπολίτης Μιλήτου Ἀπόστολος τόν Δεκέμβριο τοῦ 1990, καί μετά ἀπό τρεῖς μῆνες, τόν Μάρτιο τοῦ 1991, τόν χειροτόνησε σέ πρεσβύτερο ὁ τότε Χαλκηδόνος Βαρθολομαῖος, λίγο πρίν γίνει Πατριάρχης, ὄχι πάντως μέ ἐπιθυμία τοῦ π. Θεοδώρου, ἀλλά κατά ἐπιθυμία τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς. Ὑπάρχει τό σχετικό ἔγγραφο, ὅπου ὁ ἡγούμενος ἔγραψε πρός τόν Πατριάρχη Δημήτριο νά ἀποστείλει ἕναν ἀρχιερέα, γιά νά κάνει τή χειροτονία τοῦ                      π. Θεοδώρου. Καί ὁ Πατριάρχης Δημήτριος ἔστειλε τόν πρῶτο τῆ τάξει τότε, τόν Χαλκηδόνος Βαρθολομαῖο. Ὅταν ὁ Βαρθολομαῖος ἔγινε Πατριάρχης τό 1991, λίγο μετά κάλεσε στό γραφεῖο του τον π. Θεόδωρο καί τοῦ εἶπε : «Πάτερ Θεόδωρε, θά σᾶς παρακαλέσω μέ τήν ἴδια ζέση πού γράφατε τά πατριαρχικά κείμενα γιά τόν Πατριάρχη Δημήτριο, νά ἐξακολουθήσετε νά εἶσθε καί δικός μου λογογράφος, νά γράφετε καί τά δικά μου κείμενα. Καί πρέπει νά σᾶς πῶ ὅτι τοῦ χρόνου, τό 1992, ὑπάρχει ἕνα ταξίδι μου πατριαρχικό στή Δυτική Γερμανία καί γιά νά σᾶς τιμήσω γιά ὅσα προσφέρατε στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, θά σᾶς κάνω μέλος τῆς πατριαρχικῆς μου συνοδείας». Ὄντως, λοιπόν, τό 1992 στή μεγάλη πατριαρχική συνοδεία, ἦταν παρών καί ὁ π. Θεόδωρος ὡς κληρικός καί πρωτοπρεσβύτερος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ἦταν τότε ἡ πρώτη φορά, πού ἔπεσε ἀπό τά σύννεφα. Ὅλη του ἡ ὡρίμανση καί ἡ διάθεσή του νά πάρει ἀποστάσεις ὁλοκληρώθηκαν καί κορυφώθηκαν ἐκεῖ. Ὅταν εἶδε ὅτι στή Γερμανία ὁ Πατριάρχης καί ἡ συνοδεία του ἔκαναν ἀδεῶς συμπροσευχές μέ Προτεστάντες καί Παπικούς, ἐνδεδυμένοι γύρω ἀπό παπικά καί προτεσταντικά ἀλτάρια˙ τήν πρώτη φορά, ἐπειδή δέν τά γνώριζε, τά ἔχασε καί ἔμεινε λίγο στήν ἄκρη. Ἦλθε ὁ ἀρχιδιάκονος τότε, τώρα μητροπολίτης στή Νότιο Ἀμερική, καί τοῦ εἶπε : «Πάτερ Θεόδωρε, δέν θά'ρθετε στή συνοδεία»; «Ἐγώ δέν ἔρχομαι ἐκεῖ πού πᾶτε ἐσεῖς. Καί στό ἑξῆς μή μ'ἐνοχλήσεις νά'ρθω σέ συμπροσευχές»,  ἀπάντησε ὁ π. Θεόδωρος. Ὅταν, λοιπόν, ἐπέστρεψαν ἀπό τό ταξίδι αὐτό, ὅπου ἰδίοις ὄμμασι διεπίστωσε ὅτι αὐτά πού ἔγραφαν γιά συμπροσευχές μέ αἱρετικούς, δέν εἶναι λόγια καί θεωρίες, ἀλλά πράξεις, εἶπε  : «Ἐγώ δέν μπορῶ νά εἶμαι ἐργάτης καί στέλεχος σέ μία ἐκκλησία, ἡ ὁποία δέν τηρεῖ τούς Ἱερούς Κανόνες καί συμπροσεύχεται μ'αἱρετικούς καί κάνει τά ἀνοίγματα αὐτά». Καί ὅταν τοῦ τηλεφώνησε μετά ἀπό τό ταξίδι ἱεράρχης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τοῦ εἶπε : «Πάτερ Θεόδωρε, σᾶς παρακαλοῦμε πάρα πολύ. Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος θά πάει κάπου. Νά μᾶς γράψετε 30-40 κείμενα», εἶπε  : «Ἔληξε ἡ συνεργασία μας». Ἀπό τό 1992 τελειώνει ἡ συνεργασία τοῦ π. Θεοδώρου μέ τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο.

Σ’αὐτό βοήθησε καί κάτι ἄλλο. Ὁ π. Θεόδωρος ἦταν μέλος τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου μέ τούς Παπικούς. Συνετέλεσε τά μέγιστα στήν καταδίκη τῆς Οὐνίας στό Freising τοῦ Μονάχου τόν Ἰούνιο τοῦ 1991. Ἡ σημαντική συμβολή του προκύπτει μέσα ἀπό τά ἔγγραφα. Τό κείμενο, στό ὁποῖο καταδικάζεται ἡ Οὐνία, τό ἔγραψε ὁ π. Θεόδωρος. Ἔγινε κείμενο τοῦ Διαλόγου, ἀλλά εἶναι κείμενο τοῦ π. Θεοδώρου.Ὅταν, λοιπόν, καταδικάσθηκε ἡ Οὐνία στό Freising τοῦ Μονάχου τό 1991, τό Βατικανό ἔγινε ἄνω-κάτω. Ἦρθε τότε ὁ Ὀρθόδοξος συμπρόεδρος τοῦ Διαλόγου, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας Στυλιανός, στό σπίτι τοῦ π. Θεοδώρου, καλοκαίρι, παρούσης τῆς πρεσβυτέρας, καί τόν παρεκάλεσε νά ἀποσύρουν καί νά κρύψουν τό ὑπογραφέν κείμενο. «Τό Βατικανό δέν δέχεται τό κείμενο», εἶπε ὁ Αὐστραλίας. «Καί τί εἴμαστε ἐμεῖς; Ὑπάλληλοι τοῦ Βατικανοῦ»; ἀπάντησε ὁ π. Θεόδωρος καί τοῦ εἶπε : «Ἅγιε Αὐστραλίας, δέν μπορῶ νά συμφωνήσω καί νά συμμαχήσω σέ μιά τέτοια πράξη. Αὐτό τό κείμενο ἀποτελεῖ νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀναγκάσθηκαν καί οἱ Παπικοί νά ὑπογράψουν τίς δικές μας τίς θέσεις. Αὐτό, λοιπόν, τό κείμενο, πού εἶναι σημαία δική μας ἐναντίον τῆς Οὐνίας, θά τό ἀποσύρουμε»; Τό Βατικανό, ὅμως, ἐξαφάνισε αὐτό τό κείμενο καί δέν τό παρουσίασε πουθενά. Αὐτό δείχνει καί τό πῶς ἀντιλαμβάνονται οἱ Παπικοί τόν Διάλογο. Δέχονται μόνο τά κείμενα, πού ἐκφράζουν τίς δικές τους θέσεις. Τί χρειάζεται τότε ὁ Διάλογος; Νά γίνουμε ὅλοι παπικοί νά τελειώνουμε. Ἐπειδή, λοιπόν, δέν κατορθώθηκε νά ἀποσυρθεῖ τό κείμενο τῆς καταδίκης τῆς Οὐνίας, μεθόδευσε τό Βατικανό ἄλλο χειρότερο τρόπο. Σέ 2 χρόνια παρέσυρε τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί μερικές Τοπικές Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες σέ ἄλλη συνεδρία στό περίφημο Balamand τοῦ Λιβάνου τό 1993, ὅπου ἐκεῖ ἀθώωσαν τήν Οὐνία. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί ἄλλες πέντε Ἐκκλησίες (Ἱεροσολύμων, Σερβίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας καί Τσεχοσλοβακίας) διαμαρτυρόμενες, δέν πῆγαν ἐκεῖ, ὅπου ἀθώωσαν τήν Οὐνία. Ὅταν, λοιπόν, βγῆκε τό ἀθωωτικό κείμενο τῆς Οὐνίας, ὁ π. Θεόδωρος, πού γνώριζε τό θέμα καί εἶχε συντελέσει στή καταδίκη τῆς Οὐνίας, ἔγραψε ἕνα ἄρθρο, μέ τό ὁποῖο ἔκρινε ἀρνητικά τό κείμενο τοῦ Balamand. Τά κείμενα αὐτά ὅλα, καί γιά τήν πρώτη καταδίκη καί γιά τήν ἀθώωση τῆς Οὐνίας, ὑπάρχουν στό βιβλίο τοῦ π. Θεοδώρου «Οὐνία˙ ἡ καταδίκη καί ἡ ἀθώωση»  ἐκδ. Βρυέννιος, σειρά ‘Φίλη Ὀρθοδοξία 4’, Θεσσαλονίκη 2002, τό ὁποῖο κι αὐτό εἶναι καταδικασμένο σέ ἀφάνεια ἀπό τούς οἰκουμενιστές. Ἀκόμη καί ὅσοι ἀσχολοῦνται μέ τό θέμα τῆς Οὐνίας, ἐκτός κάποιων ἐπαινετῶν ἐξαιρέσεων, δέν παραπέμπουν σ'αὐτό. Παραπέμπουν σέ ἄσχετους συγγραφεῖς καί ὄχι στόν π. Θεόδωρο, πού ἦταν αὐτόπτης μάρτυς καί πρωταγωνιστής στά θέματα αὐτά. Ὅταν, λοιπόν, δημοσιεύθηκε ἡ κριτική αὐτή τοῦ π. Θεοδώρου γιά τό κείμενο τοῦ Balamand, τό ὁποῖο εἶχε δεχθεῖ τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, καί ἐπειδή προηγουμένως εἶχε ἀρνηθεῖ πλέον συνεργασία μαζί τους, ἦλθε ἡ πρώτη του τιμωρία. Σέ λίγο ἀκολούθησε καί δεύτερη. Ἡ πρώτη τιμωρία ἦταν ὅτι ἔγραψε ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος πρός τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, τήν ὁποία ἀντιπροσώπευε ὁ π. Θεόδωρος στό Διάλογο μέ τούς Παπικούς, ὅτι «τοῦ λοιποῦ οὐκ ἐπιτρέπομεν εἰς τόν ἡμέτερον κληρικόν πρωτοπρεσβύτερον π. Θεόδωρον Ζήσην νά χρησιμοποιεῖται εἰς τόν διάλογον μέ τούς Ρ/καθολικούς». Κατήργησαν τόν π. Θεόδωρο ἀπό μέλος τοῦ Διαλόγου καθ'ὑπόδειξιν τοῦ Βατικανοῦ. Αὐτό τό εἶπε τοῦ  π. Θεοδώρου ἕνας παπικός θεολόγος : «Πάτερ, σᾶς ἔφαγε τό Βατικανό καί εἶπε στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο νά σᾶς καταργήσουν ἀπό τόν διάλογο, γιατί ἀφοῦ καταδικάσατε τήν Οὐνία τό 1991,  θ' ἀκολουθοῦσαν κι ἄλλα θέματα παρόμοια». Θά ἔχουμε, λοιπόν, ἕνα θεολόγο μέσα στό Διάλογο, ὁ ὁποῖος θά ὑπερασπίζεται τίς ὀρθόδοξες θέσεις καί θά δυσκολεύει τούς Παπικούς; Καταργεῖστε τον ἀπο’κεῖ. Δέν σᾶς ἐπιτρέπουμε νά χρησιμοποιεῖτε τόν ἡμέτερον κληρικόν στόν Διάλογο. Ἔγραψε τότε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος Σεραφείμ ἐπιστολή πρός τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο,  λέγοντας πώς ὁ π. Θεόδωρος εἶναι ἀπαραίτητος καί πολύτιμος, γιατί συνέβαλε πολύ στή καταδίκη τῆς Οὐνίας, ἀλλά τό Πατριαρχεῖο ἐπέμενε : «Δέν ἐπιτρέπω νά χρησιμοποιεῖτε τόν π. Θεόδωρον Ζήσην». Τά σχετικά κείμενα ὑπάρχουν στό ἀναφερθέν βιβλίο.

Σέ λίγο ἦλθε κι ἄλλη τιμωρία. Ἔγραψαν γράμμα ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο στόν π. Θεόδωρο, μέ τήν ὁποία τοῦ ἀνακοίνωναν ὅτι ἐκδιώκεται ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, δέν εἶναι πλέον κληρικός τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, καί πρέπει νά τούς ὑποδείξει ἐπειγόντως σέ ποιά Μητρόπολη θέλει νά στείλουν τό ἀπολυτήριό του. Τό πάλαι ἐπίλεκτο στέλεχος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τώρα εἶναι ὑπό ἀπόλυσιν. «Ποῦ θέλετε νά στείλουμε τό ἀπολυτήριό σας καί νά μᾶς ἀπαντήσετε γρήγορα». Τήν περίοδο ἐκείνη, πού ἐστάλη τό ἔγγραφο αὐτό στόν π. Θεόδωρο, ἐκοιμήθη ὁ Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Παντελεήμων Χρυσοφάκης. Ὁ π. Θεόδωρος ἀπήντησε, γράφοντας ὅτι, ἐπειδή μεσολάβησε ὁ θάνατος τοῦ Θεσσαλονίκης, πρέπει νά περιμένει τήν ἐκλογή τοῦ νέου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης, γιά νά συνεννοηθεῖ μαζί του, ἄν θά τόν ἔγραφε στούς κληρικούς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης καί τότε θά τούς ἀπαντοῦσε σέ ποιά Μητρόπολη νά στείλουν τό ἀπολυτήριό του. Ὡς γνωστόν Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης ἐξελέγη ὁ ἀπό Ἀλεξανδρουπόλεως Ἄνθιμος Ρούσσας. Στή συνέχεια, μεσολάβησαν κι ἄλλα γεγονότα, ὅπως ἡ σύγκρουση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου μέ τό Φανάρι, καί ξεχάσθηκε τό θέμα. Ἀναζωπυρώθηκε, ὅμως, μέ δεύτερο ἔγγραφο σχετικά μέ τό ἀπολυτήριό του, ἀπό τήν αὐστηρή κριτική, πού ἄσκησε καί πάλι ὁ π. Θεόδωρος, γιά τήν ἐπίσκεψη τοῦ αἱρεσιάρχου Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ΄ στό Φανάρι τόν Νοέμβριο τοῦ 2006. Ἔγραψε τότε ἄρθρο ὁ π. Θεόδωρος στήν ἐφημερίδα ‘Ὀρθόδοξος Τύπος’ καί στό περιοδικό ‘Θεοδρομία', στό ὁποῖο ἔλεγε ὅτι ἡ συνάντηση Πατριάρχου καί Πάπα δέν εἶναι ἐπί τῆς ὁδοῦ τῶν ἁγίων Πατέρων, και ὅτι ἀμφότεροι βαδίζουν σέ ἐπικίνδυνους δρόμους. Ἀνανεώθηκε, λοιπόν, ἡ ἀπόλυση καί στάλθηκε ἄλλο γράμμα, σύμφωνα μέ τό ὁποῖο θά ἔπρεπε ὁ π. Θεόδωρος τό συντομώτερο δυνατόν νά τούς ὑποδείξει Μητρόπολη, στήν ὁποία νά στείλουν τό ἀπολυτήριό του. Ὄντως, λοιπόν, ὁ  π. Θεόδωρος, μετά ἀπό συνεννόηση μέ τόν Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ἄνθιμο, εἶπε στούς πατριαρχικούς νά στείλουν τό ἀπολυτήριό του στήν Ἱερά Μητρόπολη Θεσσαλονίκης. Ἔτσι κι ἔγινε.

Στούς οἰκουμενιστικούς, πατριαρχικούς κύκλους λέγονται πολλά ἐναντίον τοῦ π. Θεοδώρου˙ τούς στοίχισε καί τούς στοιχίζει πολύ ὁ λόγος του, διότι προηγουμένως ἦταν ἕνας ἐξ αὐτῶν καί γνωρίζει τά θέματα. Ὁ π. Θεόδωρος ἐφήρμοσε αὐτό, πού λέει ἡ Ἁγία Γραφή : «ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε»[3]. Βγεῖτε μέσα ἀπ'αὐτούς, βγεῖτε μέσα ἀπό τήν αἵρεση, τί κάθεστε μέσα στήν αἵρεση; Δηλ. εἶναι κατακριτέα ἡ μεταστροφή καί ἡ ἀλλαγή γνώμης; Μιά ἀλλαγή, ἡ ὁποία συνειδητά τώρα ἐπί 23 χρόνια εἶναι ἡ ὁριστική τοποθέτησή του, ὄχι δική του, ἀλλά στή γραμμή τῶν ἁγίων Πατέρων; Ὁ π. Θεόδωρος θέλει νά εἶναι ἀκόλουθος ὄχι τοῦ Ἀθηναγόρου, οὔτε τοῦ Δημητρίου, οὔτε Βαρθολομαίου, ἀλλά ἀκόλουθος τῶν ἁγίων Πατέρων.

Αὐτή, λοιπόν, περίπου εἶναι ἡ σκιαγράφηση τῆς πορείας τοῦ π. Θεοδώρου καί τῆς ὀργῆς, πού ἔχει τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο ἐναντίον του. Ἐπαναλαμβάνουμε πώς ὁ π. Θεόδωρος θά μποροῦσε νά ἀπολαμβάνει τιμές, δόξες, ἀξιώματα, ταξίδια, συνέδρια καί διακρίσεις, ἀλλά τά ἀρνήθηκε χάριν τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς ἀληθείας. Στή Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης ἦταν ἀπό τούς πιό προβεβλημένους, συγκροτημένους καί ἀγαπητούς καθηγητές. Οὐδείς ἄλλος καθηγητής καθοδήγησε τόσους ἄλλους πτυχιούχους ὅσους ὁ π. Θεόδωρος στή σύνταξη διπλωματικῶν ἐργασιῶν καί διδακτορικῶν διατριβῶν. Θά ἐκπλαγοῦν ὅλοι, ἄν κάποτε δημοσιευθεῖ ὁ σχετικός κατάλογος. Ἐμπιστεύονταν ὅλοι τήν κρίση του καί τήν ἀγάπη του στούς νέους ἀνθρώπους. Ἀναλογικά οἱ περισσότεροι σήμερα καθηγητές στή Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης καί ἀρκετοί στήν Ἀθήνα εἶναι διδάκτορες τοῦ π. Θεοδώρου. Μετά τήν συνταξιοδότησή του εἶχαν ἀποφασίσει νά τοῦ κάνουν τιμητικό τόμο ἐπί τῆ ἀποχωρήσει του, ἀλλά παρενέβησαν διάφορα πρόσωπα καί αὐτό δέν ἔγινε. Δέν πειράζει. Ὁ π. Θεόδωρος δέν ἔχει ἀνάγκη τίς ἀνθρώπινες τιμές. Προτιμᾶ νά μήν τόν τιμήσουν οἱ ἄνθρωποι, ἀλλά ὁ Θεός καί οἱ ἅγιοι. Ἀπό τούς πανεπιστημιακούς μαθητές του οἱ περισσότεροι τόν ἐγκατέλειψαν, γιά νά μήν χάσουν προαγωγές καί ἀξιώματα. Λίγοι, πού ἀκολουθοῦν τήν γραμμή του, ταλαιπωροῦνται καί βασανίζονται. Αὐτό θέλουν οἱ οἰκουμενιστές καθηγητές, νά μή μείνει τίποτε στή Θεολογική Σχολή ἀπό τήν θεολογία τοῦ π. Θεοδώρου Ζήση.

Ἐσεῖς, λοιπόν, π. Γεώργιε Τσέτση καί λοιποί οἰκουμενιστές, ἄν σέ μιά σχολή, ἡ ὁποία δέν εἶχε οὔτε ἕναν ἀντιοικουμενιστή καθηγητή, τολμοῦσε ἕνας νεαρός θεολόγος-καθηγητής, ὡριμάζοντας καί βλέποντας τή διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων, ν' ἀκολουθήσει τόν δικό τους δρόμο ἐναντίον τῶν τιμῶν,  τῆς κοσμικῆς δόξας καί ὅλων τῶν πλεονεκτημάτων, δέν θά τόν ἐπαινούσατε; Καί τολμᾶτε τώρα καί νομίζετε πώς φέρνετε σέ δύσκολη θέση τόν π. Θεόδωρο μέ τό νά λέτε ὅτι ὁ π. Θεόδωρος ἔγραφε τότε, πρίν 38 χρόνια, ὑπέρ τοῦ Ἀθηναγόρα καί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου;

Σχετικά μέ τά ἐπαινετικά λόγια, πού ἔγραψε ὁ π. Θεόδωρος γιά τόν Ἀθηναγόρα οἱ οἰκουμενιστές καί ὁ π. Γεώργιος Τσέτσης τά ἔχουν κάνει σημαία τώρα. Ὄντως ὁ π. Θεόδωρος εἶπε γιά τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα ὅτι «ἐγράφη χρυσοῖς γράμμασι στήν ἱστορία», διότι τότε τό πίστευε αὐτό, ἀφοῦ ἀνῆκε στόν οἰκουμενιστικό πατριαρχικό κύκλο. Ἀπό τά πανεπιστημιακά καί ἀκαδημαϊκά γεννοφάσκια του μεγάλωσε σέ πατριαρχικούς καί οἰκουμενιστικούς κύκλους. Καί ὅπως λέει ὁ Ἀπ. Παῦλος «ζηλωτής ὑπάρχων τῶν πατρικῶν μου παραδόσεων»[4], ἔτσι καί τότε ὁ π. Θεόδωρος μεγάλωσε μέσα στό πατριαρχικό καί οἰκουμενιστικό κλίμα καί πίστευε αὐτά, πού ἔγραφε. Πίστευε ὅτι ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἦταν ὄντως μεγάλη μορφή. Ζηλωτής κι ὁ π. Θεόδωρος τῆς ἀγάπης του πρός τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, τό ὁποῖο ἐξακολουθεῖ ν'ἀγαπᾶ. Ὁ π. Θεόδωρος ἀγαπᾶ τόν θεσμό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὄχι ὅμως τά πρόσωπα, τά ὁποία προδίδουν τήν παράδοσή μας καί τήν Ὀρθοδοξία μας. Αὐτό ἐξακολουθεῖ να διδάσκει, τό νά ἀγαπᾶμε τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο. Εἶναι ἡ μητέρα μας Ἐκκλησία, διαχρονικῶς. Ἀλλοίμονο ἄν δέν ἐξακολουθοῦμε νά ἀγαπᾶμε τή μητέρα μας Ἐκκλησία, τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο. Δεν ἀγαπᾶμε, ὅμως, αὐτούς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν αἰχμαλωτίσει τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο. Γιατί, ἡ ἀληθινή αἰχμαλωσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου δέν εἶναι ἡ αἰχμαλωσία του στούς Τούρκους, εἶναι ἡ αἰχμαλωσία του στόν Οἰκουμενισμό καί τήν αἵρεση, ἀπό τήν ὁποία αἰχμαλωσία ὁ π. Θεόδωρος λυτρώθηκε, βγῆκε καί νιώθει ἐλεύθερος. Λοιπόν, μή κατηγοροῦν οἱ Οἰκουμενιστές τον π. Θεόδωρο. Εἶναι ὁλοκάθαρη τή θέση του.

Σχετικά τώρα μέ τόν ὅσιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς. Ἄν διαβάσει κανείς τό ἄρθρο τοῦ π. Θεοδώρου, πού εἶχε γράψει τότε, θά δεῖ ἐν πρώτοις μέ πόσο σεβασμό ἐκφράζεται γιά τόν π. Ἰουστῖνο. Ὁ π. Ἰουστῖνος δέν ἦταν ἅγιος τότε. Εἶχε, ὅμως, τή φήμη μεγάλου Γέροντος καί μέ σεβασμό γράφει ὁ π. Θεόδωρος. Θεωροῦσε τότε ὅτι ὁ π. Ἰουστῖνος ἀδικοῦσε τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, γιατί ἦταν στέλεχος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Κι ὄχι μόνον ὁ π. Θεόδωρος, ἀλλά καί ὁ μακαριστός, λόγιος μοναχός                         π. Θεόκλητος Διονυσιάτης ἔγραψε τότε κείμενο πρός τόν π. Ἰουστῖνο Πόποβιτς, στό ὁποῖο καί ἐκεῖνος τότε θεωροῦσε πώς ὁ π. Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἀδικεῖ τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο. Ὅμως, ὁ π. Θεόδωρος ἔχει δηλώσει δημόσια στό ἀρχονταρίκι τοῦ Ἱ. Ν. Ἁγίου Ἀντωνίου Ἰπποδρομίου Θεσσαλονίκης στίς 10-4-2011 ὅτι ὄντως τότε ἀδίκησε τόν Γέροντα καί ἅγιο τώρα π. Ἰουστῖνο Πόποβιτς καί τοῦ ἀπέδωσε προθέσεις, τίς ὁποῖες δέν εἶχε, καί ζήτησε συγγνώμη γιά’κεῖνο τό νεανικό του ἀτόπημα, δήλωση πού μεταδόθηκε καί ἀπό τόν ἡλεκτρονικό καί ἀπό τόν ἔντυπο Τύπο.

Ἀλλά, ἄς ἀνοίξουν οἱ οἰκουμενιστές τά μάτια τους, γιά νά δοῦν τί σημαίνει μετάνοια, ἀλλαγή, εἰλικρίνεια καί εὐθύτητα. Ὁ π. Θεόδωρος ἄλλαξε γραμμή καί ἀκολουθεῖ τώρα τή γραμμή τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς. Τότε τόν κατέκρινε, τώρα ἀκολουθεῖ τή γραμμή τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς. Τώρα, νά τά βλέπουν κάποιοι ἄλλοι, δηλ. οἱ τρεῖς μαθητές τοῦ ὁσίου Ἰουστίνου Πόποβιτς (Εἰρηναῖος Μπούλοβιτς, Ἀμφιλόχιος Ράντοβιτς καί Ἀθανάσιος Γιέφτιτς) οἱ ὁποῖοι τότε μέν ἦσαν ἀκόλουθοι τοῦ π. Ἰουστίνου Πόποβιτς, τώρα δέ ἔχουν γίνει οἰκουμενιστές καί φιλοπαπιστές. Ὁ πρῶτος, ὁ ὁποῖος ἀνεκίνησε ἐναντίον τοῦ π. Θεοδώρου τό θέμα τοῦ Ἰουστίνου Πόποβιτς εἶναι ὁ γνωστός Ἐπίσκοπος Ἀθανάσιος Γιέφτιτς, ὁ ὁποῖος εἶπε : «Τί μιλάει ὁ π. Θεόδωρος; Αὐτός στράφηκε ἐναντίον τοῦ Ἰουστίνου Πόποβιτς». Ὁ π. Θεόδωρος στράφηκε τότε ἐναντίον τοῦ π. Ἰουστίνου, τώρα ὅμως εἶναι ἀκόλουθός του. Τήν γραμμή τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου ἀκολουθεῖ καί ὅλων τῶν ἁγίων καί τῆς Ἐκκλησίας σταθερά καί μόνιμα. Καί γι'αὐτό τά βάζουν ἐναντίον του τώρα ὅλοι αὐτοί. Ἄς δοῦμε, ὅμως, τί ἔγραφε τότε ὁ Γιέφτιτς, ὁ ὁποῖος τῶρα συμπροσεύχεται καί πηγαίνει μέ τούς καρδιναλίους καί τούς παπικούς, καί προδίδει τόν διδάσκαλό του, τόν ὅσιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς. Ὁ π. Θεόδωρος ζήτησε συγγνώμη ἀπό τόν π. Ἰουστῖνο Πόποβιτς καί εἶναι ἀκόλουθός του, ἐνῶ αὐτοί τώρα προδίδουν τόν π. Ἰουστῖνο Πόποβιτς. Ὑπάρχει ἕνα βιβλίο με τίτλο «Ἡ Θεοτόκος», μέ ἐπιμέλεια τοῦ π. Ἀθανασίου Γιέφτιτς. Κοιτάξτε τί ἔλεγε τότε γιά τόν Παπισμό. Ἀφοῦ προηγουμένως ἀναφέρεται στήν Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων καί κάνει μερικές ἀναφορές, ἀκοῦστε τί λέει στή σελ. 268 ὑποσημ. 17 στό βιβλίο αὐτό γιά τή Θεοτόκο - εἶναι ὁμιλίες τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ πρός τή Θεοτόκο -  : «Ὅλα αὐτά διά τήν ὀρθόδοξον ἐκκλησιαστικήν συνείδησιν δέν χρειάζονται σχολιασμόν. Ἐκεῖνοι μόνον πού μέ τόν πολυθρύλητον οἰκουμενισμόν ἔχασαν σήμερον τήν συνείδησιν αὐτήν – κατακρίνει τούς οἰκουμενιστές τότε - καί τρέχουν δουλικῶς πρός τόν μονάρχην καί αἱρετικόν τῆς Ρώμης Πάπαν...». Τώρα κάνει αὐτός αὐτό. Τρέχει πρός τόν Πάπα. Ὁ  π. Θεόδωρος δέν ἔτρεξε ποτέ πρός τόν Πάπα. Νεαρός ὡρίμασε. Τώρα ὁ Γιέφτιτς στό γῆρας του καί στή γεροντική του ἡλικία ἐγκατέλειψε τή γραμμή του Γέροντός του καί τρέχει πρός τόν Πάπα, ἀντίθετα πρός αὐτά, πού ἔγραφε. Δέν ἐπιτρέπεται νά ἐμφανίζει ὁ Γιέφτιτς τόν π. Θεόδωρο ἀσυνεπή. Κανονικά θά πρέπει νά ἐμφανιστεῖ ἡ Σερβική τρόικα καί νά ζητήσει συγγνώμη ἀπό τόν Γέροντά τους, γιατί ἐγκατέλειψαν τή γραμμή του. Ὁ π. Θεόδωρος ζήτησε συγγνώμη γιά νεανικό του ὀλίσθημα. «Ἐκεῖνοι μόνον πού μέ τόν πολυθρύλητον οἰκουμενισμόν ἔχασαν σήμερον τήν συνείδησιν αὐτήν καί τρέχουν δουλικῶς πρός τόν μονάρχην καί αἱρετικόν τῆς Ρώμης Πάπαν, θά πρέπει τοὐλάχιστον χάριν συνεπείας νά πάυσουν νά ψάλλουν τήν ἀκολουθία τοῦ Πάσχα καί τό ἀναστάσιμον στιχηρόν τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ «Χαῖρε Σιών Ἁγία, Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν». Γιατί τό εἶπε αὐτό ὁ Γιέφτιτς; Διότι, τότε καταφερόταν ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, μέ τό ὁποῖο τώρα συνεργάζεται. Ἐπειδή «Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν», Νέα Σιών, θεωρεῖται ἀπό πολλούς τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, λέει ὁ Γιέφτιτς ὅτι ἡ «Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν» εἶναι τά Ἱεροσόλυμα. Νά μή θεωροῦμε ὅτι «Μήτηρ τῶν Ἐκκλησιῶν» εἶναι ἡ Κωνσταντινούπολη. Τώρα, ὅμως, μέ τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη συμφωνοῦν καί οἰκοδομοῦν τόν Οἰκουμενισμό καί τόν φιλοπαπισμό.

Ὁ π. Θεόδωρος βγῆκε, ἔκανε τήν ἔξοδό του ἀπό τήν αἰγυπτιακή αἰχμαλωσία, τά συμπόσια καί τά ἀγαθά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀπό τίς τιμές καί τίς δόξες. Δέν εἶναι πλέον αἰχμάλωτος στή βαβυλώνια αἰχμαλωσία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἄλλοι νά κοιτάξουν νά ἐπιχειρήσουν τώρα ἔξοδο. Ὡς βαβυλώνια αἰχμαλωσία εἶχε χαρακτηρίσει ὁ Ράνσιμαν τήν Τουρκοκρατία. Ὅμως, χειρότερη αἰχμαλωσία εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός. Εἶναι χειρότερη ἡ τωρινή αἰχμαλωσία. Τότε ἡ αἰχμαλωσία ἦταν ἀκούσια στούς Τούρκους. Τώρα εἶναι ἑκούσια στόν Οἰκουμενισμό. Τότε ἦταν σέ κίνδυνο ὑλικά προσωρινά ἀγαθά. Τώρα ἡ σωτηρία εἶναι σέ κίνδυνο, ἀφοῦ στήν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κανείς δέν σώζεται. Ὁ π. Θεόδωρος ἦταν μαθητής οἰκουμενιστῶν καί ἔγινε μαθητής καί ἀκόλουθος τῶν ἁγίων Πατέρων καί τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς. Ἀντίθετα, οἱ μαθητές τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς καί ἄλλοι εἶναι τώρα μαθητές καί ἀκόλουθοι τῶν οἰκουμενιστῶν, αἰχμάλωτοι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τῆς βαβυλώνιας αἰχμαλωσίας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ἔχω πληροφορηθεῖ ὅτι ὁ π. Θεόδωρος ἐτοιμάζει βιβλίο, ὅπου μέ λεπτομέρειες καί αὐθεντικά κείμενα θά παρουσιάζει τήν ἔξοδό του ἀπό τό οἰκουμενιστικό περιβάλλον τοῦ Φαναρίου καί την πορεία του ἐπί τῆς ὁδοῦ τῶν ἁγίων Πατέρων. Τό περιμένουμε μέ χαρά!

---

[1] 27-7-2015 Οἱ ἀντιδράσεις γιά τον ‘τυμβωρύχο ρασοφόρο’ τῆς Μητροπόλεως Πατρῶν, http://panagiotisandriopoulos.blogspot.gr/2015/07/blog-post_27.html

[2] http://www.theodromia.gr/B5307FF6.el.aspx

[3] Β΄ Κορ. 6, 17.

[4] Γαλ. 1, 14.