Αρχιμ. Κύριλλος Κωστόπουλος,Η εμφάνιση της ζωής και η κατάργηση του θανάτου

Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Του Αρχ. Κυρίλλου Κωστοπούλου, Ιεροκήρυκος Ι. Μ. Πατρών,Δρς Θεολογίας

Το μυστήριο της Νεκρώσεως και Αναστάσεως του Θεανθρώπου Κυρίου συγκλονίζει τα «υπερκόσμια» και τα «υποχθόνια». Ο «τεθεωμένος βροτός» κατεβαίνει στον Αδη «κατάστικτος τοις μώλωψι» ως άνθρωπος και «πανσθενουργός» ως Θεός. Είναι μια πραγματικότητα, η οποία δεν ερμηνεύεται εύκολα από τον πεπερασμένο νου του ανθρώπου, αλλά προσεγγίζεται μόνον με την αγάπη και την ταπείνωση.

Ο Ζωοδότης Κύριος κατέρχεται στον Αδη. Ομως, όπου εισέρχεται το Φως, εκεί διαλύεται το σκοτάδι, όπου εμφανίζεται η ζωή εκεί καταργείται ο θάνατος. Αυτό συνέβη και στην περίπτωση της Αυτοζωής, της πηγής του Φωτός. «Οτε κατήλθες προς τον θάνατον η ζωή η αθάνατος, τότε τον Αδην ενέκρωσας τη αστραπή της θεότητος... και τους τεθνεώτας ανέστησας» (Αναστάσιμο απολυτίκιο, ηχ. Β´). «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια» (Γ' ωδή αναστασίμου κανόνος).
Η Ανάσταση του Θεανθρώπου Κυρίου δεν είναι ένα σύμβολο, αλλά ένα ιστορικό και αιώνιο γεγονός.
Και το λέγω αυτό για τους ανθρώπους εκείνους οι οποίοι αρνούνται αυτή την διάσταση, ισχυριζόμενοι ότι η όλη υπόθεση της νύχτας του Μ. Σαββάτου προς την Κυριακή είναι μια υπόθεση ρομαντισμού, συγκινήσεως και απλοϊκής χαράς.

Βεβαίως, το γεγονός της Αναστάσεως του Θεανθρώπου είναι εκτός χώρου και χρόνου και δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό μέσω της πεπερασμένης διανοίας του ανθρώπου. Η θανάτωση του θανάτου είναι υπόθεσης αποδοχής και όχι διερευνήσεως. Είναι, θα λέγαμε, υπόθεση πίστεως και όχι διανοητικής αντιλήψεως.

Η άπειρη αγάπη του Θεανθρώπου Κυρίου, που είναι άπειρη δύναμη και αιώνια ζωή, διαποτίζει το ξύλο του Σταυρού και μεταμορφώνεται σε Ανάσταση.

Ωστόσο, ο ατομοκεντρικός βίος της αμαρτωλότητός μας δεν επιτρέπει την κατανόηση του γεγονότος αυτού. Η πλούσια ανθρώπινη γνώση και οι φιλοσοφικές μας κατηγορίες ελάχιστα μας βοηθούν να κατανοήσουμε το γεγονός αυτό, το οποίο, όμως, είναι βασική προϋπόθεση για να δυνηθούμε να ανεύρουμε το νόημα της τραγωδίας της Ιστορίας μας.

Ολοι οι φιλόσοφοι της σχολής «το θανάτου του Θεού», όπως είναι ο Καμύ, ο Σάρτρ, ο Χάιντεγκερ, ο Νίτσε κ.ά., ομίλησαν περί μιας ιδέας περί το Θεού και όχι για τον ιστορικό ενανθρωπήσαντα Λόγο του Θεού Πατρός.

Το κήρυγμα, όμως, της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, το οποίο δεν είναι μια ιδεολογία ή μια φιλοσοφία, αλλά μια πραγματικότητα και μάλιστα ιστορική για τον άνθρωπο, ομιλεί για πραγματικό ιστορικό θάνατο του Θεανθρώπου Κυρίου και για πραγματική ιστορική Ανάσταση. Ο θάνατός Του είναι ταυτόσημος με την Ανάστασή Του. Ο Θεάνθρωπος πέθανε και αναστήθηκε.

Μετά την Ανάσταση του Θεανθρώπου, το Πανάγιο Πνεύμα ξεχύνεται σε ολόκληρη την κτίση. Το ψωμί και το κρασί μεταβάλλονται στο Σώμα και στο Αίμα του Χριστού. Σπάζουν οι περιορισμοί του τόπου και του χρόνου και αρχίζει ο Λειτουργικός χώρος και χρόνος. «Εορταζέτω γουν πάσα κτίσις την Εγερσιν Χριστού, εν η εστερέωται» (Γ' Ωδή αναστασίμου κανόνος).

Με την Ανάσταση του Θεανθρώπου, η ζωή του πιστού Ορθοδόξου Χριστιανού γίνεται οντολογικώς ωραία και αθάνατη.