Ερμηνευτικά σχόλια στην ευαγγελική περικοπή της Κυριακής του Παραλύτου. (3ον) (Αρχιμ. Παύλου Δημητρακόπουλου)

Δείτε και το -(1ον) - (2ον) μέρος

Ερμηνευτικά σχόλια στην ευαγγελική περικοπή της Κυριακής του Παραλύτου.

Αρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου, Πρ. Ιερού Ναού Τιμίου Σταυρού Πειραιώς

Εν Πειραιεί τη 5η Μαΐου 2015.

(3ον)

Συνεχίζοντες τον ερμηνευτικό σχολιασμό της ευαγγελικής περικοπής της Κυριακής του Παραλύτου και σαν συνέχεια των όσων εσημειώσαμε στην προηγούμενη δημοσίευση, προχωρούμε στην ερμηνεία των επομένων,(τελευταίων), στίχων της περικοπής.

   «Ηρώτησαν ουν αυτόν. τις εστίν ο άνθρωπος ο ειπών σοι, άρον τον κράββατόν σου και περιπάτει;» (5, 12 ).

 Εν όσω οι Ιουδαίοι δεν γνώριζαν, τι ακριβώς συνέβη με τον προ ολίγου παράλυτον, είχαν κάποιο δίκαιο να σκανδαλιστούν για την παράβαση της εντολής και να τον επιπλήξουν. 

Από τη στιγμή όμως που έμαθαν, ότι πίσω από την πράξη του αυτή κρύβεται ένα μεγάλο και καταπληκτικό θαύμα, έπρεπε πλέον να αλλάξουν στάση. Έπρεπε να συλλογιστούν, ότι εκείνος που έκαμε ένα τόσο μεγάλο θαύμα, με ένα του μόνο πρόσταγμα, δεν μπορεί να είναι ένας τυχαίος άνθρωπος,αλλ’ ότι έχει μέσα του τον Θεόν. Επομένως δεν μπορεί να διατάζει πράγματα αντίθετα προς το θέλημα του Θεού. Το θαύμα έπρεπε να τούς συγκλονίσει, να τούς γεμίσει με δέος και θαυμασμό, αλλά και σεβασμό απέναντι στον αυτουργό του θαύματος. Αυτοί όμως δεν προσέχουν σ’ αυτό, δεν εντυπωσιάζονται. Tο προσπερνούν σαν ένα άνευ σημασίας γεγονός. Εκείνο που προσέχουν και τούς ενδιαφέρει, είναι η παράβαση της αργίας του Σαββάτου. Γι αυτό και δεν ρωτούν, «ποιός είναι αυτός που σε έκαμε υγιή», αλλά «ποιός είναι αυτός που σου είπε να σηκώσεις τοκρεββάτι και επομένως να παραβείς την εντολή». Βλέπουμε δηλαδή, πόσο τυφλοί πνευματικά είναι οι άνθρωποι αυτοί. Ο φθόνος και το μίσος κατά του Ιησού έχει τυφλώσει τις ψυχές των. Τα πάθη αυτά είναι όντως φοβερά και ολέθρια και προέρχονται από την υπερηφάνεια και τον εγωισμό. Ο φθονών δεν βλέπει στο φθονούμενο πρόσωπο αρετές και χαρίσματα παρά μόνο κακίες και ελαττώματα και αυτά ζητά να τα προβάλει δημοσίως για να τον μειώσει και εξευτελήσει. Το ταπεινό φρόνημα  είναι το μόνο αποτελεσματικό φάρμακο κατά της αρρώστιας αυτής.

«Ο δε ιαθείς ουκ ήδει τις εστίν,ο δε Ιησούς εξένευσεν όχλου όντος εν τω τόπω. μετά ταύτα ευρίσκει αυτόν ο Ιησούς εν τω ιερώ και είπεν αυτώ,ίδε υγιής γέγονας,μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρόν σοι τι γένηται» (5, 13-14).

Η εμπειρία του θαύματος έπεισε τον παράλυτο πέρα για πέρα, ότι ο αυτουργός του θαύματος έχει θεία εξουσία και δύναμη, δεν εγνώριζε όμως το όνομα του μεγάλου ευεργέτου του. Και δεν το έμαθε, διότι δεν πρόλαβε να τον ρωτήση ποιό είναι το όνομά του, διότι ο Κύριος αμέσως μετά το θαύμα απομακρύνθηκε μέσα στο πλήθος. Ασφαλώς θα είχε την επιθυμία αμέσως μετά τη θεραπεία του να μάθει το όνομά του, αλλά και από τα βάθη της καρδιάς του να τον ευχαριστήσει για την τόσο μεγάλη ευεργεσία του. Ο Χριστός όμως έφυγε, αφ’ ενός μεν για να αποφύγει τούς επαίνους και τη δόξα των ανθρώπων, που ήδη είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται στον τόπο του θαύματος, και αφ’ ετέρου για να μη ερεθίσειπερισσότερο το μίσος και τον φθόνο εκείνων των Ιουδαίων, που τον μισούσαν.  Έτσι μας διδάσκει με το παράδειγμά του, όταν ευεργετούμε τούς συνανθρώπους μας, να μην επιζητούμε τιμή και δόξα και αναγνώριση από αυτούς. Αρκετό χρόνο μετά το θαύμα τον συναντά και πάλι μέσα στο ναό ο Ιησούς. Έρχεται στο ναό ο πρώην παράλυτος για να δοξολογήσει και ευχαριστήσει το Θεό, διότι έστειλε στη ζωή του τον άγνωστο εκείνο ευεργέτη του, που του χάρισε πάλι την πολυπόθητη υγεία του. Η παρουσία του ανθρώπου αυτού μέσα στο ναό αποτελεί δείγμα της ουσιαστικής και ριζικής μεταβολής που έφερε μέσα στην ψυχή του η μακροχρόνια αρρώστια. Φαίνεται ότι στα νεανικά του χρόνια είχε απομακρυνθεί από το Θεό και το θέλημά του και παρασύρθηκε σε μια ζωήασωτείας και αμαρτίας. Συνέπεια δε αυτής της πρώην αμαρτωλής και άσωτης ζωής του ήταν, ότι τελικά έπεσε άρρωστος στο κρεβάτι και κατάντησε παράλυτος επί 38 ολόκληρα χρόνια. Η παιδαγωγική τιμωρία της μακράς ασθένειάς του τον βοήθησε να συνειδητοποιήσει πόσο τραγικά και ολέθρια είναι τα αποτελέσματα της αμαρτίας, η ζωή της ασωτείας και των καταχρήσεων. Το πάθημα δηλαδή του έγινε μάθημα. Τώρα πια κατάλαβε καλά, ότι η αμαρτία πληρώνει τελικά τα θύματά της με το θάνατο, τον σωματικό και ψυχικό, όπως βεβαιώνει ο Απ. Παύλος «τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος» (Ρωμ.6,23).  Γι αυτό λοιπόν τώρα μετά την θεραπεία του παίρνει την απόφαση να ζήσει τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του μια καινούργια ζωή, μια ζωή ευσεβείας, σύμφωνη με το θέλημα του Θεού. Ενώ δε παρέμενε στο ναό προσευχόμενος, τον βρίσκει ο Κύριος και τον συμβουλεύει. Πρόσεξε, του λέγει, από εδώ και μπρος.  Η πικρή πείρα της αρρώστιας σου πρέπει να σε συνετίσει. Οι αμαρτίες σου σε είχαν οδηγήσει σ’ αυτό το κατάντημα. Τώρα που έγινες υγιής, μη επιστρέψεις πάλι πίσω στην αμαρτία, για να μη πάθεις τίποτε χειρότερο.

 Μπορούμε να ισχυριστούμε, ότι όλες οι αρρώστιες έχουν την αιτία τους στην αμαρτία; Βέβαια έχουμε κάποιες αρρώστιες, όπως επί παραδείγματι, τις κληρονομικές, τις οποίες φέρει ο άνθρωπος από την  γέννησή του και για τις οποίες δεν προηγήθηκε κάποια αμαρτία προσωπική. Η απώτερη πάντως, η αρχική αιτία, όλων των ασθενειών, αλλά και αυτού του θανάτου, είναι η αμαρτία. Μόνο μετά την παράβαση των πρωτοπλάστων εισέβαλε σαν άμεσο επακόλουθο της παρακοής η φθορά και ο θάνατος σ’ όλο το ανθρώπινο γένος.  Πέρα από αυτό όμως πρέπει να ομολογήσουμε, ότι πολλές από τις αρρώστιες έχουν την άμεση αιτία τους σε μια προηγηθείσα ζωή ασωτείας. Διότι που οδηγεί το κάπνισμα, η κατάχρηση οινοπνευματωδών ποτών, η χρήση ναρκωτικών, τα σαρκικά αμαρτήματα; Που οφείλεται το AΙDS, που μαστίζει σήμερα ολόκληρη την ανθρωπότητα; Αυτά είναι σ’ όλους γνωστά και δεν χρειάζεται να τα σχολιάσουμε. Και θα ρωτήσει κανείς: Γιατί βλέπουμε σήμερα πολλούς ανθρώπους να ζουν μέσα στην αμαρτία, μακρυά από το Θεό και να απολαμβάνουν πλήρη υγεία, ενώ αντίθετα υπάρχουν ευσεβείς και ενάρετοι που πάσχουν και βασανίζονται από μακροχρόνιες αρρώστιες; Αυτό θα ήταν πράγματι άδικο, αν όλα τελείωναν σ’ αυτή τη ζωή και δεν υπήρχε ούτε κρίση, ούτε κόλαση, ούτε παράδεισος.Επειδή όμως ο Χριστός πρόκειται να ανταποδώσει στον καθένα σύμφωνα με τα έργα του την ημέρα της κρίσεως, γι αυτό εκείνοι που δεν τιμωρούνται εδώ για τα φαύλα έργα τους, θα τιμωρηθούν αυστηρότερα και βαρύτερα στην άλλη ζωή, αν μείνουν αναίσθητοι στη  μακροθυμία του Χριστού και μείνουν μέχρι τέλους αμετανόητοι.  Από την άλλη πλευρά ο Θεός παραχωρεί, πολλοί δίκαιοι και άγιοι να πάσχουν από διάφορες βαρειές αρρώστιες, πρώτον μεν για να φανερώσει σ’ όλους τον πλούτο της αρετής των και την δύναμη της υπομονής των και δεύτερον να τούς προβάλλει σαν παραδείγματα και πρότυπα προς μίμηση και για να τούς χαρίσει περισσότερη δόξα στην αιώνια βασιλεία του.

«Απήλθεν ο άνθρωπος και ανήγγειλε τοις Ιουδαίοις ότι Ιησούς εστιν ο ποιήσας αυτόν υγιή» ( 5, 15).

Αφού άκουσε τις σωτήριες συμβουλές που του απηύθυνε ο Ιησούς και έμαθε το όνομα του ευεργέτου του, πήγε και βρήκε πάλι τούς Ιουδαίους. Κηρύσσει δημόσια μπροστά τους τον ευεργέτη του, χωρίς να φοβάται καθόλου. Τούς προβάλλει το θαύμα, για το οποίο όμως αυτοί δεν ήθελαν να ακούσουν τίποτε. Από εδώ και μπρος φανερά πλέον οι Ιουδαίοι θα καταδιώκουν το Χριστό. Και θα τον καταδιώκουν μέχρις ότου τελικά τον οδηγήσουν στο σταυρό. Σαν αιτία δε της καταδιώξεως θα προβάλλουν την φαινομενική παράβαση του Σαββάτου. Η βαθύτερη όμως αιτία είναι ο φθόνος για τη δόξα και την επιρροή που είχε ο Χριστός πάνω στα πλήθη. Ο φθόνος δε αυτός πήρε τέτοιες διαστάσεις μέσα στις ψυχές τους, ώστε κατέληξε σε φονικό μίσος κατά του Ιησού.

 Αν τα πάθη, δεν φροντίσουμε να τα καταπολεμήσουμε εγκαίρως με τα μέσα και τα όπλα που μας παρέχει η Εκκλησία, τότε αυτά σιγά σιγά αυξάνουν,απλώνουν ρίζες μέσα στο βάθος της ψυχής μας,  μας αιχμαλωτίζουν και τελικά μας οδηγούν στην καταστροφή.Έτσι έγινε δυστυχώς και με τούς ανθρώπους αυτούς. Αν πρόσεχαν και είχαν διάθεση να γνωρίσουν την αλήθεια, θα διαπίστωναν, ότι αυτός που κάνει τέτοια μεγάλα και καταπληκτικά θαύματα δεν μπορεί παρά να είναι ο Κύριος και νομοθέτης του Σαββάτου. Ότι αυτό που φαινόταν εξωτερικά σαν παράβαση, δεν ήταν κατ’ ουσία παράβαση,αλλ’ υπέρβαση του νόμου.