Ὁ λειτουργικὸς ἀσπασμὸς Πάπα καὶ Πατριάρχου: Ἀπαράδεκτη ἐνέργεια (2ον)

Δείτε και: -Ὁ λειτουργικὸς ἀσπασμὸς Πάπα καὶ Πατριάρχου: Ἀπαράδεκτη ἐνέργεια (1ον )

Γράψαμε στὸ προηγούμενο ­ἄρ­­θρο πῶς γινόταν ­παλαιότερα καὶ πῶς γίνεται σήμερα πρὶν ἀπὸ τὴν ὁμολογία τῆς Πίστεως ὁ ­ἀ­­­σπα­σμὸς τῆς ἀγάπης. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, τονίζοντας ὅτι ἡ ἀγάπη εἶ­­ναι «μείζων τῶν ἀρετῶν» ὀνομάζει τὸν ἀσπασμὸ αὐτὸ «φρικωδέστατον». Δηλαδὴ ἀσπασμὸ ποὺ προξενεῖ κατ’ ἐξοχὴν ἱερὸ φόβο, τρόμο, βαθὺ ­θρησκευτικὸ σεβασμό. Δι­­­­­ότι, προσθέτει, ὁ ἀσπασμὸς αὐτὸς «συμπλέκει τὰς διανοίας ἡμῶν» καὶ κάνει ὥστε ὅλοι οἱ πιστοὶ νὰ ­γινόμαστε ἕνα σῶμα καὶ «μέλη Χριστοῦ, ἐπειδὴ καὶ ἑνὸς σώματος μετέχομεν ­ἅπαν­τες», ἑνώνοντας τὶς ψυχές μας μὲ τὸν σύνδεσμο τῆς ἀγάπης. 

   Ἔτσι θὰ μπορέσουμε νὰ ἀπολαύσου­με «μετὰ παρρησίας τῆς προκειμένης τραπέζης», δηλαδὴ τῆς κοινωνίας τοῦ παναχράντου Σώματος καὶ τοῦ παναγίου Αἵματος τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ(*).

   Ἐπειδὴ δὲ τὸ Σύμβολο τῆς ­Πίστεως περικλείει ὁλόκληρο τὸ μυστήριο τῆς Ὀρ­θοδόξου εὐσεβείας, ἀφοῦ μὲ αὐτὸ ἀπαγγέλλουμε τὴν ὁμολογία καὶ τὴν πίστη μας πρὸς τὴν Ἁγία Τριάδα καὶ τὸ ἔργο τοῦ θείου Λυτρωτοῦ, ἡ Ἐκκλησία λάμβανε πάντοτε τὶς ἀναγκαῖες προφυλάξεις, ὥστε νὰ μὴ δοθεῖ «τὸ ἅγιον τοῖς κυσί», ἀλλὰ μόνο στοὺς μεμυημένους πιστούς. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ λειτουργός, συμμορφούμενος πρὸς τὴν ἐντολὴ τοῦ Κυρίου, ­παραγγέλλει μὲ ἔν­τονη φωνή: «Τὰς θύρας, τὰς ­θύρας, ἐν σοφίᾳ πρόσχωμεν». Κλεῖστε τὶς πόρ­τες τοῦ ναοῦ, ὥστε κανεὶς ἀπὸ τοὺς «ἀ­­­μύητους» νὰ μὴν εἰσέλθει στὸ Ναὸ καὶ περιεργασθεῖ ἢ ­συμμετάσχει στὸ μέγα Μυστήριο τῆς θείας ­Εὐχαριστίας.

   Ἀλλὰ ἂς προσέξουμε καὶ τοῦτο ποὺ εἶναι πολὺ σημαντικό. Λίγο πρὶν ἀπὸ αὐτὴ τὴν παρακέλευση ­ἀκούγεται τὸ παράγγελμα τοῦ ἱερέως ποὺ ­λέγει: «Ἀγαπήσωμεν ­ἀλλήλους ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσωμεν»: Ἂς ­ἐκδηλώσουμε τὴν ­ἀναμεταξύ μας ­ἀγάπη ὅλοι, ὁ ἕνας πρὸς τοὺς ἄλλους, γιατί; Γιὰ νὰ ὁμολογήσουμε μὲ ὁμόνοια. Καὶ ὁ χορὸς τῶν ἱεροψαλτῶν ἀμέσως ἀπαντᾶ ἐκ μέρους τοῦ λαοῦ: Ὁμολογοῦμεν «Πατέρα, Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, ­Τριάδα ὁμοούσιον καὶ ­ἀχώριστον». Καὶ ἐπει­δὴ ἡ ὁμολογία μας, τὸ «Πιστεύω» ποὺ θὰ ­ἀκολουθήσει, περικλείει ὅλο τὸ μυ­­στήριο τῆς εὐσεβείας, τὸ ὁποῖο ­σκαν­δαλίζει τοὺς ἀμυήτους, ­ἀκολουθεῖ τὸ ­παράγγελμα «Τὰς θύρας, τὰς θύ­ρας! Ἐν σοφίᾳ πρόσχωμεν». Καὶ με­τὰ ἀπὸ αὐτὸ ὁ ἱερὸς κλῆρος στὸ Ἅ­­­γιο Βῆμα καὶ ὅλος ὁ λαὸς ἑνωμένος ἀ­­­παγγέλλει μὲ μιὰ φωνὴ τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως.

   Τί εἶναι ὅμως τὸ Σύμβολο τῆς ἁγιωτάτης Πίστεώς μας; Εἶναι ὅλο τὸ περιεχόμενο τῆς πίστεώς μας. Εἶναι βραχύτατη δογματικὴ περίληψη κυρίως τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἀλλὰ καὶ τῆς ἱερᾶς Παραδόσεως. Ὅλες οἱ λέξεις καὶ οἱ φράσεις τοῦ Συμβόλου εἶναι ἁγιογραφικές. Στὴν Ἱερὰ Παράδοση ἀνήκει μόνο ὁ ὅρος «Ὁμοούσιος». Ὥστε μὲ τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως οἱ Ὀρθόδοξοι ὁμολογοῦμε ἐπίσημα «ἐν ὁμονοίᾳ» καὶ ἀ­­­νεπιφύλακτα τὴν πίστη μας στὴ δο­γματικὴ διδασκαλία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅπως τὴν διετύπωσαν οἱ θεοφόροι Πατέρες στὶς ἅγιες Οἰκουμενικὲς Συνόδους.

   Κατόπιν αὐτῶν ποὺ γράψαμε τόσο στὸ προηγούμενο ἄρθρο ὅσο καὶ στὸ παρόν, δημιουργοῦνται τὰ ἀκόλουθα ἐρωτήματα:

   α) Ποιὰ θέση μπορεῖ νὰ ἔχει ἕνας αἱ­ρετικὸς καὶ μάλιστα ὁ κατ’ ἐξοχὴν αἱρετικὸς Πάπας στὴ λειτουργικὴ σύν­αξη τῶν Ὀρθοδόξων; Δὲν ἰσχύει γι’ αὐτὸν τὸ παράγγελμα «Τὰς θύρας, τὰς θύ­ρας, ἐν σοφίᾳ πρόσχωμεν»;

   β) Ὁ ἀσπασμὸς τῆς ἀγάπης δὲν δίδεται μόνο μεταξὺ τῶν συλλειτουργούντων Ὀρθοδόξων ἀρχιερέων καὶ ἱερέων, ἐφόσον φανερώνει τὸν σύνδεσμο τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἑνότητος ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ποὺ εἶναι ἀπαραίτητος προκειμένου νὰ κοινωνήσουμε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων; Ὁ αἱρετικὸς Πάπας εἶναι συνδεδεμένος μὲ τὴν ἐν Χριστῷ ἀγάπη καὶ ἑνότητα μὲ τὸν λειτουργοῦντα Ὀρθόδοξο κλῆρο καὶ τὸν ἐκκλησιαζόμενο λαό; Μπορεῖ νὰ κοινωνήσει τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων; Ἀσφαλῶς ὄχι.

   γ) Τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, ποὺ ἀκολουθεῖ μετὰ τὸν ἀσπασμὸ τῆς ἀγάπης, φανερώνει τὸ κριτήριο καὶ τὴ βά­ση τῆς Ὀρθοδόξου λατρευτικῆς συν­άξεως. Εἶ­­­­ναι δὲ αὐτὸ ἡ κοινὴ πίστη, ἡ ­ἑνότητα τῆς πίστεως, τὸ «ἐν ὁμονοίᾳ» ποὺ ἐπιτρέπει καὶ τὸ κοινὸ Ποτήριο. Ὅμως ὁ αἱρετικὸς Πάπας καὶ κάθε αἱρετικὸς καὶ ἀλλόθρησκος ­ἀποκλείονται τῆς συμ­μετοχῆς στὸ κοινὸ Ποτήριο. Καὶ ἀποκλείονται διότι οἱ ­ἴδιοι ἀποκλείουν τοὺς ἑαυτούς τους ἀπὸ τὴ γνώση τῆς Ἀληθείας, τὴν ὁποία ὁ Θεάνθρωπος Κύριος ἀπεκάλυψε καὶ οἱ Ἅγιοι βίωσαν, δίδαξαν καὶ ἀκτινοβόλησαν.

   δ) Ὁ ἀσπασμὸς τοῦ Πάπα μὲ τὸν Πατριάρχη στὴ θρονικὴ ἑορτὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τὴν 30ὴ Νοεμβρίου 2014 εὐχαρίστησε τοὺς Παπικούς. Ὁ Καρδινάλιος Kurt Koch (Κοὺρτ Κόχ), συμπρόεδρος τῆς Μι­­κτῆς Ἐπιτροπῆς Διαλόγου, σὲ συνέν­τευξή του στὴν ἐφημερίδα Avvenire σχολίασε: «Ἦταν μιὰ πάρα πολὺ ὄ­­­­μορφη στι­-γμή, στὴν ὁποία θὰ πρέπει νὰ προσθέσουμε τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ ­Πατριάρχης κατὰ τὴ ­διάρκεια τῆς ­Θείας Λειτουρ­γίας πῆγε πρὸς τὸν Πάπα γιὰ νὰ ­ἀνταλλάξουν τὸν ἀ­­­σπασμὸ τῆς εἰρήνης. Ἕνα γεγονὸς ἄνευ προηγουμένου, κα­θὼς ­σύμφωνα μὲ τὴν ὀπτικὴ τῶν ­Ὀρθοδόξων ὁ ἀσπασμὸς τῆς εἰ­­­ρήνης συνιστᾶ ἤδη ἕνα σημεῖο ἑνότητας...» (http://www.amen.gr/article20127).

  «Ἄνευ προηγουμένου» λοιπὸν ἡ ἀ­­­ν­επίτρεπτη αὐτὴ ἐνέργεια τοῦ Πατριάρχου. Ἡ ἐνέργεια ὅμως αὐτὴ «λίαν εὔφρανε τοὺς κακοδόξους» καὶ ἐπλήγωσε καίρια τοὺς Ὀρθοδόξους. Τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος περιμένει νὰ δεῖ στὰ πρόσωπα καὶ στὶς ἐνέργειες τῶν Ὀρθοδόξων ἡγετῶν του ἐμμονὴ στὸ Ὀρθόδοξο δόγμα, στὸ «πατροπαράδοτον σέβας»· γιὰ τὸ ὁποῖο ὁ φλογερὸς Στουδίτης μοναχὸς Ἰωσὴφ Βρυέννιος (1350-1431) ἔγραψε εἴκοσι πέντε χρόνια πρὶν ἀπὸ τὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως: «Ἡ ὀρθόδοξος πίστις ἡμῶν, αὕτη δόξα, αὕτη γένος, αὕτη στέφανος, αὕτη καύχημα. Οὐκ ἀρνησόμεθά σε, φίλη Ὀρθοδοξία· οὐ ψευσόμεθά σε, πατροπαράδοτον σέβας· οὐκ ἀφιστάμεθά σου, Μῆτερ εὐσέβεια· ἐν σοὶ ἐγεννήθημεν, καὶ σοὶ ζῶμεν, καὶ ἐν σοὶ κοιμηθησόμεθα· εἰ δὲ καλέσειε καιρός, καὶ μυριάκις ὑπὲρ σοῦ τεθνηξόμεθα».

   Δυστυχῶς οἱ καιροί μας τόσο στὰ πολιτικά, ὅσο καὶ στὰ ἐκκλησιαστικὰ δρώμενα δὲν διαφέρουν καὶ πολὺ ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἰωσὴφ Βρυεννίου. Ἂς μὴν τὸ λησμονοῦμε...

(*) Ἰω. Χρυσοστόμου, Ὁμ. β΄ Εἰς τὸ θεῖον καὶ μυστικὸν δεῖπνον τοῦ Σωτῆρος καὶ περὶ τῆς τοῦ Ἰούδα προδοσίας... 6, PG 49, 391.

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”