Κυριακή του Θωμά - «Πορεύεσθε, καὶ σταθέντες λαλεῖτε ἐν τῷ ἱερῷ τῷ λαῷ πάντα τὰ ρήματα τῆς ζωῆς ταύτης».

Ἀπόστολος: Πράξ. ε´ 12 – 20

 Εὐαγγέλιον: Ἰωάν. κ΄ 19 - 31

Ἦχος.– Ἑωθινόν: Α´

«Πορεύεσθε, καὶ σταθέντες λαλεῖτε ἐν τῷ ἱερῷ τῷ λαῷ πάντα τὰ ρήματα τῆς ζωῆς ταύτης».

  Σὲ κάθε ἐποχή, ἀλλὰ κυρίως στὴ δική μας, ποὺ τόσα ρεύματα ἔχουν διαπεράσει τὸν κόσμο καὶ συνεχίζουν νὰ κυκλώνουν τὴν οἰκουμένη, τίθενται δύο ἐρωτήματα.

α) Ἔχει λόγο ἡ Ἐκκλησία; καὶ β) ποιὸ πρέπει νὰ εἶναι τὸ περιεχόμενο αὐτοῦ τοῦ λόγου - κηρύγματος ποὺ ἐὰν ἔχει, ὀφείλει νὰ καλλιεργεῖ ἡ Ἐκκλησία;

Ὄντως ἐρωτήματα, ποὺ κάνουν τοὺς ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας νὰ “βασανίζουν τὸ θέμα”, ὥστε νὰ ἀπαντήσουν ὑπεύθυνα. Ὑπεύθυνα, δοθέντος ὅτι τοὺς τελευταίους καιρούς, παρὰ τὸ πλῆθος τῶν “κηρύκων”, φαίνεται νὰ ἀπουσιάζει τὸ ριζοσπαστικὸ κήρυγμα τῆς Ἀναστάσεως καὶ νὰ ἐπέρχεται ἕνας συμβιβασμὸς πρὸς τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου, σὺν τὸ ὅτι ὁ θεσμὸς τῶν ἱεροκηρύκων δείχνει νὰ συρρικνώνεται δραματικά.

Ἂς ἀφήσουμε ὅμως τοὺς ἐχθροὺς τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ σκοπὸ ἔχουν νὰ καταργήσουν τὸ ζωντανό της κήρυγμα - παρὰ τὰ γλυκόλογα καὶ τοὺς “ἀδελφικοὺς ἀσπασμούς”, καὶ ἂς μὴ λησμονοῦμε ὅτι σὲ κάθε ἐποχὴ καὶ ὁπουδήποτε ὑφίσταται ὁ “φιλοπρωτεύων Διοτρεφής” (Γ´ Ἰωάν. 9), καὶ μὲ δέος ἂς ἀκούσουμε μέσῳ τοῦ Ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος τὸν Ἄγγελο Κυρίου. Τὸ λειτουργικὸ πνεῦμα ὅπου “διὰ νυκτὸς ἤνοιξε τὰς θύρας τῆς φυλακῆς, ἐξαγαγὼν τε αὐτοὺς (τοὺς Ἀποστόλους) εἶπε· πορεύεσθε, καὶ σταθέντες λαλεῖτε ἐν τῷ ἱερῷ τῷ λαῷ πάντα τὰ ρήματα τῆς ζωῆς ταύτης” (Πράξ. ε´ 19-20).

  Μάλιστα! Στὰ δύο ἐρωτήματα, ἐὰν δηλ. ὑφίσταται κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ποιὸ τὸ περιεχόμενό του, μᾶς ἀπαντᾶ ὁ Θεὸς διὰ τοῦ ἁγίου Ἀγγέλου. Ἐπαναλαμβάνεται καὶ ἐδῶ μὲ διαφορετικὰ λόγια ἡ ἐντολὴ τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου μας: “πορευθέντες, μαθητεύσατε (=ἐκχριστιανίσατε), πάντα τὰ ἔθνη” (Ματθ. κη´ 19).

  Αὐτὴ ἐπίσης τὴν πραγματικότητα τὴν βλέπουμε στοὺς χρόνους ὅπου ἐπικρατοῦσε ὁ Νόμος. Ἐκεῖ ποὺ τὰ ἐκλεκτὰ πνεύματα τῶν Δικαίων καὶ τῶν ἐκλεκτῶν ἐκήρυσσαν καὶ ἔλεγχαν, προφητεύοντας ταυτοχρόνως τὸν ἀναμενόμενο Μεσσία, καὶ φυσικὰ τὴν εὐλογημένη αὐτὴ πραγματικότητα, ποὺ βιώνει ἡ Ἐκκλησία στὸ Νόμο τῆς Χάριτος. Ἐκεῖ ποὺ τὸ λειτουργικὸ Σῶμα, μέσα στὸ Κυριακὸ Δεῖπνο δέχεται διὰ τοῦ θείου κηρύγματος τὸ μήνυμα τῆς ἐλπίδος. Τὴν βεβαιότητα τῆς νίκης ἐναντίον τοῦ θανάτου καὶ τοῦ διαβόλου.

  Οὐδέποτε ὑπῆρξε ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία ἡ Ἐκκλησία ὑποτίμησε τὸ πραγματικὸ κήρυγμα. Ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία ἀποτελεῖ τὸν ἀψευδῆ μάρτυρα αὐτῆς τῆς πραγματικότητος.

  Ἐὰν κάπου ὑπῆρξε ὑποτίμησις τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, δηλ. τοῦ κηρύγματος, ἐκεῖ ἐπῆλθε πνευματικὸς μαρασμὸς καὶ ἡ ἄγνοια τῆς ἀληθείας ὁδήγησε σὲ ἐπικίνδυνα μονοπάτια, σὲ πλάνες, σὲ αἱρέσεις καὶ τέλος σὲ αὐτὴν τὴν ἀποκοπὴ ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία. Δὲν εἶναι δὲ καθόλου τυχαῖο πὼς ὅταν κατὰ καιροὺς ξεσποῦν περιπέτειες ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, ἀπὸ τὰ πρῶτα ποὺ τίθενται ἐν περιορισμῷ καὶ κατόπιν σὲ διωγμό, εἶναι αὐτὸ τὸ κήρυγμα.  (Φυσικὰ ὅταν γίνεται λόγος περὶ κηρύγματος, ἐννοοῦμε τὸ γνήσιο, πατερικό, ἀπολογητικό, ἐλεγκτικό, ἀφυπνιστικὸ κήρυγμα συμφώνως πρὸς τὶς προδιαγραφὲς τῶν μεγάλων Πατέρων καὶ Διδασκάλων, οἱ ὁποῖοι ἐπὶ καθημερινῆς βάσεως, οὐχὶ ἅπαξ ἀλλὰ καὶ δὶς τὴν ἡμέραν ἀρκετὲς φορές, ἐδίδασκαν τὸ ἐμπιστευθὲν εἰς αὐτοὺς χριστεπώνυμον πλήρωμα τῶν τοπικῶν τους Ἐκκλησιῶν).

   Ἐκεῖνο ἐπίσης ποὺ εἶναι ἀνάγκη νὰ σημειωθεῖ, εἶναι πὼς τὶς πονηρὲς ἡμέρες ποὺ ζοῦμε, ὄχι μόνο τὸ αὐθεντικὸ ἐκκλησιαστικὸ κήρυγμα ὁλονὲν καὶ περισσότερον ὀλιγοστεύει, ἀλλὰ ταυτοχρόνως ἀναπτύσσεται τὸ νόθο καὶ ξένο πρὸς τὶς ἀρχές, τὰ δόγματα καὶ τὸν ἁγιαστικὸ (ἀσκητικὸ-ἡσυχαστικὸ) τρόπο ζωῆς, ποὺ ἀδιασπάστως οἱ ἅγιοι παραδίδουν ἀπὸ τὴν μία γενεὰ στὴν ἄλλη. Τὸ ἀποτέλεσμα τώρα τούτης τῆς καταστάσεως ὅλοι τὸ βιώνουμε. Εἶναι τὸ νὰ ἀκούωνται ἀπὸ ἐπίσημα χείλη ἀπόψεις, καὶ δὴ ἐκκλησιολογικές, ποὺ σὲ παλαιότερες ἐποχὲς οἱ ἐκφράζοντες καὶ ὑποστηρίζοντες παρόμοιες θέσεις θὰ ἐκκαλοῦνταν πρὸς ἀπολογίαν. Ἔτσι, σὺν τοῖς ἄλλοις, διαμορφώνεται ἕνα “ξύλινο κήρυγμα” ποὺ μπορεῖ νὰ ἀκούεται ὄχι μόνο σὲ χώρους αἱρετικῶν οἴκων, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ σὲ ἀλλοθρήσκους καὶ γιατί ὄχι καὶ σὲ συνάξεις ἀκόμα ἀθέων καὶ ἀπίστων, ἀφοῦ καὶ αὐτοὶ ἐνδιαφέρονται δῆθεν γιὰ τὴν “οἰκολογία” καὶ τὰ “κοινὰ προβλήματα τῆς ἀνθρωπότητας”.

   Ὁπωσδήποτε ὅσοι ποιμένες ἔχουν συνείδηση τῆς ὑψηλῆς τους ἀποστολῆς, ὅσοι ἐπιτέλους πιστεύουν στὸν Θεό, γνωρίζουν ὅτι δὲν θὰ δώσουν λόγο σὲ ἀνθρώπους καὶ ἀνθρωπάκια ποικίλων θρησκευτικῶν καὶ πολιτικομματικῶν ἀποχρώσεων, ἀλλὰ στὸν ἴδιο τὸν Νικητὴ τοῦ θανάτου. Γνωρίζουν ὅτι τὸ “λαλεῖτε” τοῦ ἀγγέλου πρὸς τοὺς Ἀποστόλους δὲν εἶναι κάτι ποὺ ἐπαφίεται στὴν διάθεση τοῦ ἐργάτου τοῦ ἀμπελῶνος, ἀλλὰ παράγγελμα ἐπιτακτικὸν πρὸς τοὺς ἰδίους ἀλλὰ καὶ πρὸς ὅσους βρίσκονται στὴν ἱερὰ ἀποστολὴ τῆς Ὀρθοδοξίας. Παράγγελμα πρὸς ὅσους λιτανεύουν τὸν σταυρὸν τῆς ἀληθείας καὶ τοῦ ἀποκαλυπτικοῦ Χριστοκεντρικοῦ κηρύγματος.

   Οἱ κήρυκες λοιπὸν τοῦ θείου λόγου δὲν ἔχουν παρὰ νὰ ἐμπνέονται ἀπὸ τὰ Βιβλικὰ κείμενα, νὰ ἐνθουσιάζονται ἀπὸ τὰ πατερικὰ ὁμιλητικὰ ἀριστουργήματα καὶ “εὐκαίρως ἀκαίρως” πρὸς κάθε κατεύθυνση νὰ σπείρουν δα- ψιλῶς τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ὄντας βέβαιοι ὅτι τὰ ἐμπόδια, ποὺ ἐφεξῆς θὰ ἀντιμετωπίσουν, δὲν εἶναι παρὰ ἡ ἐπιβεβαίωση τοῦ ἔργου τους. Ἔργου μεστοῦ ἀπὸ τὴν εὐλογία τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.

  Ἂς μὴ λησμονοῦν δὲ ποτὲ οἱ αὐθεντικοὶ κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου ὅτι “δὲν φοβᾶται ὁ λαγὸς τὴ βροντὴ τόσο, ὅσο φοβεῖται ὁ διάβολος τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ”.

 Ἀμήν.

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Ορθόδοξος Τύπος, 10/04/2015