«Καινιεῖ σε ἐν τῆ ἀγαπήσει αὐτοῦ» (Προφήτης Σοφονίας)

Θὰ σὲ ξεκαινουργώσει μὲ τὴν ἀγάπη Του. Νέα θὰ σὲ κα­τα­στήσει. Ἀνακαινισμένη. Μὲ τὴν πρώτη σου ὡραιότητα. Αὐτὴν ποὺ ἔ­­­­­χασες ἐν τῷ μεταξύ. Τὴν ἔχασες, καθὼς σπίλοι καὶ ρυτίδες ἦρθαν νὰ χαρακώσουν τὸ πρόσωπό σου καὶ νὰ τὸ ἀμαυρώσουν. Τὸ γῆρας καὶ ἡ φθορὰ σὲ πρόφθασαν. Ὅλα ὅμως αὐτὰ θὰ τὰ ἀποσείσει ἀπὸ πάνω σου καὶ θὰ σὲ ξανακάνει νέα, ὡραία, ἀγαπητή Του.

   Ποιός; Ποιά;

  Ὁ Χριστός. Τὴν ψυχή.

   Εἶναι προφητικὸς ὁ λόγος. Καὶ ἀναφέρεται (καὶ μὲ ἄλλους ἀκόμα στίχους) στὸ Πάθος τοῦ Κυρίου καὶ στὴν Ἀνάστασή Του. Γι’ αὐτὸ καὶ ἐμπεριέχεται στὰ Ἀναγνώσματα τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων καὶ τοῦ Μεγάλου Σαββάτου.

   Προμηνύει ὁ προφήτης Σοφονίας τὴ χα­ρὰ καὶ εὐφροσύνη τῆς Ἱερουσαλήμ, ὅταν θὰ ξανακατοικηθεῖ ἀπὸ τὸ ὑπόλειμμα τῶν Ἰουδαίων ποὺ θὰ ἐπιστρέψουν ἀπὸ τὴ Βαβυλώνια αἰχμαλωσία. Συγχρόνως ὅμως τὸ μάτι του βυθίζεται στὰ βάθη τῶν αἰώνων (650 χρόνια ἔπειτα) καὶ βλέπει τὴν εὐφροσύνη τοῦ νέου Ἰσραὴλ τῆς Χάριτος, τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ποὺ θὰ προέλθει ἀπὸ τὴν ἀπολυτρωτικὴ θυσία τοῦ Μεσσία Χριστοῦ καὶ τὴν ἔνδοξη Ἀνάστασή Του.

   Εἶναι οἱ τελευταῖοι στίχοι τῆς ὅλης προφητείας του, καὶ ἐδῶ ὁ τόνος γίνεται κατεξοχὴν ἑορταστικός, πανηγυρικός, θριαμβικός:

   «“Χαῖρε σφόδρα, θύγατερ Σιών”», ἀνακράζει ὁ Προφήτης, «διαλάλησε παντοῦ τήν ἀπερίγραπτη χαρά σου. “Εὐφραίνου καὶ κατατέρπου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου, θύγατερ Ἱερουσαλήμ”.

   Σκίρτα ἀπὸ χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση, διότι ὁ Κύριος τράβηξε ἀπὸ πάνω σου τὰ ἀδικήματα, τὶς ἁμαρτίες σου, καὶ σὲ λύτρωσε ἀπὸ τὰ χέρια τῶν ἐχθρῶν σου. Τώρα ὁ Κύριος, ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ, κατοικεῖ ἀνάμεσά σου· γι’ αὐτὸ καὶ πλέον δὲν πρόκειται νὰ δεῖς συμφορές. 

   Πάρε θάρρος, Σιών. Μὴν ἀφήνεις τὰ χέρια σου νὰ πέφτουν κάτω ἀδύναμα καὶ παραλελυμένα ἀπὸ φόβο καὶ δειλία. “Κύριος ὁ Θεός σου ἐν σοί”, ἀνάμεσά σου εἶναι ὁ Κύριος καὶ Θεός σου. Αὐτὸς εἶναι δυνατὸς καὶ θὰ σὲ σώσει. “Ἐπάξει ἐπὶ σὲ εὐφροσύνην”, θὰ σὲ γεμίσει μὲ εὐφροσύνη, “καὶ καινιεῖ σε ἐν τῇ ἀγαπήσει αὐτοῦ”, θὰ σὲ κάνει νέα μὲ τὴν ἀγάπη Του, “καὶ εὐφρανθήσεται ἐπὶ σὲ ἐν τέρψει ὡς ἐν ἡμέρᾳ ἑορτῆς”· θὰ εὐφραίνεται μαζί σου μὲ τὴν ἴδια ἀγαλλίαση καὶ τέρψη ποὺ αἰσθάνεται κανεὶς μέσα στὶς εὐφρόσυνες μέρες τῶν ἑορτῶν καὶ τὰ χαρμόσυνα πανηγύρια» (Σοφον. γ΄ 14-17).

   Ὢ ἀγάπη τοῦ Λυτρωτοῦ! Αὐτὴ ποὺ Τὸν ὤθησε νὰ παραδώσει τὸν Ἑαυτό Του σὲ θάνατο «ὑπὲρ αὐτῆς... ἵνα ­παραστήσῃ αὐτὴν ἑαυτῷ ἔνδοξον τὴν ἐκκλησίαν, μὴ ἔχουσαν σπίλον ἢ ρυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων, ἀλλ᾿ ἵνα ᾖ ἁγία καὶ ἄμωμος» (Ἐφ. ε΄ 25-27). Γι᾿ αὐτὸ θυσιάστηκε ὁ Νυμφίος μας. Γιὰ νὰ κάνει τὴ Νύμφη Του Ἐκκλησία καὶ τὴν ψυχή μας νέα, ἔνδοξη, ἀφθαρτισμένη, χωρὶς κανένα σημάδι φθορᾶς καὶ γηράνσεως, χωρὶς κανένα «μῶμον», ψεγάδι ἐπάνω της.

   Τί παράδοξη ἡ ἰσχὺς τῆς θεϊκῆς αὐτῆς ἀγάπης! Ἔχει τὴν ἱκανότητα νὰ καθιστᾶ καινούργια τὴν ψυχὴ ποὺ περιπτύσσεται. Καμιὰ ἀνθρώπινη ἀγάπη δὲν ἔχει αὐτὴ τὴν ἰδιότητα. Ὅσο καὶ ἂν ἀγαπᾶς κάποιον, δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ τὸν κάνεις πιὸ νέο ἀπὸ ὅ,τι εἶναι. Οὔτε ἡ ἀγάπη σου νὰ τοῦ ἀφαιρέσει τὰ σημάδια τῆς φθορᾶς ποὺ ἄφησε ἐπάνω του ὁ χρόνος καὶ ἡ καταβολὴ ἀπὸ τὰ λυπηρὰ τῆς ζωῆς. Τὸ πολὺ νὰ ἀγαπήσεις κάποιον, ἐπειδὴ εἶναι ἀξιοσυμπάθητος ἀπὸ τὰ δεινὰ ποὺ ἔχει περάσει καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ περνᾶ.

Νὰ τὰ ἐξαλείψει ὅμως αὐτὰ ἡ ἀγάπη σου, ἀδύνατον.

   Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ἔχει αὐτὴ τὴ θαυμαστὴ ἰδιότητα. Διότι εἶναι ἀγάπη θεϊκή. Ἀγάπη αἰώνια, ἄφθαρτη, ποὺ μετασχηματίζει πρὸς τὸν ἑαυτό της ὅποιον περικλείει στοὺς κόλπους της. Ὁ εὐτελὴς καὶ φθαρτὸς ἄνθρωπος γίνεται «κατὰ χάριν» ἄφθαρτος, λαμπρὸς καὶ αἰώνιος, ὅπως εἶναι «κατὰ φύσιν» ὁ Θεός, γιατὶ ἀκριβῶς ὁ Θεὸς τὸν ἀγαπᾶ. Καὶ ἡ δύναμη αὐτὴ ἡ ἀνακαινιστικὴ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ ἐκχύνεται ἀπὸ τὸν Σταυρό Του καὶ πιστώνεται στὴν Ἀνάστασή Του.

   Ψυχή μου!

   Πῶς μπορεῖς πιὰ νὰ ἀθυμεῖς; Πῶς εἶναι δυνατὸν αὐλακιὲς λύπης καὶ σκυθρωπότητας νὰ χαρακώνουν τὸ πρόσωπό σου; Τί ἀκόμα κάθεσαι καὶ θρηνεῖς χωρὶς ἐλπίδα πάνω στὰ συντρίμμια τῶν σφαλμάτων ποὺ διέπραξες στὴ μακρινὴ χώρα τῆς ἁμαρτίας; Δὲν βλέπεις Αὐτὸν ποὺ στέκεται δίπλα σου, νέος, ὡραῖος, λαμπρός, μέσα στὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεώς Του; Αὐτὸς δὲν ἔπαθε καὶ δὲν ἀναστήθηκε γιὰ τὸν ἑαυτό Του. Γιὰ σένα ἔπαθε καὶ γιὰ σένα ἀναστήθηκε. Γιὰ νὰ σὲ καταστήσει νέα, ὡραία, ἀγαπητή Του. Γιὰ νὰ σὲ τιμήσει στὰ δεξιά Του, σὲ μιὰ αἰώνια σύναψη γάμου πνευματικοῦ μαζί σου. Αὐτή Του ἡ ἀγάπη σὲ ­ἀνακαινίζει, δὲν τὸ βλέπεις;

   Ὅλα μέσα σου καὶ γύρω σου τώρα πιὰ καινούργια. «Ἰδοὺ γέγονε καινὰ τὰ πάντα» (Β΄ Κορ. ε΄ 17). Μέσα ἀπὸ τὸν καινὸ Τάφο ξεπήδησε τὸ «καινὸ» φῶς τῆς Ἀναστάσεως, καὶ αὐτὸ ἀνακαινίζει ὅλο τὸν κόσμο. Τώρα καὶ ἡ τροφή σου καὶ τὸ ποτό σου εἶναι «καινό». Καὶ καλεῖσαι πιὰ νὰ κοινωνεῖς τὴν «καινὴ» βασιλεία τοῦ Χριστοῦ μέσα ἀπὸ τὸ «καινὸν τῆς ἀμπέλου γέννημα», τὴ θεία εὐφροσύνη, τὴν ἄληκτη μακαριότητα. Καὶ μπορεῖς νὰ περιπατεῖς τώρα «ἐν καινότητι ζωῆς», μὲ καινούργιες σκέψεις, καινούργια αἰσθήματα, διαθέσεις, προοπτικές.

   Καὶ νὰ ἀνακαινίζεσαι συνεχῶς μπορεῖς. Τὸ μυστικὸ εἶναι νὰ μετανοεῖς κάθε στιγμή, νὰ ἀφήνεις μὲ ἐμπιστοσύνη τὸν ἑαυτό σου στὰ χέρια Του, νὰ ἀνανεώνεις τὴν ἀφοσίωσή σου πρὸς Αὐτόν! Τὸν δικό σου Νυμφίο. Αὐτὸν ποὺ ἔπαθε καὶ ἀναστήθηκε γιὰ σένα, καὶ μὲ αὐτή Του τὴν ἀγάπηση σὲ καθιστᾶ συνεχῶς νέα. «Καινή». Δοξασμένη στοὺς αἰῶνες..

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”