Πρωτοπρ. Βασίλειος Α. Γεωργόπουλος, Σύγχρονοι αὐτόκλητοι αἱρετικοὶ «σωτῆρες»

Σύγχρονοι αὐτόκλητοι αἱρετικοὶ «σωτῆρες»

Τοῦ πρωτ. π. Βασιλείου Ἀ. Γεωργοπούλου, Ἐπικ. Καθ. Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ

Εἶναι μόνιμο τό φαινόμενο καί τό συναντᾶμε σέ ὅλες τίς αἱρετικές κινήσεις. Κάποιοι ἄνθρωποι «σώθηκαν», γιατί παρασυρόμενοι, προφανῶς ἀπό ἄγνοια σέ κάποια αἱρετική ὀργάνωση, ἀφοῦ ἔκαναν προσευχή μετανοίας, ἄνοιξαν τήν καρδιά τους, ἀποδέχθηκαν σέ κλῖμα συγκινησιακῆς φόρτισης τόν Χριστό ὡς προσωπικό τους σωτήρα, ξαφνικά σώθηκαν. Λυτρώθηκαν. Ἔχουν τήν αἴσθηση, ὅτι ἀνήκουν στούς ἐκλεκτούς σεσωσμένους.

   Ὕστερα ἀπό αὐτό, θέλουν νά σώσουν κι ἄλλους. Ἀναλαμβάνουν κάθε εἴδους πρωτοβουλία, γιά νά μεταφέρουν αὐτή τήν ἐμπειρία τους καί σέ ἄλλους ἀνθρώπους. Νά ζήσουν καί οἱ ἄλλοι τήν ἴδια αὐτή στιγμιαία ξαφνική σωτηρία,ἐκτός τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά πάντα στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.

   Τό κίνητρο γίνεται πιό ἰσχυρό καί ἐκφράζεται ὡς ἱεραποστολικός ἀκτιβισμός. Ἐργάζονται συστηματικά, γιά νά διαδώσουν τήν αἱρετική μεθοδολογία σωτηρίας, πού οἱ ἴδιοι, παρασυρόμενοι, υἱοθέτησαν καί αὐτή τή διάδοση τή θεωροῦν ταυτοχρόνως «ὁμολογία πίστεως» ἐξέχουσας βαρύτητας.

   Φυσικά δέν σταματοῦν ἐδῶ. Ὁ ἱεραποστολικός ἀκτιβισμός μέ ἐπένδυση ἀληθοφανοῦς «ἐκ Θεοῦ», προερχομένης ἔμπνευσης, ἐπενδύεται μέ πνευματικό κῦρος πού τούς δίνει ὁ Θεός, ὑποτίθεται, διά τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Μιλοῦν ἔχοντας συναίσθηση ὅτι εἶναι ὄργανα σωτηρίας, πού ὁ Θεός τά χρησιμοποιεῖ, γιά νά σώσει κάποιους ἄλλους. Τό γεγονός αὐτό καταγράφεται στό ἐπιχείρημα πού ἀκοῦμε καί διαβάζουμε συχνά στό χῶρο τους, ὅτι «ὁ Κύριος μέ κάλεσε νά σοῦ ἀνακοινώσω ἕνα σπουδαῖο μήνυμα, πού ἔχει σχέση μέ τή σωτηρία σου».

    Ἐάν εἶναι Πεντηκοστιανός θά μᾶς προτρέψει ἐπιπλέον, ἐνθέρμως νά γευθοῦμε τήν ἐμπειρία τῆς γλωσσολαλιᾶς, καθώς ἔτσι ἐπικυρώνεται ἡ σωτηρία μας καί θά πάρουμε μέρος στήν «ἁρπαγή».

     Ἀνθρώπινες ἐμπνεύσεις πλάνης μέ συναισθηματική ἐπένδυση, ὁ προσηλυτιστικός ζῆλος θά τίς καταστήσει «Λόγο Κυρίου» (σ.Σ.παραθέτουμε τό δικό τους τρόπο ἀναφορᾶς)πού κτυπᾶ στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου, γιά νά γευθεῖ τή στιγμιαία σωτηρία ἤ τήν ἀναγέννηση, σύμφωνα μέ τήν ὁρολογία ἄλλων αἱρετικῶν κινήσεων.

    Τί δείχνουν ὅλα αὐτά; Σειρά λαθῶν καί παραλείψεων. Ὅλοι αὐτοί οἱ αὐτοχειροτονημένοι σωτῆρες, μεταξύ τῶν ἄλλων, ξέχασαν ἐπίσης κάτι πολύ σημαντικό. Μία ἐπισήμανση πού κάνει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης: «εἴ τις ἔρχεται πρός ἡμᾶς καί ταύτην τήν διδαχήν οὐ φέρει, μή λαμβάνετε αὐτόν εἰς οἰκίαν, καί χαίρει αὐτῷ μή λέγετε» (Β΄ Καθ. Ἰωάν. 9).

    Ἡ διδαχή τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι φυσικά τά εὐσεβῆ εὐφυολογήματα μέ συναισθηματική ἐπένδυση τοῦ ὁποιουδήποτε «ποιμένα» ἤ μέλους μιᾶς νεοφανοῦς αἱρετικῆς ὀργάνωσης. Αὐτά δέν εἶναι διδαχή τοῦ Χριστοῦ, αὐτά εἶναι «διδαχαῖς ποικίλαις καί ξέναις»( Ἑβρ.13,9) τίς ὁποῖες ὁ Χριστιανός πρέπει νά ἀγνοεῖ. Ἡ διδαχή τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ διαχρονική ἐκκλησιαστική ἐμπειρία, παράδοση καί παρακαταθήκη, τήν ὁποία διαφυλάττει ἡ Ἐκκλησία ὡς Σῶμα Χριστοῦ: «καθώς παρέδωσαν ἡμῖν οἱ ἀπʼ ἀρχῆς αὐτόπται καί ὑπηρέται γενόμενοι τοῦ λόγου»(Λουκ. 1, 2). Αὐτή ἀπουσιάζει διαχρονικά ἀπό κάθε αἵρεση.

Ορθόδοξος Τύπος, 20/03/2015