Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και ο σύγχρονος Νεοβαρλααμισμός της
Μεταπατερικής Θεολογίας
Η Θεία Πρόνοια ανέδειξε σε κάθε εποχή μέσα
στην Εκκλησία άνδρες αγίους που με την άσκηση, την προσευχή και τη νηστεία
γεύτηκαν τις άκτιστες ενέργειες της Θείας Χάριτος και έγιναν δοχεία καθαρά του
Αγίου Πνεύματος. Ανέδειξε ανθρώπους φωτισμένους που ορθοτόμησαν το λόγο της
αληθείας και διατήρησαν την ορθόδοξη πίστη απαραχάρακτη, ανόθευτη και
αναλλοίωτη από αιρετικές διδασκαλίες της εποχής τους.
Στη χορεία αυτή των υπερασπιστών της
Ορθοδόξου Πίστεως ανή- κει και ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, αρχιεπίσκοπος
Θεσσαλονίκης (1269-1359), στον οποίο έχει αφιερώσει η αγία μας Εκκλησία τη Β'
Κυριακή της Μ. Τεσσαρακοστής.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς είναι του αυτού
πνευματικού αναστήματος με τους παλαιότερους πατέρες και διδασκάλους της Εκκλησίας,
όπως ο Μ. Αθανάσιος, οι τρεις Ιεράρχες, Μ. Βασίλειος, Γρηγόριος ο Θεολόγος και
Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Μέγας Φώτιος και ο Μάρκος ο Ευγενικός.
Και όπως ο Μ.
Αθανάσιος υπεράσπισε την ορθόδοξη πίστη στην Α' Οικουμενική Σύνοδο έναντι του
Αρειανισμού και αναδείχθηκε "στύλος της ορθοδοξίας", όπως ο Μ.
Βασίλειος και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος καταπολέμησαν τους πνευματομάχους και η διδασκαλία
τους έγινε η βάση για τη συμπλήρωση του συμβόλου της πίστεως στη Β' Οικουμενική
Σύνοδο. Όπως ο Μ. Φώτιος κονιορτοποίησε εν τη γενέσει της την αίρεση του
Φιλιόκβε και την καινοφανή κακοδοξία του παπικού πρωτείου,όπως ο επίσκοπος
Εφέσου Μάρκος ο Ευγενικός αναδείχθηκε ο "άτλας της Ορθοδοξίας" κατά
τη ληστρική Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας, έτσι και ο αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης Γρηγόριος
ο Παλαμάς με την Ορθόδοξη διδασκαλία του διέλυσε το δηλητηριώδες νέφος της
κακοδοξίας του Βαρλαάμ του Καλαβρού και των ομοφρόνωντου Ακινδύνου και Γρηγορά.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο θεολόγος της
θεώσεως και της θείας χάριτος, με τη θεολογία του καταδίκασε το δυτικό-παπικό
σχολαστικισμό, τη σύγχυση μεταξύ Θείας Ουσίας και Θείων ενεργειών, τη βλασφημία
του κτιστού της θείας χάριτος και των Θείων Ενεργειών και τις λοιπές
καινοφανείς αιρέσεις της Δύσεως.
Όπως γράφει ο πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος
Ζήσης, ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης,
"η άποψη ότι δεν υπάρχει άκτιστη χάρη και ενέργεια του Αγίου Πνεύματος,
μέσω της οποίας επικοινωνούμε με το Θεό, και ότι ο μόνος τρόπος να
επικοινωνήσουμε με το Θεό είναι να κατανοήσουμε λογικά το Θεό και τα θεία,
είναι η αίρεση του Βαρλαάμ του Καλαβρού, της Ορθολογιστικής Δύσεως, του
Παπισμού και του Προτεσταντισμού την οποία αντιμετώπισε ο Άγιος Γρηγόριος ο
Παλαμάς εκφράζοντας και συνοψίζοντας τη διδασκαλία του Χριστού, των Αποστόλων
και των Αγίων". Δυστυχώς στις μέρες μας μια δράκα ιεραρχών και κληρικών
κινούμενη στο πνεύμα του Βαρλαάμ του Καλαβρού, προσπαθεί, όπως ισχυρίζεται, να
φέρει "Λειτουργική Αναγέννηση", οδηγεί όμως αναπόδραστα στον Νέο
Βαρλααμισμό. Όπως γράφει στη συνέχεια ο π. Θεόδωρος Ζήσης, "σχεδόν όλα
τα αιτήματα και τα θέματα που θέτει στις μέρες μας η λεγόμενη "Λειτουργική
Αναγέννηση" που σχετίζονται με τη διανοητική κατανόηση μέσω
απλοποιήσεως της λειτουργικής γλώσσης, είτε με την ελάττωση της κακοπάθειας και
της κοπώσεως των πιστών, με τη συντόμευση των ακολουθιών, αποτελούν Νεο-
βαρλααμισμό, ανανέωση της διδασκαλίας του Βαρλαάμ του Καλαβρού, ο οποίος
αρνείται ότι η Χάρις του Θεού ενεργεί σε όλους, εγγράμματους και αγράμματους,
όχι κατά το μέτρο της κατανοήσεως, αλλά κατά το μέτρο της καθάρσεως, και
συνιστά να αποφεύγουμε την κακοπάθεια του σώματος, τις νηστείες, τις αγρυπνίες,
τις μακροσκελείς ακολουθίες.
"Η κατανόηση όμως της θείας Λατρείας
δεν είναι συνάρτηση της λογικής, της διανοητικής κατανοήσεως των λεγομένων και
πραττομένων, αλλά της βιωματικής εμπειρίας και συμμετοχής... Ο Ναός είναι ο
χώρος της Χάριτος, της ενεργείας των μυστηρίων, της αναγεννήσεως του ανθρώπου,
της τονώσεως και ενισχύσεως του εις τα καθημερινά του προβλήματα της συμμετοχής
του εις την θεοποιό Χάρη του Παναγίου Πνεύματος". "Μέσα στην Εκκλησία, στο ναό, ψηλαφούμε
και εγγίζουμε την άκτιστη Χάρη και ενέργεια του Θεού, η οποία χορηγείται όχι
ανάλογα με το βαθμό της διανοητικής κατανοήσεως, αλλά ανάλογα με το βαθμό της
πίστεως και της κάθαρσης μας από τα πάθη, ιδιαίτερα από το πάθος του εγωισμού
με την θεοποιό ταπείνωση". Γι' αυτό από το Χριστό μακαρίζονται οι καθαροί
στην καρδιά, οι ταπεινοί και τα άκακα παιδιά, στα οποία ανήκει η Βασιλεία του
Θεού. Χωρίς ταπείνωση, απλότητα και πίστη και ο πιο σοφός, όπως λέγει ο Άγιος
Γρηγόριος ο Παλαμάς, θα είναι ως προς τα θεία τυφλός και μωρός, κλειστός παντελώς
στη φωτιστική και θεοποιό χάρη του Αγίου Πνεύματος.
"Αντίθετα, συνεχίζει ο π. Θεόδωρος
Ζήσης, ο απλός και ταπεινός, που άκουσε το "έρχου και ιδε",
πηγαίνει για να δει, όχι για να καταλάβει, να ζήσει, να βιώσει, όπως έζησαν και
εβίωσαν το Χριστό οι αγράμματοι Απόστολοι και χιλιάδες αγίων, πολλοί από τους
οποίους ήταν επίσης αγράμματοι. Αυτοί μας κήρυξαν και μας παρέδωσαν όχι όσα
κατάλαβαν και σκέφθηκαν, φιλοσοφίες και ανθρώπινες διδαχές, αλλά αυτά που
άκουσαν, είδαν και εψηλάφησαν, αυτά δηλαδή που έζησαν και εβίωσαν".
Δυστυχώς το πνεύμα της γνήσιας θεολογίας του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά κάθε άλλο παρά κυριαρχεί στις κατ όνομα και καθ υπόθεσιν, ουχί δε και πράγματι, "θεολογικές" σχολές της πατρίδας μας. Οι τελευταίες έχουν διαποτισθεί απ το δηλητήριο του ορθολογισμού με μοιραία συνέπεια να λανσάρονται στα πλαίσια της λειτουργίας τους οι προσωπικοί φιλοσοφικοί στοχασμοί και οι ποικίλου είδους ιδεοληψίες των διδασκόντων σε αυτές σαν θεολογικά θέσφατα. Δεν απέχει πολύ απ την πραγματικότητα η θλιβερότατη διαπίστωση επί τη βάσει της οποίας τα προαναφερθέντα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα υπηρετούν άριστα τους σκοτεινούς σχεδιασμούς της λεγόμενης Νέας Τάξεως. Έχουν μετατραπεί δηλονότι σε νεοταξικά παραμάγαζα και μεταπράτες των συμφερόντων υπερατλαντικών κέντρων εξουσίας. Προς τούτο με τη μοιραία και κατάπτυστη απόφασή τους υπέρ της ιδρύσεως "τμήματος ισλαμικών σπουδών" εντός των κόλπων της "θεολογικής" σχολής του ΑΠΘ "αβάνταραν" τη δόλια επιχείρηση της "πολιτιστικής" εισβολής του Ισλάμ στην εκπαιδευτική-πανεπιστημιακή κοινότητα του ΑΠΘ και την ελληνική κοινωνία γενικότερα, στην άμβλυνση των υγιών αντανακλαστικών της οποίας ποντάρουν οι προδιαληφθέντες νεοταξίτικοι κύκλοι. Δυστυχώς, η εν θέματι σχολή διαφεντεύεται και έχει βραχυκυκλωθεί, ως επί το πλείστον, από μέλη της σέχτας του ΚΑΙΡΟΥ, δέσμια μίας στρεβλής "θεολογικής" σκέψεως, με μοιραία συνέπεια αντί οι σχολές να υπερμαχούν του δεινώς βαλλομένου Ορθοδόξου Δόγματος και Ήθους αυτές έχουν καταντήσει εργαστήρια καλλιέργειας και εφαλτήρια και βήματα προωθήσεως προχωρημένων οικουμενιστικών-συγκρητιστικών θέσεων και καταλυτικών, των θείων και ιερών κανόνων, των θεμελίων αυτών της Ορθοδοξίας, κατά το μακαριστό πνευματικό φάρο των Πατρών π.Γερβάσιο Παρασκευόπουλο, ληρημάτων και φαντασιοκοπημάτων. Στα πλαίσια της νεοταξίτικης αυτής "λογικής" εντάσσεται, προφανώς, και η θέσπιση επιλεγόμενου μαθήματος στο τμήμα "θεολογίας" της "θεολογικής" σχολής του ΑΠΘ με αντικείμενο το "θεολογικό φονταμενταλισμό". Ευτυχώς, σημειώθηκαν κάποιες αντιδράσεις, ενδεικτικές του γεγονότος ότι δε σιτίζονται άπαντες με το κουτόχορτο της "πολιτικής ορθότητας" στην οποία αφεύκτως παραπέμπει ο τίτλος του καινοφανούς αυτού "μαθήματος". Λ.Ν.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Συνέχεια του προηγουμένου)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣοβαροί και συνειδητοποιημένοι κληρικοί-πνευματικοί προβληματίζονται σοβαρά να προτρέψουν τα πνευματικοπαίδια τους προκειμένου τα τελευταία να επιλέξουν τη φοίτησή τους στις λεγόμενες θεολογικές σχολές διατηρώντας τη βάσιμη, δυστυχώς υποψία, ότι θα καταστούν ευάλωτοι στην υιοθέτηση στρεβλών θεολογικών θέσεων που άπτονται καιρίως του Ορθοδόξου Δόγματος και Ήθους. Προφανώς ο "νέος τύπος" θεολόγου που φιλοδοξούν να πλάσουν οι νεοταξίτες είναι ο τύπος του οικουμενιστή-συγκρητιστή, του νεονικολαίτη ερωτολογούντος, αγαπολόγου-σχεσιολόγου, του αποστρεφομένου την πολεμική-αντιρρητική θεολογία των πατέρων ως δήθεν φονταμενταλιστική, του χαρακτηρίζοντος την προσκόλληση στους Θείους και Ιερούς κανόνες σαν νομικισμό, τη συμμόρφωση με τη χριστιανική ηθική σαν ευσεβισμό και πιετισμό, τον επιβεβλημένο, από του άμβωνος, έλεγχο των ποικίλων παρεκτροπών σαν "εισαγγελικό, καταγγελτικό λόγο", σαν "ρητορική μίσους" και άλλες τέτοιες αηδίες και ανοησίες κ.ο.κ. Η ποιμαίνουσα Εκκλησία σιωπά σκανδαλωδώς για το κατάντημα των "θεολογικών" σχολών. Απομένει να αναληφθεί μέτωπο δράσεως απ την πλευρά των υγιώς φρονούντων επισκόπων, των ιερών μονών, ιεραποστολικών αδελφοτήτων, ενοριών, επιστημονικών συλλόγων και μεμονωμένων κληρικών και λαικών. Δεν πρέπει να ποτελεί τιμάριο μιας δράκας δήθεν προοδευτικών προφεσσόρων η ιερή υπόθεση του θεολογικού καταρτισμού και εξοπλισμού των παιδιών μας που θέλουν να σπουδάσουν την ιερή επιστήμη για να δώσουν ιερές μάχες κατά των αιρέσεων κι όχι να μετατραπούν σε γιουσουφάκια της νέας τάξης και νεογενίτσαρους! Λ.Ν.