Κυριακή Β΄ Νηστειών –«Ιδών δε ο Ιησούς την πιστιν αυτών λέγει τω παραλυτικώ• τέκνον αφέωνται σοι αι αμαρτίαι σου»

«Ιδών δε ο Ιησούς την πιστιν αυτών λέγει τω παραλυτικώ• τέκνον αφέωνται σοι αι αμαρτίαι σου» (Μαρκ. β΄5)

     Μέσα στα πιο πάνω λόγια του σημερινού ευαγγελίου συμπυκνώνονται, αγαπητοί μου αδελφοί, τα πολλά και σημαντικά του μηνύματα. Όπως, η δύναμη της πίστης σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο καθώς και η συμβολή της στο θαύμα που θα ακολουθήσει. 

Παράλληλα προβάλλει ο Ιησούς ως Θεός που έχει την εξουσία να συγχωρεί τις αμαρτίες των ανθρώπων, αλλά και που εκφράζει την αγάπη του προς τον αμαρτωλό άνθρωπο, με το να τον αποκαλεί «τέκνον» «παιδί μου», παρά την αμαρτωλότητά του. Τέλος μας αποκαλύπτει μια κατάσταση που υπάρχει μέσα μας και που κρύβουμε ή προσπαθούμε να αγνοήσουμε και που δεν είναι άλλη από την αμαρτία.

      Αρχίζοντας από την τελευταία διαπίστωση, αυτή της αμαρτίας, αυτή συνυπάρχει μέσα μας, αλλά βρίσκει κι εμάς συνεργούς στην διάπραξη της. Λέει ο Δαυίδ στον πεντηκοστό (50) ψαλμό, ότι «εν ανομίαις συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου» (Ψαλμ. Ν΄ 7), ενώ παράλληλα ομολογεί και αναγνωρίζει ότι μέσα του υπάρχει η αμαρτία «ότι την ανομίαν μου εγώ γινώσκω και η αμαρτία μου ενώπιον μου εστί δια παντός» (Ψαλμ. Ν΄ 5).

    Αλλά και ο Απόστολος Παύλος είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικός, όχι μόνο για την ύπαρξη μέσα μας της αμαρτίας, αλλά και για τον ρόλο που ασκεί. «Θέλω να κάνω το καλό, δεν βρίσκω όμως τη δύναμη να το μετατρέψω σε πράξη. Έτσι δεν κάνω το καλό που θα ήθελα, αλλά υπηρετώ το κακό που δεν το θέλω. Αν όμως κάνω αυτό που δε θέλω, τότε την πράξη δεν την καθορίζω πια εγώ, αλά η αμαρτία, που έχει θρονιαστεί μέσα μου, Συνεπώς, η πείρα δείχνει ότι, εγώ θέλω να κάνω το καλό, οι πράξεις μου δείχνουν πως κάνω το κακό. Εσωτερικά συμφωνώ και χαίρομαι με όσα λέει ο νόμος του Θεού, διαπιστώνω όμως πως η πράξη μου ακολουθεί έναν άλλο νόμο, που αντιστρατεύεται το νόμο με τον οποίο συμφωνεί η συνείδησή μου: «Είναι ο νόμος της αμαρτίας που κυριαρχεί στην ύπαρξη μου και με κάνει αιχμάλωτο της» (Ρωμ. ζ΄ 18- 23).

      Οι αμαρτίες, φαίνεται να ήταν η ρίζα του κακού και η αιτία της παραλυσίας του ανθρώπου του σημερινού ευαγγελίου, για τούτο και του λέει ο Ιησούς «Τέκνον, αφέωνται σοι αι αμαρτίαι σου». Γεγονός που φανερώνει ότι η αμαρτία δεν έχει μόνο καταστροφικές συνέπειες για την ψυχή, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις, έχει και αρνητικές συνέπειες για το σώμα. Θέλοντας ο Ιησούς ως θεός να προσφέρει ριζική θεραπεία στον άνθρωπο, θεραπεύει πρώτα την ψυχή και ύστερα προχωρεί και στη θεραπεία του σώματος λέγοντας του «σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου».

     Μέγα το θαύμα, που αρχικά προκαλεί τους αρνητικούς συλλογισμούς των γραμματέων, αλλά και αργότερα το θαυμασμό όλων των παρευρισκομένων και που δόξαζαν το Θεό. Μέγα το θαύμα του Ιησού, αλλά μεγάλη και η συμβολή των ανθρώπων μέσα από τη δύναμη της πίστεως τους. Ακούσαμε σήμερα να υπογραμμίζεται ότι ο Ιησούς προχωρεί στο θαύμα αφού «Ιδών την πίστιν αυτών λέγει τω παραλυτικώ•τέκνον, αφέωντται σοι αι αμαρτίαι σου».

     Η πίστη, αν και είναι μια δύναμη εσωτερική και κατάσταση προσωπική, εντούτοις σήμερα γίνεται ομαδική. Μια πίστη που στηρίζεται στη βεβαιότητα ότι ο Ιησούς μπορεί να κάνει το θαύμα και να θεραπεύσει τον παράλυτο. Αυτή η πίστη δεν οδηγεί μόνο τα βήματα τους προς τον Ιησού, αλλά τους κάνει να ξεπεράσουν διαδοχικά τα διάφορα εμπόδια, όπως η συγκέντρωση πολλών, ώστε δεν υπήρχε χώρος ούτε και έξω από την πόρτα που κήρυττε ο Ιησούς. Και επειδή η πίστη τους, τους έλεγε ότι έπρεπε να συναντήσουν τον Ιησού, στη συνέχεια προχώρησαν στο παράτολμο και επικίνδυνο εγχείρημα. Αφού ανέβηκαν στην στέγη έκαναν ένα άνοιγμα και κατέβασαν το κρεβάτι, πάνω στο οποίο ήταν ξαπλωμένος ο παραλυτικός, στο σημείο που βρισκόταν ο Ιησούς.

     Πολλοί βρέθηκαν κοντά στον Ιησού, άλλοι σαν απλοί ακροατές και άλλοι σαν επικριτές, αλλά και υποκριτές, όπως οι Γραμματείς. Γιατί, ενώ πήγαν για να ακούσουν τον Ιησού, την ίδια στιγμή συλλογίζονται μέσα τους: «Πως μιλάει αυτός έτσι, προσβάλλοντας το Θεό; Ποιος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες; Μόνον ένας, ο Θεός» και επειδή ο Ιησούς, όπως είπε και στους Φαρισαίους «Ο Θεός γινώσκει τας καρδίας υμών» (Λουκ. ιστ΄15), επιβεβαιώνοντας ότι είναι ο ίδιος Θεός, που ξέρει «τι κρύβει ο νους και η καρδία του ανθρώπου» (Αποκ. Β΄ 23), αμέσως προχώρησε σε έλεγχο των Γραμματέων λέγοντας τους: «Γιατί κάνετε αυτές τις σκέψεις στο μυαλό σας; Τι είναι ευκολότερο να πω στον παράλυτο «σου συγχωρούνται οι αμαρτίες» ή να του πω, «σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα»; Για να μάθετε λοιπόν ότι ο Υιός του Ανθρώπου έχει την εξουσία να συγχωρεί πάνω στη γη αμαρτίες» - λέει στον παράλυτο: «Σ’ εσένα το λέω, σήκω, πάρε το κρεβάτι σου κα περπάτα». «Εκείνος σηκώθηκε αμέσως, πήρε το κρεβάτι του και, μπροστά σ’ όλους, βγήκε έξω».

     Η στάση αυτή των Γραμματέων επικρίθηκε από τον Ιησού όχι μόνο γιατί ήταν φανερά υποκριτική, αλλά και γιατί αμφισβητούσαν την ίδια τη θεότητα Του. Σήμερα η αμφισβήτηση παίρνει και μια άλλη διάσταση. Αμφισβητεί ακόμα και την ύπαρξη της αμαρτίας. Αυτή η αμφισβήτηση δημιουργεί, όπως είναι φυσικό, αρνητικές συνέπειες τόσο για τον αρνητή άνθρωπο, όσο και για τους γύρω του. Γιατί αγνοώντας την ουσία δεν μπορεί να της προσφέρει και την κατάλληλη θεραπεία. Οι σύγχρονοι μανδύες με τους οποίους έντυσε ο άνθρωπος την αμαρτία, είναι για παράδειγμα «άγχος» ή «στρες», που δεν λύουν φυσικά το πρόβλημα, αλλά το διαιωνίζουν, γιατί δε θεραπεύουν τη ρίζα του κακού με αποτέλεσμα να μην αποκαθίστανται οι σχέσεις του ανθρώπου με το Θεό και άρα και η επιστροφή του στη φυσική του κατάσταση.

     Είναι για τούτο ανάγκη, αγαπητοί μου αδελφοί, να προηγηθεί η πνευματική θεραπεία, η θεραπεία από την αμαρτία. Γιατί είναι φοβερός ο έλεγχος που ασκείται από τη συνείδηση του ανθρώπου. Ένας έλεγχος ασταμάτητος γιατί μέσα από τη συνείδηση δρα ασταμάτητη η φωνή του Θεού. Λέει ο κύριος ότι «είναι φοβερό να πέσει κανείς στα χέρια του αληθινού Θεού» (Εβρ. ι΄ 31).

     Μπορεί ο ψυχικά υγιής άνθρωπος να αντέξει την πείνα και τη δίψα, το κρύο, και τη ζέστη, τα βασανιστήρια, ακόμα τον πόνο και την αρρώστια. Εκείνο που δεν μπορεί να αντέξει είναι το βάρος των αμαρτιών. Αυτό, αργά ή γρήγορα τον οδηγεί σε κατάρρευση ψυχική ή και σωματική, όπως έγινε και με τον παράλυτο του σημερινού ευαγγελίου.

     Όμως είναι παρήγορα τα μηνύματα του σημερινού ευαγγελίου για έξοδο από τα αδιέξοδα και της δικής μας εποχής. Ο Ιησούς προσφέρει αυτή τη δυνατότητα σε όσους προσφεύγουν με πίστη κοντά του. Ας καταφύγουμε με πίστη κοντά του για να μπορέσουμε να ακούσουμε κι εμείς «τέκνον αφέωνται σοι αι αμαρτίαι σου». Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης – Μ.Πάφου