Κυριακή ΙZ΄ Λουκά (Ασώτου) -«Και έπεμψεν αυτόν εις τους αγρούς αυτού βόσκειν χοίρους»

Εὐαγγέλιον: Λουκ. ιε´ 11 – 32

«Και έπεμψεν αυτόν εις τους αγρούς αυτού βόσκειν χοίρους»

Ανεξαρτησία ζητά ο νεώτερος υιός της σημερινής παραβολής, αγαπητοί μου αδελφοί. Δεν ανέχεται την πατρική κηδεμονία και δεν μπορεί να ζεί κάτω από την πατρική στέγη. Η πατρική κηδεμονία, η στοργική επίβλεψη και αγάπη, του φαίνονται ότι είναι δεσμά, περιορισμός της ελευθερίας και στέρηση της χαράς. Θέλει να είναι αδέσμευτος και να κανονίζει τα της ζωής του, όπως εκείνος νομίζει, καλύτερα. Πιστεύει ότι μακριά από το σπίτι του, θα βρεί την ευτυχία, που ζητούσε και ποθούσε η ψυχή του. Γι’ αυτό και παρουσιάζεται μια μέρα στον πατέρα του αποφασισμένος για όλα. «Πατέρα», του λέει, «δός μου το μερίδιο της περιουσίας που μου ανήκει».

Ο πατέρας δεν αρνείται το αίτημά του. Κάμνει δίκαιη διανομή της περιουσίας του και δίνει στον νεώτερό του υιό ότι του ανήκει. Αφού συγκεντρώνει όλη την περιουσία του, πολύ γρήγορα, αναχωρεί σε χώρα μακρινή. Ξεκινά την νέα του ζωή με όνειρα και με ελπίδες. Και τα πάντα φαίνονται να του χαμογελούν. Κι αρχίζει στην μακρινή γη να γλεντά, να διασκεδάζει και να απολαμβάνει, ότι του απαγόρευε πριν, ο συνετός πατέρας του. Κι έτσι διασκορπίζει την περιουσία του ζώντας στην ασωτία.

Καταντά, δούλος, χοιροβοσκός, αξιοθρήνητος, χωρίς στο τέλος να έχει ούτε και αυτή την απαραίτητη τροφή. Η περίπτωση αυτή του ασώτου υιού, παρουσιάζει κατά τρόπο ανάγλυφο τις θλιβερές συνέπειες της αποστασίας από τον Κύριο, μερικές από τις οποίες αξίζει να δούμε στη συνέχεια. Μια συνέπεια της αποστασίας από τον Θεό είναι η φρικτή δουλεία. Ενώ νομίζει ο αμαρτωλός ότι αποδεσμεύεται από τις απαγορεύσεις των Θείων Εντολών, στην πραγματικότητα αλυσοδένεται με βαρύτατα δεσμά. Το λέει αυτό παραστατικότατα η Αγία Γραφή. «Τον ασεβή», μας λέει, «τον παγιδεύουν οι ανομίες του και τον σφίγγουν τα δεσμά της αμαρτίας του» (Παροιμ. Ε΄22).

Τον δένουν, δηλαδή, και τον σφίγγουν σαν με άλλα συρματόσχοινα αυτόν που παραδίνεται οικειοθελώς στην αμαρτία. Κι ο Κύριος, προσθέτει: «Σας βεβαιώνω ότι όποιος αμαρτάνει είναι δούλος της αμαρτίας» (Ιωάνν. Η΄34). Και πράγματι, η καθημερινή πραγματικότητα έρχεται να επιβεβαιώσει όλα αυτά. Κλασικό παράδειγμα οι ναρκομανείς και αλκοολικοί, που υποφέρουν όταν δεν μπορούν να ικανοποιήσουν τα πάθη τους. Ακολουθούν οι χαρτοπαίχτες και όλοι όσοι ζούν άσωτη ζωή. Σαν αποτέλεσμα, διαλύουν τα σπιτικά τους και οι ίδιοι τρέχουν στους δρόμους της αμαρτίας υποδουλωμένοι στα πάθη τους.

Σαν επακόλουθο όλων αυτών, ακολουθεί η πείνα. Όχι όπως αυτή που αισθανόταν ο άσωτος υιός, όταν ήθελε να χορτάσει με τα ξυλοκέρατα, που έτρωγαν οι χοίροι. Βέβαια, κάποτε υπάρχει και αυτή η πείνα στα σπίτια των ασώτων, εδώ όμως, πρόκειται για την πείνα κυρίως της ψυχής. Με την πείνα αυτή ο άνθρωπος μένει ανικανοποίητος. Αισθάνεται άδειος εσωτερικά. Νιώθει μέσα του ένα κενό, βαθύ και απροσμέτρητο, γιατί του λείπει ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Αυτός που γεμίζει και χορταίνει την ψυχή και της χαρίζει το αίσθημα της πλήρωσης και απόλυτης ικανοποίησης.

Μακριά, λοιπόν, από τον Χριστό δεν είναι ποτέ δυνατό να αισθανόμαστε ικανοποιημένοι. Μένουμε ψυχικά πεινασμένοι, έστω κι αν ζούμε σε πολυτελέστατες επαύλεις και απολαμβάνουμε όλων των ειδών τις απολαύσεις και διασκεδάσεις. Αποδεικνύεται αληθινός καθημερινά, ο λόγος εκείνος που ο θεοσεβής Τωβίας είπε στον υιό του Τωβίτ, για να τον προφυλάξει από τη ζωή της αμαρτίας. «Να προσέχεις τον εαυτό σου, παιδί μου, γιατί η απραξία είναι μητέρα της πείνας». (Τωβίτ Δ΄12-13). Η πείνα, δηλαδή και η αθλιότητα είναι γεννήματα της αχρειότητας και της ασέβειας.

Και η αλήθεια αυτή βρίσκει πλήρως την εφαρμογή της στους καιρούς μας, που είναι καιροί αποστασίας από τον Κύριο. Η αποστασία, όμως, αυτή, γεννά μέσα μας και μια ταραχή που είναι ανυπόφορη. Από τη στιγμή που, διακόπτουμε την επικοινωνία μας με το Θεό, που είναι Αιώνιος Πατέρας και Άρχοντας της ειρήνης (Ησ. Θ΄5), είναι φυσικό να αισθανόμαστε ταραγμένοι και συγχυσμένοι. Και πόσο δραματική είναι αυτή η κατάσταση, το αντιλαμβανόμαστε όλοι μας, όταν ακούμε τον Δαβίδ να ψάλλει συντετριμμένος το «Ελέησέ με Κύριε, γιατί είμαι αδύναμος» και «θεράπευσέ με Κύριε, γιατί τα κόκκαλά μου τρέμουν και πολύ συνταράζεται η ψυχή μου» (Ψαλμ. ΣΤ΄3). Το αίσθημα της ενοχής, οι τύψεις της συνείδησης, οι διάφοροι φόβοι και οι αγωνίες μας κάμνουν κυριολεκτικά αβίωτη τη ζωή.

Κατατρώγουν την ύπαρξη μας και μας κάμνουν να μη αισθανόμαστε ασφαλείς, έστω κι αν είμαστε ασφαλισμένοι, στα μεγαλύτερα ασφαλιστικά ταμεία. Η εποχή που ζούμε δοκίμασε και δοκιμάζει, δυστυχώς, ακόμα τους πικρούς καρπούς της ανταρσίας κατά του Θεού. Πάθαμε τόσα και παθαίνουμε και δεν βάζουμε μυαλά. Η όλη βιωτή μας δίνει πειστικότατη μαρτυρία για τα πιο πάνω.

Ουδέποτε άλλοτε οι άνθρωποι ήταν τόσο ανειρήνευτοι, τόσο ανασφαλείς και τόσο ταραγμένοι για τη ζωή τους, όσο στις μέρες μας. Ισχύει εδώ ο λόγος εκείνος που λέει, ότι «αυτός που σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες». Από τη στιγμή που νομίσαμε ότι θα βρούμε την ηρεμία και τη γαλήνη της ψυχής μας όχι στην υπακοή στις εντολές του Θεού, αλλά στα πλούτη, στην τεχνική ανάπτυξη και στα πολιτικοοικονομικά συστήματα, που καλύπτουν μόνο τη σωματική μας ζωή, είναι επόμενο να ταράσσεται και να μένει ανειρήνευτος η ψυχή, που αναπαύεται μόνο κοντά στον Θεό. Γι’ αυτό αν δεν θέλουμε να γευτούμε τις πικρές συνέπειες της αποστασίας από τον Θεό, θα πρέπει να φροντίσουμε να μένουμε κοντά στον Επουράνιο Πατέρα μας. Μόνο κοντά σ’ Αυτόν, ζει και απολαμβάνει αληθινά ο άνθρωπος τη ζωή του εδώ στη γη, αλλά και προγεύεται της ευτυχίας που τον περιμένει στον ουρανό.

Αδελφοί μου! Το να επιστρέψει ένας άσωτος στον πατέρα του δεν πρέπει να θεωρείται υπόθεση ντροπής, γιατί το να αμαρτήσει κάποιος είναι ανθρώπινο και το να μετανοήσει είναι Θείο. Το ένα είναι κύλισμα στην αθλιότητα. Το άλλο ύψωση προς την μακαριότητα. Γι’ αυτό, κι εμείς, αν δεν θέλουμε να γευτούμε ποτέ τις πικρές συνέπειες της αποστασίας από τον Θεό, θα πρέπει να φροντίζουμε ώστε να μένουμε κοντά στον Ουράνιο Πατέρα μας. Που μας περιμένει, για να μας χαρίσει την αληθινή ευτυχία, την οποία πουθενά, αλλού, δεν πρόκειται να βρούμε. Εκτός από τις αγκάλες Του.

 Ηγούμενος Χρυσορροϊατίσσης Διονύσιος –Μητροπόλεως Πάφου