Άγιος Λέων Επίσκοπος Κατάνης ο θαυματουργός

ΑΓΙΟΣ ΛΕΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΤΑΝΗΣ Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

      Μια πλειάδα αγίων της αρχαίας Εκκλησίας προέρχεται από τη Δύση, η οποία την πρώτη μ. Χ. χιλιετία ήταν ορθόδοξη. Μάλιστα, πολλοί από αυτούς ανήκουν στους μεγάλους Πατέρες και διδασκάλους της Εκκλησίας. Ένας από αυτούς είναι και ο άγιος Λέων επίσκοπος Κατάνης, ο θαυματουργός.

       Γεννήθηκε στην Ραβέννα της Ιταλίας περί το 700, από ευγενείς και ευσεβείς γονείς. Έζησε σε περιβάλλον ευλάβειας, όπου γαλουχήθηκε με την βαθειά πίστη στο Θεό και την αγία αγνή και ηθική ζωή. Ως εύποροι οι γονείς του μπόρεσαν και του πρόσφεραν λαμπρές σπουδές. Σπούδασε θεολογία και φιλοσοφία. Από την εφηβική του ηλικία έδειξε την ισχυρή κλίση του στη διακονία της Εκκλησίας, αφού η πιο αγαπημένη του ενασχόληση ήταν η συμμετοχή του στις ιερές ακολουθίες.

       Δεν μας έχουν διασωθεί περισσότερες πληροφορίες για την πρότερη ζωή του. Γνωρίζουμε όμως ότι όταν ενηλικιώθηκε είχε καταξιωθεί στην συνείδηση των πιστών ως μια ξεχωριστή πνευματική και ηθική προσωπικότητα. Όλοι τον εκτιμούσαν και τον υπολήπτονταν. Την καθαρότητα του βίου του εξετίμησαν οι επίσκοποι της Ιταλίας, οι οποίοι τον παρότρυναν να ενδυθεί το ιερατικό σχήμα και να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην Εκκλησία. Χειροτονήθηκε διάκονος, στη συνέχεια πρεσβύτερος και όταν χήρεψε η επισκοπή Κατάνης της Σικελίας εξελέγη επίσκοπός της.

       Η Κατάνη ήταν μια αρχαία ελληνική πόλη, κτισμένη στους πρόποδες του όρους Αίτνα, όπου, στην κορυφή του, καπνίζει και βρυχάται το μεγαλύτερο ενεργό ηφαίστειο της Ευρώπης και στις πλαγιές του ρέει ακατάπαυστα καυτή λάβα, η οποία βγαίνει από τα έγκατα της γης. Οι φίλεργοι και ευσεβείς κάτοικοι της Κατάνης δέχτηκαν με χαρά τον ποιμένα τους και του εμπιστεύτηκαν την πνευματική τους διακονία. Και εκείνος, γεμάτος ενθουσιασμό και ιερό πόθο, ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες τους. Λειτουργούσε με κατάνυξη. Έχτισε πολλούς ναούς, με κυριότερο το ναό της Αγίας Μάρτυρος Λουκίας. Κήρυττε το λόγο του Θεού με πάθος και φλόγα. Και επιδόθηκε με όλες του τις δυνάμεις και δυνατότητες στην ανακούφιση των φτωχών, των πεινασμένων, των αρρώστων και των αστέγων.

      Οργάνωσε με επιτυχία ένα καταπληκτικό δίκτυο σίτισης όσων δεν είχαν τα μέσα να τραφούν. Ας μη λησμονούμε ότι στα χρόνια εκείνα οι λιμοί ήταν συνηθισμένο φαινόμενο, καθώς και οι θάνατοι από την πείνα. Κυριότερες αιτίες των λιμών ήταν οι φυσικές καταστροφές και κυρίως οι λεηλασίες από πειρατές. Η Σικελία πλήττονταν συχνά από άγριες πειρατείες, λόγω της γειτνίασης με τα παράλια της Αφρικής, τη γνωστή Μπαρμπαριά, στη οποία βρισκόταν τα κυριότερα ορμητήρια των πειρατών. Ο άγιος Επίσκοπος προσπαθούσε να προστατέψει τους απεγνωσμένους κατοίκους από τις συχνές πειρατικές επιδρομές και να τους σώσει από τους λιμούς.

      Ο άγιος Λέων υπήρξε ακόμη ο αμέριστος προστάτης όλων των κατατρεγμένων και απροστάτευτων της περιοχής, ανεξάρτητα από την πίστη του. Χήρες, ορφανά, ηλικιωμένοι, ανάπηροι και όλοι οι αναξιοπαθούντες είχαν τον προστάτη τους. Η πόρτα του επισκοπείου ήταν ανοικτή για όλους και εκείνος ως στοργικός πατέρας έκανε ό, τι μπορούσε για να απαλύνει τον πόνο τους και να δώσει την καλλίτερη δυνατή λύση.

      Ένας άλλος τομέας που εργάστηκε δραστήρια, ήταν η αντιμετώπιση των αιρέσεων, οι οποίες ταλαιπωρούσαν και στις μέρες του την Εκκλησία. Ο άγιος Επίσκοπος είχε βαθιά την συναίσθηση ότι η αίρεση είναι πνευματική πανώλη, η οποία σκοτώνει ψυχές. Δε μπορούσε να διανοηθεί ότι μπορεί να χαθεί έστω και μια ψυχή, που του εμπιστεύτηκε η Εκκλησία. Είχε τη βεβαιότητα ότι η πλάνη και η αίρεση αποκόβουν τον άνθρωπο από την σωστική αγκαλιά της Εκκλησίας και τον παραδίνουν στον πατέρα του ψεύδους, το μισάνθρωπο διάβολο. Του στερούν τη  σωτηρία, η οποία συντελείται μόνο μέσα στην Εκκλησία και τον οδηγούν στην απώλεια και τον αιώνιο θάνατο. Γι’ αυτό μιλούσε και έγραφε κατά των αιρετικών, τους οποίους κατατρόπωνε.

      Ο Θεός τον αντάμειψε με το χάρισμα της θαυματουργίας. Στην περιοχή του υπήρχαν κατάλοιπα ειδωλολατρίας. Με την προσευχή του κατακρήμνισε παγανιστικό άγαλμα. Έστειλε έναν ονομαστό μάγο της περιοχής, ο οποίος ονομαζόταν Ηλιόδωρος, για να τον πλήξει με τις μαγικές του τεχνουργίες. Ο Ηλιόδωρος περιφέρονταν από τόπο σε τόπο, κάνοντας σημεία και τέρατα, με τη δύναμη των δαιμόνων, πλανώντας πολλούς. Έφτασε κάποτε και στην Κατάνη και προκαλούσε τον άγιο Επίσκοπο με τις μαγγανείες του να συναγωνιστούν στη θαυματουργία, προκειμένου να του αποδείξει ότι αυτός ήταν πιο ισχυρός από εκείνον. Διέδιδε πως ούτε η φωτιά μπορούσε να τον βλάψει. Ο άγιος Λέων ανταποκρίθηκε στην πρόκληση του μάγου. Κατέβηκε στο κέντρο της πόλης και έδωσε εντολή να ανάψουν μεγάλη φωτιά και να συγκεντρωθεί ο λαός. Κατόπιν έπιασε τον Ηλιόδωρο, τον έδεσε στο πετραχήλι του και τον έσυρε μαζί του στη φωτιά. Τότε συνέβη το απροσδόκητο: ο δαιμονικός μάγος αποτεφρώθηκε, ενώ ο άγιος δεν βλάφτηκε ούτε στο ελάχιστο από τις φονικές φλόγες της καμίνου! Βλέποντας ο συγκεντρωμένος λαός το μεγάλο και ζωντανό θαύμα δόξασε το Θεό και Τον ευχαρίστησε για τον άγιο Επίσκοπο, που τους χάρισε.

      Το θαύμα διαδόθηκε παντού, έφτασε ως τη Βασιλεύουσα. Οι αυτοκράτορες Λέων Δ΄ (775-780) και Κωνσταντίνος ΣΤ΄ (780-798) τον προσκάλεσαν στην Κωνσταντινούπολη να τον τιμήσουν για την δράση του και την προσφορά του. Εκείνος δέχτηκε τις τιμές με ταπείνωση και γύρισε στην επισκοπή του, όπου κοιμήθηκε ειρηνικά το 785. Το ιερό του λείψανο θάφτηκε στο λαμπρό ναό της Αγίας Λουκίας. Έκανε άπειρα θαύματα σε όσους τον επικαλούνταν με ευλάβεια. Θεράπευε ασθενείς, εξέβαλε δαιμόνια και προστάτευε από θεομηνίες. Η Μνήμη του τιμάται στις 20 Φεβρουαρίου.