Καθὼς ὁ κόσμος καταρρέει...

   Εἶναι χρόνια τώρα ποὺ παρακολουθοῦμε ἐπιδεινούμενη δραματικὰ τὴν κατάσταση τοῦ κόσμου. Τὴν πα­ρα­κολουθοῦμε μὲ κομμένη τὴν ἀναπνοή.

   Τὰ αἰσθήματα ἀλληλοδιάδοχα, συ­χνὰ ἀντικρουόμενα. Ἀπὸ τὸν ἐνθουσιασμὸ στὸ φόβο καὶ τὴν ἀπογοήτευση. Ἀπὸ τὴν ἀγωνία στὴν ἔκπληξη. Ἀπὸ τὴν ἐλπίδα στὴν ἀπελπισία.

   Ὁ κόσμος καταρρέει. Παλαιότερα, μέ­χρι πρὶν λίγες δεκαετίες, μὲ βραδύτερο ρυ­θμό. Τὶς τελευταῖες αὐτὲς δεκαετίες μὲ ὁ­­­λοένα καὶ περισσότερο αὐξανόμενη ταχύτητα. Σήμερα πιὰ μὲ φρενήρεις ρυθμοὺς καὶ πάταγο· ἔτσι ὅπως κατεδαφίζον­ται ὁλόκληροι οὐρανοξύστες μὲ πυροδοτούμενα ἐκρηκτικὰ σὲ μιὰ μόνο στιγμή.

   Αὐτὴ τὴν παταγώδη κατάρρευση παρα­κολουθοῦμε τώρα. Δὲν τὴν παρακολουθοῦμε ἁπλῶς· τὴν ὑφιστάμεθα. Εἴμαστε καὶ ἐμεῖς μέρος τοῦ καταρρέοντος κόσμου. Καταρρέει ὁ κόσμος μας, καταρρέει ἡ πατρίδα μας, καταρρέει ἡ κοινωνία γύρω μας, καταρρέει ἡ οἰκογένεια, παρασύρονται καὶ χάνονται τὰ παιδιά μας.

   Ἡ κατάρρευση συντελεῖται κυρίως σὲ θεσμικὸ ἐπίπεδο. Ἀλλάζουν οἱ ­νόμοι. Γιὰ πρώτη φορὰ στὴν παγκόσμια ἱστορία νομιμοποιεῖται ἡ διαφθορὰ μὲ ταυτόχρονο συμβιβασμὸ τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ πιέζεται ἀσφυκτικὰ ἀπὸ τοὺς πολιτικοὺς ἡγέτες – καὶ κυρίως τὰ Μέσα Μα­ζικῆς Ἐνημερώσεως – νὰ ὑποχωρεῖ καὶ νὰ προσαρμόζεται στὴν ἀντιευαγγε­λικὴ κοσμικὴ νοοτροπία. Αὐτὴ εἶναι ἡ τραγωδία!

   Ὁ κόσμος καταρρέει... Παραδόσεις αἰ­ώ­νων καὶ χιλιετιῶν καταλύονται σὲ μιὰ στιγμὴ ἀπὸ ἐλάχιστους ­ἀδιάφορους βουλευτὲς κάποιου θερινοῦ τμήματος τῆς βουλῆς, ἐξαπατημένους ὑπηρέτες τῶν νεοταξιτῶν ἀόρατων κυβερνητῶν τοῦ καταρρέοντος κόσμου.

   Ὁ κόσμος καταρρέει παταγωδῶς... Γιατί; Ποιὸς τὸν σπρώχνει μὲ μανία στὸ βάραθρο; Ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ ποὺ σχεδιάζουν τὴν κατεδάφισή του μέσα στὸ σκοτάδι; Γιατί τοὺς ἀφήνει ὁ Θεός; Εἶναι δυνατὸν νὰ περιέρχεται ὅλος ὁ κόσμος στὰ αἱμοβόρα δόντια τοῦ σατανᾶ; Ποῦ βρίσκεται ἡ ἀπάντηση σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ ἐπώδυνα καὶ βασανιστικὰ ἐρωτήματα;

   Ἡ κατεδάφιση ἑνὸς μεγάλου κτιρίου μὲ ἔκρηξη εἶναι φαινόμενο ἐντυπωσιακό. Ἀλλὰ δὲν εἶναι αὐτοσκοπός. Ἡ κατεδάφιση εἶναι πράξη δημιουργική. Στὴ θέση τοῦ κατεδαφισμένου κτιρίου θὰ ἀνεγερθεῖ καινούργιο, λαμπρότερο.

   Ἔτσι θὰ γίνει καὶ μὲ τὸν κόσμο. Ὁ παλιὸς καταρρέει μὲ πάταγο. Ὁ Θεὸς ἀφήνει τὸν διάβολο νὰ ­καταστρέφει. Τὸν ἀ­­­φήνει νὰ ὀργώνει μὲ ­γιγαντιαῖο ἄροτρο ὅλα τὰ ἔθνη καὶ τοὺς λαούς. Τὸν ἀφήνει ὅμως γιατί; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή: Τὸν ἀφήνει νὰ καταστρέφει, γιὰ νὰ οἰκοδομήσει πάνω στὰ ἐρείπια τὸν νέο Του κόσμο· τὸν κόσμο στὸν ὁποῖο τὸ Εὐαγγέλιο θὰ ἐπικρατεῖ ἀπὸ τὸ ἕνα μέχρι τὸ ἄλλο ἄκρο τῆς γῆς καὶ τὸ φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας θὰ φωτίζει ὅλα τὰ ἔθνη καὶ ὅλους τοὺς λαούς. Τὸ 20ὸ κεφάλαιο τοῦ ἱεροῦ βιβλίου τῆς ­Ἀποκαλύψεως φωτίζει δυνατὰ αὐτὸ τὸ μυστήριο τῆς προσωρινῆς κυριαρχίας τοῦ κακοῦ. Τὸ κακὸ προετοιμάζει τὸν θρίαμβο τοῦ Εὐαγγελίου, τὴν πνευματικὴ ἀνάσταση τοῦ νεκρωμένου ἀπὸ τὴν τωρινὴ πλήμμυρα τῆς ἁμαρτίας κόσμου.

   Τώρα ὁ καθένας μπορεῖ νὰ ­διακρίνει κα­θαρότερα τὸ χρέος του: τὸ χρέος νὰ μένει ἀσυμβίβαστος καὶ τὸ χρέος νὰ ­δίνει τὴ μαρτυρία του στὸν καταρρέοντα ­κόσμο.

   Νὰ μένει ἀσυμβίβαστος. Αὐτὸ εἶναι τὸ βα­σικότερο. Τὴν ὥρα ποὺ ὅλοι πέφτουν καταγῆς προσκυνημένοι, αὐτὸς νὰ ­μένει ὄρθιος καὶ ἀσυνθηκολόγητος. Νὰ μὴν πα­ρασύρεται, νὰ μὴν ἐπηρεάζεται, νὰ μὴν κάνει συμβιβασμοὺς μὲ τὴ ­συνείδησή του, ἀλλὰ νὰ μένει ἀκέραιος, πιστός, ­πολεμιστὴς πάνω στὶς ἐπάλξεις τῆς Παραδόσεως!

   Καὶ ταυτόχρονα νὰ δίνει τὴ μαρτυρία του. Μαρτυρία πίστεως καὶ ζωῆς. Μαρτυρία ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ μόνη ἀλήθεια, τὸ μοναδικὸ φῶς τοῦ κόσμου. Μαρτυρία ὅτι μόνο μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὑπάρχει ἡ σωτηρία. Ὅτι μόνο σ᾿ αὐτὴν βρίσκει ὁ ἄνθρωπος νόημα, τὴ χαρά, τὴν εὐτυχία. Καὶ ὅτι μόνο μέσα ἀπὸ αὐτὴν πορεύεται πρὸς τὴν αἰώνια χαρὰ καὶ δόξα τῆς εὐλογημένης Βασιλείας τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ορθόδοξο περιοδικό  “Ο ΣΩΤΗΡ”