Κυριακή ΙΕ΄ Λουκά - Τοιοῦτος ἡμῖν ἔπρεπεν ἀρχιερεὺς

Ἀπόστολος: Ἑβρ. ζ´ 26 – 28, η' 1-2

Εὐαγγέλιον: Λουκ. ιθ´ 1 – 10

Ἦχος πλ. δ´.– Ἑωθινόν: ΙΑ´

Τοιοῦτος ἡμῖν ἔπρεπεν ἀρχιερεὺς

    Ὁ κατ᾽ ἐξοχὴν Ἀρχιερέας τῆς σωτηρίας μας ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὴν κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός. Τὰ προσόντα τοῦ αἰωνίου αὐτοῦ ἀρχιερέως παρουσιάζει στοὺς πιστοὺς ἀναλυτικὰ ὁ θεῖος Ἀπόστολος μέσῳ τοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος τῆς πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολῆς ποὺ θὰ ἀναγνωστεῖ στοὺς Ἱερούς μας ναούς. Μὲ κατάνυξη καὶ προσοχὴ ἂς παρακολουθήσουμε τὸν θεοκίνητο συγγραφέα.

   Γράφει λοιπὸν ὅτι ὁ αἰώνιος αὐτὸς Ἀρχιερεὺς, ποὺ μᾶς ἔπρεπε εἶναι “ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν”. Ὁ Κύριος ὑπῆρξε Ὅσιος, δηλ. ἐξ᾽ ὁλοκλήρου ἀφοσιωμένος εἰς τὸν Θεὸ Πατέρα καὶ ἀπολύτως ἅγιος. Ἐπίσης εἶναι καὶ ὡς ἄνθρωπος ἄκακος, ἀλλὰ καὶ ἀμίαντος. Ἀπαλλαγμένος δηλ. ἀπὸ τὸν ὁποιοδήποτε μολυσμὸ καὶ τὸ παραμικρὸ ἴχνος πονηρίας. Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἀλήθεια ἐκφράζει καὶ ὁ πρ. Ἡσαΐας ὅταν τονίζει ὅτι “οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ” (Ἡσ. νγ' 9).

   Καὶ φυσικὰ ὁ Χριστὸς ὡς ἀναμάρτητος οὐδένα δεσμὸν εἶχε πρὸς τὴν ἀνθρωπίνη ἁμαρτωλότητα, γι' αὐτὸ καὶ ἦταν “κεχωρισμένος ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν”. Ναί, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς ὑπῆρξε ἀμίαντος ἂν καὶ ἀνέλαβε ἀφ' ἑαυτοῦ τὴν δική μας ἐνοχή. Τὴν ἐνοχὴ ὅλου τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων ἀπ' ἀρχῆς ἕως τέλους.

    Ἀλλὰ δὲν εἶναι μόνο αὐτό. Στὴ συνέχεια ὁ Ἀπόστολος ἔρχεται νὰ μᾶς τονίσει τὴν συγκλονιστικὴ ἀλήθεια ὅτι Αὐτὸς ὁ ἀναμάρτητος Μέγας Ἀρχιερεὺς προσέφερε ἑκουσίως τὸν ἑαυτὸν του θυσίαν ὑπὲρ τοῦ λαοῦ. Τώρα πλέον δὲν βρισκόμαστε μόνοι στὸν ἀνηφορικὸ καὶ κάποιες φορὲς δύσκολο δρόμο τοῦ ἀγῶνος. Ἀποτελοῦμε διά τῆς πίστεως ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ, ποὺ πορεύεται πίσω ἀπὸ τὸν Ἀρχιερέα του πρὸς τὸν προορισμό του ποὺ δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἁγιότητα. Σύσσωμοι πλέον διά τῆς κιβωτοῦ τῆς σωτηρίας, δηλ. τῆς ὀρθοδοξίας μας, πλέουμε πρὸς τὸν ἀκύμαντο λιμένα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.

Ὅσο κι ἂν λυσσᾷ ὁ διάβολος, ὅσο κι ἂν μᾶς κυκλώνουν οἱ ποικίλοι πειρασμοί, στὶς καρδιὲς μας ἔχουν χαραχθεῖ τὰ λόγια τοῦ παρθένου καὶ ἠγαπημένου μαθητοῦ: “Γράφω ὑμῖν, τεκνία, ὅτι ἀφέωνται ὑμῖν αἱ ἁμαρτίαι διά τὸ ὄνομα αὐτοῦ. Γράφω ὑμῖν, πατέρες, ὅτι ἐγνώκατε τὸν ἀπ᾽ ἀρχῆς. Γράφω ὑμῖν, νεανίσκοι, ὅτι νενικήκατε τὸν πονηρόν. Ἔγραψα ὑμῖν, παιδία, ὅτι ἐγνώκατε τὸν πατέρα. Ἔγραψα ὑμῖν, πατέρες, ὅτι ἐγνώκατε τὸν ἀπ᾽ ἀρχῆς.

    Ἔγραψα ὑμῖν, νεανίσκοι, ὅτι ἰσχυροὶ ἐστε καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἐν ὑμῖν μένει καὶ νενικήκατε τὸν πονηρόν” (Α' Ἰωάν. Β' 12-14). Βιώνοντας τὴν Θεία Λειτουργία σὲ κάθε εὐχαριστιακὴ σύναξη, οἱ πιστοὶ ἀναζωπυρώνουμε τὴν μεγάλη αὐτὴ ἀλήθεια. Τὴν ἀλήθεια ὅτι ὁ Χριστὸς ὡς Μέγας Ἀρχιερεὺς προσέφερε ὁ ἴδιος ὄχι κάποιο ἄλλο θῦμα, ἀλλὰ τὸν ἑαυτό του. Θυσίασε τὸν ἑαυτό του γιὰ νὰ ἐξιλεωθοῦν οἱ ἁμαρτίες μας, ἀρκεῖ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι νὰ προσοικειωθοῦμε τὴν μοναδική Του αὐτὴ θυσία ποὺ ζοῦμε ὡς ἐκκλησιαστικὸ σῶμα συμμετέχοντας στὴ Θεία Λατρεία διά τοῦ Ἱεροῦ μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας.

    Καὶ θὰ ὁλοκληρώσει ὁ Ἀπόστολος μὲ Ἱερὸ ἐνθουσιασμὸ ὅτι μετὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀνυπέρβλητη θυσία Του, ὁ Κύριος “ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θρόνου τῆς μεγαλωσύνης ἐν τοῖς οὐρανοῖς”. Μετὰ τὸν ὀδυνηρὸν θάνατον ἐπὶ τοῦ σταυροῦ, ἔρχεται ὁ θρίαμβος.

    Μετὰ τὴν ἀρχιερατική του προσφορὰ ἔρχεται ἡ αἰώνιος βασι- λεία καὶ κυριαρχία. Τώρα πλέον τὸ ἔργο του συνεχίζει ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός. Συνεχίζει τὸ ἔργο τῆς ἀρχιερατικῆς μεσιτείας Του γιὰ τοὺς πιστοὺς, ποὺ ἀποτελοῦν τὴν Ἐκκλησία Του. Τώρα ὁ Κύριος πρεσβεύει γιὰ ἐμᾶς, “ἐντυγχάνει ὑπὲρ ἠμῶν” πρὸς τὸν Πατέρα. Παρακαλεῖ γιὰ τοὺς ἀγῶνες, τὶς ἀγωνίες καὶ τὶς θλίψεις, ποὺ δοκιμάζουμε ὅσο βρισκόμαστε στὸν κόσμο τοῦτο. Καὶ γιὰ νὰ μὴ τὰ χάνουμε, ὅταν μᾶς κυκλώνουν “αἱ τοῦ βίου ζάλαι ὥσπερ μέλισσαι κηρίον” θὰ τονίσει καὶ πάλι ὁ ἐπιστήθιος μαθητής: “Τεκνία μου, ταῦτα γράφω ὑμῖν ἵνα μὴ ἁμάρτητε• καὶ ἐὰν τις ἁμάρτῃ, παράκλητον ἔχομεν πρὸς τὸν πατέρα, Ἰησοῦν Χριστὸν δίκαιον· καὶ αὐτὸς ἱλασμὸς ἐστι περὶ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν, οὐ περὶ τῶν ἡμετέρων δὲ μόνον, ἀλλὰ καὶ περὶ ὅλου τοῦ κόσμου” (Α´ Ἰωάν. Β' 1-2).

    Ἐνῷ οἱ τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας πιστοὶ προσβλέπουμε στὴν ἀρχιερατικὴ μεσιτεία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, βαδίζοντας τὴν στενὴ ἀλλὰ καὶ εὐλογημένη ὁδὸν τῆς πίστεως, ἡ θριαμβεύουσα ἐν οὐρανοῖς ἐκκλησία, ἀντηχεῖ ἕως τῆς γῆς τὶς προσευχὲς τῶν ἁγίων, οἱ ὁποῖοι “ἄδουσιν ᾠδὴν καινὴν λέγοντες ἄξιος εἶ λαβεῖν τὸ βιβλίον καὶ ἀνοῖξαι τὰς σφραγῖδας αὐτοῦ, ὅτι ἐσφάγης καὶ ἠγόρασας τῷ Θεῷ ἡμᾶς ἐν τῷ αἵματί σου ἐκ πάσης φυλῆς καὶ γλώσσης καὶ λαοῦ καὶ ἔθνους” (Ἀποκ. Ε´ 9).

   Αὐτὸ καὶ “ἀπαράβατον ἔχει τὴν ἱερωσύνην” (Ἑβρ. Ζ' 24). Τὸ “ἀπαράβατον” τοῦτο ὅμως δὲν σημαίνει ὅτι ἡ Ἱερωσύνη τοῦ Χριστοῦ δὲν μεταδίδεται καὶ σὲ ἄλλα πρόσωπα, ὅπως φρονοῦν καὶ διδάσκουν οἱ κακόδοξοι τοῦ προτεσταντικοῦ κόσμου. Τοῦτο σημαίνει ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἔχει διαδόχους στὴν ἱερωσύνη, ἔχει ὅμως ἀντιπροσώπους στὴν ἱερωσύνη. Πρόσωπα δηλ. τὰ ὁποία μετέχουν τῆς ἱερωσύνης τοῦ Χριστοῦ μὲ πρώτους ἀπ᾽ ὅλους τους Ἁγίους Ἀποστόλους οἱ ὁποῖοι ἀφήνουν διαδόχους καὶ αὐτὸ βεβαίως θὰ συνεχίζεται ἕως τὰ τέλη τῶν αἰώνων. Ὅπως δηλ. οἱ πρεσβευτὲς δὲν εἶναι διάδοχοι ἑνὸς βασιλέως ἢ προέδρου δημοκρατίας, ἀλλ' ἀντιπρόσωποι αὐτοῦ σὲ διάφορες χῶρες, ἔτσι καὶ οἱ Ἱερεῖς δὲν εἶναι διάδοχοι τῆς ἱερωσύνης τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ ἀντιπρόσωποι αὐτῆς τῆς ἱερωσύνης. Καὶ ὅτι ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα, αὐτὸ τὸ βλέπει κανεὶς σὲ πλεῖστα ὅσα σημεῖα τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ ταυτοχρόνως τὸ βιώνουμε στὴν ζωντανὴ Ἀποστολικὴ παράδοση, ποὺ κατέχει ἀδιασπάστως καὶ μοναδικὰ ἡ ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας.

    Ἀλλὰ τὰ δόγματα καὶ οἱ μεγάλες ἀλήθειες συνακολουθοῦνται καὶ ἀπὸ τὸν ὀρθὸ τρόπο ζωῆς. Ἕνα δὲ τέτοιο φωτεινὸ παράδειγμα μέσα στὴν Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία εἶναι καὶ ὁ σήμερα ἑορταζόμενος καὶ τιμώμενος Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Κατέστη δοχεῖον χρυσόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἀνεδείχθη βαθὺς δογματικός, δεινὸς κήρυξ, ἀπολογητής, ἑρμηνευτὴς σπουδαῖος καὶ ἰδίως Θεολόγος μὲ τὴν ἀπόλυτη ἔννοια. Ἐπίσης, στῦλος τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἱεράρχης Μέγιστος, ὁ ὁποῖος διά τοῦ “ποιμενικοῦ αὐλοῦ τῆς θεολογίας του τὰς τῶν ρητόρων ἐνίκησε σάλπιγγας”!

    Εἴθε, ἡ ἁγία του μορφὴ νὰ καθοδηγεῖ τὸ ποίμνιο καὶ ἰδίως τοὺς ποιμένες στὴν δύσκολη ἐποχὴ ποὺ διανύουμε. Τὸ δὲ χριστεπώνυμον πλήρωμα νὰ δέεται ἐκτενῶς ὥστε σὲ κάθε περίπτωση ἐκλογῆς νέων ἀρχιερέων, μυριοστόμως νὰ ἀναπέμπεται ἡ εὐχαριστία “τοιοῦτος ἡμῖν ἔπρεπεν ἀρχιερεύς”. Ἀμήν.

Ἀρχιμ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Ορθόδοξος Τύπος, 16/01/2015