Η μετάνοια και η συντριβή του Αποστόλου Παύλου για τον πρότερον διωγμών της Εκκλησίας, ας είναι κανών ακριβείας σε όσους κροτούσαν χείρας στους σύγχρονους διώκτες της Εκκλησία μας

H ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ Η ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΤΕΡΟΝ ΔΙΩΓΜΟΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ,  ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΩΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑΣ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΚΡΟΤΟΥΣΑΝ ΧΕΙΡΑΣ ΣΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΔΙΩΚΤΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ

Του   Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Είναι λυπηρό να παρακολουθείς τους άλλοτε κροτούντας χείρας εις τους σύγχρονους διώκτες του Χριστιανισμού, στις χώρες του απάνθρωπου υπαρκτού κομμουνισμού, με ‘’ελαφρά τη καρδία’’ να ομιλούν με τόση αυτοεπιείκεια για τη συνένοχη πράξη τους.  Τα εγκλήματα του φασισμού  και το απάνθρωπο φιλελεύθερο  προσωπείο του καπιταλισμού, δεν δικαιολογούν κανένα έγκλημά τους. 

Επευφημούσαν αλλοτρόπως τα κατορθώματα των σκληροτράχηλων των Κομμουνιστικών καθεστώτων, που «διεπρίοντο και έβριχον τους οδόντας» (Πραξ. 7,54) εις το σιδηρούν παραπέτασμα, «συνένοχοι εις τους φονείς γενόμενοι»*.   Τα μαρτύρια και το πλήθος των Αγίων που μαρτύρησαν επί κομμουνισμού, καταμαρτυρούν το κομμουνιστικό μένος κατά των Χριστιανών.   Είναι φρόνιμο, όταν εν τη ρύμη των ανθρωπάρεσκων λόγων τους, αναφέρονται στην προτέραν συνενοχή των, να φέρνουν κατά νουν τους μάρτυρες  αυτούς, καθώς και το γεγονός ότι κατά τις δύσκολες στιγμές της μαρτυρικής ζωής των, αυτοί επευφημούσαν τους διώκτες των.

Ο Νικήτας Χρουτσώφ διεκήρυσσε το έτος 1955 ότι «ο κομουνισμός δεν άλλαξε τη στάση του έναντι της θρησκείας».  Επίσης διεκήρυξε ότι «Παραμένομε αθεϊστές οι οποίοι υπήρξαμε πάντοτε».  Πέραν των ανελέητων διωγμών, αλλοίωσαν τα πάντα με σκοπό να πολεμήσουν την Πίστη.  Τον Χριστό, την Υπεραγία Θεοτόκο και τους Αγίους Αποστόλους τους καλούσαν στα συγγράμματά τους, στα περιοδικά τους και στη Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, ως μυθικά πρόσωπα.  Και αυτά μέχρι την πτώση των απάθρωπων αυτών αθεϊστικών καθεστώτων.  Τον καιρό δηλαδή που οι πλείστοι των προαναφερθέντων, κροτούσαν χείρας στα αντιχριστιανικά καθεστώτα.  Επαίροντο μάλιστα οι Σοβιετικοί ότι θα διορθώσουν τα λάθη του Δέκιου και του Διοκλητιανού.    Αρκεί αυτό που ο Αλέξανδρος Σολζενίτσιν στην ομιλία του στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ ανέφερε για τον κομμουνισμό : «Είναι ένα μηδενικό και ακόμη λιγότερο από μηδενικό».

Με λύπη παρατηρούμε θεολόγους, κάποτε μάλιστα και πανεπιστημιακούς δασκάλους, ακόμα και Ιερωμένους, ανερυθρίαστα να ομιλούν για την προηγούμενη συμμετοχή τους σε κομμουνιστικά σχήματα, που θερμώς επικροτούσαν τα απάνθρωπα και αντιχριστιανικά καθεστώτα.  Η παρατεινόμενη χαριτολογία και η έμμεση κολακεία αυτών που παραμένουν στην εμμονή τούτη, καταδεικνύει τη συνέχεια της ανθρωπάρεσκης πολιτείας των.

Μέχρι και συνέδριο επιστράτευσαν κάποιοι, με πλήθος γελώτων, χαριεντισμών και κολακιών προς αυτούς που εμμένουν ποικιλοτρόπως στο αντιεκκλησιαστικό φρόνημά των.  Προς τι η επίκληση  συνεδρίου ‘’Εκκλησία και Αριστερά’’;  Υπήρχε κανείς λόγος επιλογής αυτού ειδικά του πολιτικού χώρου;  Είναι ηλίου φαεινότερο, ότι η επιλογή της θεματικής του συνεδρίου, που πραγματοποιήθηκε στην Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, έγινε με το θλιβερό δεδομένο του αντιεκκλησιαστικού φρονήματος, όσων θέλουν πιστώς να εφαρμόζουν τη Μαρξιστική αθεϊστική μάνητα.  Δεν έγινε απλά το συνέδριο για ένα εποικοδομητικό διάλογο με ένα πολιτικό χώρο.

Κάποτε με πόνο (και όχι πολιτικό θυμό) είχα πει  σε φίλο που τον περιτριγύριζαν οι κομμουνιστικές ερινύες πριν ιερωθεί ότι «Ο μαρξιστικός τρόπος σκέψης δυσκόλως ή ουδόλως φεύγει», εννοώντας ότι ακόμα και αν απορρίψει εντελώς κάποιος τον μαρξιστικό τρόπο σκέψης, πιθανώς να απομείνει ο ιδεολογικός τρόπος αντιμετώπισης πολλών θεμάτων.  Έστω και αν ακούεται ως οξύμωρο σχήμα θα το επεξηγήσω «Θα πολεμούν και θα αντιμάχονται την ιδεολογία με ιδεολογικό τρόπο».  Εξάλλου δεν είναι πρέπον για ένα ποιμένα να έλκεται από τις οποιεσδήποτε ιδεολογικές στρεβλώσεις.

Ενθυμούμαι με πολλή λύπη τη διήγηση του Ηγουμένου της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως-Σαγματά Αρχιμανδρίτου Νεκταρίου, στη Εκπομπή της ΕΡΤ ‘’Αρχονταρίκι’’, όπου αναφέρθηκε σε κάτι που του διηγήθηκαν, σε κάποιο μέρος στη Ρωσσία.  Σε κάποιο λοιπόν μέρος που είχε επισκεφθεί ο εν λόγω Ηγούμενος, του διηγήθηκαν για ένα γέρο σε πολύ μεγάλη ηλικία, ο οποίος διήγε τις τελευταίες του μέρες ταλαιπωρούμενος πάρα πολύ.  Ζήτησε να δει ένα Ιερέα να του εκμυστηρευτεί κάτι.  Εξ όσων κατάλαβα δεν επρόκειτο για εξομολόγηση, μάλλον ήθελε να του εκμυστηρευτεί κάτι που τον βασάνιζε.   Ανέφερε λοιπόν στον Ιερέα ότι στα χρόνια που ο κομμουνισμός είχε δείξει το άγριό του πρόσωπο ή μάλλον το πραγματικό του πρόσωπο, ήταν υπεύθυνος στη Σιβηρία για τους φυλακισμένους Μοναχούς, Ιερείς και Αρχιερείς.  Ένα βράδυ σε ένα παγωμένο ξεμοναχιασμένο κελί έδεσε γυμνό σε ένα τραπέζι έναν Επίσκοπο.  Μέχρι το πρωί τα τρωκτικά άφησαν μόνο ολίγες σάρκες στα οστά». 

Κάθε φορά που η διηγηματική παρορμητικότητά κάποιων, για το πρότερο πλήθος των συνενόχων επαίνων για τα αθεϊστικά καθεστώτα, θα οδηγεί σε απαράδεκτους χαριεντισμούς, ας ενθυμούνται το περιστατικό τούτο.  Και φυσικά για να είναι περισσότερο φειδωλοί στα ανθρωπάρεσκα καλοπιάσματα των συνεχιστών της αθεϊστικής ιδεολογίας, οίτινες «τω Πνεύματι τω Αγίω αντιπίπτουσι» (Πραξ. 7,51)**

Οι Πράξεις των Αποστόλων, μας διασώζουν το μαρτύριο του Αγίου Στεφάνου :  «…και εκβαλόντες έξω της πόλεως ελιθοβόλουν και οι μάρτυρες απέθεντο τα ιμάτια αυτών παρά τους πόδας νεανίου καλουμένου Σαύλου».

Η συντριβή και η μετάνοια του Αποστόλου Παύλου, που με πόνο γράφει στην Προς Γαλάτας Επιστολή του «Ηκούσατε γαρ την εμήν αναστροφήν ποτέ εν τω Ιουδαϊσμώ, ότι καθ’ υπερβολήν εδίωκον την εκκλησίαν του Θεού και επόρθουν αυτήν» ας παραδειγματίσει όσους ‘’ελαφρά τη καρδία’’ αλλοτρόπως χαριεντίζονται για τη θήτευσή τους, στα σχήματα των συνενόχων κροτούντων, των αθεϊστικών καθεστώτων.

* «Συνένοχοι εις τους φονείς γεγένησθε»  (Πραξ. 7,52)

** «Τω Πνεύματι τω Αγίω αντιπίπτοντες» (Πραξ. 7,51)