Ὁ ἅγιος μεγαλομάρτυς Γοβδελαὰς ὁ Πέρσης καὶ οἱ σὺν αὐτῷ

29 Σεπτεμβρίου

Κανεὶς δὲν περίμενε ὅτι κάποτε μέ­σα ἀπὸ τὸ ἀνάκτορο τοῦ βασιλιᾶ τῶν Περσῶν Σαβωρίου (310-379) ἡ Ἐκ­κλησία μας θὰ εἶχε τιμημένους τέσσερις ἁγίους Μάρτυρες, ἀπὸ τοὺς ὁποίους δύο θὰ ἦταν τὰ πριγ­κιπόπουλα ὁ Γοβδελαὰς καὶ ἡ ­Κασδόα.

Ὅλα ξεκίνησαν μετὰ ἀπὸ μιὰ ­ἀποκάλυψη: ὅτι ὁ Δάδας, ὁ συγγε­νὴς καὶ μυστικοφύλακας τοῦ βασιλιᾶ, ἦταν χριστιανός. Καὶ ὅτι ἀ­­­­­πὸ τὴν ἐπαρχιακὴ διοικητική του θέση, ποὺ μόλις εἶχε ἀναλάβει, διακήρυσσε ἄφοβα καὶ ἀπροκάλυπτα τὴ χριστιανική του πίστη.

Αὐτὴ τὴν προσβολὴ στὴν ἐμπιστοσύνη του ὁ βασιλιὰς ­Σαβώριος δὲν τὴν ἄντεξε. Γι’ αὐτὸ διέταξε τὸν Ἀ­­­­­­­­δρα­μέλεχ, ποὺ ἦταν ὁ πρῶτος ἀπὸ τοὺς μεγιστάνες του, νὰ ἐξοντώσει τὸν Δά­­­δα. Παρὼν στὸν τόπο τῆς ­συλλήψε­ως καὶ τῆς ἀνακρίσεως τοῦ Δάδα θὰ ἦταν ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Ἀδραμέλεχ καὶ ὁ Γοβδελαάς. 

Ὁ Δάδας ὁμολόγησε ἐπίσημα στὸ κριτήριο ὅτι εἶναι χριστιανὸς καὶ ὅτι ἀρνεῖται νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸν καταδίκασαν σὲ θάνατο διὰ πυρός. Λίγο πρὶν τὸν ρίξουν στὶς φλόγες, ὁ Δάδας ἔκανε μὲ πίστη τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ. Καὶ ἀμέσως, θαυματουργικά, ξεπήγασε νερὸ ἀπὸ τὶς φλόγες ποὺ ἔσβησε τὴ φωτιά.

Τὸ παράδοξο αὐτὸ θαῦμα δημιούργησε ἔκ­πληξη στὸν πρίγκιπα Γοβδελαά. ­Ζήτησε καὶ αὐτὸς μὲ τὸ ­σημεῖο τοῦ Σταυροῦ νὰ σβήσει κάποια ἄλλη φωτιά. Καὶ τὸ θαῦμα ἔγινε ἀκριβῶς τὸ ἴδιο, ὅπως καὶ στὸ Δάδα. Ὁ Γοβδελαὰς τότε ­πίστε­­ψε στὸν παντοδύναμο Κύ­ριο Ἰησοῦ Χρι­στὸ καὶ περιφρόνησε μὲ ὀρ­­­­γὴ τὰ εἴδωλα ποὺ μὲ πάθος λάτρευε.

Ἡ εἴδηση αὐτὴ δὲν ἄργησε νὰ φθάσει στὸ βασιλιὰ Σαβώριο, ὁ ὁποῖος ἀγανακτισμένος διέταξε τέσσερις στρατιῶτες νὰ δείρουν βάναυσα τὸ παιδί του μὲ ἀ­­­­­­γκαθωτὲς βέργες. Ὁ Γοβδελαάς, τὸ πλού­σιο πριγκιπόπουλο, δεχόταν μὲ ὑπομονὴ καὶ ταπείνωση τοὺς ἐξευτελισμοὺς ἀπὸ τὸν πατέρα του. Μετὰ ἀπὸ πενθήμερη φυλάκιση τὸν ὁδήγησαν σὲ νέα, πιὸ φρικτὰ μαρτύρια. Ἀφοῦ τὸν μαστίγωσαν μὲ βούνευρα, ἔγδαραν δύο λωρίδες ἀπὸ τὸ δέρμα του, ξεκινώντας ἀπὸ τὰ πόδια ἕως τὸ κεφάλι, καὶ τὸν ἐνέ­παιζαν λέγοντας: «Ποῦ εἶναι ὁ Θεός σου νὰ σὲ βοηθήσει;». Ὁ Γοβδελαὰς τὰ δεχόταν ὅλα μὲ ἀνεξικακία καὶ σιωπή. Καὶ ὁ Κύριος ἐνίσχυε μυστικὰ τὸν ὑποψήφιο Μάρτυρά του. Καὶ τοῦ θεράπευσε τὰ τραύματα μὲ θαυματουργικὸ τρόπο.

Ἀκολούθησε μετὰ νέα φυλάκιση μὲ νέα σειρὰ μαρτυρίων. Τοῦ τρύπησαν τὰ σπλάχνα μὲ πυρακτωμένη σούβλα. Τοῦ ἔσχισαν τὶς σάρκες μὲ ἀγκαθωτὰ ραβδιὰ καὶ σιδερένια τσιγκέλια. Τοῦ ξερίζωσαν τὰ νύχια καὶ τὸν ἔριξαν ξανὰ στὴ φυλακή. Καὶ ὁ Μάρτυρας, γεμάτος χαρὰ καὶ ἀνεξικακία, δοξολογοῦσε τὸν Θεό, ἐνῶ οἱ συγκρατούμενοί του ὅλο καὶ πιὸ πολὺ θαύμαζαν στὸ πρόσωπο τοῦ Γοβδελαᾶ τὸ μεγαλεῖο τῆς χριστιανικῆς πίστεως.

Ὅμως τὸ μίσος τοῦ βασιλιᾶ Σαβωρίου πρὸς τὸ παιδί του δὲν εἶχε κορεσθεῖ ἀπὸ ὅσα μέχρι τώρα βασανιστήρια τοῦ εἶχε κάνει. Γι’ αὐτὸ διέταξε καὶ πάλι νὰ τὸν μαστιγώσουν σκληρὰ καὶ νὰ τὸν βάλουν σὲ λέβητα μὲ κοχλαστὴ πίσσα, καὶ ὕστερα νὰ τὸν τοξεύσουν. Ὁ Μάρτυρας ἀνθηρὸς ἄντεχε καὶ ὑπέμενε. Ἐξῆλθε ὡστόσο καὶ πάλι ἀκέραιος καὶ ἄτρωτος μὲ θεία παρέμβαση.
Ὕστερα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ τὰ παράδοξα, ὁ βασιλιὰς ἀπέστειλε στὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου τὴ θυγατέρα του ­Κασδόα γιὰ νὰ μεταπείσει τὸν ἀδελφό της.

Μάταια ὅμως. Γιατί, ὅταν ἡ πριγκιποπούλα ἀντίκρισε τὸν ἀδελφό της ­Γοβδελαὰ μέσα σὲ τέτοια οὐράνια γαλήνη καὶ χά­ρη, μὲ θεραπευμένα τὰ τραύματά του ἀπὸ τὸν Κύριο Ἰησοῦ, ἔγινε καὶ αὐτὴ χριστιανή. Γι’ αὐτὸ καὶ τιμωρήθηκε καὶ ἡ ἴδια σκληρά. Μετὰ ἀπὸ ­ἀλλεπάλληλους ­ραβδισμοὺς καὶ μαστιγώσεις, μυρωμένη καὶ κοινωνημένη, παρέδωσε τὸ πνεῦμα της στὸν Κύριο ὡς Μάρτυς μέσα στὸ παλάτι.

Μετὰ ἀπὸ λίγο ἦρθε καὶ τὸ ἔνδοξο τέλος τοῦ μεγαλομάρτυρος ­Γοβδελαᾶ. Ὁ Κύριος τοῦ ἐκπλήρωσε τὴ ­μεγάλη ἐπιθυμία ποὺ εἶχε, πρὶν πεθάνει νὰ βαπτιστεῖ. Ἡ παράδοση ἀναφέρει ὅτι μικρὸ σύννεφο στάθηκε πάνω του καὶ τὸν κα­τέβρεξε μὲ «ὕδωρ καὶ ἔλαιον», ἐνῶ φω­νὴ ἀκούστηκε ἀπὸ τὸν οὐρανό: «Τώ­ρα βαπτίστηκες στὸ ὄνομα τῆς ­Ἁγίας Τριάδος, καρτερόψυχε Γοβδελαά». Κατόπιν, κεντούμενος ἀπὸ αἰχμηρὰ καλάμια, παρέδωσε τὴν ψυχή του στὸν Πλάστη καὶ Κύριό του. 

Τὸν γενναιότατο Δάδα, ποὺ ἦταν ὁ αἴ­­τιος τῶν ἔνδοξων μεταστροφῶν στὸ χριστιανισμὸ τῶν δύο βασιλοπαίδων, τιμώρησαν οἱ ἐχθροὶ μὲ φρικτὸ θάνατο κατακόπτοντας «μεληδὸν» τὸ τίμιο σῶ­μα του.

Στὶς 29 Σεπτεμβρίου, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Γοβδελαὰ καὶ τὴν ἀδελφή του Κασδόα, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία συνεορτάζει τὸν Δάδα, καθὼς καὶ τὸν Κασδόο, ποὺ ἦταν καὶ αὐτὸς συγγενὴς τοῦ αὐτοκράτορα καὶ τὸν ὁποῖο, ἐπειδὴ ἔγινε χριστιανός, τὸν τραυμάτισαν θανάσιμα οἱ δήμιοι μὲ ξύλινα ξίφη.
Τὸ ἁγνὸ αἷμα τῶν τεσσάρων αὐτῶν Περσῶν Μαρτύρων πότισε τὸ δένδρο τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ τὸ παράδοξο ἦταν ὅτι ἡ βασίλισσα τῶν Περσῶν κήδεψε μὲ δόξες καὶ τιμὲς τὰ λαμπρά τους σώματα.

Ἂς δοξάσουμε τὸν Κύριο, γιατὶ ἔχει πλουτίσει τὸν οὐρανὸ μὲ τέτοιους καὶ τόσους λαμπροὺς Μάρτυρες. Εἴθε μὲ τὶς πρεσβεῖες τους νὰ ­ἀναδεικνυόμαστε μι­μητὲς στὴν «ἄχρι θανάτου» ἀγάπη τους γιὰ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”