Κυριακή ΙΒ΄ Ματθαίου-«Ει θέλεις τέλειος είναι … δεύρο ακολούθει μοι»

Ευαγγέλιο: Ματθ. ιθ΄16-26

Ματθ. 19,16       Καὶ ἰδοὺ εἷς προσελθὼν εἶπεν αὐτῷ· διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθὸν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωὴν αἰώνιον;

Ματθ. 19,16             Και ιδού ένας προσήλθε εις αυτόν και του είπε· “διδάσκαλε αγαθέ, τι αγαθόν πρέπει να κάμω, δια να έχω ζωήν αιώνιον;”

Ματθ. 19,17       ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός. εἰ δὲ θέλεις εἰσελθεῖν εἰς τὴν ζωήν, τήρησον τὰς ἐντολάς.

Ματθ. 19,17              Ο δε Ιησούς του είπε· “τι με λέγεις αγαθόν, αφού με νομίζεις απλούν άνθρωπον; Κανείς δεν είναι απόλυτα αγαθός, ει μη μόνον ένας, ο Θεός. Εάν δε θέλης να εισέλθης εις την αιώνιον ζωήν, τήρησε τας εντολάς”.

Ματθ. 19,18       λέγει αὐτῷ· ποίας; ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπε· τὸ οὐ φονεύσεις, οὐ μοιχεύσεις, οὐ κλέψεις, οὐ ψευδομαρτυρήσεις,

Ματθ. 19,18             Λεγει εις αυτόν· “ποίας;” Ο δε Ιησούς του είπε·“τας γνωστάς, δηλαδή το να μη φονεύσης, να μη μοιχεύσης, να μη κλέψης, να μη ψευδομαρτυρήσης,

Ματθ. 19,19       τίμα τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα, καὶ ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν.

Ματθ. 19,19             τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου. Και να αγαπήσης τον πλησίον σου, όπως τον ευατόν σου”.

Ματθ. 19,20       λέγει αὐτῷ ὁ νεανίσκος· πάντα ταῦτα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου· τί ἔτι ὑστερῶ;

Ματθ. 19,20             Λεγει εις αυτόν ο νέος με κάποιαν προχειρότητα· “όλα αυτά τα έχω τηρήσει από την νεανική μου ηλικίαν· τι μου λείπει ακόμη δια να γίνω άξιος της βασιλείας των ουρανών;”

Ματθ. 19,21       ἔφη αὐτῷ ὁ Ἱησοῦς· εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι.

Ματθ. 19,21             Είπε εις αυτόν ο Ιησούς· “Εάν θέλης να είσαι τέλειος, πήγαινε, πώλησε τα υπάρχοντά σου, μοίρασέ τα στους πτωχούς και θα αποκτήσης θησαυρόν στον ουρανόν, και έλα ακολούθησέ με”.

Ματθ. 19,22       ἀκούσας δὲ ὁ νεανίσκος τὸν λόγον ἀπῆλθε λυπούμενος· ἦν γὰρ ἔχων κτήματα πολλά.

Ματθ. 19,22             Αλλ' όταν ο νέος ήκουσε αυτόν τον λόγον, έφυγε λυπημένος, διότι είχε πολλά κτήματα και η καρδιά του ήταν κολλημένη εις αυτά.

Ματθ. 19,23       Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι δυσκόλως πλούσιος εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν.

Ματθ. 19,23             Ο δε Ιησούς είπε στους μαθητάς του· “αληθινά σας λέγω ότι πολύ δύσκολα θα εισέλθη πλούσιος εις την βασιλείαν των ουρανών.

Ματθ. 19,24       πάλιν δὲ λέγω ὑμῖν, εὐκοπώτερόν ἐστι κάμηλον διὰ τρυπήματος ῥαφίδος διελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν.

Ματθ. 19,24             Και πάλιν σας λέγω, είναι ευκολώτερον να περάση γκαμήλα από την τρύπα που ανοίγει η βελόνι, παρά πλούσιος να εισέλθη εις την βασιλείαν του Θεού”.

Ματθ. 19,25       ἀκούσαντες δὲ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἐξεπλήσσοντο σφόδρα λέγοντες· τίς ἄρα δύναται σωθῆναι;

Ματθ. 19,25             Οταν άκουσαν οι μαθηταί τα λόγια αυτά, έπεσαν εις μεγάλην έκπληξιν και με κάποια αποκαρδίωσιν είπαν· “ποιός τάχα ημπορεί να σωθή;”

Ματθ. 19,26       ἐμβλέψας δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· παρὰ ἀνθρώποις τοῦτο ἀδύνατόν ἐστι, παρὰ δὲ Θεῷ πάντα δυνατά ἐστι.

Ματθ. 19,26             Ο δε Ιησούς τους εκύτταξε κατάματα και είπεν· “η σωτηρία είναι δια τους ανθρώπους έργον αδύνατον, αλλά στον Θεόν όλα είναι δυνατά, άρα και η σωτηρία των πλουσίων, όπως και όλων εκείνων οι οποίοι κατά κάποιον τρόπον ανακατεύονται με χρήματα και κτήματα. Αρκεί να έχουν την διάθεσιν της αυταπαρνήσεως και θυσίας”.

«Ει θέλεις τέλειος είναι … δεύρο ακολούθει μοι» (Μτθ. ιθ΄21)

 Πολλές φορές η εικόνα που εκπέμπουμε προς τα έξω, προς τους άλλους ανθρώπους, είναι διαφορετική από αυτή που δεχόμαστε από μέσα και τούτο γιατί όταν ο καθένας μας βρεθεί μόνος, τότε η συνείδηση σαν αντικειμενικός, αλλά και αυστηρός παρατηρητής μας αποκαλύπτει μια τραγική πραγματικότητα. Δηλαδή, ενώ έχουμε πληθώρα υλικών αγαθών, εν τούτοις  δε νιώθουμε ευτυχισμένοι. Επίσης όταν η εφαρμογή του νόμου του Θεού καταντά μια πράξη τυπική και πάλι δεν αισθανόμαστε πληρότητα. Νιώθουμε ένα «κενό» μέσα μας που μας προκαλεί λύπη αντί την αναμενόμενη χαρά.

Αυτό το «κενό», αυτό το ανικανοποίητο συναίσθημα που συνοδεύεται από λύπη, αισθάνεται και ο άνθρωπος του σημερινού ευαγγελίου, για τούτο και απευθύνεται στον Ιησού προκειμένου να πάρει και τις σωστές απαντήσεις. Και πολύ σωστά έπραξε, γιατί ο Ιησούς είναι ο μόνος που μπορεί να δώσει απάντηση στο ερώτημα που αφορά την αιώνια ζωή και άρα και τη σωτηρία του ανθρώπου. Γιατί ο Ιησούς είναι ο μόνος από τον οποίο μπορεί να προέλθει η σωτηρία. Είναι ο μόνος που μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στη σωτηρία. Μετά από τις προϋποθέσεις που έθεσε, η προτροπή που του απευθύνει είναι «δεύρο ακολούθει μοι».

Ο Απόστολος Πέτρος είναι σαφής και κατηγορηματικός στο θέμα της σωτηρίας: «Ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία, ουδέ γαρ όνομα έστιν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένο εν ανθρώποις εν ω δει σωθήναι ημάς» (Πραξ. δ΄ 12). Δηλαδή, «Από κανέναν άλλο δεν μπορεί να προέλθει η σωτηρία ούτε υπάρχει άλλο πρόσωπο κάτω από τον ουρανό δοσμένο στους ανθρώπους με το οποίο να μπορούμε να σωθούμε».

Από κανένα άλλο, λοιπόν, δεν μπορεί να προέλθει η σωτηρία εκτός από τον Ιησού. Γιατί ο Ιησούς ως Θεός είναι τέλειος, είναι ο τέλειος. Κατά συνέπεια και όποιος θέλει να γίνει τέλειος θα πρέπει να μιμηθεί τον τέλειον Θεόν, τον Ιησού. Όμως πως θα γίνει κατορθωτό το έργο της τελείωσης; Απάντηση στο ερώτημα αυτό δίνει σήμερα ο Ιησούς.

Στο έργο της τελείωσης συμβάλλουν τρεις σημαντικοί παράγοντες. Πρώτον η θέληση του ανθρώπου. Δεύτερον η εφαρμογή των εντολών του Θεού με αποκορύφωμα εκείνη της αγάπης και τρίτον το να ακλουθεί σταθερά τον Ιησού απαλλαγμένος από οποιεσδήποτε υλικές εξαρτήσεις.

Πρώτος σημαντικός παράγοντας, λοιπόν είναι η θέληση του ανθρώπου. Ναι μεν ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι, αλλά αυτό το δώρο δεν το προσφέρει αναγκαστικά. Για τούτο και στο σημερινό ευαγγέλιο προτάσσει δυο φορές το «ει θέλεις». Αν θέλεις να μπεις στη ζωή, αν θέλεις να γίνεις τέλειος. Η σωτηρία και κατ’ επέκταση η τελείωση αν και είναι δώρα του Θεού την ίδια στιγμή μετατρέπονται και σε άθλημα. Κατά τον Απόστολο Παύλο: «Εάν δε και αθλή τις, ου στεφανούται, εάν μη μομίμως αθλήση» (Β΄ Τιμ. β΄5). Κι όταν κάποιος μετέχει σε αθλητικούς αγώνες, δεν παίρνει το στεφάνι της νίκης, αν δεν αγωνιστεί σύμφωνα με τους κανόνες.

Και τους κανόνες δεν πρέπει απλά να τους γνωρίζουμε. Τους κανόνες πρέπει να τους εφαρμόζουμε. Αυτή την αναγκαιότητα της πράξης και όχι μόνο της θεωρητικής γνώσης, αναγνωρίζει και ο άνθρωπος του σημερινού ευαγγελίου αρχικά μέσα από την ερώτηση «Τι αγαθόν ποιήσω» και στη συνέχεια στην απάντηση που δίνει στον Ιησού μετά από τη σύσταση «τήρησον τα εντολάς» ότι; «Πάντα ταύτα εφυλαξάμην εκ νεότητος μου».

Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι και οι έξι εντολές, την εφαρμογή των οποίων συνιστά ο Ιησούς, έχουν σχέση με τον άνθρωπο και όχι το Θεό. Η αληθινή πίστη και Θεογνωσία περνά μέσα από την αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Για τούτο και επιβεβαιώνει στην περικοπή που αναφέρεται στην δεύτερα παρουσία και την τελική κρίση ότι «εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε» (Ματθ. κε΄40).

Η εφαρμογή των εντολών το Θεού δεν είναι πράξη που περιορίζεται μόνο στον τύπο, είναι πράξη ουσίας. Είναι πράξη συνειδητή. Η ενσυνείδητη πράξη πάλιν δεν εξαντλείται σε μια στιγμιαία εκδήλωση, αλλά είναι τρόπος ζωής εφ’ όρου ζωής. «Δεύρο ακολούθει μοι» είπε σήμερα ο Ιησούς. Έλα να με ακολουθήσεις. Αγωνίζομαι, λοιπόν, σημαίνει ότι εφαρμόζω το νόμο του Θεού στην καθημερινή μου ζωή. Σε όλους τους τομείς της καθημερινής ζωής μου, είτε είναι ατομικοί, είτε οικογενειακοί είτε κοινωνικοί, οι εντολές του Θεού αποτελούν για μένα φάρο καθοδηγητικό. Για τούτο δεν μπορώ τη μια στιγμή να καθοδηγούμαι από το νόμο του Θεού και την άλλη να τον αγνοώ ή και  να τον ποδοπατώ. Πως θα ζητήσω από το Θεό «και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών» Τη στιγμή που αγνοώ τη δική μου δέσμευση «ως και ημείς αφιέμεν τοις οφειλέταις ημών» με το να αρνούμαι πεισματικά να συγχωρήσω στους άλλους. Σαν άνθρωποι και σαν Χριστιανοί ζητούμε από το Θεό συγκατάβαση, αγάπη, κατανόηση και όταν έρθει η σειρά μας απαντούμε με απάθεια, ακόμα και σκληρότητα. Με τον τρόπο αυτό εκπροσωπούμε ένα Χριστιανισμό που περιορίζεται σε ληξιαρχική πράξη ζωής και θανάτου. Κι ενώ δεχόμαστε το δώρο της ζωής, με τις πράξεις μας μετατρέπουμε τόσο τη ζωή μας, όσο και τη ζωή των συνανθρώπων μας σε ένα διαρκή θάνατο. Και τούτο γιατί αφήσαμε τις μικροδιαφορές μας να εξελιχθούν σε μίσος και επειδή αδειάσαμε τον εαυτό μας από τη μοναδική συνεκτική δύναμη την αγάπη. Η σκληρότητα έγινε συνώνυμη με τον τρόπο της ζωής μας, άλλοτε σαν ανοχή και άλλοτε σαν συνενοχή.

Αδελφοί μου, στώμεν καλών. Ας ξυπνήσουμε από το λήθαργο. Ας αναλογιστούμε την αγάπη του Θεού που εκδηλώνεται καθημερινά σε μας. Η αναγνώριση αυτής της προσφοράς ας εκφραστεί με τον τερματισμό της μνησικακίας. Διαφορετικά ο δρόμος που άνοιξε με αγάπη θα κλείσει με δικαιοσύνη, αφού κατά την προειδοποίηση του Κυρίου: «Έτσι θα κάνει και σε σας ο ουράνιος Πατέρας μου, αν ο καθένας δεν συγχωρήσει τα παραπτώματα του αδελφού του με όλη του την καρδιά». Ας υπακούσουμε σ’ αυτή την προτροπή. Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης –Μ. Πάφου