Περί των αποφάσεων της Ιεράς Συνόδου για το "αντιρατσιστικό"

«  Τάδε έφη  Σύνοδος...»

      Γράφει η  Σοφία  Τσέκου

       Εν μέσω της αυγουστιάτικης ραστώνης με τον μισό πολιτικό κόσμο, εν αντιθέσει με τους φτωχούς πολίτες, να τελεί εν διακοπαίς , εν μέσω ραγδαίων διεθνών εξελίξεων και ανατροπών και μεσούσης της κρίσεως ,ημεδαπής και αλλοδαπής, η  «φύλλο και φτερό» καλοκαιρινή κυβέρνηση έσπευσε ασθμαίνουσα ,να  φέρει εις πέρας το διαβόητο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο με σκοπό να το καταστήσει νόμο του κράτους.

     Δεν της βγήκε όμως το εγχείρημα και ανέβαλε την συζήτηση στη Βουλή για την πρώτη ημέρα του Σεπτεμβρίου, σε μια υστερινή προσπάθεια να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα και κυρίως τα κομμάτια της...Οι αντιδράσεις πολλές από πολλούς και κυρίως δίκαιες και δικαιολογημένες.

Σύλλογοι προσφύγων ,σωματεία του Ποντιακού ελληνισμού, απόγονοι των ξεριζωμένων Μικρασιατών  χριστιανών ,λίγοι αλλά.. λέοντες Μητροπολίτες της Ελλαδικής Εκκλησίας,  σαράντα περίπου Ακαδημαϊκοί καθηγητές, τριάντα οχτώ «αντάρτες» βουλευτές, πληθώρα  θρησκευτικών κυρίως  ιστολογίων  και σχεδόν ουδένα εκ των συστημικών ΜΜΕ, όρθωσαν αντιρρητικό λόγο στο εθνοκτόνο σχέδιο νόμου που σχεδιάζεται  με εξω -ελληνική  συνταγή  και «μαγειρεύεται» με κυβερνητική εκτέλεση αυτής.

Έγινε σαματάς ,προκλήθηκε διαδικτυακός θόρυβος ,η μία Επισκοπική επιστολή ακολουθούσε την άλλη και για να μην πάρει πια διαστάσεις χιονοστιβάδας το φαινόμενο , η Διαρκής Ιερά Σύνοδος συνεδρίασε και απεφάνθη....απογοητεύοντας και σκανδαλίζοντας.

       Κατ΄ αρχάς ,κατά την ανάγνωση της απόφασης είχα την αίσθηση ότι διάβαζα μια ωραία έκθεση ιδεών περί χριστιανικής αγάπης και ανοχής ,αποδοχής και ισοτιμίας πάντων και πασών. Αισθάνθηκα πράγματι, ως ο καλός Σαμαρείτης, γλύκανα με τις χριστιανοπρεπείς έμμεσες οδηγίες των σεπτών Ιεραρχών μας  απέναντι στον πόνο, που χρώμα, εθνικότητα  και φυλή δεν έχει και  βεβαίως, επιδοκίμασα  ως μέλος της Εκκλησίας, τα όσα με φιλάνθρωπη διάθεση  πραγματοποιεί η Διοίκησή της σε όλους ανεξαιρέτως τους εμπερίστατους αδελφούς μας.

        Μπορώ να πω ότι καλύφθηκαν και οι ευρύτερες κοινωνικές και κοινωνιολογικές ανησυχίες μου , αφού διαβάζοντας το προσεκτικά  διατυπωμένο κείμενο της απόφασης, θεώρησα ότι μου δίδονταν οι εγγυήσεις μιας ισόρροπης οργανικής λειτουργίας με κοινωνική ειρήνη και αλληλεγγύη.

         Επιπλέον, τονώθηκε η ιστορική μνήμη μου από την σύντομη αναδρομή στις κακουχίες και ταλαιπωρίες του ορθόδοξου ελληνισμού εντός και εκτός των τειχών. Η υπενθύμιση των διώξεων του ορθόδοξου φρονήματος και της γνώσης για την  παρείσφρηση αιρετικών δοξασιών αλλά και προπαγανδιστικών ιδεοληπτικών μορφωμάτων είναι και ωφέλιμη και δυστυχώς επίκαιρη. Για αυτούς τους κινδύνους εκφράζεται τόση επιφυλακτικότητα, σκεπτικισμός έως και άρνηση άρθρων και διατάξεων του λεγόμενου αντιρατσιστικού .Όχι στο όνομα της άμβλυνσης συγκεκριμένων προκαταλήψεων, να αναφύονται άλλες .Ούτε με όχημα  μια αντιρατσιστική φιλολογία, να γεννώνται εκ νέου άλλες ρατσιστικές συμπεριφορές. Σαφώς και βλάπτει η μεροληψία και προκατάληψη εις βάρος των αλλοδαπών ,όπως ακριβώς και με την ίδια βαρύτητα, βλάπτει και ο αναδυόμενος ρατσισμός εις βάρος των ημεδαπών Ελλήνων.

      Κι αυτό είναι ένα εξαιρετικά κρίσιμο σημείο στο οποίο δοκιμάζεται και η χριστιανική μας πίστη αλλά και η δημοκρατική μας συνείδηση. Τί σημαίνει πρακτικά το (κατά το άρθρο 2 ) :όποιος με πρόθεση, δημόσια αποδοκιμάζει, ευτελίζει ή κακόβουλα αρνείται την σοβαρότητα εγκλημάτων, γενοκτονιών, εγκλημάτων πολέμου κατά της ανθρωπότητας, του Ολοκαυτώματος και των εγκλημάτων ναζισμού, και η συμπεριφορά αυτή στρέφεται κατά ομάδας ανθρώπων κατά τρόπο που μπορεί να υποκινήσει βία ή μίσος ή ενέχει απειλή ή εξύβριση,  υπόκειται σε ποινική δίωξη ; Τι σημαίνει αυτό στην καθημερινότητα μας;

     Πολύ θα ήθελα οι Άγιοι Πατέρες να μου διευκρινίσουν αν ερχόταν τώρα ο Χριστός και ξαναφώναζε δημόσια και με πρόθεση αποδοκιμασίας τα «ουαί υμίν , Ουαί υποκριταί » στην ομάδα των Φαρισαίων και Γραμματέων ,αν τους αποκαλούσε  «όφεις και γεννήματα εχιδνών»  και η συμπεριφορά Του στρεφόταν εναντίον τους, ενέχοντας εξύβριση και απειλή, θα ασκείτο στον Θεάνθρωπο ποινική δίωξη ;  θα πλήρωνε  ο Χριστός πρόστιμο ; ή θα κρατείτο ο Υιός του Ανθρώπου ,κατηγορούμενος ως ρατσιστής, έγκλειστος σε φυλακή υψίστης ασφαλείας ; Ανάλογες σκέψεις δεν έκαναν οι Ποιμένες μας;  ή μήπως τις  έκαναν, αλλά δεν τόλμησαν να υψώσουν φωνή ,αρκούμενοι σε έναν χαμηλόφωνο, χλιαρό  και ασπόνδυλο λόγο, χωρίς το «άλας»  του ζήλου και της ομολογίας ;

    Επίσης, διερωτώμαι, πώς κατοχυρώνεται ,μέσα από τέτοια νομοθετήματα, η δημοκρατική  αξία της ελευθερίας του λόγου; Γιατί και ποιους συμφέρει η ποινικοποίηση του  «σκέπτεσθαι» ελληνικά και «πράττειν» χριστιανικά ; Από τη μια φωνασκούμε,   για την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και από την άλλη  πνίγουμε τις ιδέες; Λογοκρισία παντού;  Χαράτσι στις ιδέες ; στη ζωή , την ελευθερία και την περιουσία μας; Για ποια  απαράγραπτα φυσικά και θεμελιώδη δικαιώματα μιλάμε;

     Πάντως, θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω και την ικανοποίησή μου,

όταν στις λίγες γραμμές του κειμένου διαπίστωσα την... περιβόητη αγαστή συνεργασία που διέπει την Ιεραρχία με την Πολιτεία για το συγκεκριμένο ζήτημα του αντιρατσιστικού νόμου, όπως  τουλάχιστον αυτή καταγράφεται  στην από το 2011 αλληλογραφία των δύο φορέων. Δεν καταλαβαίνω.... Αυτό, μας το γνωστοποιούν οι  σεβαστοί Ιερείς, για να μας καθησυχάσουν ; Τι θέλουν να μας δείξουν δηλαδή, ότι μια χαρά επικοινωνία έχουν και δη ταχυδρομική, με την πολιτική εξουσία;

 Άλλο τώρα αν η κυβέρνηση κωφεύει  στους χαμηλής εντάσεως ψιθύρους της Εκκλησίας  και η δεύτερη δεν αποφασίζει να υψώσει τον τόνο της φωνής της για να εισακουστεί από την πρώτη.

Ξέρετε, το «μη προκαλείτε ζήτημα» αποτελεί εδώ και δεκαετίες, τον πλέον προσφιλή τρόπο επίλυσης προβλημάτων και για την θρησκευτική και για την πολιτική μας ηγεσία. Το «κάνουμε ομελέτα χωρίς να σπάσουμε αυγά» είναι ο κύριος άξονας που διέπει την τακτική και των δύο......Και αυτό, άντε και μετά δυσκολίας ,να το δεχτώ ως πρακτική ...από την πολιτική και μόνο ηγεσία.

   Τέλος, κάτι για το οποίο δεν χύθηκε ούτε μια σταγόνα μελάνι από την Ιερά  Σύνοδο είναι τι προεκτάσεις δίνει  αυτό το νομοσχέδιο αναφορικά με την ομοφοβική συμπεριφορά ,τον  γάμο ομοφυλοφίλων και την εξ αυτού απορρέουσα υιοθεσία τέκνων.  Και το επισημαίνω αυτό γιατί ,σε περίπτωση που γίνει νόμος του κράτους το λεγόμενο αντιρατσιστικό , μην εκπλαγούμε εάν δούμε πολλούς εκ των σεπτών Πατέρων να σύρονται σε διώξεις και κρατήσεις ως ρατσιστές, διότι τόλμησαν να επαναλάβουν και μόνο , τα λόγια του Αποστόλου Παύλου  περί της αμαρτίας της αρσενοκοιτίας. Για ένα τόσο σοβαρό θέμα που άπτεται του ήθους των πιστών και έχει ήδη διχάσει την ελληνική κοινωνία, δεν θα έπρεπε, από την στιγμή που γίνονται επ΄ αυτού αναφορές στο νομοσχέδιο, να προτείνει (αν όχι να ζητήσει) η Εκκλησία από την Πολιτεία να γίνουν δεκτές οι θέσεις της, όπως ακριβώς  έκανε με το ζήτημα των εθνικών μας γενοκτονιών ;

  Θα μπορούσε ,βέβαια να υποστηρίξει κάποιος ότι η δραστηριότητα της Εκκλησίας δεν περιορίζεται μόνο σε όσα είναι φανερά στο ποίμνιο, αλλά ότι εργάζεται αόκνως και αφανώς , διαπραγματευόμενη με την Πολιτεία σημαντικά, από σωτηριολογικής απόψεως,  θέματα. Αν αυτό γίνεται ,καλώς συμβαίνει.

Όμως ,από την στιγμή  που συγκαλείται σε σώμα η Ιερά Σύνοδος για να αποφασίσει για το συγκεκριμένο αντιρατσιστικό, εν μέσω μάλιστα αντιδράσεων  λαού και κλήρου, αλλά και κυβερνητικών ελιγμών χρονικής και μόνο  υπαναχώρησης, νομίζω ότι, όφειλε  η  ηγεσία της Εκκλησίας να χειριστεί την κρισιμότητα της κατάστασης  με περισσότερη σύνεση, θάρρος και παρρησία ,κινούμενη  περισσότερο σε πλαίσια  πνευματικής ενισχύσεως των πιστών και λιγότερο  θρησκευτικο-πολιτικής διπλωματίας.

Αν μάλιστα αληθεύει και η πληροφορία ,ότι ουδείς εκ των παρισταμένων Επισκόπων δεν αναφέρθηκε στις διαφωνίες των γνωστών Μητροπολιτών, που με επιστολές τους αντέδρασαν στην Κυβέρνηση και στον Πρωθυπουργό προσωπικά, τότε οι χειρισμοί είναι όχι μόνο ατυχείς αλλά και ύποπτοι.

Δεν ξέρω πώς θα εξελιχθεί το θέμα ούτε είμαι σε θέση να γνωρίζω τί πολιτικές ζυμώσεις μπορεί να γίνονται  με τους «αντάρτες» βουλευτές ,λίγα εικοσιτετράωρα πριν την συζήτηση στη Βουλή, ούτε πάλι αν η Διοικούσα Εκκλησία ασκήσει περαιτέρω πιέσεις, πολλώ δε μάλλον αν τολμήσουν και άλλοι Μητροπολίτες να εκφράζονται ανοικτά κατά των σχεδίων των πολιτικών μας ηγετών ή αν προσπαθήσουν  και άλλοι Ακαδημαϊκοί να φρενάρουν την κυβερνητική κατρακύλα .

Εκείνο που μπορώ να πω μετά βεβαιότητας είναι ότι αν δεν υπάρχει νομιμοποίηση ,αποδοχή και λαϊκή έγκριση των κυβερνητικών επιλογών σε ένα κράτος, αυτό δεν μπορεί να είναι ευνομούμενο ,ούτε κράτος δικαίου, ούτε βεβαίως να διέπεται  από δημοκρατικά ιδεώδη.

Εκείνο που μπορώ πάλι να πω μετά βεβαιότητας , είναι ότι όταν περισσεύει τόσο πολύ η πολιτική υποκρισία και έχουν μπουχτίσει πια οι Έλληνες από την διφορούμενη ,θολή ,ομιχλώδη και παρελκυστική πολιτική των πολιτικών, θα επιθυμούσαν έναν ξεκάθαρο ,ακριβή και καθ΄ όλα  πνευματικό, αληθινό και ευθύ λόγο από την Ιεραρχία της Εκκλησίας.