Η ουμανιστική αναρχία και η έν Χριστώ πραγματική ελευθερία

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 23η  Ιουνίου 2014.

Η ΟΥΜΑΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

   Μια από τις πολλές πτυχές της ευρωπαϊκής διανόησης, που μετουσιώθηκε σε επαναστατική πράξη είναι και ο αναρχισμός. Πρόκειται για ένα ιδεολογικό πολιτικό και κοινωνικό κίνημα, που εκφράζει την αντίθεση και τηνέμπρακτη αντίδραση ενάντια σεκάθε μορφή πολιτικής εξουσίας και οργανωμένης κοινωνικής ζωής. Κοινό χαρακτηριστικό όλων των αναρχικών κινημάτων είναι το αίτημά τους για κατάργηση του κράτους, το οποίο βλέπουν ως βασικό καταπιεστικό παράγοντα περιορισμού της ελευθερίας του ατόμου, ή και της κοινωνίας. Σύμφωνα με την ευρωπαϊκή αντίληψη ο άνθρωπος είναι ένα κομμάτι της φύσεως. Στα όντα της φύσεως επικρατεί η ελευθερία. Ο άνθρωπος  ως «εξάρτημα» της φύσεως πρέπει να «απολαμβάνει» την ελευθερία που απολαμβάνουν και τα άλλα φυσικά όντα.

      Αφορμή για τη σύνταξη του παρόντος μας έδωσε δημοσίευμα στην εφημερίδα των Αθηνών «ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ» (2-6-2014), του κ. Γεωργίου Τσιάρα, με θέμα: «Χωρίς Θεό, χωρίς αφέντη». Όπως αναφέρει: «Διακόσια χρόνια μετά την γέννηση του Ρώσου αναρχικού Μ. Μπακούνιν, ενός από τους λίγους που συνδύασε τη θεωρία με την επαναστατική πράξη, αναζητούμε πίσω από το μύθο την “κληρονομιά” του, στο θολό τοπίο της σύγχρονης ριζοσπαστικής Αριστεράς». Προφανώς το εν λόγω δημοσίευμα έρχεται να προστεθεί σε πολλά άλλα παρόμοια, για να τιμηθεί η «σπουδαία προσωπικότητά του» και να μάθουν οι αναγνώστες τι εστί αναρχισμός, ο οποίος, κατά τον συντάκτη, είναι συκοφαντημένος.

     Εξαίρει ο αρθρογράφος την προσωπικότητα του διάσημου ευρωπαίου αναρχικού, θεωρώντας τον ως έναν από τους πρωτοπόρους άνδρες, ο οποίος έβαλε τα θεμέλια για την εδραίωση της ελευθερίας στον δυτικό λεγόμενο πολιτισμό. Παραθέτει μάλιστα και ορισμένα αποσπάσματα από τα έργα του για να μας δώσει μια γεύση των ανατρεπτικών  ιδεών του: «Το πρόβλημα» κατά τον Μ. Μπακούνιν «δεν έγκειται σε κάποια συγκεκριμένη μορφή διακυβέρνησης, αλλά στην ίδια την ύπαρξη τη ίδιας της κυβέρνησης. […] Η εξέγερση αποτελεί φυσική τάση της ζωής. Ακόμα και το σκουλήκι στρέφεται ενάντια στο πόδι που το λιώνει». Στο το βιβλίο του «Μαρξισμός, Ελευθερία και Κράτος» περιγράφει πως κατανοεί την ελευθερία καθ’ εαυτή και σε σχέση με την ελευθερία των άλλων: «Είμαι», γράφει, «ένας φανατικός οπαδός της ελευθερίας, αφού τη θεωρώ το μόνο μέσο με το οποίο μπορεί να αναπτυχθεί η ευφυΐα, η αξιοπρέπεια και η ευτυχία του ανθρώπου. […] Κάθε υποδούλωση των ανθρώπων, είναι ταυτόχρονα περιορισμός της δικής μου ελευθερίας. Είμαι ελεύθερος άνθρωπος μόνο στο μέτρο που αναγνωρίζω την ανθρωπιά και την ελευθερία όλων των  ανθρώπων γύρω μου. Όταν σέβομαι την ανθρωπιά τους, σέβομαι τη δική μου».

Δε χωράει αμφιβολία, ότι οι επαναστατικές ιδέες του Μ. Μπακούνιν εκφράζουν στο βάθος τους την πνευματική ατμόσφαιρα της εποχής του, την πάλη των κοινωνικών τάξεων, την τραγικότητατων συνθηκών της κοινωνικής ζωής του ευρωπαίου ανθρώπου της εποχής εκείνης, αλλά και την  απεγνωσμένη προσπάθειά του να αποτινάξει κάθε μορφή πολιτικής καταπίεσης, ή θρησκευτικής αυθεντίας, την οποία εβίωνε τόσο από τα τότε απολυταρχικά καθεστώτα, όσο και από τον Παπισμό. Αφήνουμε την πολιτική πλευρά του θέματος, και περιοριζόμαστε μόνο να παραθέσουμε ολίγα στοιχεία της θρησκευτικής καταπίεσης, που εβίωσαν οι ευρωπαϊκοί λαοί από τον παπικό απολυταρχισμό.

Μετά την επικράτηση και επιβολή της παπικής κακοδοξίας του Πρωτείου του Πάπα σ’ όλη την Δύση και την ίδρυση του πρώτου παπικού κράτους (754), ο Πάπας κατέστη πλέον ο κατ’ εξοχήν ηγεμόνας της Δύσεως, ο απόλυτος δυνάστης και κυρίαρχος εφ’ όλης της Ρωμαϊκής Εκκλησίας, ιδιαίτερα μετά το 1054, το πρόσωπο στο οποίο όφειλαν να υποτάσσονται οι πάντες, όχι μόνον ο κλήρος και ο λαός, αλλά και αυτοί ακόμη οι ηγεμόνες της Ευρώπης. Για να επικρατήσει η «αλήθεια», που εξέφραζε ο «αντιπρόσωπος του Χριστού στη γη», ο «πρώτος» και ο «αλάθητος» της «αγίας έδρας» έπρεπε να εκλείψει κάθε άλλη πίστη, που δε συμφωνούσε μ’ αυτή. Έτσι επινοήθηκε η «Ιερά Εξέταση», η οποία ευθύνεται για εκατομμύρια αθώα θύματα εδώ και χίλια χρόνια, ενώ μέσω της επάρατης Ουνίας επεδίωξε και επιδιώκει μέχρι σήμερα την αφομοίωση της Ορθοδοξίας με τον δόλιο προσηλυτισμό των Ορθοδόξων, χρησιμοποιώντας κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο, ακόμη και την βία. Μια άλλη φρικτή και απάνθρωπη πτυχή της παπικής θηριωδίας είναι  οι διαβόητες σταυροφορίες, οι οποίες αιματοκύλισαν την Ανατολή, προκειμένου να την υποτάξουν στην παπική εξουσία, με αποκορύφωμα την Δ΄ σταυροφορία, η οποία, εκτός από τα φρικαλέα εγκλήματα που διέπραξε κατά των Ορθοδόξων, κατέλυσε και το Ανατολικό Ρωμαϊκό Κράτος. Οι θρησκευτικοί πόλεμοι στη δυτική Ευρώπη, μαζί με τις άγριες και ανελέητες σφαγές των Ουγενότων και των Προτεσταντών είναι μια άλλη επίσης πτυχή της εγκληματικής εξουσίας του παπισμού. Αλλά και τα πνευματικά τέκνα του, οι Προτεστάντες, υπήρξαν οι άξιοι συνεχιστές του στην καταπίεση των ευρωπαίων και όχι μόνο. Θυμίζουμε μόνο την αποικιοκρατική πολιτική των ευρωπαίων, η οποία φτάνει ως τις μέρες μας με την καταδυνάστευση των λαών μέσω της οικονομικής τυραννίας.

Ωστόσο η Ευρώπη στην προσπάθειά της να απαλλαγεί από το εξουσιαστικό θηρίο της Ρώμης, απέρριψε μαζί μ’ αυτό και το ψεύτικο περί Θεού είδωλο, που πρόβαλε ο Παπισμός. Και αντί να στραφεί προς την Ορθοδοξία, όπου θα ανακάλυπτε τον αληθινό Θεό της αγάπης και της ελευθερίας,κατασκεύασε ένα νέο δικό του είδωλο, τον άθεο ευρωπαϊκό Ουμανισμό. Έτσι αποξενώθηκε από την πηγή της αγάπης και της γνήσιας ελευθερίας και αντί ο Ουμανισμός να υπηρετήσει τον άνθρωπο, έγινε ο νέος τύραννός του και δυστυχώς ο εξολοθρευτής του. Αδιάψευστος μάρτυρας η νεώτερη ευρωπαϊκή ιστορία. Τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά του ανθρώπου έγιναν στο όνομα του ανθρωπισμού και της ελευθερίας (Γαλλική Επανάσταση, μαρξισμός, ναζισμός, δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, σύγχρονες γενοκτονίες κλπ).

Κλείνοντας το μικρό αυτό σχόλιό μας επισημαίνουμε,ότι η πραγματική ελευθερία είναι ο Χριστός, σύμφωνα με τον λόγο του «εάν ουν ο Υιός υμάς ελευθερώση, όντως ελεύθεροι έσεσθε» (Ιωάν.8,36). Χωρίς Αυτόν ο άνθρωπος είναι δούλος στα πάθη και στην αμαρτία, που είναι  η χειρότερη μορφή δουλείας. Το τραγικό λάθος του αναρχισμού είναι ότι αγνοεί τον Χριστό και αγωνίζεταιγια μια ελευθερία ουτοπική και χιμαιρική, με αποτέλεσμα νακαταφεύγει συχνά σε πράξεις βίας  και ανελευθερίας στο όνομα της ελευθερίας!

Εκ του Γραφείου επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών