«Εδεήθην περί σού ...»

Στό ύπερώο τής Ιερουσαλήμ βρίσκε­ται ό Κύριος μέ τούς μαθητές Του. Τούς παρέδωσε τό μέγα καί φρι­κτό Μυστήριο τής Θείας Εύχαριστίας καί τώρα συζητά μαζί τους. Θέλει νά τούς κατατοπίσει γιά τά έπερχόμενα συγκλονιστικά καί συνταρακτικά γεγονότα τών σεπτών Παθών καί τής Σταυρικής Θυσί­ας Του. Συγχρόνως τούς άφήνει τις τε­λευταίες συμβουλές καί ύποθήκες. Τούς προειδοποιεί άκόμη ότι έκείνες τις δύσ­κολες ώρες όλοι τους θά διασκορπισθούν καί θά κλονισθεί ή έμπιστοσύνη τους πρός τόν Διδάσκαλο.

Οί μαθητές σιωπηλοί, συλλογισμένοι, άκοϋν μέ πολλή προσοχή τά όσα τούς λέγει ό Κύριος. Δέν θέλουν, δέν μπο­ρούν νά παραδεχθούν ότι ένδέχεται νά Τόν έγκαταλείψουν. Ποιοί; Αύτοί πού έγκατέλειψαν τά πάντα, προκειμένου νά Τόν άκολουθήσουν στό κοσμοσωτήριο έργο Του!

Ή συζήτηση διακόπτεται, όταν ό Πέ­τρος μέ αύτοπεποίθηση καί έντονη φωνή διαβεβαιώνει πώς εϊναι έτοιμος νά πεθά­νει πρός χάριν Του παρά νά Τόν έγκαταλείψει.

Ό Κύριος τότε προαναγγέλλει πώς ό σατανάς ζήτησε νά σάς άναταράξει καί νά σάς κλονίσει. «'Εγώ όμως προσευχή­θηκα ιδιαίτερα γιά σένα, Πέτρο, νά μή χά­σεις τήν πίστη σου».

«...Εγώ δέ έδεήθην περί σού 'ίνα μή έκλίπη ή πίστις σου...» (Λουκ. κβ' 32). Γνώριζε ώς Θεάνθρωπος ότι ό μαθητής Του θά Τόν άρνούνταν, καί προσευχήθηκε στόν ούράνιο Πατέρα Του νά μήν τόν έγκαταλείψει ή χάρη Του.

Καί ό Θεός Πατήρ άκουσε, δέχθηκε τήν προσευχή τοϋ Υίοΰ Του. Αρνήθηκε ό μαθητής- όμως έπέστρεψε, μετανόησε, άπόλαυσε τό έλεος, τούς οίκτιρμούς τοϋ πανάγαθου Θεοΰ.

Ή μετάνοια τοϋ Πέτρου δέν είχε άνθρώπινη άφετηρία. Στήν πορεία τής έπιστροφής του πρέπει ν' άναζητήσουμε τόν Κύριο. Όπως τή στιγμή τής άρνήσεώς του τόν βοήθησε μέ ένα βλέμμα Του νά καταλάβει πόσο βαθιά εΐχε κατρακυ­λήσει, έτσι καί ή προκαταβολική έκείνη προσευχή τοϋ Ίησού προλαβαίνει κάτι χειρότερο καί τόν στηρίζει στήν έπάνοδό του. Καί τώρα πάλι μαθητής, Άπόστολος πρωτοκορυφαΐος.

Άύτή όμως ή προσευχή τοϋ Κυρίου δέν έγινε μόνο γιά τόν Πέτρο. Ό Θεάνθρωπος προσευχήθηκε καί προσεύχε­ται γιά όλους τούς μαθητές Του πού κιν­δυνεύουν στόν άγώνα τους. Δέν έπαυ­σε νά δέεται, νά μεσιτεύει γιά όλους τούς βαπτισμένους χριστιανούς μέσα στους αιώνες καί στις μέρες μας.

Ένα τέτοιο δείγμα άγάπης, στοργής καί μέριμνας πατρικής είναι ή άρχιερατική Του προσευχή τήν όποια άνέπεμψε τιςτελευταίες ώρες τής έπιγής ζωής Του.

Προσευχή και γιά τούς Μαθητές, άλ­λά και γιά τούς πιστούς κάθε έποχής, όλων τών αιώνων, όσους πίστεψαν καί έγιναν μέλη τής Εκκλησίας Του, οί όποιοι έχουν άνάγκες καί διατρέχουν κινδύνους πολλούς. Τό έργο τους είναι δύσκολο. Μένουν στόν κόσμο, έχουν ν' άντιμετωπίσουν τόν άρχέκακο άνθρωποκτόνο διάβολο. Γι΄ αύτό καί έχουν άνάγκη τής ειδικής προστασίας τοΰ Θεοΰ, ώστε νά διατηρηθούν στήν άληθινή θεογνωσία, νά προφυλαχθούν άπό τις πλεκτάνες του πονηρού καί τών οργάνων του καί νά έκπληρώσουν τό έργο τους, τήν άποστολή τους.

Αύτή ή προσευχή καί μεσιτεία τοΰ Κυρίου είναι ιδιαιτέρως ισχυρή καί καρποφόρα. Διότι ώς Υιός άγαπητός εύαρέστησε πλήρως στόν Πατέρα Του, προσφέροντας τόν έαυτό Του «θυσίαν ζώσαν» (βλ. Έφ. ε' 2, Ρωμ. ιβ' 1).

Ή μεγάλη αύτή άλήθεια, ή σκέψη δη­λαδή ότι ό Κύριος προσεύχεται καί με­σιτεύει γιά μάς, πολύ πρέπει νά μάς ειρηνεύει καί νά μάς ένδυναμώνει. Ιδί­ως σέ ώρες δύσκολες, δοκιμασιών, θλί­ψεων, όταν ό ούρανός τής ψυχής σκο­τεινιάζει, στις ώρες τής φριχτής άπελπισίας, τής έσωτερικής πάλης, όταν ό πειρασμός, ή άμαρτία θολώνουν τόν νου. Στις στιγμές αύτές ιδίως νά μή λησμονούμε ποτέ ότι ό Κύριος μας μεσι­τεύει γιά μάς.

"Ας ύψώνουμε τή σκέψη μας πρός τά άνω, όπου «ό Χριστός έστιν έν δεξιά τού Θεού καθήμενος» (Κολασ. γ' 1). Άς αισιοδοξούμε, άφοΰ ό Κύριος γνωρίζει τά πάντα καί τις δυσκολίες μας καί άφού τόσο πολύ μάς άγαπά καί προσ­εύχεται ύπέρ ήμών. Άς πιστεύουμε άκράδαντα ότι θά έπέμβει τότε πού κρί­νει 'Εκείνος μέ όλη Του τή δύναμη καί ότι κι αύτά τά θλιβερά θ' άποβούν σέ ώφέλειά μας

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”