Ο Χριστός καταλύει την τυραννία

Ο Χριστός καταλύει την τυραννία

Η Κυριακή των Βαΐων μας προσφέρει συμπυκνωμένο όλο τό νόημα της Μεγάλης 'Εβδομάδος. Δέν έχει τό συνηθισμένο αναστάσιμο χρώμα των άλλων Κυριακών. Άντί γι΄ αύτό προβάλ­λει τή θριαμβευτική είσοδο τοϋ Βασιλέως Χριστοΰ στά Ιεροσόλυμα και τήν παλ­λαϊκή ύποδοχή Του κατά τήν όποία σεί- σθηκε ολόκληρη ή πόλη. Μάς έμφανίζει τόν Κύριο ώς Βασιλέα ξεχωριστό πού δι­ακρίνεται άπό τούς άλλους βασιλείς και τυράννους. Είναι «βασιλεύς τών βασι­λευόντων και κύριος τών κυριευόντων» (Α' Τιμ. ς' 15). Βασιλιάς τόν Όποιο ό λα­ός της Ιερουσαλήμ ύποδέχεται κραυγά­ζοντας «ώσαννά, εύλογημένος ό έρχόμενος έν ονόματι Κυρίου, βασιλεύς τοϋ Ισραήλ» (Ιω. ιβ' 13), χωρίς όμως νά έχει συνειδητοποιήσει τή φύση της βασιλεί­ας Του.

Ό Κύριος είναι αιώνιος Βασιλιάς. Αύτός τόν Όποιο τώρα θριαμβευτικά ύπο- δέχονται στά Ιεροσόλυμα ναι ό μόνος ό άληθινός Βασιλιάς τοΰ κόσμου. Και έρχεται για νά καταλύσει τήν τυραννία του κακοΰ πού έπί χιλιάδες χρόνια καταδυνά­στευε τόν κόσμο. Τριπλή μάλιστα τυραν­νία: τυραννία της άμαρτίας, τού διαβόλου και του θανάτου.

Πρώτος τύραννος τοϋ ανθρώπου ή άμαρτία. Μετά τήν πτώση των Πρωτοπλά­στων στόν κόσμο «έβασίλευσεν ή άμαρτία» (Ρωμ. ε' 21) και έγκαθίδρυσε τό τυ­ραννικό καθεστώς της μεταξύ τών άνθρώπων. Και ύπήρξε σκληρή και φρικτή ή τυ­ραννία της άμαρτίας: «Τά όψώνια της άμαρτίας θάνατος»· ό μισθός μέ τόν ό­ποιο ή άμαρτία πλήρωσε τούς δούλους της είναι ό θάνατος (Ρωμ. ς 23).

ΓΓ αύτό και ό δεύτερος τύραννος του δυστυχισμένου άνθρωπίνου γένους ύπήρξε και είναι ό θάνατος: «Τω του ένός παραπτώματι ό θάνατος έβασίλευσε διά τού ένός»· διά της πτώσεως του ένός, δηλαδή τού προπάτορος Αδάμ, ό θάνα­τος κυριάρχησε διά τοΰ ένός άνθρώπου σέ όλο τό γένος τών άνθρώπων (Ρωμ. ε' 17). Μέ τήν πτώση τών Πρωτοπλάστων έπέβαλε ό θάνατος τή δική του τυραννική έξουσία στόν κόσμο. Απόλυτη έξουσία. Κανένας δεν μπορούσε νά ξεφύγει άπό τήν κυριαρχία του. Καθυπέταξε και τούς πλέον σοφούς και ισχυρούς τής γής.

Ό τρίτος τύραννος ήταν ό έφευρέτης τοΰ κακοΰ, ό διάβολος, ό προαιώνιος έχθρός τοΰ άνθρώπου. Αύτός πού παρέ­συρε στό κακό τόν Αδάμ και τήν Εϋα, αύτός πού πολεμάει μανιωδώς τόν κάθε άνθρωπο, αύτός πού τόλμησε άκόμη και τόν Κύριο νά πειράξει. Σέ έναν μάλιστα άπό τούς τρεις πειρασμούς πού Του ύπέ- βαλε, τότε πού ό Κύριος νήστευε στήν έρημο, «έδειξεν αύτώ πάσας τάς βασιλεί­ας τής οικουμένης έν στιγμή χρόνου» και Τόν παρεκίνησε νά πέσει μπροστά του και νά τόν προσκυνήσει, γιά νά Του τις χαρίσει. Τοΰ έδινε δηλαδή βασιλική έξου­σία πάνω σέ όλη τή γή. Ό Κύριος άρνή- θηκε αύτή τήν ψεύτικη βασιλεία και τόν άποστόμωσε μέ τά λόγια «Κύριον τόν Θεόν σου προσκυνήσεις και αύτώ μόνω λατρεύσεις» (Λουκ. δ' 5-8). Ό Κύριος δέν ήλθε γιά νά γίνει έπίγειος βασιλιάς. Μπροστά στόν Πιλάτο θά Τόν άκούσου- με τή Μεγάλη Παρασκευή νά λέει ότι είναι Βασιλιάς, άλλά όχι βασιλιάς έπίγειος: «Ή βασιλεία ή έμή ούκ έστιν έκ του κόσμου τούτου» (Ιω. ιη' 36), τοϋ είπε.

Πραγματικά ό Κύριος, ό όντως Βασι­λιάς, δέν έρχόταν νά άνακηρυχθεΐ επίγει­ος βασιλιάς στήν Ιερουσαλήμ, άλλά ήλθε νά άσκήσει αιώνια έξουσία καταλύοντας τήν τυραννία τής άμαρτίας, τοΰ διαβόλου και τοΰ θανάτου.

Και αύτό έκανε. Πάνω στό Σταυρό ένθρονίστηκε στόν άληθινό θρόνο Του και «κατέκρινε τήν άμαρτίαν έν τή σαρκί» Του (Ρωμ. η' 3), κατέλυσε τή δύναμή της, συνέτριψε τυραννία χιλιετιών. Μέ τόν θά­νατο Του κατέβηκε στόν Άδη καταπληγω­μένος άλλά παντοδύναμος, «κατάστικτος τοις μώλωψι, και πανσθενουργός» (τρο­πάριο δ' ώδής κανόνος Μεγάλου Σαββάτου) και κατέλυσε τό κράτος του. Μέ τήν Άνάστασή Του νίκησε τόν θάνατο, έκμηδένισε τή δύναμη τοΰ διαβόλου και πλέ­ον «βασιλεύει ούρανίων, έπιγείων και καταχθόνιων».

Ό ιερός Χρυσόστομος βάζει στό στό­μα τοϋ εύγνώμονος ληστοϋ τοϋτα τά λό­για: «Διά τούτο δε αύτόν βασιλέα καλώ, -,τειδή βλέπω αύτόν σταυρούμενον- βα­σιλέως γάρ έστι τό ύπέρ τών άρχομένων άποθνήσκειν»· τόν ονομάζω Βασιλιά, άκριβώς έπειδή Τόν βλέπω νά σταυρώ­νεται- διότι χαρακτηριστικό του βασιλιά είναι τό νά πεθαίνει χάριν τών ύπηκόων του (PG 49, 403).

Εύγνώμονες και έμείς, μετέχοντας γιά μιά άκόμη χρονιά στά γεγονότα τής Μεγάλης'Εβδομάδος, άς Τόν παρακαλέσου­με νά είναι και Βασιλιάς τής καρδιάς μας έδώ και στήν αιώνια δόξα τής εύλογημένης Βασιλείας Του.

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”