Κυριακή της Ορθοδοξίας ( Α΄Νηστειών) – Εκκλησία Μαρτύρων

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Εβρ.ιβ΄ 1 –10

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ: Ιωαν. α’ 44–52

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΡΤΥΡΩΝ

1. Η μαρτυρική Ορθοδοξία μας

Κυριακή τής Ορθοδοξίας, σήμερα. Η­μέρα πού έορτάζουμε τή νίκη τής Ορθο­δοξίας κατά τών είκονομάχων μέ τήν άναστήλωση τών άγιων εικόνων τό 843 μ.Χ. Άλλά καί, γενικότερα, πανηγυρίζου­με τόν θρίαμβο τής Ορθοδόξου 'Εκκλη­σίας, ή όποία, παρά τή σκληρή πολε­μική πού δέχτηκε άπό τήν πρώτη κιόλας έμφάνισή της, όχι άπλώς έπιβίωσε έδώ και 2000 χρόνια, άλλά και έξαπλώνεται σέ όλα τά μήκη και τά πλάτη τής γής!

Επιπλέον ή σημερινή Κυριακή, 9 Μαρ­τίου, συμπίπτει μέ τήν έορτή τών άγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων. Πρός τιμήν τους άναγινώσκεται τό άποστολικό άνάγνωσμα, τμήμα τής πρός 'Εβραίους έπιστολής. Σ' αύτό ό θεόπνευστος Απόστο­λος ύπογραμμίζει τό γεγονός ότι οί πι­στοί δέν άγωνιζόμαστε μόνοι έναντίον τοϋ κακοϋ στόν άποστατημένο κόσμο μας, άλλά έχουμε «περικείμενον ήμΐν νέφος μαρτύρων»· μας περιβάλλει, δη­λαδή, και μάς ένισχύει μεγάλο καί πυκνό σύννεφο άγίων άνθρώπων πού μαρτύρησαν γιά τήν άλήθεια τής πίστεως.

Πράγματι, ή 'Ορθόδοξος 'Εκκλησία εί­ναι 'Εκκλησία Μαρτύρων. Άπό τόν πρω­τομάρτυρα Στέφανο και τά έκατομμύρια τών Μαρτύρων καί Ομολογητών πού άντιστάθηκαν στούς διωγμούς και τις αιρέ­σεις, μέχρι τούς Νεομάρτυρες της εποχής της Τουρκοκρατίας, τούς Μάρτυρες του 20οΰ αιώνα στήν πρώην Σοβιετική Ένω­ση και τά άλλα άθεϊστικά καθεστώτα - στά ϊχνη τών όποιων βαδίζουν και οί σύγχρο­νοι μάρτυρες στή Μέση Ανατολή - σχη­ματίζεται μεγάλο και πυκνό σύννεφο άγίων Μαρτύρων, οί όποιοι προτίμησαν νά θυ­σιάσουν τή ζωή τους παρά νά άρνηθοϋν τήν 'Ορθόδοξη πίστη και τήν αγάπη τους στόν Νυμφίο Χριστό. "Ετσι, άποδείχόηκαν πιστοί μαθητές και άξιοι μιμητές τοϋ Κυρί­ου Ίησοϋ, ό Όποιος μέ τή σταυρική Του θυσία έγινε ό Αρχηγός της χορείας τών άθλοφόρων Μαρτύρων.

2.  Έχουμε ανάγκη υπομονής

Ωστόσο δέν είναι εύκολος ό δρόμος τοΰ μαρτυρίου. Συνηθίσαμε νά βλέπουμε τούς άγιους Μάρτυρες ώς στεφανωμένους νι­κητές, νά τούς έορτάζουμε και νά τούς τι­μούμε μέ λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια και ίσως παραθεωροϋμε τό γεγονός ότι όλοι αύτοί οί πανένδοξοι στρατιώτες τοΰ Χριστού άξιώθηκαν νά λάβουν τό στεφά­νι της δόξας, διότι έδειξαν ύποδειγματική ύπομονή στά ποικίλα μαρτύρια πού άντιμετώπισαν.

Κι έμεΐς, όπως προτρέπει ό άγιος Από­στολος, «δΓ ύπομονής τρέχωμεν τόν προκείμενον ήμΐν άγώνα»· άς τρέχουμε μέ ύπομονή τόν άγώνα πού προβάλλει μπρο­στά μας. Πράγματι, έχουμε άνάγκη άπό πολλή ύπομονή γιά νά καταπολεμούμε τά πάθη μας, νά άντιστεκόμαστε στις προ­κλήσεις τοϋ κόσμου, άλλά και γιά νά άντιμετωπίζουμε τις περιφρονήσεις, τις αδικί­ες, τις θλίψεις και κάθε είδος πειρασμών. Και τήν ύπομονή αύτή θά τήν άντλοϋμε «άφορώντες εις τόν της πίστεως άρχηγόν και τελειωτήν Ίησοΰν», δηλαδή μέ τό νά στρέφουμε τό βλέμμα πρός τόν Αρχηγό και θεμελιωτή της πίστεώς μας, τόν άγωνοθέτη και δικαιοκρίτη Κύριο Ίησοϋ.

Τέτοια άξιοθαύμαστη ύπομονή έδειξαν και οί άγιοι Σαράντα Μάρτυρες. Νέοι στρα­τιώτες ήταν, άλλά δέν ύπέκυψαν στις δε­λεαστικές προτάσεις τών ειδωλολατρών. Όταν τούς έριξαν γυμνούς στήν παγωμέ­νη λίμνη της Σεβαστείας, έλεγαν μεταξύ τους μέ θέρμη ψυχής: «Δριμύς ό χειμών, άλλά γλυκύς ό παράδεισος»· ό χειμώνας είναι τσουχτερός, άλλά γλυκύς ό Παράδει­σος. Και συνέχιζαν ένθαρρύνοντας ό ένας τόν άλλον: «Τό πάγωμα είναι οδυνηρό, άλλά γλυκιά ή άνάπαυση κοντά στόν Θεό. Άς κάνουμε λίγη ύπομονή, και θά μάς ζε­στάνει ή άγκαλιά τοΰ πατριάρχου Αβρα­άμ. Μέ μιά νύχτα άς άγοράσουμε τήν αιω­νιότητα» (PG 31, 517).

3. Ό σκοπός των θλίψεων

Ποιός ό λόγος όμως νά ύποφέρουμε; Γιατί έπιτρέπει ό Θεός νά βασανίζονται οί Μάρτυρες; Γιατί άφήνει τις θλίψεις και τις δοκιμασίες νά ταλαιπωρούν τούς πιστούς μαθητές Του;

Στο δύσκολο αύτό και βασανιστικό έρώτημα ό θεΐος Απόστολος Παύλος άπαντά μέ ένα άπλό συλλογισμό: Όπως ό πατέ­ρας οφείλει νά συμβουλεύει, νά έπιπλήττει ή και μερικές φορές νά τιμωρεί τά παι­διά του, πάντοτε μέ κίνητρο τήν άγάπη και τήν ώφέλειά τους, έτσι κι ό Ούράνιος Πα­τέρας μας έπιτρέπει ορισμένες θλίψεις και δοκιμασίες στή ζωή μας, έφόσον 'Εκείνος γνωρίζει ότι αύτές μπορούν νά άποβοϋν «έπί τό συμφέρον, εις τό μεταλαβεΐν της άγιότητος αύτοΰ». Δηλαδή, ό,τι έπιτρέπει, τό έπιτρέπει άσφαλώς γιά τό συμφέρον μας, γιά νά γίνουμε μέτοχοι τής άγιότητας και μακαριότητάς Του.

'Άς έχουμε λοιπόν άκλόνητη έμπιστοσύνη στήν πάνσοφη Πρόνοιά Του κι άς κά­νουμε ύπομονή στις θλίψεις πού άντιμετωπίζουμε, μιμούμενοι, κατά τό δυνατόν, τήν ύπομονή τών άγίων ένδοξων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων και όλων τών Μαρτύ­ρων, ώστε κι έμεΐς νά λάβουμε πλούσια χάρη, άγιασμό και τό άμαράντινο στεφάνι τής δόξας στή Βασιλεία τών Ούρανών.

Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”