Η Υπαπαντή του Κυρίου

(Λουκ. β΄ 22-40)        (Εβρ. ζ’ 7-17)

Η Υπαπαντή του Κυρίου

«Ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών»

Μεγάλη εορτή για την Εκκλησία μας η Υπαπαντή του Κυρίου. Τα γεγονότα  εναρμονίζονται πλήρως με το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου. Η εορτή είναι και Δεσποτική, αφού παραπέμπει στην αφιέρωση του θείου Βρέφους στον Θεό, αλλά και Θεομητορική, αφού προβάλλει και το πρόσωπο της Παναγίας, η οποία εκπληρώνει τα όσα προβλέπει ο Νόμος. Μέσα ακριβώς σ’ αυτό το πλέγμα, αποκαλύπτεται με τον πιο ευκρινή τρόπο ότι ο άνθρωπος καταξιώνεται ως ύπαρξη μόνο όταν τα πάντα στη ζωή του αναφέρονται και αφιερώνονται στον Θεό, αφού προηγουμένως έχει φροντίσει ν’ ανοίξει τον εαυτό του για να υποδεχθεί τον Κύριο μέσα του, ως έκφραση και κατάφαση του ύψιστου προορισμού, στον οποίο τον έχει τάξει η αγάπη του.

Πραγματικά, ο Κύριος ως θείο Βρέφος αποκαλύπτει με τον πιο αυθεντικό τρόπο στον άνθρωπο την κατά φύση λειτουργία της ύπαρξής του, η οποία νοείται μόνο ως αδιάκοπη σχέση και κοινωνία με την κατ’ εξοχή πηγή της ζωής, τον Θεό.  Με την τήρηση των διατάξεων του νόμου, όπως αυτή φαίνεται και μέσα από τα γεγονότα της εορτής, ο Κύριος έρχεται να προσφέρει το πλήρωμα του Νόμου, τον εαυτό Του. Είναι η αλήθεια, η χάρις και η ζωή, στις πιο αυθεντικές διαστάσεις που μπορεί να βιώσει και να γευθεί ο άνθρωπος. Χαρακτηριστική είναι η αναφορά στην υμνολογία της Εκκλησίας ότι «νόμου το σκιώδες αποπληρών και την αρχήν καθυποφαίνων της νέας Χάριτος».

Τα γεγονότα

«Ανήγαγον αυτόν εις Ιεροσόλυμα παραστήσαι τω Κυρίω», αναφέρει το ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας.  Σύμφωνα, λοιπόν, με τις διατάξεις του Μωσαϊκού Νόμου 40 μέρες μετά τη γέννηση του άρρενος παιδιού αυτό έπρεπε να οδηγηθεί στο Ναό του Σολομώντα και να αφιερωθεί στον Θεό, προσφέροντας θυσία, η οποία για τους πιο φτωχούς ήταν «δυο νεοσσοί περιστεριών». Παρά το γεγονός ότι ο Κύριος ήταν αναμάρτητος, αποδέχεται ν’ ακολουθήσει και τα τυπικά που προβλέπονται για τους καθαρμούς, όπως συνέβη και στην περίπτωση της περιτομής. Ωστόσο, το τυπικό μέρος των γεγονότων παραπέμπει στην ουσία των πραγμάτων. Στην περίπτωση εδώ η πράξη του Κυρίου αναδεικνύει τη σημασία της αχειροποίητης περιτομής της καρδιάς και τον καθαρισμό του ανθρώπου από την αμαρτία, με τα μυστήρια της Μετάνοιας και του Βαπτίσματος. Πιο συγκεκριμένα, ο άνθρωπος γίνεται δέκτης μιας ανώτερης κλήσης. Καλείται να αναγνωρίσει ότι η ύπαρξή του είναι δώρο της αγάπης του Θεού και μόνο στην προοπτική της σχέσης και της κοινωνίας μαζί του καταξιώνεται στους ορίζοντες της αιωνιότητας.

Η αυθεντική προφητεία

Η ανάβαση του θείου Βρέφους στο Ναό φέρνει μπροστά μας και τη συνάντησή του με τον Συμεών. Δίκαιος και ευλαβής άνθρωπος, ο Συμεών περίμενε την έλευση του Μεσσία «προσευχόμενος παράκλησιν του Ισραήλ». Φωτισμένος μάλιστα από το Άγιο Πνεύμα ήταν βέβαιος ότι «μη ιδείν θάνατον πριν ή ίδη τον Χριστόν Κυρίου». Ο Συμεών αναγνωρίζει στο πρόσωπο του βρέφους τον αναμενόμενο Μεσσία και «αγκαλίζεται χερσίν, τον του Νόμου ποιητήν και Δεσπότην του παντός». Είναι το βρέφος αυτό το οποίο «οι άνω λειτουργοί τρόμω λιτανεύουσι, κάτω νυν ο Συμεών αγκαλίζεται χερσί», σημειώνει πολύ εύστοχα η υμνολογία της Υπαπαντής. Η πνευματική ανάβαση του Συμεών, μέσα από τη συνάντηση, αποτυπώνεται στον αυθόρμητο δοξολογικό και ευχαριστιακό ύμνο που ανέπεμψε στον Κύριο, ο οποίος ακούγεται στις εσπερινές ακολουθίες. Ο Συμεών μετά τη συγκλονιστική αυτή εμπειρία, αισθάνεται ότι έχει εκπληρώσει τον μεγάλο προορισμό του και δεν έχει άλλο λόγο να περιμένει στη ζωή με την παρούσα μορφή της.

Ο πλήρης χάριτος και Πνεύματος Αγίου καταυγασθείς Συμεών, έρχεται να προφητεύσει και το εξής συγκλονιστικό για τον Ιησού: Ο Χριστός με την παρουσία του θα γίνει αιτία «εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ». Σε μια αναδίφηση της ιστορικής πραγματικότητας δεν θα δυσκολευθεί κάποιος να πεισθεί για την εκπλήρωση της προφητείας του Συμεών. Η «πτώση» του ανθρώπου  βεβαιώνεται όταν απορρίπτει την προσφερόμενη αγάπη του Θεού και τοποθετείται αρνητικά απέναντί της. Αντίθετα, η «ανάστασις» παραπέμπει στους ανθρώπους, οι οποίοι ανοίγουν πάντα την καρδιά τους για να ενοικήσει σ’ αυτήν η Χάρη του Θεού και έτσι να βρίσκονται σε μια διαρκή κοινωνία και σχέση μαζί Του. Μια τέτοια κοινωνία αποκαλύπτεται ως εμπειρία της πιο αυθεντικής και αληθινής ζωής.

Αγαπητοί αδελφοί, ας αφήσουμε τον εαυτό μας να συγκαταλέγεται στην κατηγορία εκείνη των ανθρώπων που δέχονται την παρουσία του Χριστού ως ανάσταση και ζωή, σύμφωνα με τον προφητικό λόγο του Συμεών. Ακριβώς, η Εκκλησία με τη μεγάλη εορτή της Υπαπαντής του Κυρίου, μας προσκαλεί όλους να αδράξουμε την ευκαιρία και ν’ αποκομίσουμε την εμπειρία αυτής της θείας ευλογίας. Η υμνολογία της αυτή τη μέρα αναδεικνύει ακριβώς τη δυνατότητα που δίνει ο Θεός στον άνθρωπο να βιώνει το πλήρωμα της εν Χριστώ ζωής. Η συνάντηση του ανθρώπου με τον Χριστό πραγματοποιείται στο λειτουργικό χώρο και χρόνο, όπου γίνεται πραγματικότητα και εμπειρία η κοινωνία της προσφερόμενης αγάπης του Θεού. Κορύφωση της συνάντησης είναι το ευχαριστιακό δείπνο, η συμμετοχή στο οποίο καθιστά τον άνθρωπο σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του «χριστοειδή»,  «θεοειδή» και γενικά χαριτωμένη ύπαρξη.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος –Εκκλησία Κύπρου