Κυριακή μετά την Χριστού Γέννησιν - «Μέλλει γαρ Ηρώδης ζητείν το παιδίον του απολέσαι αυτό»

Απόστολος: Γαλ. α΄ 11-19

Ευαγγέλιο: Ματθ. β΄ 13-23 

«Μέλλει γαρ Ηρώδης ζητείν το παιδίον του απολέσαι αυτό» (Ματθ. β΄ 13)

 Δυο σημαντικά γεγονότα προβάλλουν από «καταβολής κόσμου». Πρώτον, η διαχρονική αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο και δεύτερον η αρνητική απάντηση του ανθρώπου στην προσπάθεια αυτή του Θεού. Η αγάπη του Θεού, πέραν από τη δημιουργία του ανθρώπου «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού», μετά την πτώση εξαγγέλλει την αποστολή του Υιού του ως Λυτρωτή και Σωτήρα του κόσμου. Μέσω των Προφητών προετοιμάζει τους ανθρώπους για τούτο το σημαντικό γεγονός. Έτσι «ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού» (Γαλ. Δ΄ 4). Τούτο το γεγονός δοξολόγησαν οι Άγγελοι και επιβεβαίωσαν ποιμένες και μάγοι από την Ανατολή με την προσκύνησή τους και μαζί μ’ αυτούς πορευθήκαμε πριν λίγες μέρες κι εμείς νοερά στη Βηθλεέμ για να τον προσκυνήσουμε.

Αποκορύφωμα, λοιπόν, της αγάπης του Θεού προς τους ανθρώπους, είναι ότι ο Θεός γίνεται άνθρωπος, στο πρόσωπο του Ιησού, συναναστρέφεται με τους ανθρώπους και τέλος με τη Σταυρική Του θυσία εκφράζει κατά τρόπο απόλυτο την αγάπη του προς τον κόσμο. Τονίζει ο ίδιος ο Κύριος. «Μείζονα ταύτης αγάπης ουδείς έχει, ίνα τις την ψυχήν αυτού  θη υπέρ των φίλων του. Υμείς φίλοι μου εστέ» (Ιωάν. ιε΄ 13). Αλλά και πάλι ο ίδιος ο Κύριος επιβεβαιώνει: «Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε στο θάνατο το μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ’ αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια. Γιατί ο Θεός δεν έστειλε τον Υιό του στον κόσμο για να καταδικάσει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος δι’ αυτού» (Ιωάν. γ΄ 16-17). Όμως, πως απαντά ο άνθρωπος στη διαχρονική αγάπη του Θεού;

Δυστυχώς η απάντηση είναι απογοητευτική. Πολύ εκφραστικοί είναι για τούτο οι λόγοι του Κυρίου: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, που σκοτώνεις τους προφήτες και λιθοβολείς όσους στέλνει ο Θεός σε ‘σένα, πόσες φορές θέλησα να συνάξω τα παιδιά σου όπως η κλώσα συνάζει τα κλωσόπουλα κάτω από τις φτερούγες της, κι εσείς δεν το θελήσατε» (Ματθ. κγ΄ 37). Στην αγάπη, του Θεού αντιτάσσει την άρνηση και την απόρριψη. Στην αγάπη του Θεού απαντά με μίσος. Γι’ αυτή την απόρριψη της αποδοχής του Λυτρωτή είναι πολύ εκφραστικοί οι λόγοι του Ευαγγελιστή Ιωάννη: «Εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι αυτόν ου παρέλαβον» (Ιώαν. α΄ 11). Δηλαδή, ήρθε στον τόπο το δικό του, και οι δικοί του δεν τον δέχτηκαν. Και όχι μόνο δεν τον δέχτηκαν αλλά και απάντησαν με μίσος.

Ήδη από τη στιγμή της Γέννησης αρνούνται να του προσφέρουν στέγη ή φιλοξενία με αποτέλεσμα Ιωσήφ και Μαριάμ να καταλήξουν στο σπήλαιο και ο ίδιος ο Ιησούς να γεννηθεί σ’ αυτό και να ξαπλώσει σ’ ένα παχνί γιατί, κατά τον Ευαγγελιστή Λουκά «ουκ ην αυτοίς τόπος εν τω καταλύματι» (Λουκ. β΄ 7)γιατί δε βρήκαν μέρος στο πανδοχείο.

Όμως συστηματικά ακολουθείται μια εχθρική στάση. Ακούσαμε στο σημερινό ευαγγέλιο: «Όταν κατάλαβε ο Ηρώδης πως οι μάγοι τον εξαπάτησαν, οργίστηκε πάρα πολύ. Έστειλε τότε στρατιώτες και σκότωσαν στη Βηθλεέμ και στην περιοχή της όλα τα παιδιά από δυο χρόνων και κάτω, σύμφωνα με το χρόνο που εξακρίβωσε από τους μάγους. Έτσι εκπληρώθηκε ο λόγος του Κυρίου, που είχε πει ο προφήτης Ιερεμίας: «Ακούστηκε στη Ραμά κραυγή, θρήνος, κλάματα και στεναγμός βαρύς∙ για τα παιδιά της κλαίει η Ραχήλ και πουθενά δε βρίσκει παρηγοριά γιατί δεν υπάρχουν πια στη ζωή».

Πριν ακόμα, λοιπόν, σβήσει ο απόηχος του αγγελικού μηνύματος που ευαγγελιζόταν «χαράν μεγάλην» στους ποιμένες και ότι αυτό το χαρμόσυνο άγγελμα, «θα γεμίσει με χαρά όλον τον κόσμο», γιατί «σήμερα στην πόλη του Δαβίδ γεννήθηκε για χάρη σας σωτήρας κι αυτός είναι ο Χριστός, ο Κύριος» (Λουκ. β΄ 10-11), την ίδια εποχή εκδηλώνεται και η θηριωδία του Ηρώδη με τη σφαγή των παιδιών.

Όμως, το κακό δε σταμάτησε ως εδώ. Συνεχίστηκε μέσα από τους αιώνες με μεγαλύτερη μανία και περισσότερα θύματα. Εκατομμύρια τα θύματα των διωγμών δια μέσου των αιώνων. Εκατομμύρια τα θύματα των διαφόρων πολέμων είτε στα πεδία των μαχών, είτε και σε καιρό ειρήνης που σκοτώνονται από την ασιτία, που αφήνονται να πεθάνουν από την πείνα. Τι να πούμε ακόμα για τις «σιωπηλές κραυγές» των εμβρύων που θανατώνονται στις μέρες μας με τις εκτρώσεις με διάφορα προσχήματα και άκουσον, άκουσον και ως «ανθρώπινο δικαίωμα». Τι στιγμή που επικαλούμαστε ανθρώπινα δικαιώματα, γιατί την ίδια στιγμή διαγράφουμε το ίδιο δικαίωμα είτε για τα έμβρυα, είτε για τους άλλους ανθρώπους που με διάφορα μέσα τους αφαιρούμε τη ζωή; Δικαιώματα έχουμε μόνο εμείς; Δικαιώματα έχουν μόνο μερικοί; Γιατί; Το όποιο δικαίωμα το έχει ο κάθε ένας και η κάθε μια ανεξαρτήτως γλώσσας, θρησκείας, εθνικής ή φυλετικής καταγωγής.

Δυστυχώς «επλεόνασεν η αμαρτία». Το κακό και η κακία γενικά εξακολουθεί να είναι ένα με τη φύση μας. Έτσι βλέπουμε σε κάθε εποχή και σε κάθε κοινότητα να αντιμάχεται ο ένας τον άλλο. Ακόμα και στα μέλη της ίδιας οικογένειας η κακία αποτελεί πρώτη είδηση στα μέσα ενημέρωσης.

Όμως, τα κάθε λογής θύματα βίας και κακοποίησης ρωτούν και ξαναρωτούν. Ως πότε θα συνεχίσει αυτή η κατάσταση; Όσο κι αν ακουστεί παράξενο, η απάντηση θα εξαρτηθεί και από τον ίδιο τον εαυτό μας. Όταν σαν άτομα πάψουμε να είμαστε συνεργοί του προβλήματος. Όταν πάψουμε να είμαστε συνένοχοι με τη σιωπή μας. Το πρόβλημα θα υπάρχει όσο παραμένουμε οι ίδιο προσηλωμένοι στο κακό.

Αδελφοί μου, δεν είναι ματαιοπονία να αγωνιζόμαστε για το καλό. Αντίθετα ματαιοπονία θα είναι το να επιμένουμε στο κακό. Γιατί ο Θεός θα επιτρέψει τη ματαίωση του σχεδίου του για τη σωτηρία του ανθρώπου, όπως και δεν το επέτρεψε με το σχέδιο του Ηρώδη, έστω κι αν διέταξε τη σφαγή των νηπίων. Γιατί, συνεργάτες στην εκπλήρωση του σχεδίου του μπορούμε να γίνουμε κι εμείς με το να αντισταθούμε στο κακό και με το να ενεργοποιήσουμε μέσα μας το καλό.

Ας μη λυγίσουμε, λοιπόν, μπροστά στο κακό που υπάρχει τριγύρω μας και μέσα μας. Ας λυγίσουμε καλύτερα το γόνυ του σώματος και της ψυχής σε μια ασταμάτητη προσευχή προς το βρέφος της Βηθλεέμ. Αυτό είναι και το λυτρωτικό μήνυμα των Χριστουγέννων. Ένα μήνυμα δύναμης, ελπίδας και αγάπης. Ένα μήνυμα επαναφοράς μας στη σωστή πορεία προς τη θέωση. Μπορεί μέσα μας και γύρω μας να υπάρχει έρημος και μοναξιά. Ας μη μας φοβίζει η μοναξιά. Ιδιαίτερα η μοναξιά της αρετής. Με τη χάρη που μας προσφέρεται με τη Γέννηση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού θα μπορέσουμε να φτάσουμε στη δυνατότητα της θέωσης. Ο Κύριος έγινε άνθρωπος για να οδηγηθούμε οι άνθρωποι στη θέωση. Δική μας λοιπόν η επιλογή. Δική μας και η δυνατότητα της θέωσης. Αν την επιθυμούμε πραγματικά θα τα καταφέρουμε. Ας την επιδιώξουμε με χωρίς αναβολή. Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης –Μητρόπολη Πάφου