Πολυπολιτισμός, (αντι-)ρατσισμός και Ελλάς

Πολυπολιτισμός, (αντι-)ρατσισμός και Ελλάς

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου, δασκάλου- συγγραφέα

     Η εκ παραδόσεως διεθνιστική Αριστερά, η θολή σοσιαλδημοκρατία και ο νεοφιλελευθερισμός των θεωριών του άκρατου κέρδους, συνήθίζουν να πειραματίζονται με κοινωνίες, κράτη και οικονομίες, χωρίς να λογαριάζουν τους λαούς. Δοκιμάζουν ίδιες συνταγές, αλλάζοντας κάθε φορά το “μείγμα πολιτικής”, θεωρώντας ότι θα έρθει το σωστό [αλήθεια ποιο;] αποτέλεσμα.

Ενα τέτοιο πείραμα είναι η δημιουργία του «πολυπολιτισμικού», made in USA, μοντέλου και η απόπειρα διαμόρφωσης πολυεθνικών κοινωνιών, όπου όλοι ζουν αρμονικά(!), και νομιμόφρονα σε κράτη λωβοτομημένα, χωρίς ιστορικές, εθνικές ή θρησκευτικές ρίζες. Εξ αρχής μια τέτοια προσπάθεια φαίνεται καταδικασμένη, αλλά οι «προικισμένοι επιστήμονες» των νεοταξικών εργαστηρίων, και οι γκουρού των “αγορών”, επιμένουν.

Ο χρόνος αποκαλύπτει το έωλο των επιχειρημάτων τους και την ανοησία των υπολογισμών τους. Στη Βρετανία, Βρετανοί πολίτες, αλλά μουσουλμάνοι, αποκεφάλισαν στρατιώτη, στη μέση του δρόμου, επειδή ήθελαν να εκδικηθούν τις επεμβάσεις του στρατού σε ισλαμικές χώρες. Στη Σουηδία, η Στοκχόλμη πυρπολείτο και καταστρέφετο επί ημέρες, επειδή οι μετανάστες (μουσουλμάνοι στη συντριπτική πλειονότητα) θεωρούσαν ότι αδικούνται από το κράτος.

Σημειωτέον, ότι το «σουηδικό μοντέλο» είναι το ευμενέστερο προς μετανάστες, εκθειαζόμενο σχεδόν από όλες τις πτέρυγες του ελληνικού Κοινοβουλίου. Ακόμη, παρόμοιες ταραχές και εξεγέρσεις έχουν σημειωθεί στο Παρίσι αλλά και στην Αθήνα, όπου οι «ενσωματωμένοι»(;) πρωταγωνίστησαν στο πλιάτσικο των καταστημάτων τον Δεκέμβριο του 2008, αλλά και στις ταραχές του Μαΐου 2009 για το «σκισμένο κοράνι» (από χέρια αστυνομικού), μια καταγγελία που τελικά αποδείχτηκε ψευδής.

 Φυσικά, μέσα στο κομφούζιο της οικονομικής κρίσης, ουδείς εκ των κυβερνώντων της Δύσης αναλύει ή εξηγεί στους πολίτες την ουσία του πολυπολιτισμικού μοντέλου, που προωθείται χρόνια τώρα από όλους τους διαθέσιμους κρατικούς και διακρατικούς μηχανισμούς  [Αρκεί μόνο να σκεφτούμε τους τόνους μελάνης που δαπανήθηκαν για να τροποποιηθούν τα σχολικά βιβλία μας, σε ευνουχισμένα εθνικών ιδεών και θρησκείας μαθητικά εγχειρίδια, ή τα δις ευρώ που δαπανήθηκαν για τη διοργάνωση σεμιναρίων εκπαίδευσης εκπαιδευτικών στις κ(ε)νοτόμες δράσεις, αποκλειστικά, προώθησησης της “διαφορετικότητας”].

Από τη στιγμή που ο πολυπολιτισμός έχει χρεοκοπήσει και η άκριτη στήριξή του κοντεύει να οδηγήσει τη Δύση στο χάος και στην καταστροφή [πράγμα που εκεί ίσως κρίνεται αναμενόμενο, λόγω της εκμετάλλευσης αιώνων που προξένησαν οι Δυτικοί στις χώρες των λαών που τώρα είναι πρόσφυγες σ' αυτές], η μοναδική εναλλακτική λύση που απομένει είναι η επιμονή στις παραδοσιακές, σταθερές αξίες του ελληνικού πολιτισμού και του χριστιανισμού. Ολα τα υπόλοιπα είναι σκιαμαχίες, χάσιμο χρόνου και άσκοπη δαπάνη κεφαλαίων των φορολογουμένων. Α, σίγουρα γίνονται και προς ικανοποίηση προσωπικών φιλοδοξιών διαφόρων τοπικών αρχόντων που καίγονται για την αργοπορία θεμελίωσης τζαμιών, αποτεφρωτηρίων, και άλλων σπουδαίων ιδεωδών της πολυπολιτισμικότητας, όπως η αλλαγή της ονομασίας της οδού Αγίου Δημητρίου σε Κεμάλ Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη, ή τα gay parades. Το Ισλάμ είναι μεν σεβαστό, αλλά παραμένει ασύμβατο με τον τρόπο ζωής του κόσμου στον οποίο μεγαλώσαμε και η νεότερη ιστορία μας το επιβεβαιώνει. Αυτό πλέον το καταλαβαίνουν ακόμη και όσοι δεν ήθελαν καν να το σκεφτούν. Ας το σκεφτούν, όμως, και όσοι κατεργάζονται νομοσχέδια κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, όρων που ίσως αγνοούν τη σημασία τους. Διότι, ρατσισμός σημαίνει την κοινωνική ή πολιτική πρακτική διακρίσεων, που βασίζεται στο δόγμα της ανωτερότητας μιας φυλής και στην ανάγκη περιφρούρησης της αμιγούς σύστασης της φυλής αυτής, έναντι άλλων φυλών που θεωρούνται ΚΑΤΩΤΕΡΕΣ. Αυτό σαφώς και απεριφράστως είναι καταδικαστέο. Όμως, ρατσισμός δεν είναι το αίτημα περιφρούρησης του κράτους από τα στίφη των λαθρομεταναστών που δημιουργούν προβλήματα ασφαλείας, ιδιαίτερα στα αδύναμα κοινωνικά στρώματα. Κι αυτό δεν είναι αίτημα της ακροδεξιάς, άλλα όσων “πονάν” την Ελλάδα. Όμως, οι ιθύνοντες με τέτοια νομοσχέδια αναδεινύουν, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, τους “ακραίους”, οδηγώντας τους, ίσως, σε κυριαρχία στον αντιπολιτευτικό ρόλο. Όσο για την ξενοφοβία, αλήθεια, υπάρχει καμια -φοβία που αντιμετωπίζεται με ψήφιση νόμων; αν ναι να δοκιμάσουμε και νομοσχέδια για την υψοφοβία, την αραχνοφοβία, κ.ά. Αλλά ας μην αστειευόμαστε. Κάθε φοβία, κατά την ψυχολογία, οφείλεται στον εσωτερικό κόσμο και τα βιώματα του καθενός. Αν κάποιος φοβάται κάτι, έστω τους ξένους, δεν μπορεί να θεραπευθεί με σχέδια νόμου.