Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Ο πνευματικός αγών

Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ δέν γνωρίζουν τί θά πεῖ πνευματικός ἀγώνας. Νομίζουν ὅτι ὅλα ἀρχίζουν καί τελειώνουν με τήν τήρηση μερικῶν ἐντολῶν τοῦ Εὐαγγελίου, συνήθως προσαρμοσμένες στίς δικές τους προσωπικές ἐπιλογές. Μέ ἐπιπολαιότητα ἀμβλύνουν τό περιεχόμενό τους σύμφωνα μέ τίς ἀπαιτήσεις τῆς σύγχρονης ἐποχῆς, ἡ ὁποία ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε, δέν ἔχει χριστιανικά χαρακτηριστικά. Πρόκειται προφανῶς γιά κατ᾽ ὄνομα χριστιανούς, πού ποτέ δέν θέλησαν νά τηρήσουν μέ συνέπεια τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, ἀρνούμενοι κάθε συμβιβασμό μέ τόν ἁμαρτωλό κόσμο. Καί ἐδῶ βρίσκεται τό μεγάλο ποιμαντικό πρόβλημα, τό ὁποῖο πρέπει νά ἀπα- σχολεῖ τούς κληρικούς. Κανένας, βέβαια, δέν μπορεῖ νά ἰσχυριστεῖ ὅτι ἡ ἐπιτυχία εἶναι εὔκολη καί γρήγορη ὑπόθεση.

Οἱ κληρικοί πρέπει νά διδάσκουν καί νά παραδειγματίζουν τους ἀνθρώπους καί ἀπό ἐκεῖ καί πέρα χρειάζεται ἡ δική τους ἀποδοχή και ἐπιθυμία νά ἀκολουθήσουν τόν δρόμο τοῦ Θεοῦ. Ἀλλά ὑπάρχει και ἕνα εὔλογο ἐρώτημα, στό ὁποῖο πρέπει νά ἀπαντήσουμε. Ἐπιτελοῦν ἆραγε τό ἔργο τους ὅλοι οἱ κληρικοί; Διδάσκουν τόν καθαρό λόγο τοῦ Θεοῦ; Δίνουν τό παράδειγμα στούς ἀνθρώπους; Ἡ πραγματικότητα μᾶς ἀναγκάζει νά ποῦμε «ὄχι». Χωρίς νά λείπουν οἱ φωτεινές ἐξαιρέσεις, οἱ κληρικοί εἶναι κακοί ἐπαγγελματίες καί ἀγωνίζονται νά βγάλουν τό ψωμί τους. Δέν τούς ἐνδιαφέρει πολύ, ἐάν τά λόγια καί οἱ πράξεις τους σκανδαλίζουν καί ἀπομακρύνουν τούς ἀνθρώπους ἀπό τήν Ἐκκλησία! Εἶναι ἀπαιτητικοί ὑπάλληλοι, πού συνεχῶς μιλοῦν για δικαιώματα καί ἔχουν ξεχάσει ὁριστικά τίς ὑποχρεώσεις καί τά καθήκοντά τους. Συμβαίνει ἀκριβῶς τό ἀντίθετο ἀπό ἐκεῖνο, πού ἔλεγε ὁ Γέροντας Παΐσιος, ὅτι οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ δέν ἔχουν δικαιώματα, ἀλλά μόνο ὑποχρεώσεις πρός τούς ἀδελφούς τους.

Ὁ Γέροντας Πορφύριος παρομοίαζε τόν πνευματικό ἀγώνα μέ την καλλιέργεια ἑνός κήπου. Εἶναι ἀξιοπρόσεκτα τά λόγια του: «Τί εἶναι ὁ πνευματικός ἀγώνας; Νά, ἡ ψυχή εἶναι ἕνας κῆπος, χωρισμένος σε δύο μέρη. Στόν μισό φυτρώνουν ἀγκάθια καί στόν ἄλλο μισό λουλούδια. Καί ἔχουμε μιά δεξαμενή μέ νερό, μέ δύο βρύσες καί δύο αὐλάκια. Ἡ μιά κατευθύνει νερό στά ἀγκάθια καί ἡ ἄλλη στά λουλούδια. Κάθε φορά μία βρύση μπορῶ ν᾽ ἀνοίξω. Ἀφήνω ἀπότιστα τά ἀγκάθια καί μαραίνονται, ποτίζω τά λουλούδια καί ἀνθίζουν».

Μακάρι κάποτε οἱ χριστιανοί νά ἐκτιμήσουν τήν ἀναγκαιότητα τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα καί νά ἀποδεχτοῦν ὅτι ἡ σωτηρία τους εἶναι ἀποτέλεσμα αὐτοῦ τοῦ ἀγώνα. Ὁ μή ἀγωνιζόμενος δέν πρόκειται νά ἀξιωθεῖ τῆς εἰσόδου στόν Παράδεισο. Ἀλλά καί στήν παροῦσα ζωή θά ἀντιμετωπίζει ποικίλες δυσκολίες καί δέν θά εἶναι σέ θέση νά τίς ξεπερνάει χωρίς νά τόν βυθίζουν στήν ἀπογοήτευση καί δυστυχία.

Ορθόδοξος Τύπος,11/10/2013