Προδοσία και προδότες...

Προδοσία και προδότες...

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου.

            Η 24η Ιουλίου είναι η επέτειος της αποκατάστασης της Δημοκρατίας. Συνέβη μετά την σε βάρος της Κύπρου  προδοσία και την κατάρρευση της στρατιωτικής χούντας, υπό το βάρος των τεράστιων ιστορικών της ευθυνών, από την εισβολή του Αττίλα στη Μεγαλόνησο και την έκτοτε και μέχρι σήμερα βίαιη κατοχή σημαντικού μέρους της. Η προδοσία είναι από όλους αποδεκτή, όμως ακόμη αναζητούνται οι προδότες...Ο φάκελος της Κύπρου παραμένει κλειστός και σε κανέναν δεν έχουν αποδοθεί ευθύνες. Οι γενικόλογες καταγγελίες θολώνουν την αλήθεια. Υπάρχουν πρόσωπα – προδότες, που διέταξαν το πραξικόπημα στην Κύπρο και την ανατροπή του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, από τη θέση του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ανεξάρτητα από το ποιοί τους έβαλαν, τί εξυπηρετούσαν και ποια τα κίνητρά τους, τα πρόσωπα αυτά εγκλημάτισαν κατά του Έθνους και πρέπει να λογοδοτήσουν. Η συσκότιση στην προδοσία και στους προδότες σημαίνει ότι δεν υπάρχει κάθαρση στην τραγωδία της Κύπρου και ότι η πληγή παραμένει ανοικτή. Στα 39 χρόνια της Δημοκρατίας η δημαγωγία, ο λαϊκισμός, η ανευθυνότητα είναι νάρκες στα θεμέλια της και προδοσία στις Αρχές της.

            Στην ιερά ιστορία η προδοσία και οι προδότες υπάρχουν από τότε που υπάρχει ο άνθρωπος. Ο Αδάμ και η Εύα προδίδουν την εμπιστοσύνη που τους δείχνει ο Θεός και διαχειρίζονται λανθασμένα την ελευθερία τους. Η Δαλιδά προδίδει την αγάπη του Σαμψών προς αυτήν και μαρτυράει το μυστικό του στους συμπατριώτες της Φιλισταίους. Ο Ιούδας γίνεται η ενσάρκωση της προδοσίας, όταν παραδίδει τον ευεργέτη του και Πανάγιο Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό στους εχθρούς του Γραμματείς και Φαρισαίους. Ο Δημάς εγκαταλείπει τον Απόστολο Παύλο, «αγαπήσας τον νυν αιώνα». Ο Πατριάρχης Ιωάννης  Βέκκος γίνεται όργανο των Λατίνων, ο Βαρλαάμ προδίδει την πίστη του, ο Βησσαρίων ανταλλάσσει την πίστη του με την ασφάλεια στην πρόσκαιρη ζωή του και τα υψηλά εκκλησιαστικά αξιώματα. Προδότες είναι και όσοι εκουσίως παραδίδουν «τα άγια τοις κυσίν», όσοι, με διάφορες δικαιολογίες, παραιτούνται της πίστεώς τους και εντάσσονται στα ρεύματα του συγκρητισμού, του οικουμενισμού, του τεκτονισμού και της σχετικοκρατίας.

            Η κοσμική ιστορία είναι επίσης γεμάτη από προδοσίες και προδότες. Στην Ελλάδα προσωποποιήσεις της προδοσίας είναι ο Εφιάλτης, στη Μάχη των Θερμοπυλών και ο Πήλιος Γούσης στο Σούλι. Επίσης ο Ιωάννης Τσιμισκής προδίδει τη φιλία του προς τον Αυτοκράτορα  Νικηφόρο Φωκά και τον σεβασμό του προς το πρόσωπό του και τον φονεύει για να ανέβει αυτός στον θρόνο. Διεκδικητές του θρόνου της Κωνσταντινούπολης  συνεργάζονται με τους Οσμανλήδες για να γίνουν αυτοκράτορες. Για τον απόκτηση του θρόνου γίνονται φόνοι, τυφλώσεις, εξορίες, ακρωτηριασμοί. Στην Επανάσταση του 1821 υπήρξαν οι προσκυνημένοι, στην Μικρασιατική Εκστρατεία η μικροπολιτική και η δημαγωγία έφεραν τον διχασμό και την καταστροφή  και στην Κατοχή δωσίλογοι πρόδωσαν συμπατριώτες τους.

            Προδότες που έμειναν ως στίγματα στην παγκόσμια ιστορία είναι ο Βρούτος που πρόδωσε τη φιλία του Ιουλίου Καίσαρα  και τις ευεργεσίες που αυτός του προσέφερε και συμμετέσχε στη σε βάρος του συνωμοσία και στη δολοφονία του. Συνήθως προδότες περιβάλλουν τους ηγέτες, πολιτικούς, κοινωνικούς και εκκλησιαστικούς. Οι περισσότεροι είναι ανίκανοι σε έργο και ικανότατοι σε ίντριγκα. Με τις κολακείες και τους ελιγμούς τους εξασφαλίζουν την εύνοια του ισχυρού, αλλά ταυτόχρονα προδίδουν και κακολογούν ασύστολα τον ευεργέτη τους, που τους δείχνει εμπιστοσύνη. Ο θαλαμηπόλος του  προηγούμενου  Πάπα είναι ένα παράδειγμα...

  Οι Φουσέ και Ταλεϋράνδος ήσαν στη Γαλλία προσωποποιήσεις του προδότη, που ξέρει να μηχανορραφεί, να ελίσσεται και να επιβιώνει. Ο απόλυτα κυνικός και ικανότατος στην ίντριγκα  και στους ελιγμούς Φουσέ, άνθρωπος του παλατιού, υπηρέτησε ως Υπουργός της Αστυνομίας τους βασιλείς, την Επανάσταση, τον Ναπολέοντα, τους   Αγγλους και στο τέλος εξορίζεται και πεθαίνει απελπισμένος στην εξορία, και στον βούρκο της απαξίας και του εξευτελισμού. Παράλληλη με τον Φουσέ πορεία είχε ο Ταλεϊράνδος, που είχε ίδιο χαρακτήρα με αυτόν και επί πλέον πρόδωσε την πίστη του, αφού πριν προσχωρήσει στους αθέους της Γαλλικής Επανάστασης ήταν Επίσκοπος! 

            Τόμοι μπορούν να γραφτούν από την παγκόσμια ιστορία για προδοσίες και προδότες, Ακόμη και ο κάθε άνθρωπος έχει, σε προσωπικό επίπεδο, υποστεί προδοσίες, ακόμη και από στενούς φίλους. Κατά τον Στέφαν Τσβάϊχ ο προδότης «εκδαπανάται στην  επίτευξη  των ραδιουργιών και δολοπλοκιών του, από τις οποίες συνήθως  δεν αποκαλύπτονται οι περισσότερες και δεν του προσάπτονται παρά κάποια πταίσματα, που τα αντιμετωπίζει με την καπατσοσύνη του»... Προδότης είναι όποιος συμμαχεί με τον εχθρό, όποιος παραβαίνει υποσχέσεις, όποιος αθετεί όρκους, όποιος απαρνείται αρχές, όποιος γίνεται εξωμότης, αρνούμενος την Πίστη και την Παράδοσή του, όποιος στο όνομα της ηδονής, του ναρκισσισμού  και της ματαιοδοξίας του «πουλάει» ακόμη και τον πιο μεγάλο ευεργέτη του. Είναι επίκαιρος ο λόγος του Απ. Παύλου στον Τιμόθεο (Β΄ Τιμ. γ΄ 2-9), πως στους έσχατους καιρούς « έσονται άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεύσιν απειθείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άστοργοι, άσπονδοι, διάβολοι, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον ή φιλόθεοι, έχοντες μόρφωσιν ευσεβείας, την δε δύναμιν αυτής ηρνημένοι», για τους οποίους σημειώνει πως κάποτε θα αποκαλυφθούν, όπως ο Εφιάλτης ή ο Φουσέ, διότι « η άνοια αυτών έκδηλος έσται πάσιν».-