Κυριακή της Σαμαρείτιδος- Μας σκέπτεται

ΜΑΣ ΣΚΕΠΤΕΤΑΙ

 «Ο ουν Ιησούς κεκοπιακώς εκ της οδοιπορίας εκαθέζετο ούτως επί τη πηγή».(Ιωάν. 4, 5-42)

Ο Ιησούς αγάπησε το λαό. Όλο το λαό. Και τον αγάπησε τόσο, όσο κανένας άλλος στον κόσμο. Τον αγάπησε χωρίς διάκριση. Με πολύ ενδιαφέρον. Και χωρίς συμφέρον. Με ανιδιοτέλεια. Τον αγάπησε χωρίς μέτρο. Απεριόριστα. Με κορύφωμα τη θυσία εκεί πάνω στο Γολγοθά. Έτσι, και τόσο, πρέπει να αγαπούμε το λαό, όσοι λέμε και το διακηρύττουμε πως τον αγαπούμε. Με μια τέτοια αγάπη στη καρδιά σκεπτόταν πάντα το λαό. Και τη νύχτα και την ημέρα. Και φρόντιζε για όλες του τις ανάγκες. Τις πνευματικές, αλλά και τις υλικές. Βρισκόμενος πάντα, σχεδόν, ανάμεσα στο λαό, δίδασκε το θείο λόγο. Του έδινε την πνευματική τροφή. Την τροφή της ψυχής. Αυτή, που δημιουργεί ωραία αισθήματα, ωραίες σκέψεις και ωραίους οραματισμούς. Αυτή που ανοίγει διάπλατα το δρόμο για τον ουρανό. Κι όταν αυτός ο λαός είχε υλικές ανάγκες, δεν αδιαφορούσε. Τον έτρεφε. Σαν τότε, εκεί στην έρημο, που έθρεψε χιλιάδες λαό με πέντε μόνο ψωμιά και δυο ψάρια.

Αλλά ο Ιησούς δεν αγάπησε το λαό μόνο σαν σύνολο. Αγάπησε και τον καθένα χωριστά. Συχνά διασπούσε το πλήθος και επικοινωνούσε με το κάθε πρόσωπο χωριστά. Στη σκέψη του βρισκόταν ο καθένας με όλα του τα προβλήματα. Με όλες του τις ανάγκες. Μια νύχτα σχεδόν ολόκληρη μιλούσε κάποτε με το Νικόδημο. Ώρα πολλή μιλούσε με τη Μαρία στη Βηθανία. Χρόνο αρκετό διέθεσε για το Ζακχαίο στην Ιεριχώ. Δεν λογάριαζε ο Ιησούς ποτέ την κούραση. Ούτε την πείνα. Ούτε τη δίψα. Ούτε τον ύπνο. Εκείνο που λογάριαζε ήταν μόνον ο άνθρωπος. Ο κάθε άνθρωπος, όσο κακός κι αν ήταν. Έτσι, μέσα στη ζέστη, που ο ήλιος έκαιγε τις πέτρες και κουρασμένος από το δρόμο, κάθησε στο φρέαρ του Ιακώβ και άνοιξε κουβέντα με μια απλή γυναίκα. Και μάλιστα με μια γυναίκα αμαρτωλή. Αυτό το παράδειγμα μαρτυρεί πόσο ο Ιησούς αγαπά και σκέπτεται τον καθένα μας χωριστά. Ναι. Μας σκέπτεται ο Ιησούς. Και σκέπτεται όλα, όσα μας απασχολούν. Όλες μας τις ανάγκες:  

* Τις υλικές.

Σαν ύλη ο άνθρωπος, σαν σώμα, έχει τις υλικές του ανάγκες. Καθημερινές ανάγκες. Και πολλές. Όλες αυτές τις ανάγκες τις σκέπτεται ο Ιησούς. Και φροντίζει γι’ αυτές. Αυτός μας δίνει τον αέρα που αναπνέουμε. Αυτός τον ήλιο που μας θερμαίνει. Αυτός το νερό που πίνουμε, γιατί αυτός προστάζει τα σύννεφα και βρέχουν νερό. Αυτός προστάζει και αναβλύζουν τα πηγάδια. Αυτός φροντίζει για το ψωμί και την ενδυμασία. Για όλα αυτός. Για το καθετί. Θέλοντας να μας δώσει να καταλάβουμε απλά την αλήθεια αυτή, είπε τον εξής λόγο: «Και αι τρίχες της κεφαλής πάσαι ηριθμημέναι εισί» (Ματθ. 10, 30). Με άλλα λόγια. Η σκέψη του αγκαλιάζει και τα πιο ασήμαντα πράγματα της ζωής μας. Ποιος άλλος μας σκέπτεται τόσο, όσο ο Ιησούς; Κανένας. Γι’ αυτό του οφείλουμε όλη μας την αγάπη.

* Τις πνευματικές.

Ο άνθρωπος δεν είναι μόνον ύλη. Δεν είναι μόνο σώμα. Είναι και πνεύμα. Είναι και ψυχή. Γι’ αυτό έχει και τις πνευματικές του ανάγκες. Έχει και τις πνευματικές του αναζητήσεις. Κι ας είναι, όσο κι αν είναι, αμαρτωλός. Μέσα του πάντα καίει η σπίθα του Θεού. Η Σαμαρείτισσα δεν διψούσε μόνο το φυσικό νερό, που πήγε να πάρει από το πηγάδι. Διψούσε και το πνευματικό νερό. Διψούσε τη γνώση. Διψούσε την αλήθεια. Διψούσε την αγάπη. Διψούσε την ειρήνη. Διψούσε τη χαρά. Με τέτοια δίψα ρωτά το συνομιλητή της: Πού πρέπει να λατρεύεται ο Θεός; Στο Γαριζίν ή στα Ιεροσόλυμα; Ξέρω πως έρχεται ο Μεσσίας. Όταν έρθει Εκείνος, όλα θα μας τα πει. Όλες μας τις πνευματικές δίψες θα τις σβήσει. Πόση ψυχική ικανοποίηση ένιωσε η διψασμένη αυτή ψυχή, όταν ο συνομιλητής της της είπε πως παντού λατρεύεται ο Θεός. Και ότι λατρεύεται με την ψυχή και με καθαρή και αφοσιωμένη καρδιά! Και ξεδίψασε πνευματικά ολότελα, όταν ο συνομιλητής φανερώθηκε και της είπε πως ο Μεσσίας «εγώ ειμι ο λαλών σοι».

Η ιστορία με τη Σαμαρείτισσα επαναλαμβάνεται και στον καθένα μας. Κάθε τόσο βρίσκεται κοντά μας ο Ιησούς. Και βρίσκεται με πολλούς τρόπους. Με ένα χριστιανό ευλαβή. Με ένα βιβλίο. Με ένα περιοδικό. Με μια δοκιμασία. Με πολλούς τρόπους. Αλλά εμείς δεν Τον βλέπουμε. Όπως ακριβώς και η Σαμαρείτισσα στην αρχή. Ω, αν Τον βλέπαμε! Θα γινόμασταν πιστοί και κήρυκες της χριστιανικής πίστεως.

* Τα προβλήματά μας.

Έχουμε και προβλήματα. Προσωπικά και οικογενειακά. Η Σαμαρείτισσα είχε το πρόβλημα με τον έκτο άνδρα της. Δεν ήταν νόμιμος άνδρας της κι αυτό δημιουργούσε καθημερινά σύγχυση και ταραχή στους ανθρώπους του σπιτιού της. Ο Ιησούς άνοιξε αμέσως το θέμα αυτό με το λόγο που της είπε: «Ύπαγε φώνησον τον άνδρα σου». Η γυναίκα ένιωσε να την πιέζει η ενοχή. Κι έκοψε τον παράνομο δεσμό. Έτσι γίνεται πάντα. Με τον Ιησού ο καθένας κόβει κάθε παράνομο δεσμό. Γίνεται τίμιος, δίκαιος, καλός.

Αγαπητέ αναγνώστη,

Λίγα είπαμε. Φτάνουν όμως αυτά τα λίγα για να πιστέψουμε αυτή τη μεγάλη αλήθεια. Την αλήθεια πως ο Ιησούς μας σκέπτεται όλους. Και σένα. Και μένα. Και σκέπτεται όλες τις ανάγκες κι όλα τα προβλήματα. Και το σπουδαιότερο. Ικανοποιεί αυτές τις ανάγκες και μας λύνει τα προβλήματα. Δεν μένει πια παρά να πάμε κοντά στον Ιησού και να μείνουμε για πάντα κοντά του. Πάντα μαζί του.

Εξαποστειλάριον

Σαμάρειαν κατέλαβες,

Σωτήρ μου παντοδύναμε,

και γυναικί ομιλήσας,

εζήτεις ύδωρ του πιείν,

ο εκ πέτρας ακροτόμου πηγάσας ύδωρ Εβραίους,

ην προς πίστιν σην έλαβες

και νυν ζωής απολαύει,

εν ουρανοίς αιωνίως. 

Παντοδύναμε Σωτήρα μου, Συ οδήγησες τα βήματά σου στη Σαμάρεια και στάθμευσες σ’ αυτή. Και αφού άνοιξες συνομιλία με τη γυναίκα, ζητούσες απ’ αυτή να σου δώσει να πιεις νερό, Συ, ο οποίος από ξηρή και απότομη πέτρα έβγαλες θαυματουργικά νερό, για να πιουν οι Εβραίοι, αυτή τη γυναίκα την οδήγησες στην αλήθεια και την πίστη τη δική Σου. Και τώρα η Σαμαρείτισσα απολαμβάνει στους ουρανούς την αιώνια ζωή.

Διακονία Φυλακών