Τὸ φαινόμενο τῆς ἀθεΐας δεν εἶναι τωρινό οὔτε
χτεσινό, ἀλλά μέ κριτήρια ἱστορικά, ἠθικοκοινωνικά καί θρησκευτικά, θά῾ναι καί
αὐριανό καί μεθαυριανό καί μελλοντικό. Ἐφόσον ὁ "πεπτωκός" ἄνθρωπος
θά κουβαλάει μέσα του τήν κάθε μορφή ἁμαρτίας, τότε, γιατί νά μη ἀμφιβάλλει
καί νά μή πολεμάει τήν ἔννοια τοῦ Θεοῦ, σάν το λυσσασμένο σκυλί; Γιά τον ἄθεο,
κι αὐτή μονάχα ἡ ἀναφορά τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ ἤ τοῦ Χριστοῦ, τοῦ προκαλεῖ ἔξαψη,
τόν καίει ὅπως ὁ διάβολος, τόν κάνει θηρίο, καί ἀγριότερο κι ἀπ᾽ τό θηρίο!
Μά,
οἱ λέξεις Θεός - Χριστός, εἶναι ὅ,τι γλυκύτερο, ὅ,τι ὀμορφότερο, ὅ,τι
τερπνότερο στον κόσμο. Λέξεις πού χρειάζονται καρδιά, χείλη, γλῶσσα καί στόμα
μέ ἁγνότητα καί καθαρότητα. Ἄν δέν ὑπάρχει ἡ προϋπόθεση αὐτή, μή ψάχνεις γιατί ὑπάρχουν
ἄθεοι. Ἄθεοι γίνονται, δέ γεννιοῦνται.
Τήν
ἔννοια τοῦ Θεοῦ, τή φέρει ἔμφυτη μέσα του ὁ ἄνθρωπος. Ὁ Θεός δέν ἀνακαλύπτεται,
ἀλλά ἀποκαλύπτεται, καθώς εἰπώθηκε. «Ὁ Θεός ἔκτισε τόν ἄνθρωπον ἐπ᾽ ἀφθαρσίᾳ και
εἰκόνα τῆς ἰδίας ἰδιότητος ἐποίησεν αὐτόν (Σοφ. Σολ. Β´ 23).Τόν ἔπλασε
"κατ᾽ εἰκόνα Θεοῦ" καί "ἐπ᾽ ἀφθαρσίᾳ", γιά να ῾ναι ἀθάνατος.
Ἀλλ᾽ ἡ πτώση ἀντί νά τοῦ χαρίσει τήν ἀφθαρσία, τόν πλήρωσε μέ τή φθορά.
Ὡστόσο,
κι ἄν ἔπεσε καί ἁμάρτησε, φέρει μέσα του, στην καρδιά του, στήν ψυχή του, στο νοῦ
καί τό λογισμό του, την ἔννοια τοῦ Θεοῦ, ὅπως τό παιδί ἀπ᾽ τή στιγμή τῆς
γέννησής του, δέ ξεκολλάει ἀπ᾽ τή μάνα του.
Ὁ
Πλούταρχος ἔχει διακηρύξει τή μεγάλη καί διϊστορική ἀλήθεια, ὅτι τό θρησκευτικό
συναίσθημα, εἶναι καθολικό: "Εὕροις δ᾽ ἄν ἐπιών, καί πόλεις ἀτειχίστους, ἀγραμμάτους,
νομίσματος μή δεομένας, ἀπείρους θεάτρων καί γυμνασίων... ἀνιέρου δέ πόλεως καί
ἀθέου, οὐδείς ἐστιν οὐδ᾽ ἔσται ποτέ θεατής". Ὅπου κι ἄν πᾶς, θά συναντήσεις
πόλεις πού στεροῦνται τείχη, παιδεία, νομίσματα, θέατρα, γυμναστήρια… ἀλλά,
κανένας ποτέ, δέν εἶδε ἤ συνάντησε πόλι δίχως Θεό. Ὁ δέ μέγας Παῦλος στόν Ἄρειο
Πάγο, ἀνάμεσα στ᾽ ἄλλα, τούς εἶπε τό λόγο δικοῦ τους ἀνθρώπου, ὅτι, "ἐν αὐτῷ
γάρ ζῶμεν καί κινούμεθα καί ἐσμέν" (Πράξ. ΙΖ´ 28).
Ἆραγε
νά προβλέψανε τήν πανταχοῦ παρουσία τοῦ Θεοῦ; Ἄλλωστε οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας, ἦσαν
πολύ εὐσεβεῖς, ὅπως τούς χαρακτήρισε καί ὁ Ἀπ. Παῦλος στή δημηγορία του: "Ἄνδρες
Ἀθηναῖοι, κατά πάντα ὡς δεισιδαιμονεστέρους ὑμᾶς θεωρῶ...". Σάν πιό
θρήσκους καί εὐσεβεῖς σᾶς βλέπω...
Πραγματικά,
θά πρέπει να εἶναι τρομακτική ἡ ψυχοπαθολογία τοῦ ἄθεου ἀνθρώπου. Ὅταν κι αὐτά
τά παιδιά ἀνα- γνωρίζουν τό Δημιουγό ἀπό τά δημιουργήματα, κάποιοι "σοφοί"
ἐγκέφαλοι Τόν... ἀπορρίπτουν!
Πόσο
ἁπλά τά λέει ὁ ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ: «Πᾶς γάρ οἶκος κατασκευάζεται ὑπό τινος, ὁ
δέ τά πάντα κατασκευάσας Θεός» ( Ἑβρ. Γ´ 4). Τήν ἀθεΐα τή δημιουργεῖ ἡ ἁμαρτία.
Τίποτ᾽ ἄλλο!
Ορθόδοξος Τύπος 26/04/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου