«Θεού δύναμις και Θεού σοφία»

«Θεού δύναμις και Θεού σοφία»

Φθάσαμε στην Αγία και Μεγάλη 'Ε­βδομάδα των Παθών του Κυρίου μας. Άς μεταφερθούμε λοιπόν νοερώς έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ και ας ανέβουμε στον φρικτό Γολγοθά. Και εκεί, στο σκοτάδι πού κάλυψε τη γη, ας δούμε διά του φωτός της πίστεως τη θεία ευσπλαχνία, πού υπερβαίνει κάθε ανθρώπινη έννοια. Ας ατενίσουμε τη Ζωή μας να κρέμεται μπροστά στα μάτια μας, τον Σωτήρα μας να αναδέχεται εκουσίως τον επονείδιστο θάνατο του Σταυρού. Ή θυσία όμως εκείνη δεν μαρτυρεί εσχάτη αδυναμία αλλά μέγιστο θαύμα, έργο θείας παντοδυναμίας και υψίστης σοφίας του Θεού. Το διδάσκει ό άπόστολος Παύλος: «Ήμεΐς κηρύσσομεν Χριστόν έσταυρωμένον... Θεού δύναμιν και Θεού σοφίαν» (Α' Κορ. α' 23, 24). Το να θαυματουργεί ό Θεάνθρωπος Κύριος δεν είναι καθόλου παράδοξο.

Αλλά το να πάσχει και να αποθνήσκει προξενεί απορία και μεγάλη έκπληξη. Εμάς τούς πιστούς όμως ό σταυρικός θάνατος του Κυρίου μας στερεώνει πε­ρισσότερο στην πίστη και αυξάνει την αγάπη μας προς το θεανδρικό πρόσω­πό Του. Διότι διά του σωτηρίου Του Πά­θους και του έξιλαστικού Του θανάτου ισχυροποιεί την πίστη μας ότι «άληθώς Θεού έστιν υιός» (πρβλ. Ματθ. κζ' 54).

Διότι άνθρωπος πού αποθνήσκει, αφού προείπε λεπτομερώς όσα επρόκειτο να Του συμβούν· πρόσωπο πού αποθνήσκει κάνοντας θαύματα και φα­νερώνοντας ότι στον θάνατό Του υπάρχει κάτι το έκτακτο και υπερφυσικό· Αυτός ό Όποιος με θάνατο επονείδιστο φθάνει στην ύψιστη δόξα, κατακτά την οικουμένη και θριαμβεύει κατά του θανάτου και της αμαρτίας, δεν μπορεί να είναι απλός άνθρωπος. Είναι Θεάνθρωπος, πού αποδεικνύει πανηγυρικά ότι είναι «δύναμις Θεού», ή οποία αναγεννά και αγιάζει, και «Θεού σοφία», ή οποία συγκιρνά κατά τρόπο θαυμαστό τη δικαιοσύ­νη και την αγαθότητα του Θεού.

Ό Κύριός μας ομιλεί για τα παθήματά Του πριν από το Πάθος Του σαν να πε­ριγράφει γεγονότα τετελεσμένα. Προλέ­γει τον δόλο του Ιούδα, την ώρα της προ­δοσίας, τη μαστίγωση, τούς εμπτυσμούς, τον Σταυρό και τον θάνατο, την ταφή και την τριήμερή Του έγερση. Και αποθνήσκοντας αναφωνεί το «τετέλεσται», βε­βαιώνοντας με τη θριαμβευτική αυτή κραυγή ότι έγιναν όλα όσα προείπε.

Αποθνήσκει θαυματουργώντας! Όταν το άχραντο σώμα Του υψώθηκε στο Σταυρό, φόβος και φρίκη κατέλαβε όλη την κτίση. Σκοτάδι βαθύ κάλυψε επί τρεις ώρες όλη τη γη. Ό ήλιος συνέστειλε τις ακτίνες του και κρύφτηκε, διότι δεν άντεχε να υποφέρει το Πάθος του Κτίστη του. Ό ουρανός, παρ’ όλον ότι ήταν καταμε­σήμερο, φορούσε στολή πένθιμη. Ή γη σειόταν. Και πενθούσα κτυπούσε τρόπον τινά τα στήθη της σχίζοντας τις πέτρες, ανοίγοντας μνήματα και δίνοντας πίσω νεκρούς. Ό ναός των Ιουδαίων, βλέπον­τας την θεομάχο αυθάδεια του χριστοκτόνου λαού, έσχιζε σαν χιτώνα το καταπέ­τασμά του, δηλώνοντας επίσημα ότι τε­λείωσε πλέον ή περίοδος του νόμου της Παλαιάς Διαθήκης και άνοιγε στο έξης ο νόμος της αγάπης της Καινής Διαθήκης.

Όλα αυτά ήσαν καταφανή δείγματα ότι πάνω στο Σταυρό δεν κρεμόταν απλός άνθρωπος, αλλά ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, πού είναι «Θεού δύναμις και Θεού σοφία». Που και πότε συναντούμε θρίαμβο διά θανάτου; Διότι στον θάνατο, εκεί όπου συντρίβεται ή δόξα του κόσμου και ή δύναμη των ισχυρών της γης, εκεί καταδεικνύεται πανηγυρικά και από εκεί ακτινοβολείται ή δύναμη και ή σοφία του Κυρίου Ιησού. Από τον ατιμωτικό θάνα­το του Σταυρού ο Κύριος ανέρχεται στην ύψιστη δόξα Του. Δοξάζεται ως Θεός από τις ουράνιες δυνάμεις, ενώ κάτω φρίττουν οι πυλωροί του Άδη καθώς Τον βλέπουν να κατεβαίνει ένδοξος και κραταιός θρι­αμβευτής νικώντας τον θάνατο. Ενώ ταυ­τόχρονα θριαμβεύει επί της γης, στις καρ­διές εκατομμυρίων ανθρώπων.

Όλοι δε όσοι απολαμβάνουν τη σω­τηρία χάρη στη σταυρική Του θυσία κη­ρύττουν τον διά Σταυρού θάνατο του Θεανθρώπου ως έργο της παντοκρατορικής Του δυνάμεως, ως έργο της άπει­ρης σοφίας Του. Διότι ελευθερώθηκαν από την αμαρτία, αναγεννήθηκαν, δικαι­ώθηκαν, αγιάζονται καθημερινά και με τη βοήθεια της θείας Χάριτος και τον προ­σωπικό τους αγώνα προσβλέπουν και αναμένουν τη δόξα της ατελεύτητης αίωνιότητος.

Πόση ευγνωμοσύνη οφείλουμε στο Σωτήρα και Λυτρωτή μας! Αλίμονο όμως! Δι­ότι υπάρχουν και σήμερα άνθρωποι οι όποιοι δεν συγκινούνται από την άπειρη αγάπη της θείας παντοδυναμίας και σο­φίας! Όλη ή κτίση «άλλοιοΰται φόβω» στη θέα του Εσταυρωμένου, ή γη σείεται συθέμελα, λίθοι σχίζονται, μνήματα ανοίγονται, ληστής κράζει το «Μνήσθητί μου», ειδωλολάτρης εκατόνταρχος κηρύττει ότι ο κρεμάμενος στο Σταυρό είναι Υιός Θεού, οι ίδιοι οι σταυρωτές Του επιστρέφουν στην αγία Πόλη κτυπώντας τα στή­θη τους· και όμως συνεχίζουν να υπάρχουν άνθρωποι πού μένουν αδιάφοροι, ασυγκίνητοι, ψυχροί θεατές μπροστά στη θεία παντοδυναμία. Και το τραγικότε­ρο γι’ αυτούς, τολμούν να πολεμούν τον εσταυρωμένο Σωτήρα του κόσμου. Αλλά «προς κέντρα λακτίζουν» (βλ. Πράξ. κς' 14). Διότι πολεμούν την Εκκλησία Εκεί­νου ο Οποίος είναι «Θεού δύναμις και Θεού σοφία». 

“Ο ΣΩΤΗΡ”, 15/04/2013