Σκεφτήκαμε να στερήσουμε από τα παιδιά μας, στο όνομα της πολιτισμικότητας τη δυνατότητα να αρδεύονται από την πηγή του Χριστιανισμού...

Είπατε τω βασιλεί

Ο Χριστιανισμός, η χριστιανική πίστη και η Εκκλησία στο πέρασμα των αιώνων δέχτηκαν πολλές επιθέσεις. Οι πιο πολλές προέρχονταν από το ειδωλολατρικό κατεστημένο. Όμως δεν έλειψαν και οι επιθέσεις από τους ίδιους τους κατ’ όνομα χριστιανούς και βέβαια τους αλλόθρησκους, κυρίως από τους μουσουλμάνους. Όλοι οι διωγμοί είχαν έναν κοινό στόχο. Να κλονίσουν την πίστη των ανθρώπων στον Ιησού Χριστό, τον οποίο η Εκκλησία προβάλλει ως τον μοναδικό σωτήρα και Λυτρωτή και ότι δεν υπάρχει άλλο όνομα πάνω στη Γη, η επίκληση του οποίου μπορεί να σώσει τον άνθρωπο.

Οι αιτιολογίες, όλων των διωκτών ή των αμφισβητιών, ήταν πολλές. Οι ισχυρότερες που έχουν λογικό επίχρισμα είναι δυο: α. Η προστασία της χώρας από πιθανή διάλυση, επειδή η θρησκεία είχε ταυτιστεί με το κράτος και εθεωρείτο ως ένα ισχυρό στοιχείο συνοχής. β. Η προστασία των δικαιωμάτων του πολίτη, από την επικράτηση των ιδεωδών του Χριστιανισμού. Η πραγματική αιτία ήταν ένα σύνολο στοιχείων όπως: Η απουσία πνευματικότητας, δηλαδή συγκροτημένου θρησκευτικού προσανατολισμού, ο οποίος οδηγεί τον άνθρωπο στη σφαίρα του ιδεατού, αποκολλώντας τον από τη σφαίρα του γήινου, που στη σκέψη πολλών ήταν και η μόνη πραγματική.

Η ηρεμία στη συνείδηση με τη δικαιολόγηση των αδυναμιών και των παθών που εξασφάλιζε η επικρατούσα θρησκεία. 

H υπεράσπιση του κατεστημένου επειδή το νέο φοβίζει. Η τέλεια ταύτιση ατόμου και κατεστημένου. Η εποχή μας διατρέχει έναν θανάσιμο κίνδυνο, από την τάση του θρησκευτικού αποχρωματισμού, από την αλλοίωση του τρόπου σκέψης, από την ταύτιση της αξιολογικής επιθυμίας, με τον υποκειμενισμό. Αυτό συμβαίνει επειδή έχουμε αποξενωθεί από την πίστη σε αρχές και αξίες, σε ιδεώδη και ιδανικά.

Σκεφτήκαμε να στερήσουμε από τα παιδιά μας, στο όνομα της πολιτισμικότητας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τη δυνατότητα να αρδεύονται από την ακένωτη πηγή του Χριστιανισμού, μέσα από το μάθημα των θρησκευτικών στο σχολείο, και μέσα από τη συμμετοχή στις αγιαστικές πράξεις στην Εκκλησία. Αυτή η κίνηση, αν πραγματοποιηθεί, θα επισωρεύσει ερείπια. Πολύ θα ωφεληθούμε αν μελετήσουμε την πρακτική που ακολουθούν ευρωπαϊκά κράτη ή ρίξουμε ένα βλέμμα στους λαούς που μας περικυκλώνουν, και που στην πλειοψηφία τους είναι μουσουλμανικοί. Με πείσμα και μανία υπερασπίζονται τη θρησκεία τους, τη διδάσκουν με αίσθημα ευθύνης απέναντι στον Θεό τους και απέναντι στα παιδιά τους. Εμείς γιατί ψαχνόμαστε να βρούμε τρόπους να στερήσουμε τα παιδιά μας από αυτήν τη δυνατότητα;

Η σωστή αξιολόγηση των αιτίων της νεανικής παραβατικότητας, της βίας στα γήπεδα και γενικά της συμπεριφοράς των νέων, θα μας δώσει τη γραμμή πλεύσεως που δεν είναι άλλη από τη σωστή πνευματική τροφοδοσία της νέας γενιάς, η οποία είναι και η πιο ευάλωτη σε όλους τους κινδύνους. Χρειάζεται να μελετήσουμε με σοβαρότητα τον χρησμό του Μαντείου των Δελφών που έδωκε στον Ιουλιανό τον Παραβάτη όταν σκέφθηκε να επαναφέρει την αρχαία θρησκεία. Από εκεί θα πάρουμε γραμμή πλεύσης σε σχέση με την ακολουθητέα πορεία στο θέμα της πνευματικής θεμελίωσης της νέας γενιάς. Ιδιαίτερα να προσέξουμε την προσφώνηση. Είπατε τω βασιλεί.

Μ. ΤΥΧΙΚΟΣ

Η Σημερινή 6/2/2013 -Θρησκευτικά